บทที่ 1 เพราะพวกเขาล้วนเป็น 'ฉัน!'

บทที่ 1 เพราะพวกเขาล้วนเป็น 'ฉัน!'

ทุ่งทู่ดราที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตลอดเวลาในบริเวณ ซึ่งเหนือสุดของทวีป

และที่นั่นมีการต่อสู้ครั้งใหญ่เกิดขึ้น

[...น่าเกรงขามมาก สมควรเป็นคู่ต่อสู้ของฉันจริงๆ อัศวินแห่งแสง!]

ร่างหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ เสื้อคลุมสีดำพลิ้วไสว กระจายพลังงานมืดออกมา

ด้วยกองทัพอันเดดภายใต้การบังคับบัญชาของเขา เขาจึงเปรียบเสมือนราชาปีศาจที่กำลังลงมาเยือนบนโลก

ผู้ที่เป็นเหมือนฝันร้ายแห่งทวีป ราชาอมตะ

ภายในหน้ากากที่แตกสลายและน่าขนลุกนั้น มีเพียงกะโหลกศีรษะและเปลวไฟสีฟ้าอันน่าขนลุกที่พวยพุ่งออกมาจากเบ้าตาทำให้ผู้ที่พบเจอเกิดความหวาดกลัว

“สมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นฝันร้ายแห่งทวีป ราชาอมตะ! แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ตราบใดที่พลังแห่งแสงยังอยู่กับข้า ข้าจะไม่หวั่นไหวต่อพลังแห่งความมืด!”

อัศวินซึ่งเผชิญหน้ากับเขาด้วยดาบแสงแวววาว ได้ตะโกนออกมาอย่างท้าทาย

แม้ต้องต่อสู้อย่างต่อเนื่อง และเกราะก็ได้รับความเสียหายและมีบาดแผลทั่วร้าง แต่ดวงตาทั้งสองข้างของเขายังคงลุกโชนไปด้วยความมั่นใจ

“ใช่แล้ว เราสามารถเผชิญหน้ากับเขาได้”

"หากเรารวมพลังกัน เราก็สามารถเอาชนะได้อย่างแน่นอน!"

และพวกพ้องที่อยู่ข้าง ๆ เขา

แต่ละคนต่างก็เป็นฮีโร่ที่เอาชนะความยากลำบากต่างๆ นานาถึงจะมาถึงจุดนี้ได้

กริ๊ง!

เมื่ออัศวินและอันเดดปะทะกัน มันก็เป็นการต่อสู้อันเข้มข้นอีกครั้ง

ในขณะที่สหายร่วมรบยับยั้งอันเดดไว้ อัศวินแห่งแสงและราชาอมตะก็กลับมาต่อสู้อย่างไม่ลดละครั้งแล้วครั้งเล่า

ดาบที่ปกคลุมไปด้วยแสงเรืองรองตัดผ่านความมืดมิดราวกับหมึกสีดำสนิท วาดเส้นโค้งอันงดงาม ในขณะที่เหวลึกที่ถูกสาปได้เผยเขี้ยวเล็บออกมา พร้อมที่จะกลืนกินแสงสว่างนั่น

กระแสการต่อสู้ที่ต่อเนื่อง แลกเปลี่ยนการโจมตีโดยไม่ละเว้นแม้แต่น้อย ผสมผสานกับการโจมตีที่ประสานกันอย่างลงตัว

การโต้ตอบไปมาอย่างแม่นยำรู้สึกเหมือนละครที่มีการกำกับทวงท่าไว้อย่างพิถีพิถัน

‘มันรู้สึกเหมือนละครเลย แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะหรือ...’

ใช่แล้ว..ก็เพราะว่า

ทั้งฝันร้ายแห่งทวีปและภัยพิบัติที่เคลื่อนที่ได้ ราชาอมตะ

และอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์และดาบแห่งความเชื่อมั่น อัศวินแห่งแสง

หรือแม้แต่ตัวเขาเองที่กำลังชมการแสดงในห้องอุ่น ๆ พร้อมกับฉีกไก่เป็นชิ้น ๆ เหมือนกับกำลังชมภาพยนตร์อยู่นั่น

เพราะพวกเขาล้วนเป็น 'ฉัน!'....

…………………….