บทที่ 137 ซูไป๋เหลียนสำนึกแล้ว ไม่ไปนครหลวงแน่นอน
บ้าไปแล้ว! ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! ฝันไป! ต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ! ไม่อย่างนั้นคุณหนูอย่างฉันจะเห็นเหตุการณ์เหมือนในหนังเรื่องมาเฟียได้ยังไง? ซูไป๋เหลียนตกใจจนหดตัวอยู่ที่มุมห้อง ตัวสั่นเทิ้ม สงบเสงี่ยมเชียวล่ะ สงบเสงี่ยมอย่างที่สุด เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มองไปยังคู่หูอันธพาลที่อยู่อีกฝั่งของทางเดินด้วยความไม...
