บทที่ 37 ทำลายเกราะ

บทที่ 37 ทำลายเกราะ

ฟางจือสิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวโก่ว เขาถูกทำร้ายอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ในตาข่าย รอบข้างเต็มไปด้วยเงาของคนที่ขยับไปมา คนพวกนั้นเริ่มจากการเตะต่อย และต่อมาก็ใช้ไม้กระบอง ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นานนัก ฟางจือสิงหัวแตกเลือดไหล เต็มไปด้วยบาดแผลทั่วร่าง

“ถอยไป”

ทันใดนั้น มีเสียงคนตะโกนขึ้น

ฝูงคนแหวกทางออก ชายหนุ่มหน้ามีฝ้าก้าวเข้ามา ถือมีดสั้นในมือ

ฉึก! มีดสั้นปักเข้าที่หน้าอกของฟางจือสิง เลือดพุ่งกระฉูด

“ซานเกอ ท่านเฉินไม่ได้บอกให้ฆ่าเขา ทำไมท่านถึง…?” มีคนถามขึ้น

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้า หัวเราะเย็นชา “เจ้ามันโง่หรือไง ถ้าเราปล่อยเด็กคนนี้ไว้ จะเป็นปัญหา ต้องกำจัดถึงรากถึงโคน เข้าใจไหม?”

คนนั้นเงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้าดึงมีดออก สั่งว่า “โยนเขาลงแม่น้ำไปให้ปลากิน แล้วสุนัขตัวนั้นล่ะ?”

มีคนตอบ “จับได้แล้ว อยู่ที่นี่!”

เสี่ยวโก่วถูกชายร่างใหญ่จับยกคอไว้กลางอากาศ มันดิ้นรน และ เห่าเสียงดังไม่หยุด

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้าเดินเข้ามาใกล้ มองเสี่ยวโก่วอย่างพินิจพิเคราะห์ พูดอย่างประหลาดใจ “สุนัขตัวนี้มีอะไรพิเศษ ทำไมท่านเฉินถึงชอบมันนัก?”

ชายร่างใหญ่ที่จับเสี่ยวโก่วตอบว่า “ไม่แน่ใจ ท่านเฉินมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใคร”

“ท่านเฉิน?”

เสี่ยวโก่วได้ยินดังนั้น ก็นึกถึงชายคนนั้นทันที

“ฟางจือสิง เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”

เสี่ยวโก่วตะโกนเสียงดัง “อดทนไว้นะ ห้ามตายเด็ดขาด!”

“อ๊าก~” “อ๊าก~”

ฟางจือสิงกระอักเลือดออกมาก หายใจติดขัด

ปอดของเขาถูกแทงทะลุ นี่เป็นบาดแผลร้ายแรง

ในตอนนั้น มีคนดึงตาข่ายออก

ชายร่างใหญ่สามคนเข้ามาล้อม และ ค้นตัวฟางจือสิง ไม่สนว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

“ฮ่าฮ่า เจ้านี่มีถุงเงิน!”

ชายร่างใหญ่ตาวาว ยกถุงเงินที่มีเสียงเหรียญกระทบกันขึ้น

“มีเงินเท่าไหร่ๆ?” กลุ่มคนรีบมารุมล้อมทันที ด้วยความตื่นเต้น

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าฟางจือสิงกำลังพยายามเคลื่อนแขนอย่างยากลำบาก เอื้อมไปจับถุงผ้าที่อยู่ด้านหลัง

ในถุงนั้นมีนกต้าเจียนจิ่วอยู่

ฟางจือสิงรวบรวมแรงทั้งหมด จับนกตัวนั้นแล้วบิดคอของมัน

【2. ดวงตาของสัตว์สามชนิด (สำเร็จแล้ว)】

【เงื่อนไขนักยิงธนูระดับเต็มขั้นบรรลุแล้ว ต้องการเลื่อนขั้นหรือไม่?】

“ใช่!”

ฟางจือสิงตอบทันที โดยไม่ลังเล เลือกเลื่อนขั้น

ทันใดนั้น กระแสพลังอบอุ่นไหลเข้ามาในร่างกายของเขา

นั่นคือพลังชีวิตที่ถูกดูดออกมาจากลูกลิงราชามีเขา!

กร๊อบๆ~ ร่างกายของฟางจือสิงสั่นสะท้าน ได้รับการฟื้นฟูอย่างมหาศาลในเวลาอันสั้น ภายในร่างกายเกิดเสียงดังเหมือนการคั่วถั่วแตก

บาดแผลบนร่างกายของเขาหายไปอย่างมหัศจรรย์

บาดแผล และ รอยฟกช้ำบนตัวหายไปอย่างรวดเร็วตามที่สายตามองเห็น

แม้กระทั่งเลือดที่สูญเสียไปก็ดูเหมือนจะไหลกลับคืนสู่ร่างกาย

ร่างกายของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

กล้ามเนื้อของเขาแน่นขึ้น และความหนาแน่นของกระดูกก็มากขึ้นด้วย

พร้อมกันนั้น ฟางจือสิงเข้าสู่สภาวะที่ลึกลับเหมือนฝันดี

ในฝันนั้น เขาฝึกฝนการยิงธนูอย่างต่อเนื่อง ความเข้าใจในศิลปะการยิงธนูของเขาเพิ่มขึ้นทุกวัน จนกระทั่งเข้าใจอย่างถ่องแท้และช่ำชอง

【นักยิงธนูระดับสูงสุด】

【ทักษะการระเบิด: การยิงโค้ง (Lv2)】

【ทักษะการระเบิด: ทำลายเกราะ (Lv2)】

【ทักษะการระเบิด: การขว้าง (Lv2)】

【ทักษะการระเบิด: การมองเห็นแบบไดนามิก (Lv2)】

ยอดเยี่ยม! เขาได้ครอบครองทักษะการระเบิดถึงสี่แบบในคราวเดียว!

นี่เป็นผลจากการสังเวยดวงตาของสัตว์อสูรสายเลือดพิเศษสามชนิด และลูกลิงราชามีเขา ที่ทำให้ได้รับรางวัลอันยิ่งใหญ่นี้

【การยิงโค้ง: การยิงแบบเส้นโค้ง】

【ทำลายเกราะ: ยิงทะลุเกราะในระยะห้าสิบเมตร ต้องใช้ธนูที่มีความแข็งแรง】

【การขว้าง: เชี่ยวชาญการขว้างอาวุธอื่นๆ นอกเหนือจากธนู เช่น มีดบิน ดาบสั้น ชูริเคน】

【การมองเห็นแบบไดนามิก: ยิ่งวัตถุเคลื่อนที่เร็วเท่าไหร่ ยิ่งมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น】

ในทันใด ฟางจือสิงลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีดำลึกสะท้อนภาพปีศาจอยู่ในนั้น

เขากระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พุ่งตัวออกมาและเริ่มวิ่งหนี

“หา???”

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้า และ พรรคพวกต่างตะลึง พวกเขาเบิกตากว้างมองฟางจือสิง

ฟางจือสิงวิ่งไปสิบเมตร ก่อนจะเบรกกะทันหัน หันกลับมายืดตัวตรง และ ง้างคันธนูขึ้น

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ฟางจือสิงง้างธนู และ ยิงลูกศรออกไปในความเร็วที่น่าทึ่ง แทบจะปล่อยลูกศรได้สองดอกในหนึ่งวินาที

เสียง ปัก! ปัก! ปัก!

ดังขึ้นติดต่อกัน ลูกศรพุ่งตรง และ แม่นยำอย่างไร้ที่ติ ทะลุเข้าไปในร่างของศัตรูทีละคน

มีบางคนโดนยิงทะลุเบ้าตา บางคนถูกยิงที่ลำคอ หรือบางคนเพิ่งเงยหน้าขึ้นมาก็โดนลูกศรแทงเข้าปาก

ภายในห้าวินาที มีสิบคนล้มลงกับพื้นด้วยท่าทางต่างๆ กัน

เหลืออีกเพียงสามคน

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้า ชายร่างใหญ่ที่จับเสี่ยวโก่ว และ ชายที่ถือถุงเงิน

ทั้งสามเริ่มได้สติกลับมา แต่มองหน้ากันด้วยความตกตะลึง และ สับสน

โดยเฉพาะชายหนุ่มหน้ามีฝ้า เขามองฟางจือสิงด้วยความงุนงง เขาแทงฟางจือสิงเองกับมือ ทำไมเขาถึงไม่ตาย? ทำไมเขาถึงลุกขึ้นมายิงธนูได้อีก?

“ฮ่าฮ่า! ฟางจือสิง เจ้าเยี่ยมมาก!”

เสี่ยวโก่วดีใจจนเกินบรรยาย เฝ้ามองความชื่นชมยินดี

เกือบในเวลาเดียวกัน แผงควบคุมระบบของเสี่ยวโก่วก็เปล่งประกายขึ้นมา

【สายพันธุ์: สุนัข】

【พรสวรรค์: สายสัมพันธ์ของสุนัข】

【สายเลือด: หมาป่าในตำนาน】

【ทักษะระเบิดสายเลือด: เขี้ยวหมาป่าพิษ (ทุกครั้งที่ใช้ จะใช้ชีวิตหนึ่งครั้ง)】

【จำนวนชีวิตที่เหลือ: 4】

“กร๊อบๆ!” “กร๊อบๆ!” “กร๊อบๆ!”

ในร่างกายของเสี่ยวโก่วก็มีเสียงดังคล้ายการคั่วถั่ว ร่างกายของเขาโตขึ้นเล็กน้อย

ขนยาวขึ้น และ แข็งแรงขึ้น  เงาของเขากระเพื่อม และ ทันใดนั้น มีสุนัขตัวเล็กๆ สามตัวโผล่ออกมา

สุนัขทั้งสามตัววิ่งเข้าหาสามคน กัดข้อเท้าของพวกเขา

“โอ๊ย!” “โอ๊ย!” “โอ๊ย!”

สามคนร้องลั่นพร้อมกัน เมื่อมองลงไปที่ข้อเท้า พบว่ามีรอยแผลเนื้อฉีก และ เลือดไหลออกมา

ทั้งสามคนล้มลงนั่งกับพื้น ด้วยความเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

ฟางจือสิงเห็นดังนั้น เก็บธนูกลับ และ เดินเข้าไปช้าๆ

เขาเดินไปถึงชายหนุ่มหน้ามีฝ้า ดึงมีดสั้นออกมาด้วยรอยยิ้มเย็นชา

“เจ้ารู้ไหมว่าแทงที่ไหนเจ็บที่สุดในร่างกายคน?”

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้า ตื่นตระหนก มองฟางจือสิงแทงมีดเข้าที่ต้นขาด้านนอกของเขา

ในทันใด ความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้ก็แล่นเข้ามา

ชายหนุ่มหน้ามีฝ้า รู้สึกเหมือนตกนรก มันเจ็บปวดจนรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปช้าลง

เสี่ยวโก่วที่แยกร่างออกเป็นสี่ตัวล้อมรอบชายทั้งสาม กัดแทะเนื้อของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

ไม่นานหลังจากนั้น สามคนหยุดนิ่ง ดูเหมือนว่าจะไม่รอด

ตรอกเงียบสนิท เปื้อนเลือดเต็มพื้น

ฟางจือสิงถอนหายใจยาว มองดูศพทั้งสิบสามร่าง ใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก

จากนั้น เขาก็เริ่มค้นศพอย่างไม่รีบร้อน

เสี่ยวโก่วส่งเสียงว่า

“บ้าจริง คนที่อยู่เบื้องหลังคือไอ้เฉินคนนั้นแน่ๆ”

ฟางจือสิงยิ้มเยาะ “เดี๋ยวไปจัดการมันให้สิ้นเรื่อง”

..........