บทที่ 66 ในเขาวงกตมีความลับซ่อนอยู่!

จ้าวหานรู้สึกอึดอัดทันที เขาพบว่าตัวเองเริ่มหลงทางอย่างไม่คาดคิด

ทั้งที่เดินผ่านทางแยกมาเพียงไม่กี่จุด ทำไมถึงจำทางแยกสองจุดแรกไม่ได้? มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เขาไม่เคยมีความจำที่แย่ขนาดนี้มาก่อน

จริงๆแล้ว ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น เว่ยหยวนและหลินเมิ่งซีก็เช่นกัน แม้ว่าจ้าวหานจะเป็นคนนำทาง แต่พวกเขาก็แอบจำทางไปด้วย

ทว่าเมื่อเดินผ่านทางแยกไปไม่กี่จุด ทุกคนกลับลืมทิศทางและทางแยกที่เคยจำไว้ทั้งหมด

“น่าจะเป็นทางแยกนี้” จ้าวหานฝืนความรู้สึก นำทางไปยังเส้นทางที่เลือก

จางหลินแอบยิ้ม เขารู้ว่าคุณสมบัติ “สำรวจแล้วลดความฉลาด+1” ของเขาวงกตกำลังเริ่มแสดงผล

ตอนนี้จ้าวหานเริ่มจำทางผิด และต่อจากนี้อย่าว่าแต่จำทางเลย แม้จะปรับทิศทางก็คงทำไม่ได้ ต้องพึ่งพาโชคอย่างเดียว

หลังจากเดินผ่านทางแยกมาอีก 3 จุด พวกเขาก็พบว่าภาพรอบๆดูคล้ายเดิมทุกอย่าง

“เมื่อกี้เราเดินมาถึงตรงนี้หรือเปล่า?” จ้าวหานถามด้วยความแปลกใจ เขารู้สึกคุ้นเคยกับฉากตรงหน้า

หลินเมิ่งซีรีบตอบว่า “น่าจะใช่นะคะ มีทางแยกสามทางเหมือนกัน และทางกลางมีหินกรวดเรียงกันเป็นรูปโค้ง”

“ถ้างั้น แสดงว่าเมื่อกี้เราเลือกทางซ้ายผิด รอบนี้ลองเดินทางขวาดู” จ้าวหานพูดพร้อมนำทางไปทางขวา

จางหลินแอบคิดในใจว่า คุณสมบัติ “สำรวจแล้วลดความฉลาด+1” นี้มีอิทธิพลมากจริงๆ

จ้าวหานและคนอื่นๆดูเหมือนจะไม่สงสัยเลยว่า เหตุที่ฉากรอบตัวดูเหมือนเดิมนั้นเกิดจากการออกแบบที่ซับซ้อน

แท้จริงแล้ว ทางแยกที่พวกเขาเพิ่งผ่านมานั้นไม่ใช่จุดเดิม

แต่ด้วยคุณสมบัติ “ลึกลับ+1” ทำให้ทุกคนสับสนได้ง่ายขึ้น

ไม่นาน จ้าวหานก็หลงทิศอีกครั้งหลังจากผ่านทางแยกมาหลายจุด จนสุดท้ายต้องยอมแพ้

“ครั้งนี้ถือว่าพลาด” จ้าวหานพูดพร้อมถอนหายใจ

เว่ยหยวนยิ้มและแซวว่า “ดูเหมือนว่าเขาวงกตป่าไผ่นี้จะซับซ้อนกว่าที่คิดนะ คุณจ้าวถึงกับพลาดจนได้ ฮ่าฮ่า”

“บอกแล้วว่าเป็นความผิดพลาด!” จ้าวหานย้ำคำเดิม จากนั้นจึงหันไปหาจางหลิน “พาพวกเราออกทางเส้นทางปลอดภัยแล้วเริ่มใหม่เถอะ”

“ไม่ต้องยุ่งยากครับ เดี๋ยวผมพากลับทางเดิม” จางหลินยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินนำกลับ

จ้าวหานและคนอื่นๆเดินตาม แต่หลังจากเดินผ่านทางแยกมาเพียงสามจุด พวกเขาก็ต้องอึ้งเมื่อพบว่า ทางเข้าปรากฏอยู่ตรงหน้า

นั่นหมายความว่าเมื่อครู่พวกเขาเดินไปโดยไม่ได้ก้าวหน้ามากนัก แต่กลับมาใกล้ทางออกเข้าไปอีก

“เอาล่ะ เข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้ผมจะไม่จำทางผิดอีกแล้ว” จ้าวหานรู้สึกเหมือนโดนท้าทาย ความรู้สึกอยากสำรวจยิ่งรุนแรงขึ้น

เว่ยหยวนและหลินเมิ่งซีรวมถึงเจ้าหน้าที่กรมการเกษตรคนอื่นๆต่างก็รู้สึกเหมือนกัน ความรู้สึกอยากสำรวจมีมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขายังอยากลองใหม่อีกครั้ง

นี่คือผลของคุณสมบัติ “เพิ่มความต้องการสำรวจ+1”

จางหลินจึงเดินตามจ้าวหานเข้าไปในเขาวงกตป่าไผ่อีกครั้ง

“ครั้งนี้ผมจะไม่พลาดแน่” จ้าวหานกล่าวหนักแน่น และตั้งสมาธิอย่างเต็มที่ หลังจากเดินผ่านทางแยกหลายจุด เขายังรักษาเส้นทางได้ดี ไม่มีพลาด

คนอื่นๆเริ่มคิดว่า จ้าวหานจะพาทุกคนออกไปได้แล้ว แต่แล้วเมื่อเดินมาถึงทางแยกหนึ่งที่มีเพียงสองทาง คือซ้ายกับขวา จ้าวหานกลับหยุด

เว่ยหยวนถามว่า “คุณจ้าว คราวนี้จะไปทางไหน?”

จ้าวหานหันกลับมาด้วยท่าทางขวยเขิน “เอ่อ ผมว่าผมน่าจะหลงอีกแล้ว”

“???” เว่ยหยวน

“???” หลินเมิ่งซี

เว่ยหยวนหันไปแซว “ไหนบอกว่าเก่งเรื่องเขาวงกตไงครับ แบบนี้เรียกว่าเก่งเหรอ?”

จ้าวหานไม่มีคำโต้แย้ง นอกจากชื่นชมเขาวงกตป่าไผ่นี้ “ผมเก่งนะ แต่เขาวงกตนี้ซับซ้อนมาก ทางแยกดูคล้ายกันไปหมด แถมบรรยากาศรอบๆยังสร้างความกดดัน ทำให้รู้สึกตึงเครียด เมื่อเครียดก็เริ่มเบลอ”

เขาเตรียมข้อแก้ตัวไว้อย่างดี

“แต่ผมยืนยันนะครับว่าปกติผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ตอนหนุ่มๆผมเล่นเกมเขาวงกตมาหลายแบบ ไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง”

เว่ยหยวนได้ยินแล้วมองจ้าวหานด้วยสายตาสงสัย ราวกับจะบอกว่า “ฉันจะรอดูนายต่อไป”

“อย่ามองผมแบบนั้นนะ นี่เป็นเขาวงกตที่ยากจริงๆ” จ้าวหานรีบปกป้องตัวเอง “แม้แต่คุณจางเจ้าของเขาวงกตเองก็คงจะผ่านออกไปได้ยาก”

เว่ยหยวนกับหลินเมิ่งซีหันไปมองจางหลินด้วยความอยากรู้

“คุณจาง จริงหรือเปล่าคะ?” หลินเมิ่งซีถาม

“เขาวงกตป่าไผ่นี้ยากพอตัวครับ เพราะผมตั้งใจออกแบบให้มันยากกว่าเขาวงกตของชนเผ่าม้ง” จางหลินตอบ “แต่ผมเป็นคนออกแบบเองก็น่าจะไม่หลงนะ เดี๋ยวพาพวกคุณไปที่หนึ่งก่อนครับ” เขากล่าวพร้อมกับเดินนำไปยังเส้นทางด้านหน้า

จ้าวหานรู้สึกนิ่งไปชั่วขณะ คิดว่าจางหลินอาจจะอวดเก่งเกินไปหรือเปล่า?

เพราะเขาเองยังไม่เชื่อว่าเจ้าของเขาวงกตจะจำทางทั้งหมดได้ เนื่องจากเขาวงกตนี้มีพื้นที่ถึง 1,000 ไร่ การจำเส้นทางทั้งหมดไม่น่าใช่เรื่องง่าย

“คุณจ้าว เริ่มรู้สึกโดนเทียบแล้วหรือเปล่า?” เว่ยหยวนแซว

“ยังไม่ขนาดนั้นหรอก” จ้าวหานตอบด้วยท่าทางกลั้นใจ “แต่โครงการนี้ทั้งท้าทายและน่าสนุก รับรองว่าถ้าโปรโมทดีๆ จะต้องได้รับความนิยมแน่ๆ”

“อันนี้เห็นด้วย” เว่ยหยวนพยักหน้า

แม้พวกเขาจะอายุมากแล้ว แต่พวกเขากลับรู้สึกถึงความตื่นเต้นในการเดินเขาวงกต ยิ่งคิดว่าเขาวงกตนี้จะดึงดูดนักท่องเที่ยวหนุ่มสาวได้มากมาย

อาจจะมีการพูดคุยถึงวิธีการเดินในเขาวงกตป่าไผ่นี้ในโซเชียลมีเดียก็ได้

“เพราะโครงการเขาวงกตป่าไผ่นี้สร้างขึ้นด้วยเงินสนับสนุนของกรมการท่องเที่ยว ผมว่าเรามีสายตาเฉียบแหลมจริงๆ” จ้าวหานกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

เว่ยหยวนแย้งขึ้นอย่างไม่สนใจ “ก็เหมือนกับที่กรมการเกษตรให้เช่าที่ฟรีปีแรกไงล่ะ”

“งั้นก็แสดงว่าเราทั้งสองฝ่ายมีวิสัยทัศน์ดีทั้งคู่!” จ้าวหานหัวเราะ

เว่ยหยวนพยักหน้าเห็นด้วย “คราวนี้พูดได้ดี”

จางหลินฟังบทสนทนาของสองผู้อำนวยการแล้วแอบยิ้ม เขารู้สึกว่าพวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่น่าคบหา คุยง่ายและเป็นกันเอง

จางหลินเดินนำทางตามแผนที่ในเกม ผ่านจุดแยกมาหลายจุด

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงจุดหนึ่งที่ดูไม่เหมือนจุดอื่น ทางเข้ามีซุ้มโค้งทำจากไม้ไผ่และเถาวัลย์พันรอบ ข้างทางยังปลูกดอกไม้ป่าประดับอยู่

เมื่อเทียบกับทางแยกที่ดูคล้ายกันหมด ทางเข้านี้โดดเด่นและทำให้รู้สึกสดชื่น

เมื่อจางหลินเดินนำเข้าไป จ้าวหานและคนอื่นๆตามไป และเมื่อผ่านเข้าไป พวกเขาก็ต้องประหลาดใจ เพราะข้างในเป็นพื้นที่ที่มีการตกแต่งแตกต่างจากทางเดินที่เดินผ่านมาก่อนหน้านี้

นี่เป็นการออกแบบที่ไม่เหมือนใครแน่นอน หากนักท่องเที่ยวได้เดินมาถึงจุดนี้ คงจะต้องตื่นตาตื่นใจอย่างแน่นอน

(จบบท)