บทที่ 158 ของขวัญ

บทที่ 158 ของขวัญ

เฉินเฉิงทักทายกับหลัวกวง

กางร่มแล้วพาเจียงลู่ซีออกจากที่นั่น

ที่หน้าแผงขายหนังสือเล็ก ๆ นั้น เจ้าของร้านหญิงนิ่งค้างไปชั่วขณะ

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า

เฉินเฉิงจะเป็นคนเขียนเรื่อง อันเฉิง

ในความเป็นจริง เธอรู้ว่าหนังสือ อันเฉิง นี้เขียนโดยนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสามที่โรงเรียนมัธยมปลายอันเฉิง แม้ว่าเธอจะไม่ได้เรียนสูงมากนักและอ่านหนังสือไม่เยอะ แต่สามีของเธอเคยอ่านหนังสือและเป็นคนแนะนำให้เธอเริ่มขายหนังสือ

ตอนแรกที่ตั้งแผงขายหนังสือ สามีของเธอเป็นคนขายเพียงคนเดียว

ต่อมาเมื่อหนังสือแนวแฟนตาซีในโลกออนไลน์เริ่มได้รับความนิยม มีนักเรียนมากมายที่โรงเรียนมาซื้อหนังสือประเภทนี้ เธอจึงเข้ามาช่วยขายบ้าง ในอดีตสามีของเธอจะขายอยู่ใกล้ ๆ โรงเรียนอันเฉิงแห่งหนึ่ง ส่วนเธอจะขายอยู่ใกล้โรงเรียนแห่งสอง

วันนี้สามีของเธอต้องกลับไปธุระที่บ้านเกิด เธอจึงเข็นรถมาขายที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแทน

แม้ว่า อันเฉิงจะขายดีมากในทุกโรงเรียนมัธยมของอันเฉิง แต่ที่ขายดีที่สุดก็คือโรงเรียนมัธยมปลายอันเฉิงแห่งนี้ ซึ่งสามีของเธอเคยขายได้ถึงสามสิบเล่มต่อวัน

หนังสือ อันเฉิง แบบลิขสิทธิ์เถื่อนนี้ ขายได้ในราคาเจ็ดหยวน ในขณะที่ราคาขายส่งอยู่ที่สามหยวน

เล่มหนึ่งทำกำไรได้สี่หยวน ทำให้พวกเขาได้กำไรวันละกว่าร้อยหยวน

รวมกับที่เธอขายในที่อื่นอีก วันหนึ่งขายได้ประมาณสิบกว่าเล่ม

ตั้งแต่ อันเฉิงออกวางขาย

พวกเขาสองคนก็สามารถทำรายได้จากการขายหนังสือเถื่อนได้ถึงเดือนละหกพันหยวน

ในเมืองเล็ก ๆ ที่นี่ การมีรายได้เดือนละหกพันถือว่าไม่น้อยเลย

นั่นเป็นรายได้ที่มากกว่าตอนที่ขายนิยายแฟนตาซีต่อเดือนเสียอีก

ก่อนหน้านี้พวกเขาสองคนขายนิยายแฟนตาซี ได้เดือนละสามพันเท่านั้น ต้องทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น

หากเฉินเฉิงทำให้พวกเขาขาย อันเฉิงไม่ได้

พวกเขาจะไปทำงานอะไรที่ได้เงินมากเท่านี้

แถมงานนี้ก็ง่ายกว่าเยอะ

"เขาเป็นนักเขียนแล้วจะทำอะไรฉันได้ล่ะ?" เธอถามขึ้น

หลัวกวงแทบไม่ต้องถามก็รู้ว่าลี่ซุ่นน่าจะมีเรื่องกระทบกระทั่งกับเฉินเฉิงและเจียงลู่ซีแล้ว

ด้วยความที่หลัวกวงรู้จักลี่ซุ่นดี

และด้วยความที่อาศัยอยู่ในย่านเดียวกัน

หลัวกวงรู้จักพวกเขาดี

"ทำได้นะ" หลัวกวงยิ้มพูด "ขึ้นอยู่กับว่าความผิดที่เธอทำไปมันหนักแค่ไหน ถ้าเขาต้องการจริง ๆ ล่ะก็ อันเฉิงแบบเถื่อนทั่วทั้งมณฑลฮุยโจวก็คงหายไปหมด"

ด้วยความที่ตอนนี้ อันเฉิง เป็นที่นิยมทั่วประเทศ

การไม่มีหนังสือเถื่อนในมณฑลจะช่วยเพิ่มยอดขายหนังสือแบบถูกลิขสิทธิ์ได้อีกมาก

ทุกครั้งที่ขาย อันเฉิง เพิ่มได้หนึ่งเล่ม ผู้ที่ได้รับประโยชน์ไม่ได้มีแค่เฉินเฉิง แต่ยังรวมถึงสำนักพิมพ์ โรงพิมพ์ และภาษีที่ส่งให้มณฑลด้วย เพราะรายได้จากค่าต้นฉบับของนิยายที่ขายดีนี้เสียภาษีสูง

นอกจากนี้ เฉินเฉิงก็เป็นนักเขียนที่มาจากมณฑลฮุยโจว

การสนับสนุนเฉินเฉิงซึ่งเป็นนักเขียนที่ขายดี จะช่วยดึงเขาให้ทำงานอยู่ในพื้นที่ต่อไปได้

ตราบใดที่เฉินเฉิงร้องขอ ทางมณฑลย่อมช่วยเหลือปราบปรามหนังสือเถื่อนได้แน่นอน

"จริงสิ ลี่ซุ่น ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเฉินเฉิงเมื่อกี้เธอชื่อเจียงลู่ซี เธอเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนดีที่สุดในประวัติศาสตร์ของโรงเรียนนี้ และได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยหัวชิงเรียบร้อยแล้ว ถ้าทั้งสองคนนี้มาเรียนที่ห้องผมได้ ผมคงดีใจมาก ๆ เลยล่ะ" หลัวกวงพูดจบก็ยิ้มพร้อมกับขี่จักรยานออกไป

ระหว่างทางกลับห้องเรียน เฉินเฉิงโทรหาเย่เซิ่งกวง

ด้วยความที่ อันเฉิงกำลังโด่งดังทำให้เย่เซิ่งกวง บรรณาธิการของสำนักพิมพ์วรรณกรรมอันเฉิง กลายเป็นบุคคลที่ร้อนแรงไม่เฉพาะในวงการหนังสืออันเฉิงเท่านั้น แต่ยังเป็นที่รู้จักในมณฑลฮุยโจวด้วย

ขอให้เขาช่วยจัดการเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องยาก

เย่เซิ่งกวงถามเฉินเฉิงว่าจะให้เขาจัดการปราบปรามหนังสือเถื่อนทั้งหมดทั้งในเมืองและมณฑลหรือไม่

เพียงแค่เฉินเฉิงพยักหน้า ทางมณฑลก็จะเข้ามาช่วยในการจัดการหนังสือเถื่อนเหล่านี้

เพราะสำหรับเย่เซิ่งกวงและสำนักพิมพ์ของเขา พ่อค้าเถื่อนพวกนี้เป็นปัญหาที่หนักใจที่สุด

แม้ตอนนี้ อันเฉิงจะขายดีทั่วประเทศก็ตาม

แต่เพราะหนังสือเถื่อนราคาถูกกว่าหนังสือแบบถูกลิขสิทธิ์มาก

หนังสือ อันเฉิง แบบถูกลิขสิทธิ์ขายได้หนึ่งเล่ม หนังสือเถื่อนขายได้ถึงสี่ห้าเล่ม

แต่เฉินเฉิงปฏิเสธคำขอนี้

เขาเพียงระบุให้จัดการกับพ่อค้าหนังสือเถื่อนเพียงเจ้าเดียว

ทำให้เย่เซิ่งกวงรู้สึกแปลกใจมาก

แต่พอคิด ๆ ดูแล้วก็พอเข้าใจได้ว่าพ่อค้าแผงหนังสือน่าจะมีปัญหากับเฉินเฉิง

มิฉะนั้นเฉินเฉิงคงไม่ยอมลดตัวมาถือสาพ่อค้าแผงหนังสือเล็ก ๆ แบบนี้

เจียงลู่ซีได้ยินการสนทนาระหว่างเฉินเฉิงกับเย่เซิ่งกวงทั้งหมด

เธอจึงกล่าวว่า "ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันก็แค่ไม่ซื้อหนังสือของเขา และก็ไม่ควรไปรื้อค้นดู"

"ไม่ว่าที่ไหนที่ขายหนังสือ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะห้ามลูกค้าเปิดดูหนังสือได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็ไม่ได้ยืนดูนานสักหน่อย เธอแค่ตัดสินคนจากภายนอก คิดว่าเธอซื้อไม่ได้แค่นั้นเอง" เฉินเฉิงกล่าว

"เธอพูดถูกนะ ฉันก็ซื้อไม่ไหวจริง ๆ" เจียงลู่ซีกล่าว

เฉินเฉิงมองเธอแวบหนึ่ง คิดว่ามันน่าขบขันที่เธอซื่อตรงขนาดนี้ จึงกล่าวว่า "ถ้าเธอพูดดี ๆ ว่าคิดว่าซื้อไม่ไหวก็ไม่ควรเปิดดูหนังสือก็บอกกันดี ๆ ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาพูดจาก้าวร้าวใส่เธอขนาดนั้น"

"แล้วนี่หมายความว่าฉันทำผิดใช่ไหม? ถ้ารู้แบบนี้ ฉันคงไม่ยุ่งและปล่อยให้เธอด่าเธอตามสบาย" เฉินเฉิงพูดอย่างไม่พอใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยถูกด่ามาเหมือนกัน" เจียงลู่ซีกล่าว

เส้นทางชีวิตของเธอเคยผ่านการถูกกดดันและการด่าว่

ามามากมาย

ในโลกนี้ การมีฐานะยากจน บวกกับการขาดพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก

ทำให้เจียงลู่ซีต้องผ่านความลำบากมากมายในวัยเด็ก

จนกระทั่งเธอเข้าเรียนมัธยมต้น และผลการเรียนมีความสำคัญขึ้นมา

ผู้คนจึงหยุดหัวเราะเยาะและรังแกเธอ

แต่ข้างนอกโรงเรียน เธอก็ยังต้องเผชิญกับการถูกด่าว่าและถูกเย้ยหยัน

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งในชีวิตของเธอ

ตั้งแต่เธอยังเล็ก เคยไปซื้อของที่ในเมือง

พอคนเห็นเสื้อผ้าที่เธอใส่เย็บซ่อมปะติปะต่อหลายครั้ง

เธอก็ไม่รู้ว่าต้องเจอสายตาที่รังเกียจและดูถูกกี่ครั้งแล้ว

เจียงลู่ซีชินกับมันไปนานแล้ว

เฉินเฉิงหยุดเดินแล้วหันมามองเธออย่างจริงจัง กล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ข้าง ๆ เธอ ฉันจะไม่ยอมเห็นเธอถูกรังแกและถูกด่าว่าแน่”

เฉินเฉิงหันหลังแล้วพูดต่อว่า “ชีวิตมันเป็นแบบนี้ เราพยายามหาเงิน พยายามเรียนรู้ และพยายามไต่เต้าไปข้างหน้า ก็เพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องถูกใครรังแก”

“ถ้าเราเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ฉันไม่ได้เป็นคนเขียน อันเฉิง ด้วยวัยของพวกเราแล้ว หากถูกรังแกก็คงทำได้แค่เก็บอารมณ์ไว้ แต่ตอนนี้เราอยู่ในจุดที่ไม่ต้องทนต่อการถูกดูถูกได้แล้วนี่?”

“แล้วก็ เหมือนที่ฉันบอกไว้ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ชอบเห็นเธอถูกคนอื่นดุใส่” เฉินเฉิงกล่าว

เจียงลู่ซีได้ยินดังนั้น เธอจึงเม้มปากเล็กน้อย

แล้วเหลือบมองเฉินเฉิงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “นายก็ดุฉันเหมือนกัน”

“ทำไงได้ ก็คนเรามักเป็นพวกเลือกที่รักมักที่ชัง ฉันก็เป็นเหมือนกัน”

เฉินเฉิงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ดังนั้นฉันดุเธอได้ คนอื่นห้ามดุ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงลู่ซีก็กลอกตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์

อะไรคือคำว่า นายดุฉันได้ แต่คนอื่นห้ามดุ

เมื่อทั้งคู่กลับไปถึงอาคารเรียน เฉินเฉิงสะบัดหิมะออกจากร่ม แล้วพากันเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องเรียน

ภายในห้องเรียนเงียบสงบ วันสอบใกล้เข้ามาทุกที หลายคนจึงใช้เวลาที่เหลือในการทบทวนบทเรียน เจียงลู่ซีเดินเข้าห้องจากประตูหน้า ส่วนเฉินเฉิงเข้าจากประตูหลัง ขณะเดินผ่านโจวหยวน เขากำลังทบทวนเนื้อหาคณิตศาสตร์อย่างตั้งใจ เมื่อเจอเรื่องที่ไม่เข้าใจ ก็จะลุกไปถามเพื่อนที่เรียนเก่งที่นั่งข้างหน้า

เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเอง

เฉินเฉิงหยิบหนังสือเคมีขึ้นมาเพื่อทบทวน

ทันใดนั้นเมื่อเฉินเฉิงเห็นว่าเงาข้างนอกบังแสงแดด เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นหลี่เหยียนยืนอยู่ตรงหน้า

“เฉินเฉิง สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ” เธอยิ้มให้เขาและกล่าว “ช่วงปีใหม่ไปเที่ยวทางใต้มา เลยกลับมาเรียนช้ากว่ากำหนด”

“อืม สุขสันต์วันปีใหม่” เฉินเฉิงยิ้มตอบ

“จริงสิ นายมาอยู่ที่โต๊ะนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? ตอนฉันเข้ามาจากประตูหลังยังไม่เห็นเลย ฉันเลยไปถามโจวหยวน ถึงรู้ว่านายย้ายมานั่งข้างหน้านี่เอง” หลี่เหยียนถาม

“ครูช่วยจัดที่นั่งให้ใหม่ เพราะฉันต้องการทบทวนวิชาคณิตศาสตร์กับภาษาอังกฤษ รวมทั้งวิชาเคมีด้วย และเมื่อมีหัวหน้าห้องอยู่ใกล้ ๆ ก็คงจะช่วยทบทวนได้มาก” เฉินเฉิงยิ้มตอบ

“อ้อ เป็นอย่างนี้นี่เอง” หลี่เหยียนพยักหน้าและมองไปที่เจียงลู่ซีข้าง ๆ ยิ้มพลางกล่าวว่า “เจียงลู่ซีเรียนดีมากนะ การที่ครูเจิ้งให้เธอมานั่งข้าง ๆ นายก็ช่วยให้นายเรียนได้มากขึ้นแน่ ๆ ฉันเองถ้าได้นั่งข้างเจียงลู่ซีก็คงดี เผื่อคะแนนของฉันจะได้ดีขึ้นบ้าง”

หลี่เหยียนพูดจบ ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยแดงเล็กน้อยแล้วเธอพูดต่อว่า “จริงสิ คราวนี้ไปทางใต้ฉันซื้อมาฝากนายด้วยนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นักเรียนสองแถวข้างหน้าเฉินเฉิงก็หันมามองทันที

เฉินชิงและหวังเยี่ยนต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง

ยกเว้นเจียงลู่ซีที่ยังคงก้มหน้าทำโจทย์ต่อไป

เด็กผู้หญิงที่เข้าไปหานักเรียนผู้ชายในห้องเรียนอื่นเพื่อให้ของขวัญนั้น

ความหมายคงไม่ต้องอธิบาย

ยิ่งไปกว่านั้น ปีที่แล้วหลี่เหยียนก็เคยมอบช็อกโกแลตให้เฉินเฉิงต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น แต่ถูกจ้าวหลงเปิดเผยความในใจว่าชอบเฉินเฉิง เรื่องนี้เป็นที่รู้กันทั่วโรงเรียนมัธยมปลายอันเฉิงนานแล้ว

ถ้าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเฉินเฉิง

เธอคงหลีกเลี่ยงไปแล้วตั้งแต่มีข่าวลือแบบนี้

แต่ครั้งนี้เธอกลับมาอย่างตรง ๆ เข้าห้องสามมาหาเฉินเฉิงและมอบของขวัญให้ท่ามกลางสายตาทุกคน

การกระทำของเธอนี้ถือเป็นการประกาศชัดเจน

ว่าเธอชอบเฉินเฉิง

และข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง

หลี่เหยียนส่งกล่องของขวัญที่สวยงามให้เฉินเฉิงก่อนจะหันหลังเดินออกไป

แม้เธอจะกล้าหาญมากแค่ไหน

แต่การทำแบบนี้ต่อหน้านักเรียนทั้งห้องสาม

และคนในสองแถวข้างหน้ายังคงหันมาจ้องเธออยู่

การที่เธอกล้าที่จะเข้ามาห้องสามแล้วส่งของขวัญให้เฉินเฉิงก็นับว่ากล้ามากแล้ว

ช่วงที่ไปทางใต้ตอนปีใหม่ หลี่เหยียนเคยถามยายของเธอว่า

หากเธอชอบผู้ชายคนหนึ่งตอนเรียนมัธยมควรทำยังไง

ยายของเธอบอกชัดเจนว่า ชอบก็ไปตามจีบสิ ไปบอกเขาสิ ไม่ต้องกลัวอะไร

ยายบอกว่า ความล้มเหลวไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แค่เก็บงำความรู้สึกไว้ในใจโดยไม่ให้เขารู้ต่างหากที่เป็นเรื่องน่าเสียดาย

ยายนั้นบอกด้วยว่า ด้วยรูปลักษณ์และผลการเรียนที่ดีของเธอ เด็กผู้ชายที่อันเฉิงคงจะมีหลายคนที่หลงเสน่ห์เธอ

แม้เฉินเฉิงจะยังไม่ได้หลงเสน่ห์เธอ

แต่คำพูดของยายก็ทำให้เธอกล้าแสดงออกมากขึ้น

ใกล้จบการศึกษาแล้ว

หากยังลังเลใจอีก คงไม่มีโอกาสแล้ว

ดังนั้นหลังจากที่กลับมาถึงโรงเรียนมัธยมปลายอันเฉิง หลี่เหยียนจึงไม่สนใจว่าเป็นเวลาใดหรือมีคนมากน้อยแค่ไหนในห้องสาม เธอผลักประตูเข้าไปและมอบของขวัญให้เฉินเฉิงทันที

“หลี่เหยียนนี่ใจกล้ามากจริง ๆ” นักเรียนหญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้น

“ใช่ ถ้าเป็นฉัน คงไม่กล้าหรอก แม้แต่จะสารภาพรักก็คงแอบเขียนจดหมายสอดไว้ในหนังสือหรือในลิ้นชักตอนที่คนอื่นออกไปกินข้าวกันหมด ไม่ก็ชวนไปที่มุมไม่มีคนแล้วค่อยสารภาพ”

“ฉันก็ไม่

เคยเห็นใครแสดงออกถึงความรู้สึกอย่างกล้าหาญแบบหลี่เหยียนมาก่อนเหมือนกัน” นักเรียนหญิงอีกคนกล่าว

“เธอคือใคร แล้วคนอื่นล่ะ? หลี่เหยียนทั้งสวยและเรียนดี ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนบอกว่าครอบครัวเธอมีฐานะดีด้วย ยายนั้นเป็นรองคณบดีของมหาวิทยาลัยในหังโจว แต่ฉันก็ได้ยินมาแค่นี้ ไม่รู้ว่าจริงไหม” คนหนึ่งพูดขึ้น

“น่าจะจริงนะ ฉันจำได้ว่าปีที่แล้วหลี่เหยียนมักจะให้ช็อกโกแลตเฉินเฉิงเป็นประจำ เพื่อนฉันเคยบอกว่าช็อกโกแลตยี่ห้อนั้นแพงมาก ถ้าไม่มีฐานะจริงคงให้ไม่ได้บ่อยขนาดนั้น” นักเรียนหญิงอีกคนกล่าว

“ฉันเคยได้ยินว่าตอนหลี่เหยียนมาโรงเรียนนี้ใหม่ ๆ เธอเคยบอกว่าผู้ชายวัยเดียวกันนั้นเด็กเกินไป เธอจะไม่คบกับใครในช่วงเรียนมัธยม ใครที่คิดจะจีบเธอก็ไม่ต้องเสียเวลาไปกับเธอ”

“นั่นก็คงจริง ถ้าไม่มีเฉินเฉิงแล้ว คนอย่างหลี่เหยียนที่มองสูงแบบนั้นคงไม่มาสนใจใครหรอก” นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะพลางพูด

“ใช่สิ ตอนนี้เฉินเฉิงน่ะเป็นคนที่ผู้หญิงในโรงเรียนนี้ชอบที่สุดแล้วล่ะ” นักเรียนหญิงคนหนึ่งเหลือบมองเฉินเฉิงที่นั่งอยู่ด้านหน้า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เงาของเฉินเฉิงที่ไม่มีใครเทียบได้ กลายเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายคนในโรงเรียนมัธยมปลายอันเฉิง และตอนนี้เฉินเฉิงสำหรับนักเรียนหญิงหลายคนก็เหมือนกับเจียงลู่ซีในใจของนักเรียนชายหลายคน

“มีอยู่คนหนึ่งล่ะที่ไม่ใช่” นักเรียนหญิงข้าง ๆ หัวเราะแล้วกล่าวขึ้น

“ใครล่ะ?” เพื่อนของเธอถามอย่างสงสัย

“เจียงลู่ซีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เฉินเฉิงนั่นไง!” นักเรียนหญิงกล่าว

“เจียงลู่ซี? นั่นสินะ น่าจะมีเธอคนเดียวเท่านั้นล่ะ” เธอหัวเราะเบา ๆ

“เธอว่าเจียงลู่ซีแบบนี้ ใครกันที่จะสามารถชนะใจเธอได้ในอนาคต? ด้วยนิสัยที่เย็นชาและชอบเก็บตัวแบบนั้น คงยากที่จะมีใครสามารถจีบเธอได้” นักเรียนหญิงคนหนึ่งกล่าว

“ต้องดีกว่าเฉินเฉิงอีกเหรอ? อาจจะเพราะเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เจอกันทุกวันจึงไม่รู้สึกอะไร แต่ไปถามโรงเรียนอื่นสิ เฉินเฉิงกลายเป็นเหมือนเทพแล้ว บทความของเขาครึ่งปีมานี้ที่เขียนขึ้นเพื่อการสอบล้วนเป็นผลงานชิ้นเยี่ยม”

“พูดถึงเฉินเฉิงแล้วก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไรนัก แต่พอนึกถึงงานเขียนของเขาตลอดครึ่งปีนี้แล้วก็ทำให้รู้ถึงความต่างระหว่างพวกเรากับเขามากจริง ๆ” นักเรียนหญิงอีกคนยิ้มแหย ๆ

ผลงานของเฉินเฉิงนั้น ยิ่งใหญ่กว่าชื่อเสียงที่เขาได้รับเสียอีก

ตลอดครึ่งปีนี้ ไม่ว่าเขียนอะไรก็เป็นชิ้นเอก

อยู่ต่อหน้าผลงานนั้น ใคร ๆ ก็คงต้องยอมรับ

มันเหมือนการมองไปที่คนจากอีกมิติหนึ่ง

“เฉินชิง ปีใหม่นี้เฉินเฉิงมีของขวัญให้เธอไหม?” หลี่ตานเอ่ยถามเบา ๆ

“ไม่มีหรอก” เฉินชิงส่ายศีรษะ

“แล้วเธอล่ะ มีให้เฉินเฉิงบ้างไหม?” หลี่ตานถามอีก

“เขายังไม่ให้ฉัน แล้วทำไมฉันต้องให้เขาล่ะ?” เฉินชิงพูดเสียงเย็นชา

“แต่ก่อนหน้านี้เฉินเฉิงให้เธอตลอดไม่ใช่เหรอ เธอก็ไม่เคยให้อะไรเขาเลย แล้วก็อีกอย่าง เฉินเฉิงตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะ ถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่าง เฉินเฉิงอาจจะถูกคนอื่นแย่งไปนะ” หลี่ตานกล่าว

ที่จริงถึงแม้จะมีหลี่เหยียนเป็นคู่แข่ง

แต่เฉินชิงยังคงมีโอกาสมากที่สุด

แต่ตอนนี้ โอกาสของเฉินชิงลดลงเรื่อย ๆ

ที่หลี่ตานกังวลไม่ใช่หลี่เหยียน

แต่เป็นเจียงลู่ซีที่ยังคงก้มหน้าทำโจทย์อยู่ในตอนนี้

หลี่ตานรู้สึกเสมอว่ามีอะไรบางอย่างระหว่างเฉินเฉิงกับเจียงลู่ซี

และถ้าเจียงลู่ซีเข้ามาเกี่ยวข้อง โอกาสของเฉินชิงจะลดลง

แม้เธอจะเชื่อว่าเจียงลู่ซีไม่มีทางที่จะคบหาหรือมีความสัมพันธ์แบบนั้นในโรงเรียนมัธยม แต่บางครั้งก็มีเรื่องที่คาดไม่ถึง อย่างหลี่เหยียนก็เคยบอกว่าเธอจะไม่สนใจใครตอนอยู่มัธยมปลายเหมือนกัน

เฉินชิงไม่พูดอะไร แต่มองกล่องของขวัญบนโต๊ะของเฉินเฉิงอย่างเงียบ ๆ

เฉินเฉิงมองกล่องของขวัญที่หลี่เหยียนให้มาอยู่ครู่หนึ่ง

เขาหยิบมันขึ้นมาและเปิดดู พบกระดาษสีชมพูที่เขียนด้วยลายมือของหลี่เหยียน มีข้อความเขียนว่า "สุขสันต์วันปีใหม่นะเฉินเฉิง รู้ว่านายชอบดื่มชาเขียว ฉันเลยซื้อชาหลงจิ่งที่หางโจวมาให้ หวังว่านายจะชอบนะ"

หลังคำว่า "หวังว่านายจะชอบ" มีภาพวาดหน้าที่ยิ้ม

เฉินเฉิงวางกระดาษลงและมองไปในกล่อง เจอชาเขียวหลงจิ่งจากหางโจวจริง ๆ

เพียงแค่มองบรรจุภัณฑ์และสถานที่ผลิต เขาก็รู้ว่าชานี้มีราคาแพง

เพราะเฉินเฉิงชอบชาเขียวมาก

ในบรรดาชาหลายชนิดอย่าง ถงถิงปี้ลั่วชุน, หลงจิ่งหางโจว, หลิวอันกัวเพียน และซิ่นหยางเหม่าเจียน

เฉินเฉิงชอบซิ่นหยางเหม่าเจียนที่สุด

แต่เขาก็แค่เปิดดู

เขาไม่ได้แตะต้องกล่องชาข้างใน

เฉินเฉิงเก็บกระดาษกลับเข้าไปในกล่องและปิดฝากล่องไว้

เขาคิดหนักว่าจะคืนของขวัญนี้อย่างไร

และนอกจากนั้น เฉินเฉิงก็ต้องบอกหลี่เหยียนให้รู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบเธอ

ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

ปฏิเสธเธอเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้ไม่ทำให้เธอต้องผิดหวังไปมากกว่านี้

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร เขาจะไม่รับของขวัญนี้

เมื่อใกล้ถึงเวลาเรียน เฉินเฉิงเก็บกล่องของขวัญใส่ในลิ้นชัก

และเจียงลู่ซีที่ตั้งใจทำโจทย์อย่างเงียบ ๆ ก็ชะงักมือทันทีที่เห็นเฉินเฉิงเก็บของขวัญจากหลี่เหยียนใส่ในลิ้นชัก

บ่ายนี้มีเรียนสองคาบวิชาคณิตศาสตร์และสองคาบวิชาภาษาอังกฤษ

ในคาบภาษาอังกฤษคาบที่สี่ เฉินเฉิงที่ก้มหน้าทบทวนวิชาเคมีอยู่ก็เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินอาจารย์เรียกชื่อเจียงลู่ซี

แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าแค่อาจารย์ภาษาอังกฤษให้เธอตอบคำถามง่าย ๆ ข้อหนึ่งเท่านั้น

อาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีครั้งไหนที่อาจารย์จะเรียกชื่อเจียงลู่ซีในคาบ

เฉินเฉิงหัวเราะกับตัวเองแล้วก้มหน้าทำโจทย์ต่อ

แต่ก่อนทำโจทย์ เขียนข้อความหนึ่งไว้ในช่องว่างข้าง ๆ หนังสือเรียน

หลัง

จบคาบที่สี่ ทุกคนลุกออกไปข้างนอก เหลือเฉินเฉิงที่ยกแก้วน้ำขึ้นและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ ลงไปตักน้ำกัน”

เจียงลู่ซีจ้องเขาอย่างเงียบ ๆ พลางพูดว่า “จะให้ฉันเอาบัตรอาหารให้นายไปตักน้ำก่อน หรือรอให้ฉันตักเสร็จแล้วค่อยให้?”

“หิมะหยุดตกแล้ว เราคงไม่ต้องไปด้วยกันหรอกนะ” เจียงลู่ซีกล่าว

“ก็ได้” ตอนนี้หิมะหยุดตกแล้ว ไม่มีข้ออ้างที่จะไปด้วยกัน ตอนนี้คนออกไปทานข้าวหมดแล้ว ห้องตักน้ำคนคงไม่เยอะ เธอจึงไม่ต้องต่อแถว และเมื่อเธอไม่อยากไปด้วยกัน ก็ไม่ควรบังคับ เฉินเฉิงเลยพูดต่อว่า “น้ำในแก้วฉันก็หมดแล้ว ช่วยเติมให้ด้วยนะ”

เรื่องนี้เจียงลู่ซีเคยช่วยมาก่อนหลายครั้ง

เขาคิดว่าเธอจะช่วย

แต่เจียงลู่ซีปฏิเสธว่า “ถือไม่หมด”

เฉินเฉิง: “...”

ถือไม่หมด?

ถ้าเธอมีของอื่น ๆ ในมือเขาก็ไม่ว่าอะไร

แค่ถือแก้วอีกใบจะทำให้ถือไม่หมดได้ยังไง

เฉินเฉิงมองเจียงลู่ซีเดินออกไปพร้อมแก้วน้ำของเธอ

เขาส่ายหัวแล้วยิ้ม

หากเมื่อครู่ยังไม่เข้าใจเหตุผลของเธอ

พอปฏิเสธเรื่องให้ช่วยตักน้ำ เขาก็เริ่มเข้าใจแล้ว

“รอฉันหน่อย” เฉินเฉิงหยิบกล่องชาจากหลี่เหยียนออกมาแล้วเขียนข้อความว่า “ขอโทษนะ ฉันรับรู้ถึงความหวังดี แต่คงรับไว้ไม่ได้”

เขียนแบบนี้ หลี่เหยียนคงเข้าใจความหมายของเขา

“ถ้าเขียนแบบนี้ คงพอทำให้หลี่เหยียนถอยได้บ้างใช่ไหม?” เฉินเฉิงหยิบกระดาษให้เจียงลู่ซีดู

“ไม่รู้สิ เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย” เจียงลู่ซีมองข้อความแล้วตอบ

“ก็ไม่ได้บอกว่าเกี่ยวอะไรกับเธอนี่นา!” เฉินเฉิงหัวเราะ

ด้วยความฉลาดของหลี่เหยียน น่าจะเข้าใจความหมายของข้อความนี้

เฉินเฉิงไม่ได้วางกระดาษนั้นทับไว้บนกล่องของขวัญ ข้อความนี้มีเพียงหลี่เหยียนเท่านั้นที่จะเห็น ถ้าให้คนอื่นเห็น คงกระทบหลี่เหยียนไม่มากก็น้อย

การปฏิเสธต่อหน้าและการปฏิเสธในที่สาธารณะนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะกับวัยรุ่นที่ให้ความสำคัญกับหน้า

ในชาติก่อนของเฉินเฉิงที่เฉินชิงปฏิเสธเขาในสนามบาสตอนนั้น ไม่ทำให้รู้สึกอะไรในชาตินี้

แต่ชาติก่อน เรื่องนั้นกระทบจิตใจเขาอย่างมาก

เมื่อใส่ข้อความลงในกล่องเรียบร้อยแล้ว เฉินเฉิงกล่าวว่า “ฉันจะไปคืนของขวัญของหลี่เหยียน เธอรออยู่ที่นี่ก่อนนะ”

เจียงลู่ซีไม่ได้พูดอะไร

เฉินเฉิงถือกล่องของขวัญไปที่ห้องเรียนห้องสอง

แต่เมื่อเดินเข้าไป เขาก็ถือกล่องเดินกลับออกมา

เมื่อเจียงลู่ซีเห็นว่าเฉินเฉิงยังถือกล่องของขวัญกลับมา

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “ไม่อยากคืนใช่ไหมล่ะ? นั่นสินะ ของขวัญจากเด็กสาวสวย ๆ ใคร ๆ ก็คงไม่อยากคืนหรอก ถ้าเป็นฉันก็คงไม่อยากคืนเหมือนกัน”

“ฉันไม่รู้ว่าเธอนั่งตรงไหน” เฉินเฉิงตอบ

เจียงลู่ซี: