บทที่ 49 หนักเกินไปแล้ว เธอควรลดน้ำหนัก

ในตรอกเล็กๆไกลออกไป มีซอมบี้มาเช่นกัน

ส่วนซอมบี้ในตำแหน่งอื่น ตอนนี้หลินฉินยังไม่รู้

ก่อนที่ซอมบี้กลุ่มนี้จะมาถึง พวกเขาสามคนต้องรีบปีนขึ้นไปบนหลังคาร้านสองชั้น

สามคนค่อนข้างราบรื่น ไม่มีใครขัดขวาง

แต่ตอนเข้าไปในหมู่บ้านเตรียมปีนบันได ถูกซอมบี้ที่พุ่งออกมาจากห้องชั้นหนึ่งขวางทางไว้

หลินฉินเร็วแม่นโหด คว้าไหล่จางเสวียที่เดินหน้าสุดดึงกลับ

จางเสวียตกใจ แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงดังเกินไป

หนานเว่ยยืนในบันไดแคบๆ ยื่นธนูในมือไปข้างหน้า

พยายามแยกระยะห่างระหว่างซอมบี้กับจางเสวียและหลินฉิน

แต่ซอมบี้แรงมหาศาล ฟันเหลืองดำกัดเข้ามา

แป๊ก! ธนูหักทันที

หลินฉินส่งจางเสวียให้หนานเว่ย ตัวเองยกเท้าถีบซอมบี้กลับเข้าประตูใหญ่ที่มันวิ่งออกมา

จากนั้นชักขวานออกมาอย่างเร็วแม่นโหด ฟันที่หัวหลายที

เลือดสกปรกในหัวซอมบี้กระเด็นใส่กำแพงสีขาวในทางเดิน

กลิ่นเหม็นแพร่ไปทั่วพื้นที่

หนานเว่ยโอบไหล่จางเสวีย สองคนตื่นเต้นมองหลินฉินที่นั่น

พอหลินฉินจัดการซอมบี้เสร็จหันกลับมา สองคนมองเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"ไม่เป็นไรใช่ไหม"

หลินฉินยกมือเช็ดเลือดที่กระเด็นใส่แว่นตา ส่ายหน้า

"ไม่เป็นไร ทุกคนระวังหน่อย ที่นี่อาจไม่ปลอดภัยทั้งหมด"

หลินฉินเช็ดจนสะอาดแล้ว เห็นธนูของหนานเว่ยหักแล้ว

ใช้ไม่ได้แน่นอน

เขาเลื่อนกระเป๋าที่หลังมาข้างหน้า ล้วงขวานเล็กออกมา

ขวานขนาดเท่ากับที่เขาหยิบออกมาเมื่อกี้

ขวานมือขนาดเล็ก ไม่ใช่แบบใหญ่

เห็นหลินฉินยื่นมาให้ หนานเว่ยยื่นมือรับ

ตอนนี้เธอไม่มีอาวุธติดตัว

ธนูเพียงอันเดียวก็ถูกแรงมหาศาลของซอมบี้หักเป็นสองท่อน

ขวานเล็ก สำหรับเธอถนัดมือพอสมควร

หลังจากหลินฉินจัดการซอมบี้ตัวหนึ่งแล้ว ก็ดึงตัวหนานเว่ยออก เดินไปด้านหลัง ปิดประตูเหล็กใหญ่

บนประตูเหล็กเป็นระบบรักษาความปลอดภัยของตึกพักอาศัยนี้

แต่หลังไฟดับ ระบบรักษาความปลอดภัยพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์อีก

แต่แบบนี้ค่อนข้างแข็งแรง ใช้ต้านซอมบี้ข้างนอกยังต้านได้บ้าง

หลินฉินหาเชือกป่านมาพันรัด เพื่อให้แน่นหน่อย

แต่ประตูรักษาความปลอดภัยโดยทั่วไปจะไม่ถูกเปิด

เพราะสำหรับซอมบี้ข้างนอก พวกมันจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว

ประตูรักษาความปลอดภัยใหญ่นี้เปิดออกด้านนอก พุ่งไปข้างหน้า ประตูจะปิดแน่น

ส่วนเชือกป่าน หลินฉินกลัวมีเหตุไม่คาดฝัน

เลยเตรียมพร้อมไปเลย

จัดการซอมบี้ตัวหนึ่ง หลินฉินจัดการประตูใหญ่เรียบร้อย จากนั้นก็พาผู้หญิงสองคนขึ้นบันได

จางเสวียแม้จะกลัว แต่ก็รู้ว่าแบบนี้ไม่อาจส่งเสียง เดี๋ยวถูกซอมบี้ล้อม

เธอกลัวก็จริง แต่ก็ไม่ได้โง่จริงๆ

สามคนเดินตามบันไดขึ้นไป

กำแพงสีขาวตอนนี้ดูยังเป็นการสึกหรอปกติ ยังขาวอยู่ มุมกำแพงมีปูนร่อนบ้าง

ส่วนรอยข่วนกับเลือดไม่มี

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่อาจวางใจ

ไม่งั้นก็เหมือนตอนเข้ามาเมื่อกี้ อยู่ๆมีซอมบี้พุ่งออกมา

แต่ดีที่หลังจากนั้นไม่มีเหตุไม่คาดฝันมากนัก

หลินฉินปีนมาถึงชั้นสอง ยืนที่ทางขึ้นบันไดมองหน้าต่างข้างบน

หน้าต่างปิดแน่น เปิดได้แค่ครึ่งบาน

หลินฉินหมดปัญญา หยิบกระเป๋าที่หลังลง ค้นหาในนั้นสักพัก แล้วหยิบคีมตัดใหญ่ออกมา

ใต้หน้าต่าง มีแผ่นเหล็กค้ำไว้

แค่ตัดอันนี้ออก ก็สามารถผลักหน้าต่างออกด้านนอกได้หมด

หนานเว่ยกับจางเสวียตื่นเต้นมองบันไดบนล่าง

เหมือนองครักษ์ซ้ายขวา

ดีที่ไม่มีอะไรผิดปกติ ทางนี้หลินฉินก็เปิดสำเร็จ

เขายื่นหัวมองออกไป เพื่อให้แน่ใจว่าระเบียงข้างบนปลอดภัย

จากนั้นมองจางเสวียพูด: "เสวียเสวีย เธอตัวเล็กที่สุด เธอไปก่อน ฉันจะลากเธอ"

จางเสวียกะพริบตา ร้องอ๋าเบาๆ

มองหน้าต่าง มองหลินฉินกับหนานเว่ย

ก็จริง ในนี้เธอตัวเล็กที่สุด

ถ้าให้เธอรั้งหนานเว่ยกับหลินฉิน ร่างเล็กๆของเธอคงไม่ไหว

พยักหน้า จางเสวียเข้าใกล้หน้าต่าง

หลินฉินยกเธอขึ้นได้ง่ายดาย หนานเว่ยก็เดินมาช่วย

จางเสวียจับขอบหน้าต่าง ด้วยความช่วยเหลือของสองคนด้านหลังมุดออกไปยืนมั่นคง

ช่องหน้าต่างไม่ใหญ่มาก อยู่ตรงอกหลินฉิน ต้องยกขึ้นถึงจะออกไปได้

หลังจางเสวียออกไป หนานเว่ยก็ถูกหลินฉินแบกบนไหล่

แต่น้ำหนักของหนานเว่ยชัดเจนมาก

พอยกขึ้น หลินฉินก็ตาโต

"หนานเว่ย นี่เธอหนักเท่าไหร่ ควรลดน้ำหนักแล้วนะ"

หนานเว่ยที่ถูกแบกหน้าแดง อดพูดเสียงเบาไม่ได้: "ฉันก็ไม่ได้กินมากเลยนะ"

จางเสวียที่นั่นยื่นมือจับมือหนานเว่ย ดึงเธอข้ามมา อดหัวเราะไม่ได้

"หลินฉิน คุณอย่าพูดแบบนั้น พี่หนานเว่ยตัวสูง น้ำหนักก็ปกติ"

"ถ้าเธอตัวเท่าฉัน ไม่ผอมจนลมพัดปลิวเหรอ"

เร็วๆนี้ หนานเว่ยข้ามไปได้สำเร็จ

หลินฉินมองด้านหลัง ไม่มีที่ให้เหยียบ ดูเหมือนต้องใช้มือเปล่าเกาะหน้าต่างเตะขาขึ้นไป

ตอนเด็กปีนต้นไม้ก็ปีนไม่น้อย ไม่คิดว่าตรงนี้จะได้ใช้

หลินฉินมุดท่อนบนผ่านไปได้สำเร็จ

ผู้หญิงสองคนช่วยกันลากซ้ายขวา ยืนได้มั่นคงสำเร็จ

ตบมือ หลินฉินหันกลับไปปิดหน้าต่าง

ระเบียงชั้นสองไม่ค่อยสะอาด

ปูนดำมืด มีหญ้ารกงอกออกมาจากรอยแตก

สำคัญที่สุดคือ ข้างบนยังมีขยะสกปรกต่างๆที่โยนลงมาจากชั้นสูง

แต่ยังมีที่ให้เหยียบ

สามคนหาที่ค่อนข้างสะอาดย่อตัวลง

หลินฉินมองผ่านกล้องส่องทางไกล พบว่าซอมบี้กำลังมา

และคนที่แย่งของไกลๆยังยุ่งอยู่

แต่การแย่งย่อมมีความเสี่ยง มีคนตายไปหลายคน

มองไกลออกไป คนดูลดลงไปหลายคน

แต่ก็ปกติ ตายคนไปแล้ว

ทำเสียงดังขนาดนี้ ดูต่อไป อาจไม่มีชีวิตด้วยซ้ำ

คนที่จากไปหลายคนรู้กาลเทศะดี แต่ที่กล่องยังแย่งกันต่อ

จากตอนแรกที่เห็นสิบกว่าคน มาถึงตอนนี้เหลือแค่ 5 คน

คนอื่นไม่รู้ว่าวิ่งหนีรอดการสกัดสำเร็จ หรือถูกจัดการไปแล้ว

แต่เป้าหมายของหลินฉินไม่ใช่ของในมือพวกเขา

ถือกล้องส่องทางไกล เขาเห็นสถานการณ์ที่นั่นชัดเจน

ซอมบี้หลายตัวพุ่งผ่านห้างเข้าใส่คนที่กำลังต่อสู้กัน ชั่วขณะนั้น ทุกคนกระจายหนี

หลินฉินเห็นแล้วยิ้มเผยอปาก

คนพวกนี้ช้าเกินไป เอาของแล้วยังสนใจอะไรอีก รีบวิ่งไปก็พอ

ยังมัวแต่อืดอาดอยู่นั่น

(จบบทที่ 49)