บทที่ 24 วุ่นวาย ปล้นซูเปอร์มาร์เก็ต

'ปัง'

มีของหนักอะไรบางอย่างตกจากกำแพง หล่นลงที่ขอบมุมกำแพง

หลินฉินกลืนแตงโมคำหนึ่ง เงยหน้ามองกล้องวงจรปิด

สองคนที่ปีนกำแพงเพราะถูกไฟช็อต ล้มลงชักกระตุกทันที

ส่วนเรื่องเป็นตาย

หลินฉินไม่รู้

แต่ในย่านวิลล่าแถวนี้จริงๆ แทบไม่เห็นซอมบี้เลย

ส่วนใหญ่เดินเพ่นพ่านบนถนน

สองคนนี้ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ได้แต่บอกว่าโชคแบบขี้ๆ

อย่างน้อยศพระยะสั้นๆ ก็ยังคงสภาพเดิม

หลินฉินมองกล้องอีกด้านหนึ่ง

ซอมบี้เดินไปมาไร้จุดหมายบนถนน

ผ่านไปหนึ่งคืน ระยะการเดินของซอมบี้มากขึ้น

พื้นฐานแล้วโซเซไปถึงอีกถนนหนึ่งแล้ว

มองคร่าวๆ ถนนหน้าวิลล่าพวกเขามีซอมบี้แค่สิบกว่าตัว

ผู้รอดชีวิตไม่กี่คนที่ออกมาหาอาหารถูกซอมบี้ไล่วิ่งไปทั่ว

จากในกล้อง เห็นเงาร่างซอมบี้ที่เคลื่อนไหวและเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นเป็นระยะ

ค่อยๆ หายไปจากระยะกล้องของหลินฉิน

ก็ใช่ ระหว่างอดตายกับเสี่ยงออกไปหาอาหาร

ทุกคนจะเลือกออกไปหาอาหาร

หลินฉินก้มหน้าตักแตงโมอีกคำ

ก็เห็นที่ป้อมยามประตูใหญ่หมู่บ้าน มีผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัว

ไม่ไกลข้างหลังเขา ยังมีผู้ชายสองคนผู้หญิงหนึ่งคน

ผู้ชายโบกมือ คนข้างหลังก็ก้มตัววิ่งมาที่หลังป้อมยามอย่างรวดเร็ว

ตื่นเต้นมองซอมบี้ไม่กี่ตัวที่เดินเพ่นพ่านอยู่ไกลๆ

"เฒ่าเฉิน ทำไงดี? ซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ฝั่งตรงข้าม จะข้ามไปต้องจัดการซอมบี้ตรงนั้นก่อน"

พวกซอมบี้นี่ไม่รู้คิดอะไร ถึงได้ล้อมซูเปอร์มาร์เก็ต

พวกเขาจะข้ามไปไม่ปลอดภัยเลย

เพราะในมือไม่มีอาวุธที่ทำร้ายได้มาก

มีดทำครัวแม้จะดูดีและเป็นอาวุธที่พบบ่อย แต่สำหรับซอมบี้

พวกเขาต้องเข้าประชิดตัว พอเข้าใกล้แล้ว ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาควบคุมได้

ดังนั้น อย่าดูถูกว่าจำนวนซอมบี้ไม่มาก แต่ทำร้ายได้มาก

เฉินจินนั่งยองๆ อยู่หลังป้อมยามคิดสักพัก จากนั้นพูด: "ผลักเธออกไป"

"ใคร?"

หวังเยาชะงัก ไม่ทันตั้งตัว

เฉินจินหันกลับมา สายตามองผู้หญิงคนเดียวในทีม

มือผู้หญิงถูกมัด ทั้งตัวไม่มีที่ไหนดีสักที่

บนหน้า แขนที่เปลือยเปล่าเต็มไปด้วยแผลเป็น

แม้แต่เสื้อผ้าก็ขาดวิ่นไปหมด

เทปกาวสีดำติดที่ปาก อยากพูดก็ส่งเสียงไม่ได้

ได้ยินคำพูดของเฉินจิน เธอส่ายหน้าต่อต้าน แต่จำใจถูกหวังเยาลากมาข้างหน้าเฉินจิน

เฉินจินเอียงหน้ามองผู้หญิงแวบหนึ่ง จากนั้นเอามีดพกออกมา จ่อใต้คาง

"จากตรงนี้วิ่งตรงไปข้างหน้า ห้ามหันกลับ"

ผู้หญิงส่ายหน้าต่อต้าน แต่เฉินจินไม่สนใจเลย

มีดออกแรงนิดหน่อย กรีดคอเธอเป็นแผลบางๆ ทันที

ผู้หญิงเจ็บปวด น้ำตาคลอมองเฉินจิน ไม่กล้าต่อต้านอีก

เห็นดังนั้น เฉินจินหัวเราะเยาะออกมา

"ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ฆ่าเธอตอนนี้ ไป บางทีเธออาจยังมีชีวิตรอด"

"นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอ"

จริงอยู่

ถ้าเธอเร็วพอ ฉลาดพอ อาจสลัดซอมบี้ที่ไล่ตามข้างหลังได้

บางทีอาจมีโอกาสรอดชีวิตและสลัดพวกนี้ได้จริงๆ มีชีวิตอยู่ดีๆ

เธอพยักหน้า ได้แต่เชื่อฟัง

เชือกที่ข้อมือถูกแก้ออก เฉินจินจ้องเธอแน่วแน่

ไม่มีทางเลือก ผู้หญิงลุกขึ้นตัวสั่น

ภายใต้สายตาของพวกเขา วิ่งออกไปทันที

ซอมบี้ที่เดินเพ่นพ่านหน้าซูเปอร์มาร์เก็ต คลั่งในทันใด

ทีละหนึ่งสองตัวแย่งกันไล่ตามผู้หญิง

ไม่นาน ซอมบี้ทั้งหมดถูกผู้หญิงดึงดูดไป

ซอมบี้บนถนนก็หายไปหมด

หลายคนรออยู่ที่เดิมสักพัก มั่นใจว่าไม่มีซอมบี้แล้ว ก็รีบวิ่งออกไปทันที

มุ่งหน้าไปซูเปอร์มาร์เก็ต

ประตูใหญ่ซูเปอร์มาร์เก็ตเป็นกระจกนิรภัยใส ประตูล็อก

แต่ตอนนี้หลายคนไม่สนใจสิ่งเหล่านี้แล้ว พุ่งชนกระจกบุกเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตปล้นจนหมด

หลายวันมานี้ไม่ได้กินอิ่ม พอเห็นอาหารเต็มซูเปอร์มาร์เก็ต ก็ยิ้มจนปิดปากไม่มิด

ความเคลื่อนไหวแบบนี้ดึงดูดคนริมถนนไม่น้อย

ไม่นาน มีคนออกมาไม่น้อย

ทีละคนเหมือนโจรปล้น

ปล้นอาหารและน้ำในซูเปอร์มาร์เก็ตจนหมด

บางคนถือมีด บางคนถือม้านั่ง ทุบประตูหน้าต่างคนอื่นแตก มุดเข้าไปใส่ถุงเต็มใบแล้วใบเล่า

อะไรที่ใส่ของได้ใส่จนเต็มหมด

ชั่วขณะ ถนนก็วุ่นวายสุดๆ

ซอมบี้ที่หายไปจากถนนก็ค่อยๆ กลับมา

เสียงตรงนี้ดังเกินไป

ไม่นาน ก็มีคนเห็นเงาซอมบี้

คนฉลาดรีบกลับห้องตัวเอง บางส่วนที่โลภอยากได้ของมากกว่านี้

พอเป็นแบบนี้ บางคนใช้อาวุธสู้กับซอมบี้ถึงตาย

บนถนน เสียงกรีดร้องดังขึ้น

ซอมบี้แรงมาก บางคนประเมินความรุนแรงของซอมบี้ต่ำไป

ถูกซอมบี้เตะกระเด็น กัด

บางคนตายคาที่

มีคนตาย ก็มีคนกลายเป็นซอมบี้

บรรยากาศตึงเครียดบนถนนกลับมาอีกครั้ง

บางคนที่ปล้นอาหารไม่ได้ ก็เล็งคนที่ปล้นอาหารได้

ตอนที่ทุกคนวุ่นหนีตาย หลบไปทั่ว ก็ฉวยโอกาสชิงทรัพย์

แต่คนนะ เมื่อเผชิญอันตราย

สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดก็จะจัดการซอมบี้หรือคนที่คุกคามตัวเอง

หลินฉินมองถนนที่วุ่นวาย กินแตงโมไปพลางรำพึงไป

ดีที่ตัวเองไม่ต้องเหมือนคนพวกนี้ ต้องหาอาหารไปทั่ว

แต่หลินฉินกลับเห็นคนคุ้นเคยในกล้อง

หนานเว่ยกับเด็กผู้หญิงจากวิลล่าข้างๆ

พวกเขาเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง สองคนสะพายเป้คนละใบ

ใส่จนเต็มออกมา

หนานเว่ยยังใส่ใจ

จูงมือเด็กผู้หญิงตลอดทาง หลบหลีกในฝูงชนที่วุ่นวาย

แต่ผู้หญิงสองคนสะพายของเต็มสองกระเป๋าใหญ่ ไม่นานก็ถูกคนเล็งเป้า

หลินฉินปรับกล้องดูเส้นทางของหนานเว่ยอย่างสนใจ

ผู้หญิงคนนี้ยังระวังตัว รู้ตัวแต่แรกว่ามีผู้ชายสองคนตามหลัง

ไม่ได้กลับบ้านในย่านวิลล่าโดยตรง

แต่จูงเด็กผู้หญิงเดินไปตามตรอกที่ไกลออกไปหน่อย

ถ้าให้คนรู้ที่อยู่ของพวกเธอ ตอนนั้นพวกนี้อาจจะเหมือนกลุ่มคนร้ายที่บุกเข้าบ้านเธอ

หนานเว่ยก่อนอื่นรีบจูงเด็กเดินบนถนน ในฝูงชนที่วุ่นวาย มีซอมบี้สวมชุดตำรวจเดินสวนมา

ดวงตาหนานเว่ยเป็นประกาย

ซอมบี้ยังสวมเสื้อเกราะกันกระสุน ที่เอวคาดเข็มขัดประจำตำแหน่งตำรวจ บนนั้นยังมีปืนพกด้วย

นี่เหมือนเป็นอาวุธที่สวรรค์ส่งมาให้!

แน่นอน คนที่เล็งซอมบี้ตำรวจตัวนี้ไม่ได้มีแค่หนานเว่ยคนเดียว

เพราะว่า บนตัวตำรวจมีของดีไม่น้อย

แค่เสื้อเกราะกันกระสุนอย่างเดียว ในยามวิกฤตประโยชน์ที่ให้ก็ไม่น้อยแน่

(จบบท)