บทที่ 39 ผลการตัดสินที่น่าพอใจ

บทที่ 39 ผลการตัดสินที่น่าพอใจ

เลอวั่นอี้ไม่ได้อธิบายความคิดของเธอ

เธอเดินไปที่ขอบหลุม มองฮั่นฉุน จากนั้นเธอก็มองเย่เหริน

“ครูเย่ นายรู้รึเปล่าว่าในโรงเรียนห้ามทะเลาะวิวาทกัน?”

เย่เหรินพยักหน้า

“ในฐานะครูผู้สอน ไม่เพียงแต่นายจะไม่ทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดี แต่นายยังทำผิดกฎอีก ฉันจะลงโทษนาย ครูเย่ นายยอมรับรึเปล่า?”

หวังเฉิงไห่ที่ได้ยินว่าเลอวั่นอี้กำลังจะลงโทษเย่เหริน เขารีบพูดออกมา

“อาจารย์ใหญ่เลอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับครูเย่ มันเป็นความผิดของผมเอง!!”

“หุบปาก! นี่แกคิดว่าฉันไม่รู้จริงๆ เหรอ ว่าแกกับฮั่นฉุนร่วมมือกันเพื่อรังแกนักเรียน? ฉันจะส่งเรื่องนี้ไปยังฝ่ายปกครองเอง!!” เลอวั่นอี้พูดอย่างไม่พอใจ

“อาจารย์ใหญ่เลอ...ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ...ผม...” หวังเฉิงไห่รู้สึกผิดเมื่อเห็นเลอวั่นอี้โกรธ เขารีบอธิบาย

เลอวั่นอี้หรี่ตาลง เธอมองหวังเฉิงไห่ “ปากของอาจารย์หวังนี่มันช่างน่าทึ่งจริงๆ แม้แต่สีดำก็ยังสามารถพูดให้กลายเป็นสีขาวได้...”

“เลอ...อาจารย์ใหญ่เลอ อย่าพูดอะไรบ้าๆ!!!” หวังเฉิงไห่รู้สึกผิด เขาไม่กล้าสบตากับเลอวั่นอี้ แต่เขาก็ยังคงเถียง

เลอวั่นอี้ที่เห็นหวังเฉิงไห่ไม่ยอมรับ เธอจึงพูดต่อ

“ฉันมีจดหมายนิรนามสิบสองฉบับที่รายงานว่าแกกับฮั่นฉุนร่วมมือกันเพื่อโกงเงินช่วยเหลือนักเรียน และมีจดหมายอีกสิบฉบับที่รายงานว่าฮั่นฉุนทำร้ายนักเรียน และอาจารย์หวังก็ปกป้องเขา”

“แต่พวกแกก็ฉลาดมากจริงๆ ที่เก็บหลักฐานทุกอย่างสะอาดหมดจด ไม่มีใครกล้าให้การเป็นพยาน ฉันเลยไม่สามารถจับพวกแกได้”

เลอวั่นอี้มองหวังเฉิงไห่ ออร่าของเธอพุ่งสูงขึ้น “แต่ตอนนี้ฉันสามารถส่งพวกแกไปยังฝ่ายปกครองได้อย่างถูกต้องแล้ว ฉันเชื่อว่าด้วยวิธีการของฝ่ายปกครอง ทุกอย่างจะต้องถูกเปิดเผย”

หวังเฉิงไห่ได้ยินแบบนั้น เขาก็เริ่มเหงื่อแตก ขาของเขากำลังสั่น

ถ้าหากเข้าไปในฝ่ายปกครองแล้ว ตราบใดที่ครูมีปัญหา พวกเขาก็จะไม่รอด

เขามีปัญหามากมาย

ถ้าหากเขาเข้าไปในฝ่ายปกครอง ชีวิตของเขาก็คงจะจบสิ้น...

“เลอ...อาจารย์ใหญ่เลอ ท่านทำแบบนี้ไม่ได้ ท่านไม่มีสิทธิ์ส่งผมไปที่นั่น!” หวังเฉิงไห่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่มีสิทธิงั้นเหรอ? ใช่ ฉันไม่มีสิทธิ์ แต่พวกเขามี!!!” เลอวั่นอี้ชี้ไปที่นักเรียนห้อง 2 ที่อยู่ข้างหลังเธอ

ด้วยคำให้การของพวกเขา ครั้งนี้หวังเฉิงไห่ไม่มีทางรอดแน่

หวังเฉิงไห่ที่คิดแบบนั้น เขาก็ตัวสั่นไปทั้งตัวโดยไม่รู้ตัว

เลอวั่นอี้มองหวังเฉิงไห่ด้วยความรังเกียจ

“แกมันมีคุณสมบัติเป็นครูด้วยเหรอ?”

ประโยคนี้เหมือนกับที่เย่เหรินเคยพูด...

เลอวั่นอี้หันไปมองเย่เหริน

บรรยากาศในโรงอาหารเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง

“ครูเย่ นายรู้จักกฎของสถาบันรึเปล่า?”

เย่เหรินมองเลอวั่นอี้ เขาพยักหน้า ในเมื่อเขาเลือกที่จะลงมือ เขาก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา

“อาจารย์ใหญ่เลอ ครูเย่ก็แค่ป้องกันตัว!”

“ใช่แล้วครับ อาจารย์ใหญ่เลอ ฮั่นฉุนต่างหากที่เป็นคนเริ่มก่อน”

“อาจารย์ใหญ่เลอ ครูเย่ไม่ได้ทำอะไรผิด!”

ถึงแม้ว่าเลอวั่นอี้จะสามารถจัดการหวังเฉิงไห่ได้อย่างง่ายดายก็ตาม แรงกดดันของเธอนั้นน่ากลัวมาก

แต่นักเรียนห้อง 2 ก็ยังคงปกป้องเย่เหริน

เลอวั่นอี้ยกมือขึ้น เธอห้ามนักเรียนไม่ให้ส่งเสียงดัง

ทุกคนเงียบลง พวกเขากำลังรอฟังการตัดสินใจของเลอวั่นอี้

เลอวั่นอี้เม้มริมฝีปาก เธอพูดออกมา

“ในเมื่อต้นเหตุของเรื่องนี้คือฮั่นฉุน ฮั่นฉุนจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบหลัก ฉันจะหักคะแนนการประเมินผลของชั้นเรียนเขาครึ่งหนึ่ง ส่วนบทลงโทษอื่นๆ จะเป็นหน้าที่ของคณะกรรมการ ส่วนครูเย่เหริน...”

เลอวั่นอี้หยุดพูดไปชั่วขณะ

“ครูเย่เหรินเป็นผู้รับผิดชอบรอง จะถูกหักคะแนนการประเมินผล 5 คะแนน นี่ถือเป็นการกระทำผิดครั้งแรก ฉันจะตักเตือนเขาเป็นการส่วนตัว ถ้าหากมีครั้งต่อไป เขาจะถูกลงโทษสถานหนัก!”

สำหรับเย่เหรินแล้ว บทลงโทษนี้ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเลย

เมื่อเลอวั่นอี้พูดจบ นักเรียนทุกคนต่างก็ส่งเสียงเชียร์

“อาจารย์ใหญ่เลอผู้เมตตา”

“อาจารย์ใหญ่เลอคือเทพแห่งความเมตตา!!!”

“อาจารย์ใหญ่เลอสุดยอด!!!”

ทุกคนต่างก็ดีใจที่เย่เหรินไม่ถูกลงโทษ

มีเพียงเย่เหรินเท่านั้นที่ขมวดคิ้ว

หักคะแนนการประเมินผลของชั้นเรียนงั้นเหรอ?

ภารกิจของระบบคือการได้ที่หนึ่ง...

“อาจารย์ใหญ่เลอ อย่าหักคะแนนกันเลยครับ ถ้าไม่งั้นก็ส่งผมไปที่คณะกรรมการเถอะ...”

เย่เหรินรู้สึกกังวล เขาอยากจะทำภารกิจให้สำเร็จ

เลอวั่นอี้รู้สึกสับสน เธอไม่เคยเห็นใครขอร้องแบบนี้มาก่อน

แต่เมื่อคิดทบทวน เธอก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลดี

เย่เหรินมีคะแนนเหลือน้อยมาก ถ้าหากถูกหักอีก 5 คะแนน

ในการประเมินครั้งนี้ เขาอาจจะได้ที่โหล่ และอาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน

ที่แท้เย่เหรินก็กลัวที่จะถูกไล่ออก...

เลอวั่นอี้คิดในใจ เธอมองเย่เหริน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ

หึ! ใครใช้ให้นายไม่เชื่อฟังฉันกัน? ตอนนี้คงจะร้อนรนแล้วสินะ!!

แต่เธอก็ไม่ได้พูดมันออกมา

เลอวั่นอี้แกล้งทำเป็นครุ่นคิด

และแล้วเธอก็หันไปพูดกับเย่เหริน

“ที่นี่ไม่สะดวก ไปคุยกันต่อที่ห้องทำงานเถอะ”

จากนั้นเย่เหรินและเลอวั่นอี้ก็เดินออกไป

นักเรียนที่เห็นเย่เหรินและเลอวั่นอี้เดินออกไป

พวกเขาก็เตรียมตัวที่จะออกจากโรงอาหาร

หวังดาชุนหยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมที่จะเดินออกไป

แต่มีใครบางคนตบไหล่เขา “เฮ้ ไอ้โง่ นี่นายจะไปไหน?”

หวังดาชุนหันกลับไปมอง แต่เขาก็ไม่เห็นคนที่ตบไหล่เขา

“เจ้าโง่ นี่แกมองหาใครอยู่? มองลงมาสิ!!!”

หวังดาชุนก้มหน้าลง เขารู้แล้วว่าใครคือคนที่พูดกับเขา

เมื่อเห็นว่าเป็นหวงตงตง หวังดาชุนก็ยิ้มออกมา เขาลูบหัวตัวเอง

“นายเองเหรอ?! ฉันยังไม่ได้ขอบคุณนายเลย ถ้าหากไม่มีนาย ฉันคงจะต้องไปโรงพยาบาลแล้วแน่ๆ”

หวงตงตงโบกมือ

“เรื่องเล็กน้อย ฉันถามนายหน่อยสิ เจ้าโง่ นี่นายจะไปไหน?”

หวังดาชุนชี้ไปที่ตัวเอง “ฉันน่ะเหรอ? ฉันจะกลับไปที่ห้องเรียนสิ”

หวงตงตงได้ยินแบบนั้น เขาก็หลบสายตาเล็กน้อย ราวกับว่าไม่อยากให้คนอื่นเห็นความคิดของเขา “งั้น...ฉันไปนั่งเรียนในห้องของนายได้รึเปล่า???”

“นายน่ะเหรอ????” หวังดาชุนพูดไม่ออก “นายจะไปทำอะไรในห้องเรียนของพวกเรากัน?”

“ก็แค่ถามว่าไปได้รึเปล่า ทำไมนายต้องถามมากขนาดนั้นด้วย?” หวงตงตงพูดอย่างร้อนใจ

“ถ้าหากไม่ได้ ฉันไม่ไปก็ได้!”

หวังดาชุนยิ้มออกมา “ได้ ได้สิ!!! ฉันบอกเลยนะ ครูเย่ของพวกเราน่ะเก่งมากๆ”

“โอเคๆ ฉันไม่ได้ตาบอด ฉันก็เห็นอยู่!” หวงตงตงเอามือไขว้หลัง ก่อนจะพึมพำออกมา “ไอ้บ้านี่...”

หวังดาชุนที่ถูกขัดจังหวะไม่ได้รู้สึกโกรธ เขายังคงดูซื่อตรงไปต่างไปจากเดิม “ถ้างั้นนายก็มากับฉัน ฉันจะช่วยนายเก็บโต๊ะกับเก้าอี้เอง”

“นายไปก่อนเลย ฉันรู้ทาง เดี๋ยวฉันตามไป” หวงตงตงโบกมือ

หวังดาชุนเดินออกไป

หวงตงตงจ้องมองไปที่หลุมอยู่นานโดยไม่พูดอะไรออกมา

เขากำลังครุ่นคิด

การเคลื่อนไหวของเย่เหรินเมื่อกี้

มันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว “โหดร้ายชะมัด...”

หวงตงตงพึมพำกับตัวเอง “ใช้ระดับทองเอาชนะแพลทินัมได้ นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย?”

“อาจารย์พูดถูกจริงๆ นอกจากนี้ยังมีคนที่เก่งกว่า และโลกนี้ก็ยังกว้างใหญ่นัก เมื่อเทียบกับเย่เหรินแล้ว ฉันยังตามหลังเขาไปมาก...”

หวงตงตงดีดนิ้ว เปลวไฟปรากฏขึ้นในมือของเขา

หวงตงตงพูดกับเปลวไฟ

“อาจารย์ ศิษย์เจอห้องเรียนที่อาจารย์พูดถึงแล้ว”

“ครูในห้องเรียนนี้เก่งมาก พวกเขาสามารถสอนศิษย์ได้อย่างแน่นอน นี่น่าจะเป็นห้องเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดในชั้นปีหนึ่ง ศิษย์น้องของศิษย์น่าจะอยู่ในห้องนี้”

“ศิษย์จะยังไม่กลับไปที่สำนัก อีกสักพักศิษย์จะพาศิษย์น้องกลับไปพร้อมกัน คิดถึงศิษย์ด้วยนะครับ”

พูดจบ

หวงตงตงก็ใช้นิ้วถูกันเบาๆ

เปลวไฟหายไป ควันสีเขียวลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

ที่พรรคไฟ

ฮั่วเหวินที่กำลังหลับตาพักผ่อนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงบางอย่าง

จากนั้นเขาก็จับบางอย่างขึ้นมาด้วยพลังวิเศษ เหมือนกับที่หวงตงตงทำ

เขาถูปลายนิ้ว

ควันสีเขียวกลายเป็นเปลวไฟ

คำพูดของหวงตงตงดังออกมาจากเปลวไฟ

ฮั่วเหวินที่ได้ยินแบบนั้น

เขาลูบเครา ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

“ไอ้เด็กบ้านี่ มันยังคงฉลาดเหมือนอย่างเคย”

ตอนที่หวงตงตงออกไป

เขาไม่ได้บอกหวงตงตง

ว่าเขาอยากจะให้หวงตงตงไปหาอัจฉริยะที่ซ่อนอยู่

ศิษย์ของเขาโตขึ้นมากจริงๆ

ไม่เพียงแต่ไม่ต้องให้เขาเป็นห่วง แถมยังช่วยเขาได้อีก

“หึ ฉันนี่มันฉลาดจริงๆ ไอ้พวกนั้นก็คงจะได้แต่เอาใจท่านอธิการบดี แต่ฉันได้ตัวเขามาก่อนแน่!!!”

เมื่อคิดได้แบบนั้นฮั่วเหวินก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาหัวเราะจนหนวดกระตุก