บทที่ 22 ไฟดับสนิทแล้ว

รอจนเสียงระเบิดเงียบลง หลินฉินปีนขึ้นชั้นสาม

ยืนที่หน้าต่างชั้นสามมองดูสถานการณ์ข้างนอก

ไม่ไกล บนถนน รถยนต์คันหนึ่งระเบิด

เสียงรถชนที่ได้ยินก่อนหน้า คงเป็นรถคันนี้

แต่ไม่ไกลจากรถที่ระเบิดสองคัน ยังมีรถเล็กอีกสองคัน

จากรอยเบรกบนถนน ดูเหมือนจะพยายามฝ่าวงล้อมออกไป ขับรถหนีจากที่นี่

แต่โชคไม่ดี ซอมบี้จำนวนมากรวมตัวกัน พลิกรถเล็กหยุดได้อย่างง่ายดาย

อีกสองคันดูไม่ดีเลย

คันหนึ่งชนร้านค้าข้างทาง หัวรถบุบเข้าไปครึ่งหนึ่ง

อีกคันพลิกคว่ำ ถูกซอมบี้พลิก

หลินฉินเห็นชัดว่าคนในรถพยายามปีนไปที่นั่งหลัง หวังหลบซอมบี้บนรถ

แต่ก็ไร้ประโยชน์

บนรถ กระจกหน้าแตก ซอมบี้มุดเข้าไปเหมือนรังผึ้ง หนีไม่พ้น

คนในรถอีกคันโชคดีกว่ามาก

ตอนรถถูกสกัดชนข้างทาง คนในรถเปิดประตูกลิ้งออกมาแล้ว

กลิ้งพลิกตัววิ่งสุดชีวิตไปทางถนนไกลๆ

ข้างหลังมีซอมบี้ไล่ตามไปไม่น้อย

สุดท้ายหายไปจากสายตาหลินฉิน

สองคันที่พลิกตะแคง ควันค่อยๆ ลอย

ดูเหมือนจะระเบิดอีกครั้งได้ทุกเมื่อ

ซอมบี้ยิ่งมากขึ้น ทุบกระจกรถเล็กแตกบุกเข้าไป

น้ำมันไหลย้อน ควันลอยขึ้น ปนกับเสียงกรีดร้องของผู้ชายในรถ

หลินฉินสายตาดี สังเกตเห็นน้ำมันที่ไหลออกจากรถสองคันรวมตัวกัน ไฟลามอย่างรวดเร็วไปยังรถข้างๆ

หลินฉินวางกล้องส่องทางไกล รีบปิดแผ่นเหล็กหน้าต่าง

รถจะระเบิดครั้งที่สอง

อาจจะลามไปถึงรถที่พลิกตะแคงข้างๆ ด้วย

แน่นอนไม่นาน

ข้างนอกมีเสียงระเบิดดังขึ้น

เสียงดังหนวกหูบวกกับเสียงคลื่นอากาศพลุ่งพล่าน

หลินฉินรอสักครู่ จากนั้นเปิดแผ่นเหล็กมองออกไป

การระเบิดของรถทำให้ซอมบี้ไม่น้อยกระเด็นไป ข้างทางถูกระเบิดเป็นหลุมลึกไม่เล็ก

ทุกสิ่งข้างถนนเสียหายจากแรงระเบิด

เพลิงลุกโชน ควันดำหนาทึบลอยขึ้นเหนือถนน

หลินฉินชะงักครู่ มองไปที่ซากซอมบี้ขาดแขนขาที่กระจายอยู่ทุกมุมถนน

โดยเฉพาะเศษเนื้อไม่กี่ชิ้น ลอยตามแรงอากาศมาติดกรงเหล็กหน้าต่างของหลินฉิน เกี่ยวค้างอยู่

ข้อดีของการอยู่ริมถนนคือสามารถสังเกตสถานการณ์รอบข้างได้ตลอด

ข้อเสียก็คือ -- สถานการณ์ตรงหน้านี้

แต่เสียงระเบิดแบบนี้ ผู้รอดชีวิตคนอื่นในพื้นที่นี้ต่างสังเกตเห็น

หลายคนมองไปทางควันดำลอยขึ้น เดาสถานการณ์

ตำแหน่งของหลินฉินติดถนน เห็นได้ชัดเป็นพิเศษ

แต่ในย่านวิลล่าไม่ได้มีแค่บ้านของหลินฉิน

คนที่ยังมีชีวิต ยืนบนดาดฟ้าบ้านตัวเองมองออกไป

ในตอนนั้น หลินฉินสังเกตเห็นหนานเว่ยบ้านข้างๆ

หนานเว่ยงงครู่ จากนั้นพยักหน้าไม่พูดอะไรมาก

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทักทาย

แม้รถบนถนนจะระเบิด แต่ก็ยังมีซอมบี้ไม่น้อยที่ทยอยมา

รถระเบิดสองคันฆ่าซอมบี้ไปไม่น้อย แต่ก็ดึงดูดมาไม่น้อย

หลินฉินคิดไม่ถึงว่า ที่ห่างไกลแบบนี้ที่หลบฝูงซอมบี้ กลับเพราะไอ้โง่สองคนพยายามขับรถหนี ระเบิดดึงดูดซอมบี้มามากขึ้น

คราวนี้ดีเลย ที่ที่เคยห่างไกล กลายเป็นค่ายกักกันซอมบี้ไปเลย

หลินฉินดูสักพัก กลับเข้าห้อง

นอนพักบนโซฟา

วันนี้ดูกล้องวงจรปิดล่วงหน้าเห็นซอมบี้แค่ตัวเดียว เขาตั้งใจจะฝึกฝีมือ แต่ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์ฉุกเฉินแบบนี้

แต่ก็ดีที่ผลลัพธ์ออกมาดี

แค่ตอนนี้ข้างนอกซอมบี้รวมตัวกันมากอีก ระยะสั้นๆ ออกไปยาก

แผนฝึกฝีมือ คงต้องฝากไว้กับห้องออกกำลังกายใต้ดินแล้ว

ฝึกร่างกายก่อนดีกว่า

หลินฉินคิดอย่างนั้น ทิ้งตัวลงบนโซฟา หลับตาพัก

ไม่กี่วันนี้เป็นช่วงที่ไม่ปลอดภัยที่สุด

เขาต้องรักษาสภาพจิตใจและร่างกายให้อยู่ในสภาพดีที่สุดตลอดเวลา

ข้างๆ ตอนนี้มีหนานเว่ยกับเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่

ก็ถือว่าเป็นคนคุ้นเคยละมั้ง

ไม่ค่อยมีภัยคุกคาม

ผู้รอดชีวิตในวิลล่าหลังนี้ น่าจะยังมีไม่น้อย

ยังคงต้องระวังตัวตลอดเวลา

เร็วๆ นี้ ค่ำลง

19:00 น. ไฟถนนพลังงานแสงอาทิตย์สว่างตรงเวลา ส่วนไฟถนนที่ต้องใช้ไฟฟ้าไม่มีปฏิกิริยา

หลินฉินยื่นมือเปิดม่าน มองออกไปข้างนอก

ในความมืดสนิท ไม่มีไฟบ้านไหนสว่างเลย

ก็ใช่ วันแรกที่ไฟดับ หมู่บ้านไม่มีไฟฟ้า ก็ไม่มีไฟสว่างเป็นธรรมดา

แต่บางบ้านมีแสงริบหรี่กะพริบ

คงเป็นแค่แสงเทียน

แต่ปิดม่านกันแสงแล้ว ก็มองไม่ค่อยเห็น

ส่วนถนน ทางเดินมีร่มไม้บางช่วง ไฟถนนพลังงานแสงอาทิตย์ยังสว่างอยู่

เมืองไม่ถึงกับจมอยู่ในความมืดสนิท

แต่พอถึงกลางคืน ความถี่การเคลื่อนไหวของซอมบี้ไม่สูงเท่ากลางวัน ดูเหมือนจำนวนจะลดลงอย่างรวดเร็ว

ไม่มีเสียงอึกทึกเหมือนกลางวันด้วย

แค่บางครั้งยังได้ยินเสียงคำรามเบาๆ ของซอมบี้

หลินฉินมองลงไปสองที จู่ๆ ก็เห็นเงาร่างลับๆ ล่อๆ ที่มุมกำแพง ปีนเข้าไปในมินิมาร์ทริมถนนฝั่งตรงข้ามชั้นล่าง

หลินฉินสังเกตครู่ จากนั้นปิดม่านกลับเข้าบ้าน

ไฟในวิลล่า หลินฉินไม่เปิด

ใช้ไฟฉายในมือถือเป็นแหล่งแสงสว่างในวิลล่า

เดินจากชั้นสามลงมาที่ห้องใต้ดิน

หลังจากปิดประตูลับห้องใต้ดิน หลินฉินถึงเปิดไฟห้องใต้ดิน

แผงโซลาร์เซลล์ในสวน หลินฉินรวมจ่ายให้อุปกรณ์ในห้องใต้ดิน

นอกจากการใช้งานอุปกรณ์เหล่านี้ ชีวิตประจำวันก็พอให้หลินฉินคนเดียวใช้

ปิดไฟฉายมือถือ หลินฉินเดินไปนั่งที่โซฟา

ที่นี่มีเตียงที่เขาจัดไว้ก่อน เฟอร์นิเจอร์และของใช้สำหรับพัก

พูดได้ว่าเป็นห้องสตูดิโออิสระ

แต่แรกหลินฉินคำนวณแล้ว เมื่อน้ำไฟดับหมด ไฟในวิลล่าบนดินก็เปิดไม่ได้

ที่เดียวที่นอนได้คือห้องใต้ดินเท่านั้น

เอาถังไก่ทั้งครอบครัวออกจากพื้นที่เก็บของ พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมทำซ้ำใส่พื้นที่เก็บของอีกชุด

หลินฉินนั่งบนโซฟาแบบนี้ เปิดมือถือ

บนมือถือ จางเฉียนเพิ่งส่งข้อความมา

หลินฉินหยิบน่องไก่มาชิ้นหนึ่ง กัดคำหนึ่งแล้วเปิดดู

จางเฉียน: "แกอยู่ไหม? มหัศจรรย์จริงๆ แกบอกว่าไฟจะดับก็ดับจริงๆ ดีนะที่ของที่ชาร์จไฟได้ในบ้านชาร์จไว้หมด"

จางเฉียน: "อ้อ วันนี้เห็นคนในตึกส่วนใหญ่วิ่งออกไปแล้ว ซอมบี้ในหมู่บ้านดูยังพอไหว แค่ไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นยังไง ไม่กี่วันนี้ฉันฟังนายหมดเลย ไม่กล้าโผล่หน้าออกไปข้างนอก"

(จบบท)