บทที่ 37 เลอวั่นอี้ผู้เดือดดาล

บทที่ 37 เลอวั่นอี้ผู้เดือดดาล

“หยิกฉันทีสิ นี่ฉันฝันไปรึเปล่า???”

“นี่มันการต่อสู้ระหว่างแพลทินัมกับทองจริงๆ น่ะเหรอ?”

“ฉันข้ามเวลามารึเปล่า? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”

“ในโลกนี้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงๆ น่ะเหรอ?”

“เย่...ครูเย่ ครูเย่เอาชนะผู้มีพลังระดับแพลทินัมได้ด้วยร่างกายระดับทอง?!”

“ไม่ใช่แค่ชนะธรรมดาๆ แต่มันคือการชนะขาดลอย”

“อัจฉริยะ...”

ตอนนี้นักเรียนทุกคนต่างก็มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง พวกเขาตั้งสติไม่ได้

เย่เหรินจัดการกับฮั่นฉุนราวกับว่าเขากำลังฝึกสุนัข

เรียบง่าย...แต่ทรงพลัง...

เย่เหรินทำราวกับไม่ได้สนใจฮั่นฉุนเลย

แต่...แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

ฮั่นฉุนก็เป็นถึงผู้มีพลังระดับแพลทินัม!!!

แถมยังเป็นผู้มีพลังระดับแพลทินัมที่แข็งแกร่งที่สุดอีกด้วย...

แต่กลับถูกเย่เหรินที่เป็นถึงผู้มีพลังระดับทองทำร้ายได้...

นักเรียนห้อง 2 ที่เห็นเย่เหริน พวกเขารู้สึกประหลาดใจ

นี่คือครูที่แสนธรรมดาจริงๆ น่ะเหรอ?

มีเพียงหวังดาชุนเท่านั้นที่กำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น

ตั้งแต่ที่เขาได้รับคำแนะนำจากเย่เหริน เขาก็มองออกว่าเย่เหรินไม่ใช่คนธรรมดา

แต่ทุกครั้งที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ คนอื่นๆ ก็มักจะคิดว่าหวังดาชุนเป็นบ้าไปแล้ว

แล้วตอนนี้ล่ะ? ด้วยผลงานที่น่าเหลือเชื่อนี้

ใครจะกล้าตั้งคำถามกับการตัดสินของเขา?!

หวังดาชุนรู้สึกราวกับว่าเขากำลังฝันอยู่

เขาตะโกนออกมาอย่างมีความสุข

“มองอะไรกัน? ไม่เคยเห็นคนสู้ข้ามขั้นชนะรึไงกัน?!”

ตอนนี้หวังดาชุนคือแฟนคลับตัวยงของเย่เหริน!!

ทุกคนมองหวังดาชุนด้วยความไม่เข้าใจ

ฉันเคยเห็นคนสู้ข้ามขั้นมาแล้ว

แต่ไม่เคยเห็นใครที่สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดายแบบนี้มาก่อน

โดยเฉพาะทองที่เอาชนะแพลทินัมได้ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน...

หวังเฉิงไห่ที่เห็นแบบนั้น เขาก็ตกใจไม่แพ้กับนักเรียนคนอื่นๆ

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มใช้ความคิด

เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์ เขามองการณ์ไกลกว่านักเรียนพวกนั้น

เย่เหรินสามารถเอาชนะผู้มีพลังระดับแพลทินัมได้ด้วยระดับทอง

นี่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!!!

ถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป มันคงจะวุ่นวายแน่ๆ

หลังจากการต่อสู้นี้ ผู้มีพลังมากมายจะต้องมาเยี่ยมเย่เหริน

จากผลงานที่เย่เหรินแสดงออกมา พรสวรรค์ของเย่เหรินอาจจะเหนือกว่าผู้ปลุกพลังระดับ S ทั่วไป

มันเหนือกว่าจางเหอตง อสูรกายที่สามารถเอาชนะตระกูลใหญ่ได้...

ใครบ้างล่ะที่ไม่อยากเป็นเพื่อนกับอัจฉริยะแบบนี้???

อาจจะมีปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำมาขอรับเย่เหรินเป็นศิษย์ก็ได้...

ไม่สิ ปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำทั่วๆ ไปคงไม่พอ

แม้แต่อธิการบดีของพวกเขา เสาหลักทั้งสามของมหานครเวทมนตร์ อาจจะมารับเย่เหรินเป็นศิษย์เลยก็ได้...

ถ้าเป็นแบบนั้น เย่เหริน...

หวังเฉิงไห่คิดไปครู่หนึ่ง เขามองเย่เหริน ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

เย่เหรินจะกลายเป็นอัจฉริยะที่ทุกคนต่างก็ต้องให้ความเคารพ...

ไม่ได้แล้ว ฉันต้องเปลี่ยนความคิดที่เย่เหรินมีต่อฉัน

หวังเฉิงไห่เดินไปที่หลุม เขามองฮั่นฉุนที่นอนอยู่ข้างใน เขาถ่มน้ำลายใส่ฮั่นฉุน

“ไอ้สารเลวนี่ สถาบันของเรามีครูที่ประพฤติตัวแย่ๆ แบบนี้อยู่ด้วยเหรอ? แกนี่มันน่ารังเกียจซะจริง!!”

หวังเฉิงไห่ตำหนิฮั่นฉุนอย่างเที่ยงธรรม จากนั้นเขาก็หันไปยิ้มให้กับเย่เหริน

“ครูเย่ ผมขอโทษด้วยนะครับ ผมตาฝ้าฟาง จนโดนคนเลวหลอก ผมเข้าใจครูเย่ผิด ผมขอโทษครูเย่ด้วย!!!”

หวังเฉิงไห่โค้งคำนับเย่เหริน 90 องศาต่อหน้าทุกคน

เขามองเย่เหรินพร้อมกับกล่าวชื่นชม

“ไม่เกรงกลัวอำนาจ กล้าที่จะต่อสู้เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของนักเรียน ในสังคมทุกวันนี้ การที่จะเจอครูที่ดีแบบนี้ได้คงไม่ใช่เรื่องง่าย”

หวังเฉิงไห่ตบหน้าอก

“ในการประเมินผลปลายภาค ฉันจะให้นายเต็ม!!”

เหล่านักเรียนที่ได้ยินคำพูดของหวังเฉิงไห่

ต่างก็ตกตะลึง

พวกเขาเคยเจอคนหน้าด้านมาแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอคนหน้าด้านได้ขนาดนี้...

ความเร็วในการเปลี่ยนท่าทีของหวังเฉิงไห่นั้นน่าทึ่งจริงๆ

หวังเฉิงไห่ไม่รู้สึกร้อนรนหรืออายแม้แต่น้อย

ความจริงใจในดวงตาของเขาดูจริงใจกว่าเงิน

ความอับอายงั้นเหรอ? มันสำคัญตรงไหนกัน?

ฉัน หวังเฉิงไห่ อยู่ในสถาบันนี้มาทั้งชีวิต ฉันรู้ดีว่าควรจะทำตัวยังไง!!!

ข้างนอกห้องโถง

ร่างของคนสองคนกำลังตรงมาอย่างรวดเร็ว

“อาจารย์ รอหนูด้วยค่ะ หนูตามไม่ทัน...” หวังเสี่ยวหม่านมองเลอวั่นอี้ที่กำลังวิ่งไปข้างหน้า

ตั้งแต่นักเรียนในชั้นเรียนของเย่เหรินบอกเลอวั่นอี้ว่าเย่เหรินกำลังทะเลาะกับฮั่นฉุนที่โรงอาหาร

เลอวั่นอี้ก็รีบวิ่งไปที่โรงอาหารทันทีโดยไม่สนใจการประชุม

ตอนนี้ใบหน้าของเลอวั่นอี้เต็มไปด้วยความกังวลและความโกรธ

“ช้าลง? จะให้ฉันช้าลงเพื่อไปเก็บศพเย่เหรินงั้นเหรอ?!”

จิตสังหารของเลอวั่นอี้นั้นรุนแรงมาก หวังเสี่ยวหม่านยิ้มอย่างขมขื่น

“อาจารย์ ท่านต้องใจเย็นๆ นะคะ...”

“ใจเย็น? จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง?!”

หวังเสี่ยวหม่านเห็นว่าเลอวั่นอี้ไม่ฟัง เธอจึงลองถาม

“ถ้าหาก...ถ้าหากครูเย่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านจะ...”

“ฉันจะฆ่าฮั่นฉุนเดี๋ยวนี้”

เลอวั่นอี้หรี่ตาลง ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยจิตสังหาร

หวังเสี่ยวหม่านขนลุก

“แต่อาจารย์ นี่มันในสถาบัน...”

“ฉันไม่สน!!!”

หวังเสี่ยวหม่านได้ยินคำตอบ เธอทำหน้าเศร้า

เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่เมื่อเห็นสายตาของเลอวั่นอี้

เธอก็เลือกที่จะเงียบ

เธอได้แต่เดินตามเลอวั่นอี้ไปอย่างเชื่อฟัง

ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับเย่เหริน อาจารย์ของเธอก็จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...

ช่างเถอะ เหนื่อยแล้ว ปล่อยให้มันพังไปเถอะ

ทั้งสองคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักพวกเธอก็มาถึงทางเข้าโรงอาหาร

“ปัง!!!”

แรงระเบิดทำลายประตูโรงอาหาร

ทุกคนหันกลับไปมอง

เลอวั่นอี้เดินเข้าไปในโรงอาหารด้วยสีหน้าโกรธ

หวังเสี่ยวหม่านที่เดินตามหลังมา เธอกำลังมองหาเย่เหริน

เมื่อเห็นเย่เหรินยืนอยู่ตรงนั้นอย่างปลอดภัย

เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าไม่บาดเจ็บก็ไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไร...

“อาจารย์ใหญ่เลอมาแล้ว...”

“หนีเร็ว...”

“จะหนีไปไหน? คิดว่าหนีพ้นรึไง?”

นักเรียนก้มหน้าลงราวกับเจอศัตรู

สิ่งแรกที่พวกเขาคิดก็คือการวิ่งหนี

“หึ!!”

“ห้ามใครออกไปจากที่นี่!!!”

เลอวั่นอี้พูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา คลื่นที่มองไม่เห็นแผ่ออกไปจากเธอ

โรงอาหารถูกปกคลุมไปด้วยอาณาเขตพลังที่มองไม่เห็น

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็รู้สึกว่าขาของพวกเขาขยับไม่ได้

ทักษะชิงซินแห่งตระกูลเลอ

สามารถรบกวนประสาทสัมผัสทั้งหกของคนอื่นได้

เลอวั่นอี้กำลังควบคุมขาของนักเรียนทุกคน

“ฮั่นฉุนอยู่ไหน? เรียกมันออกมาพบฉัน!!!”

น้ำเสียงของเลอวั่นอี้เย็นชา ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ

แต่อาจารย์และนักเรียนต่างก็มองหน้ากัน พวกเขาไม่รู้จะตอบยังไง

เลอวั่นอี้ที่ไม่ได้รับคำตอบ เธอตะโกนออกมาอย่างร้อนใจ

“ฮั่นฉุน นี่แกกล้าทำร้ายคนอื่น แต่ไม่กล้าออกมาเจอฉันงั้นเหรอ? ออกมาเดี๋ยวนี้!!!”

นักเรียนที่ได้ยินแบบนั้น ต่างก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด

มีคนหนึ่งพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

“อาจารย์ใหญ่เลอ ตอนนี้อาจารย์ฮั่นอาจจะไม่สะดวก...”