บทที่ 44 ห้องเต็มไปด้วยอาหาร

เดินมาถึงชั้นสาม หลินฉินพาพวกเธอมาที่หน้าประตูห้องหนึ่ง

เปิดประตูห้องนอนรอง ของใช้ทั้งหมดข้างในก็ปรากฏออกมา

หนานเว่ยกับจางเสวียตาโต

"นี่มันอะไรกันทั้งหมดนี่?"

"ไม่ใช่อาหารใช่ไหม?"

"พวกเธอคิดว่าเป็นอะไร เข้าไปดูไหม?"

หลินฉินไม่ตอบแต่ย้อนถาม

หนานเว่ยกับจางเสวียเดินเข้าไปทันที เปิดกล่อง เห็นของข้างใน

"พระเจ้า นี่ไม่ใช่ว่าเป็นอาหารทั้งหมดใช่ไหม"

จางเสวียสูดหายใจลึก

หนานเว่ยก็ตกใจเช่นกัน แต่เธอมีปฏิกิริยาดีกว่าจางเสวียมาก

"ของพวกนี้คุณบอกพวกเราแบบนี้เลย? ไม่กลัวพวกเราแอบเอาไปเหรอ?"

กลบความตกใจในใจ หนานเว่ยพูดอย่างงงๆ

หลินฉินมองพวกเธอแวบหนึ่ง อดยิ้มเบาๆไม่ได้ "ตอนนี้พวกเราเป็นตั๊กแตนเชือกเดียวกันนะ คนอื่นฉันไม่กล้ารับประกันอะไร แต่ที่นี่ ทุกคนมีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน"

"แน่นอน ถ้าฉันจับได้ว่าใครทำอะไร ฉันรับพวกคุณได้ก็มีความสามารถจัดการพวกคุณได้เหมือนกัน"

หนานเว่ยอดสะท้านไม่ได้

"พอๆ ฉันผิดที่พูดมาก คำพูดนี้ไม่ตลกเลย"

"แต่แม้เราจะมีอาหารเต็มห้อง แต่ของพวกนี้ก็ไม่อาจประทังได้นาน ยังไงก็ต้องกินหมด"

"สำหรับพวกเรา ถ้าไม่สามารถไปถึงจุดอพยพ อาหารในบ้านแน่นอนว่ายิ่งมากยิ่งดี"

ความคิดของหนานเว่ยก็มีเหตุผล หลินฉินก็ไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเธอ

แต่ตอนนี้เขาไม่อาจบอกเธอได้ว่า ตัวเองมีระบบ มีอาหารกินไม่หมด

ไพ่ตายของตัวเอง หลินฉินจะไม่เปิดเผย

"อย่าเพิ่งคิดมาก ใช้เวลาช่วงนี้ฝึกฝนให้ดีกว่า"

"อ้อ จำได้ว่าก่อนหน้านี้คุณเหมือนจะรู้ศิลปะการต่อสู้นิดหน่อยใช่ไหม? สอนพวกเราสองคนไหม?"

ไม่ว่าศิลปะการต่อสู้ของหนานเว่ยจะเก่งหรือไม่ ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

ตัวเขาเองผ่านมาครั้งหนึ่งแล้ว อย่างมากก็แค่เรื่องการเอาชีวิตรอด ความสามารถในการตอบสนองส่วนนี้เหนือกว่าคนทั่วไป

แต่จางเสวียไม่ใช่

เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาที่เพิ่งออกสู่สังคมอย่างแท้จริง

หนานเว่ยก็ไม่หวงวิชา พยักหน้าตกลงทันที

"ได้ แต่ฉันก็รู้แค่ผิวเผิน พวกคุณอย่าหวังมากเกินไปนะ"

"ไม่เป็นไร"

อาหารทั้งห้องนี้ ไม่น้อยเลย

พอให้พวกเขากินได้สักระยะ

แก้ปัญหาเร่งด่วนที่สุดตอนนี้แล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับการฝึกฝน

หลินฉินมองจางเสวีย เรียกเธอมา

"ต่อไปนี้ ตามหนานเว่ยเรียนศิลปะการต่อสู้ให้ดี รอทุกคนเรียนจบแล้ว เราค่อยออกไปด้วยกัน"

"อ้อ ตอนนั้นเราก็ต้องออกไปล่าซอมบี้ด้วย เพราะซอมบี้ยิ่งน้อย ก็ยิ่งช่วยพวกเราในอนาคต"

"หนานเว่ย บาดแผลบนตัวคุณอีกไม่กี่วันนี้พักรักษาให้ดีนะ พื้นที่ห้องรับแขกค่อนข้างกว้าง ฉันจะดัดแปลงเป็นสถานที่ฝึกซ้อม"

พูดจบ หลินฉินก็ให้พวกเธอลงไป

ตัวเองมองห้องรับแขกที่ว่างเปล่าแล้วเริ่มวางแผน

ลู่วิ่งในชั้นใต้ดินยังอยู่ แต่ขนขึ้นมาคงเป็นไปไม่ได้

ลู่วิ่งกินที่ไม่น้อยเลย

ศึกษาสักพัก หลินฉินตัดสินใจดัดแปลงห้องรับแขกเป็นพื้นที่ฝึกซ้อมสองส่วน

ส่วนหนึ่งใช้ฝึกพละกำลัง อีกส่วนใช้ฝึกการตอบสนอง

ส่วนตะกร้าสานที่แขวนบนผนังสำหรับฝึกยิง หลินฉินตัดสินใจย้ายไปห้องรับแขกชั้นสองก่อน

ไม่งั้นก็ต้องปีนไประเบียงเล็กๆบนหลังคา

แต่ตอนนี้อุณหภูมิข้างนอกไม่ต่ำ แดดแรงมาก ยังไม่ทันฝึกสักพัก เหงื่อก็ท่วมตัวแล้ว

ของฝึกพละกำลังก็ไม่พ้นดัมเบลพวกนี้

ส่วนฝึกการตอบสนอง หลินฉินตัดสินใจติดตั้งกระสอบทราย

ทุกครั้งที่ชกออกไป ก็ต้องหลบการสะท้อนกลับของกระสอบทราย

ถ้าไม่ใช่เพราะปัญหาเรื่องของ จริงๆแล้วก็ตีหุ่นไม้ได้

แต่น่าเสียดาย ไม่มีอะไรเลย

ก็ได้แค่ฝึกกระสอบทรายธรรมดา

ส่วนลู่วิ่ง หลินฉินวางไว้ใกล้ๆทางขึ้นบันไดเลย

ตรงนี้ไม่กีดขวาง และจะไม่โดนกระสอบทรายที่แกว่งไปมา

อย่างน้อยพื้นที่ 100-200 ตารางเมตร นอกจากห้องนอนก็ยังกว้างมาก วางของพวกนี้ก็พอ

ตัดสินใจแล้ว หลินฉินก็เริ่มยุ่ง

ผู้หญิงสองคนข้างล่าง เมื่อมีอาหารแล้ว

ความกังวลในใจก็ลดลงไม่น้อย

บ้านนี่ก็เป็นวิลล่า

อยู่กันสามคนไม่ใช่ปัญหาใหญ่

จางเสวียมองหนานเว่ย อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"ฉันไปทำอาหารเช้า เธออยากกินอะไร?"

หนานเว่ยยิ้มเบาๆ "มีอะไรบ้าง?"

สองคนคุยกันไปเดินไป

จางเสวียส่ายหัว "ไม่รู้เลย เดี๋ยวไปดูในตู้เย็นกัน จำได้ว่าก่อนหน้านี้เห็นข้างในเต็มมาก"

เสียงพูดคุยหัวเราะของทั้งสองคนค่อยๆห่างออกไป

หลินฉินก็อยู่ในการดัดแปลงที่เคร่งเครียด

อยากติดตั้งกระสอบทราย ก็ต้องเจาะเพดาน แต่หลินฉินไม่มีสว่านเจาะ

ได้แต่ถอยมาดัดแปลงแบบง่ายๆแทน

กระบวนการทั้งหมดจริงๆแล้วก็แค่การขนย้าย นอกจากกระสอบทราย อย่างอื่นไม่มีอะไรยาก

พอหลินฉินทำเสร็จเกือบหมดแล้ว กลิ่นหอมของซาลาเปาก็โชยมา

ตบมือ หลินฉินลงไปข้างล่าง

เห็นบนโต๊ะอาหารในห้องรับแขก มีจานซาลาเปาสองจาน นมถั่วเหลืองสามแก้ว

ยังมีจานปาท่องโก๋ คาดคะเนคร่าวๆ ปาท่องโก๋ก็มีห้าหกอัน

ของพวกนี้เป็นของที่เขายัดเข้าตู้เย็นตอนดึกเมื่อคืนที่ไม่มีอะไรทำ

ก็ดีเหมือนกัน

ไม่งั้นวันนี้อาจต้องกินโจ๊ก

ต้องรู้ว่ากลิ่นข้าวไม่น้อยเลย

อย่างน้อยนมถั่วเหลือง ปาท่องโก๋ ซาลาเปา แค่อุ่นก็พอ กลิ่นก็ไม่แรงเกินไป

"ไปล้างมือ รีบมากินข้าว"

หนานเว่ยถือตะเกียบชาม จางเสวียก็เงยหน้าพูดกับหลินฉิน

หลินฉินตั้งใจจะดึงเก้าอี้นั่ง ก็ได้แต่ลุกไปล้างมือก่อน

อาหารเช้ากินเร็ว และอิ่มมาก

หลังอาหารแทบไม่มีอะไรทำ สามคนต่างคนต่างทำกิจกรรมของตัวเอง

พอย่อยได้พอสมควร สามคนก็ขึ้นไปชั้นบน เริ่มฝึกซ้อมกัน

แต่ว่า ลู่วิ่งนี่มาจากไหน?

หนานเว่ยกับจางเสวียสบตากัน แต่ทั้งสองคนมีความเข้าใจกันโดยไม่พูดอะไร

เวลาฝึกซ้อมจริงๆแล้วผ่านไปเร็วมาก สองคนไม่รบกวนกัน เหงื่อท่วมตัวกันไปแล้ว

หนานเว่ยเพราะปัญหาบาดแผลบนตัว ชั่วคราวก็เลยไม่ร่วมฝึกซ้อม

อาหารกลางวันตอนนี้มีสามคน หนานเว่ยกับจางเสวียก็ทำอาหารเป็นทั้งคู่

ในห้องนอนชั้นบนมีของกินของดื่มไม่น้อย

สำคัญที่สุดคือ ตู้เย็นของหลินฉินใหญ่มาก ใหญ่มาก

อาหารข้างในเลี้ยงพวกเขาสามคนวันละสองอย่าง ก็ยังเหลือเฟือ

แม้แต่วันละห้าอย่าง จริงๆแล้วหลินฉินก็จัดหาได้

แต่ก็ต้องปิดบังคนอื่นใช่ไหม

แต่เพื่อไม่ให้กลิ่นลอยออกไป สามคนก็ไม่ได้กินอาหารมากเกินไป

ถึงอย่างไรอาหารมากแค่ไหน ก็มีแค่เท่านี้

ต้องมีวันกินหมดแน่นอน

พวกเขาต้องประหยัดมัธยัสถ์

กินอาหารกลางวันเสร็จ หลินฉินตรวจสอบกล้องวงจรปิดตามปกติ

หลังจากแน่ใจว่าโดยรอบไม่มีความผิดปกติ ก็นอนพักกลางวัน

เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยดี

(จบบทที่ 44)