บทที่ 461 เทศกาลเฉลิมฉลองการเก็บเกี่ยว (ตอนที่สิบสอง)  

“แล้วทำออกมาได้หรือเปล่า?” หลัวอี้หางยิ้มถาม

หญิงเจ้าของแผงยิ้มเจื่อน ๆ พร้อมพยักหน้า “ทำได้นะคะ แต่…”

“แต่อะไรล่ะ เอามาให้ดูหน่อย ผมพาลูกค้ามาให้คุณแล้ว” หลัวอี้หางยังคงยิ้มพูด พร้อมตบเบา ๆ บนไหล่ติงเสี่ยวม่าน

“ก็ได้ค่ะ” หญิงเจ้าของแผงพยักหน้า

จากนั้นก็กลับไปที่แผง ค้นหาจากกองสินค้าจนเจอสิ่งที่ดูเหมือนกับซาลาเปาขนาดใหญ่สีขาวกลมมน

ด้านข้างยังมีช่องเปิดอยู่ด้วย

นี่มันอะไรกัน?

หลัวอี้หางยื่นมือรับซาลาเปาลูกใหญ่มาวางบนพื้น

เขาลองกดดู พบว่ามันแข็งแรงพอสมควร

จากนั้นเขาพูดกับติงเสี่ยวม่าน “ลองดูหน่อยว่าเจ้าชอบไหม”

พูดจบ ติงเสี่ยวม่านก็กระโดดลงจากไหล่หลัวอี้หาง หมุนวนรอบซาลาเปาสองรอบ แล้วยื่นอุ้งเท้ามาตรวจสอบคุณภาพว่าทำมาแน่นหนาดีหรือไม่

จากนั้นก้มตัวลงแล้วมุดเข้าไปในช่องเปิด

มันเดินวนอยู่ข้างในสองรอบก่อนจะล้มตัวลงนอนกลิ้งไปมาเล็กน้อย แล้วโผล่หัวออกมา “เมี้ยว ๆ”

หลัวอี้หางยิ้มและแปลเป็นภาษาคนให้ว่า “มันบอกว่านอนได้สบาย ขนาดพอดี ชอบมาก”

หญิงเจ้าของแผงถอนหายใจอย่างโล่งอก “นี่เป็นครั้งแรกที่ทำแบบนี้เลยนะคะ กลัวจะทำออกมาไม่ดีอยู่เหมือนกัน”

จากนั้นเธอมองหลัวอี้หางด้วยความงุนงง “ก็แค่ร้องเมี้ยวสองทีเอง ทำไมถึงเข้าใจความหมายได้ขนาดนั้นล่ะ?”

“เข้าใจด้วยจิตใจ” หลัวอี้หางตอบแบบขำ ๆ จากนั้นก็เริ่มสั่งเพิ่มเติม

“ทำเตียงโยกได้ให้หน่อยนะ ด้านล่างเป็นฐาน ด้านบนเป็นเตียงครึ่งวงกลมเหมือนเปลไข่ สามารถโยกไปมาได้”

“แล้วก็ทำเตียงเจ้าหญิงรูปทรงพระจันทร์ สีชมพูด้วย”

“อีกอย่างคือเก้าอี้เตี้ย ๆ ทรงกลม กว้างหน่อย ใช้นอนอาบแดด”

“แล้วก็ทำเสาทรงกลมไว้ลับเล็บด้วย”

ทันใดนั้น ติงเสี่ยวม่านก็โผล่หัวออกมา “เมี้ยว!”

“โอเค ไม่ต้องทำเสาลับเล็บก็ได้ งั้นเอาอย่างอื่นไหม?”

คราวนี้ติงเสี่ยวม่านเงียบไป

“อืม งั้นไม่ต้องทำเสาลับเล็บแล้วล่ะ แต่ช่วยทำตุ๊กตารูปสัตว์ ขนาดเท่าตัวมัน เป๊ะ ๆ เลยนะ”

หญิงเจ้าของแผงหยิบมือถือขึ้นมาจดรายการด้วยความรวดเร็ว

ยิ่งจดใบหน้ายิ่งซีดลงไปเรื่อย ๆ

เธอทำหน้าซึมเศร้าแล้วหันไปพูดกับหลัวอี้หาง “คุณหลัวคะ พวกเราทำพวกตะกร้า ถาดผลไม้ ทำพวกโต๊ะเก้าอี้ยังพอได้ แต่สิ่งที่คุณสั่งมานี่ เราไม่เคยทำเลยนะคะ”

หลัวอี้หางไม่สนใจ พูดต่อไปเรื่อย ๆ “ขอให้ใช้เส้นหวายเหมือนเดิมนะ ส่วนโครงสร้างเสริมก็แล้วแต่คุณ ลายก็อยากให้ทำลายหัวแมว ถ้าเป็นลายหัวใจ ลายตาราง ลายข้าวหลามตัด ก็ดูตามความเหมาะสม แต่พวกลายลูกท้อหรือลายมังกรขอผ่านนะ ผมชอบสีเรียบ ๆ มากกว่า”

หญิงเจ้าของแผงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ไม่ใช่นะคุณหลัว เรื่องลายพอได้อยู่ แต่ฉันยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน”

“ก็เห็นว่าทำที่นอนแมวได้ดีออก น่ารักมาก นุ่มนวลและแข็งแรงในตัว แมวที่บ้านผมก็ชอบ สิ่งอื่นก็ไม่น่ามีปัญหาหรอก ผมเชื่อในฝีมือคุณ”

“แต่ฉันไม่มั่นใจตัวเองเลยค่ะ”

“ผมจ่ายราคาสูง”

หญิงเจ้าของแผงเงียบไปทันที

ท่าทีที่สนใจเงินมากกว่าความรู้สึก ทำให้ยากที่จะปฏิเสธได้

“งั้นจะพยายามค่ะ…” หญิงเจ้าของแผงตอบด้วยน้ำเสียงหนักใจ เหมือนต้องตัดสินใจทำอะไรที่ฝืนใจ

คนอื่น ๆ ที่ได้ยินเข้าใจทันทีว่าเจ้านายหัวแมวเหมียว กำลังสั่งทำเฟอร์นิเจอร์ครบชุดสำหรับติงเสี่ยวม่าน ไม่ว่าจะเป็นเตียงอาบแดด เปลโยก ก็มีครบ

นี่แหละ ประธานที่แท้จริง ผู้ที่รู้จักการใช้ชีวิตอย่างแท้จริง

---

ชู่ต้งเริ่มเกิดความสนใจ จึงวิ่งไปนั่งยอง ๆ ดูใกล้ ๆ ที่นอนแมวทรงซาลาเปา

เจียงเสี้ยวอันก็ยกมือถือมาถ่ายใกล้ ๆ เพื่อให้ผู้ชมในไลฟ์สดดูด้วย

ตอนแรกมันดูเรียบง่าย แต่ยิ่งมองก็ยิ่งสวยงาม

ทั้งโครงสร้างทำจากหวายละเอียด เส้นหวายมีขนาดเท่ากันถักทออย่างแน่นหนาเรียบเนียน ไม่มีตำหนิหรือเศษเส้นให้เห็นเลย สายตาของคนที่มีความพิถีพิถันก็ต้องพอใจ

ชู่ต้งพยายามชะโงกหัวเข้าไปดูข้างใน แต่ถูกติงเสี่ยวม่านตบกลับออกมา

คิดจะล้ำเข้ามาในอาณาเขตของมัน ชีวิตไม่รักดีแล้วหรือไง

แค่ดูจากด้านนอกก็รู้สึกพอใจแล้ว

ชู่ต้งยืนขึ้น เดินไปหาหญิงเจ้าของแผงพร้อมพูดหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ช่วยทำที่นอนสุนัขให้ด้วยได้ไหมครับ ดีไซน์ตามใจคุณเลย ขอแค่ให้สวยไว้เจ้าตัวนี้นอน” พร้อมชูเจ้าลูกสุนัขขึ้นให้ดู

หญิงเจ้าของแผงถึงกับอึ้ง “เดี๋ยวค่ะ ฉันทำงานหวายนะคะ ไม่ได้ทำของสัตว์เลี้ยง พวกคุณนี่ขอให้ทำที่นอนแมวก็ยังไม่พอ ยังจะเอาที่นอนสุนัขอีก ฉันไม่เคยทำนะคะ”

จริง ๆ แล้ว ไม่ใช่แค่ชู่ต้งที่เกิดความสนใจ ผู้ชมในไลฟ์สดหลายคนก็เช่นกัน

【นี่คือที่นอนแมวจากหวายจริงหรือ สวยมากเหรอ?】

【อ๊า อยากได้จัง เข้ากับเจ้าของบ้านฉันพอดี】

【แมวที่บ้านมาแล้ว ร้องเมี้ยว ๆ บอกว่ามันอยากได้】

【ที่นอนแมวที่บ้านฉันมีแล้ว แต่เปลโยกของแมว? มันคืออะไร?】

【มีทำที่ปีนป่ายไหมนะ? จะแข็งแรงไหม? จะทนเล็บแมวไหม? เล็บของเจ้าบ้านฉันแหลมคมมาก】

【เจียงเสี้ยวอัน ช่วยถามหน่อย ที่นอนแมวนี่คืออะไร ทำไมเจ้านายคุณต้องสั่งทำที่นอนให้ท่านประธานแมวด้วย】

เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะน้ำหนักของติงเสี่ยวม่านเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนที่นอนเก่าของมันรับน้ำหนักไม่ไหวจนพังไปแล้ว

เมื่อไม่มีที่นอน ติงเสี่ยวม่านก็เลยเล็งที่นอนเจ้าหญิงของเสี่ยวเสี่ยวม่าน

แม้เสี่ยวเสี่ยวม่านจะไม่ได้ใช้ที่นอนนั้นบ่อยนัก แต่ชอบนอนบนต้นไม้ข้างนอกในตอนกลางคืนมากกว่า

แต่ก็ยังไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับที่นอนของมัน

เจ้าแมวน้อยหวงของมาก ห้ามใครแตะที่นอนของมัน แม้แต่ติงเสี่ยวม่านก็ไม่มีสิทธิ์

ผลคือ ทั้งสองตัวทะเลาะกันเพราะแย่งที่นอน วิ่งไล่กันในบ้านจนวุ่นวาย

หลัวอี้หางเลยคิดจะซื้อที่นอนใหม่ให้ติงเสี่ยวม่าน

ตอนที่ตรวจสอบรายชื่อร้านค้าในงานเทศกาลเก็บเกี่ยว เขาเจอร้านถักหวายนี้พอดี

จึงอาศัยโอกาสนี้สั่งทำที่นอนแมวหนึ่งชิ้น

---

ผู้ชมในไลฟ์สดต่างขอให้เจียงเสี้ยวอันถามรายละเอียดเพิ่มเติม

เจียงเสี้ยวอันจึงเดินเข้าไปถาม “ที่นอนแมวนี้ทำจากวัสดุอะไรครับ มีจุดเด่นอะไรไหม? มีแบบเดียวหรือเปล่า? ทำแบบไม่ต้องมีหลังคาได้ไหม เป็นตะกร้าโล่ง ๆ น่ะ ราคาเท่าไหร่?”

คำถามเต็มไปด้วย “ที่นอนแมว”

หญิงเจ้าของแผงเหมือนจะถอดใจ “เราไม่ได้…เอาเถอะค่ะ ที่นอนแมวนี้เพิ่งทำครั้งแรกเอง ไม่เคยทำมาก่อน ต้องลองใช้ก่อนถึงจะรู้ว่าดีไหม”

หลัวอี้หางหันไปตอบผู้ชมในไลฟ์สด “ที่นอนแมวนี้ผมสั่งทำในราคา 2,000 หยวน วัสดุธรรมชาติถักด้วยมือแบบนี้ ต้องใช้ฝีมือสูง ราคาจึงไม่ต่ำครับ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หญิงเจ้าของแผงเริ่มทำท่าทางไม่สบายใจ ลอบดึงชายเสื้อของหลัวอี้หาง

หลัวอี้หางส่งสัญญาณให้เธออย่ากังวล

จากนั้นพูดต่อว่า “แน่นอน ที่นอนนี้เป็นขนาดใหญ่ ต้องใช้ทักษะสูง ราคาจึงแพงกว่าปกติ สินค้าแบบนี้จะตั้งราคาตามขนาดและความยากในการทำครับ”

“เส้นหวายเล็ก ๆ แบบนี้มันไม่ง่ายนะครับ ต้องใช้เทคนิคหลายอย่าง…”

(จบบท)