บทที่ 46 เก็บลูกเกือบ

หลินฉินโยนเธอลงบนเตียง มองจางเสวียที่เมาๆคลำหาท่านอนสบายบนเตียง สุดท้ายก็หาตำแหน่งที่สบายได้แล้วนอนหลับไป

หลินฉินชำเลืองมองภาพนี้ ข้างนอกมีเสียงดัง หนานเว่ยยังพอมีสติ

ปีนขึ้นมาเองได้

หลินฉินปิดประตูห้องเดินออกมา หนานเว่ยเซไปข้างหน้าจะล้ม

หลินฉินมีปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณพยุงไว้ กอดเต็มอ้อมแขน

หนานเว่ยยืนมั่น ผลักหลินฉินออก "ขอบคุณนะ ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้"

"ดื่มมากไป ต้องรีบนอนสักหน่อย"

พูดจบ หนานเว่ยกลับห้องปิดประตู

หลินฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นกลับลงมา กินสุกี้หม้อร้อนต่อ

ในหม้อยังมีอาหารที่กำลังต้มอยู่ไม่น้อย

พวกนี้ต้มสุกแล้วก็ตักออกมาใส่ชามใบใหญ่

ส่วนอาหารอื่นๆรอบๆที่ยังกินไม่หมด เดี๋ยวค่อยจัดการ

ปิดสวิตช์เตาแม่เหล็กไฟฟ้า หลินฉินไปชั้นใต้ดินโดยตรง

ช่วงนี้ หลินฉินไม่ได้มาชั้นใต้ดินเลย

ดีที่ตอนดัดแปลงชั้นใต้ดิน ทางเข้าค่อนข้างซ่อนไว้

ช่วงนี้ก็ไม่มีใครพบ

หลินฉินมองเวลาบนมือถือ จากนั้นเปิดประตูลับเดินเข้าไป

ชั้นใต้ดินมืด หลินฉินคลำอยู่พักหนึ่งถึงเจอสวิตช์

ตอนไฟสว่าง หลินฉินเดินตามบันไดลงไป

หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังสว่างอยู่ ส่องแสงริบหรี่

ข้างในเป็นกล้องวงจรปิดทุกมุมของเขตวิลล่า

ผ่านหน้าจอขยาย สามารถเห็นทุกมุมได้ชัดเจน

หลินฉินวางชามเนื้อเต็มๆไว้บนโต๊ะกาแฟข้างหน้า กินไปดูกล้องวงจรปิดไป

คืนนี้พวกเขากินสุกี้หม้อร้อน กลิ่นแรงมาก

กินเต็มที่เกือบสองชั่วโมงแล้ว กลิ่นนี้น่าจะลอยไปไกลพอสมควร

ในเขตวิลล่านี้ ว่ายังมีคนอาศัยอยู่หรือไม่ ดูคืนนี้รู้เรื่อง

อยากปลอดภัยสมบูรณ์ กำจัดซอมบี้ในเขตวิลล่าให้หมด หลินฉินต้องรู้สถานการณ์ที่นี่

มุมหนึ่งของกล้องวงจรปิด มีบ้านสองหลังจุดเทียน

มองดูหลายรอบอย่างละเอียด จากภายนอกเห็นแค่สองหลังนี้

สองหลัง ระดับการคุกคามไม่มาก

ถ้าพวกเขาไม่หาเรื่องเอง หลินฉินก็จะไม่ไปยุ่งกับพวกเขา

คืนหนึ่งผ่านไปอย่างสงบ

หลินฉินจ้องกล้องวงจรปิดไปกินเนื้อที่ตักจากสุกี้หม้อร้อนไป

พอกินเสร็จ ก็ถึงเวลาดึกสงัดแล้ว

หลินฉินกลับขึ้นไปข้างบน เก็บลูกชิ้นที่ยังกินไม่หมดบนโต๊ะใส่ช่องแช่แข็ง

ของพวกนี้พรุ่งนี้ยังกินได้อีก

น้ำซุปหม้อไฟ หลินฉินเทลงในแปลงต้นไม้ข้างนอก จากนั้นกลบด้วยดิน

กลิ่นจะได้ไม่กระจายเร็วเกินไป

จัดการเสร็จ หลินฉินกลับห้องนอนตัวเอง

นอนกางแขนกางขาหลับไป

เรื่องวันนี้ก็แค่นี้ เรื่องพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

ฤทธิ์เหล้าขึ้น หลินฉินค่อยๆหลับไป

วันแรก นอนจนดวงอาทิตย์ขึ้นสูง

สามคนในห้องหลับสนิท ไม่มีใครท่าทีจะตื่น

อากาศวันนี้แจ่มใส แดดอ่อนลมพัด

หลีกเลี่ยงแดดแรงไม่ได้

แต่วันนี้ข้างนอกจะคึกคักกว่า

เพราะว่ามีการทิ้งของใช้และอาวุธ

อยากมีชีวิตรอด แน่นอนว่าพลาดไม่ได้

วันนี้ข้างนอกก็จะมีคนมากมาย

แต่ถึงอย่างนั้น เช้าตรู่สามคนก็ยังคงหลับสนิท

ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์วันนี้สำคัญมาก

นอกบ้านเฮลิคอปเตอร์ส่งเสียงหึ่งๆ บวกกับเสียงเครื่องบินบินผ่านที่ระดับสูง

หลินฉินตื่นจากการหลับ

นวดหัวที่ปวดนิดหน่อย

หลังจากลุกขึ้นนั่งบนเตียง หลินฉินได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ข้างนอก

ตามที่เครื่องบินบินไกลออกไป เสียงครืนครางก็ไกลออกไป

หลินฉินลุกจากเตียง มาที่ห้องนอนเดียวชั้นสามโดยตรง

ยืนบนระเบียงมองออกไป

ท้องฟ้าสีฟ้า แจ่มใสไร้เมฆ

เห็นจุดสีขาวๆร่วงลงมามากมายชัดเจน

ตามที่พวกมันใกล้เข้ามา สีก็ยิ่งชัดเจน

นี่คือ การทิ้งของ? ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้การตอบสนองของหลินฉินช้าลง

แต่ก็แค่ชั่วขณะ เขาก็นึกขึ้นได้

โอ้โห

จริงด้วย

เกือบลืมไป วันนี้เริ่มทิ้งของใช้ในวงกว้างแล้ว

เสียงข้างนอกไม่เบา ผู้หญิงสองคนในห้องก็ค่อยๆตื่น

สองคนนวดหัวที่ปวด ฟังเสียงข้างนอก

จางเสวีย "ทำอะไรกัน เสียงดังจัง?"

หนานเว่ย "อย่าบ่นเลย คงเป็นการทิ้งของมั้ง"

สมองงงๆของจางเสวียผ่านคำพูดของหนานเว่ย ทันใดนั้นก็ตื่นไม่น้อย

เธอผลักประตูห้องเปิดอย่างแรง เปิดประตูบานเลื่อนเข้าระเบียง

ยื่นหัวมองออกไป

ผ่านลูกกรงกันขโมย จางเสวียยังเห็นท้องฟ้าสีฟ้าชัดเจน

ข้างบนของที่ร่วงลงมาเป็นฝอย เข้าสู่สายตาชัดเจน

"ว้าว หนานเว่ย มาดูเร็ว ของเยอะมาก"

หนานเว่ยนวดหัวเดินเข้ามา ผู้หญิงสองคนมองออกไปผ่านลูกกรงกันขโมย

"ของเยอะขนาดนี้ เราจริงๆจะไม่ไปเก็บเหรอ?"

"ดูว่าหลินฉินว่ายังไงก่อนดีกว่า ฉันบาดเจ็บอยู่คงต้องผ่าน"

หนานเว่ยยักไหล่ จากนั้นกลับห้องนอน

จางเสวียที่ยืนบนระเบียงได้แต่ห่อเหี่ยว

หลินฉินที่ยืนอยู่ชั้นสามแน่นอนว่าได้ยินบทสนทนาของพวกเธอสองคน

ออกไปข้างนอกก็ไม่ใช่ไม่ได้

พวกเขาใช้ซอมบี้ที่เดินเพ่นพ่านข้างนอกฝึกการต่อสู้จริง

หรือพาพวกเธอไปดูว่าคนอื่นแย่งของกันยังไง

แต่ปัญหาคือ วันนี้ซอมบี้กับคนปะปนกันมากที่สุด

เพราะปัญหาการทิ้งของ ผู้รอดชีวิตอื่นๆไม่น้อยแน่นอนว่าจะออกมา แย่งของที่ทิ้งลงมา

เดินลงจากชั้นสาม

หลินฉินใจหนักอึ้ง

ในห้องน้ำมีน้ำสะอาด 1 ถังใหญ่ ยังเหลืออีกครึ่งกว่าถัง

ผู้หญิงสองคนล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว

เจอหลินฉินพอดี

"ตื่นแล้วเหรอ?"

หนานเว่ยทักทายอย่างกระตือรือร้น หลินฉินพยักหน้า เปิดห้องน้ำเดินเข้าไป

แปรงฟันล้างหน้า

ทำความสะอาดเรียบร้อย หลินฉินหยิบขนมปังออกจากตู้เย็น

สามคนนั่งที่โต๊ะอาหาร ไม่มีใครพูดอะไร

ข้างนอกของที่ทิ้งลงมาร่วงเร็ว มีไม่น้อยที่ตกตามตำแหน่งต่างๆแล้ว

บางอันตกบนหลังคา ในน้ำ

หลินฉินมองพวกเขา คิดแล้วพูด: "วันนี้กินๆไปเรื่อย เดี๋ยวเราต้องออกไปข้างนอก"

"ออกไปทำไม?"

หนานเว่ยถาม

หลินฉินกัดขนมปังคำหนึ่ง พูดตรงๆ: "พวกเธอไม่อยากออกไปเก็บของที่ทิ้งลงมาหรอ? เก็บคงเป็นไปไม่ได้ แต่เราใช้โอกาสนี้ออกไปหาที่ฝึกซ้อมได้"

"พวกเราต้องการประสบการณ์การต่อสู้จริง"

"พอดี ข้างนอกมีของทิ้งลงมาเยอะ ตอนนั้นจะดึงดูดผู้รอดชีวิตไม่น้อยออกมาเก็บอุปกรณ์และของใช้ สามารถดึงความสนใจซอมบี้ส่วนใหญ่ได้ ส่วนน้อยที่เหลือสำหรับพวกเราไม่มีการคุกคามมากนัก"

"พอดีใช้โอกาสนี้ฝึกประสบการณ์การต่อสู้จริงของเรา"

(จบบทที่ 46)