บทที่ 42 ฟังวิทยุ เปลี่ยนจุดอพยพ
อย่างไรก็ตาม เสวียเสวียมองหลินฉิน "ฉันจะเฝ้าด้วยกันกับคุณ"
"ถ้าคุณหลับไป พลาดข้อมูลไป พวกเราจะลำบากนะ"
หนานเว่ยก็พูดขึ้นมาอย่างเหมาะเจาะ "ฉันก็จะเฝ้าด้วย คนเยอะๆดีกว่า พวกเราจะได้ผลัดกันนอนบ้าง"
"ห้องรับแขกกว้าง หาที่นอนสักคืนก็ไม่เป็นไร"
หน้าร้อนแบบนี้ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องหนาวด้วย
หลินฉินมองพวกเธอ ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
จริงๆแล้ว คนเยอะก็ดีกว่า
สองคนนี้เต็มใจช่วย หลินฉินก็ยินดีรับความช่วยเหลือ
หลินฉินขึ้นไปชั้นบน เมื่อลงมาก็อุ้มเสื่อ 3 ผืน ผ้าห่ม 3 ผืน หมอน 3 ใบ
เขาแจกจ่ายของพวกนี้ พร้อมกับพูดว่า "ปูเสื่อไว้ข้างล่าง พวกเราทนกันสักคืนนะ"
ไฟชั้นบน หลินฉินปิดทั้งหมด
อย่างน้อยยืนมองจากไกลๆ ไฟในวิลล่าจะไม่สว่างเกินไป
ส่วนชั้นล่าง หลินฉินปิดหน้าต่างเหล็ก ดึงผ้าม่านหนา แสงไม่สามารถลอดออกไปได้แม้แต่น้อย
ปิดไฟหลัก หลินฉินเอาโคมไฟตั้งพื้นมาวางไว้ที่มุม
แสงสลัว จะได้ไม่นอนไม่หลับ
หลินฉินเฝ้าก่อน ต่อด้วยเสวียเสวีย หนานเว่ย
แต่หลินฉินไม่ได้ตั้งใจให้หนานเว่ยเฝ้าคนสุดท้าย
จัดให้เธอเฝ้าพร้อมกับเสวียเสวีย
เวลาผ่านไปเร็วมาก 8 โมงเช้า วิทยุเริ่มมีเสียงขาดๆหายๆ
หลินฉินตื่นจากการหลับ ผู้หญิงสองคนยังหลับสนิท
ครึ่งหลังของคืนหลินฉินเป็นคนเฝ้า แต่เฝ้านานๆก็ง่วง เลยหลับตาไปสักพัก
หลินฉินขมวดคิ้ว ยกมือตบหน้าตัวเอง
ในตอนนั้นเอง วิทยุก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง
หลินฉินตื่นทันที เดินเข้าไป
มีเสียงคลื่นชัดเจนในวิทยุ แต่ดังเพียงไม่กี่วินาทีก็หายไป
จากนั้น มีเสียงดังมา
"ช่องนี้เป็นช่องติดต่อฉุกเฉินการกู้ภัยแห่งชาติ ต่อไปจะรายงานความคืบหน้าการกู้ภัยครั้งนี้"
"ขอย้ำ ช่องนี้เป็นช่องติดต่อฉุกเฉินการกู้ภัยแห่งชาติ ต่อไปจะรายงานความคืบหน้าการกู้ภัยครั้งนี้"
"พี่น้องประชาชนทุกท่าน เป็นที่น่าเสียใจที่ต้องแจ้งให้ทราบว่า การกู้ภัยครั้งนี้มีความยากลำบากเกินกว่าที่คาดไว้มาก ในกระบวนการกู้ภัยจริงมีกำลังตำรวจเสียชีวิตไม่น้อย"
"หลังจากการพิจารณาอย่างรอบคอบ เราตัดสินใจแบ่งจุดอพยพในแต่ละพื้นที่ ขอให้พี่น้องประชาชนตั้งใจฟัง"
"ต่อไปจะประกาศจุดอพยพแต่ละเขต"
"ขอย้ำ ต่อไปจะประกาศจุดอพยพแต่ละเขต ขอให้พี่น้องประชาชนตั้งใจฟัง ยืนยันตำแหน่งจุดอพยพของตน การประกาศครั้งนี้ จะมีการออกอากาศซ้ำทุกวันเวลา 20:00 น. ในอีก 7 วันข้างหน้า"
"ปักกิ่ง เขต DC สนามกีฬาถนนเจีย หมายเลข 2, เขตเฉาหยาง ถนนเหยาเจียหยวน หมายเลข 10..."
"หนานจิง เขตเจี้ยนเย่ ถนนเจียงตงจงลู่ หมายเลข 222, เขตกู่โหลว ถนนหลงหยวนซีลู่ หมายเลข 58..."
"เซี่ยงไฮ้ เขตเจียติง ถนนซินเฉิง หมายเลข 118, เขตชิงผู่ ถนนสนามกีฬา หมายเลข 1..."
"อานฮุย สนามกีฬาซื่อเฉิง..."
(หมายเหตุ: สถานที่เป็นของปลอม อย่าเชื่อมโยงกับความเป็นจริง ให้มองเป็นพื้นที่ใหม่)
การออกอากาศในช่องวิทยุยังคงดำเนินต่อไป ดูเหมือนจะประกาศทุกเมืองทีเดียว
หลินฉินฟังมานาน พบว่าตรงกับจุดถอนกำลังบนแท็บเล็ตเมื่อวานทุกประการ
ดูเหมือนว่า ที่นั่นจะเป็นสถานที่ค่อนข้างปลอดภัย ถือเป็นสถานที่กักกันชั่วคราวง่ายๆ
คาดว่าที่นั่นยังมีกำลังทหารติดอาวุธ
ประชาชนไปเอง จะง่ายกว่าการที่กองกำลังกระจายออกไปค้นหาช่วยเหลือตามย่าน ถนน และร้านค้าแต่ละแห่งมาก
สามารถรักษากำลังตำรวจและอาวุธส่วนใหญ่ไว้ได้
หลินฉินยื่นมือไปดันคนที่ยังหลับสนิททั้งสอง เห็นพวกเธอตื่นแล้วจึงหยุด
สามคนร่วมกันฟังการออกอากาศ
"การรายงานครั้งนี้จบลงเพียงเท่านี้"
"ต่อไปจะรายงานสถานการณ์ซอมบี้ในปัจจุบัน"
"จากการวิจัยรอบใหม่ของผู้เชี่ยวชาญและการรวบรวมปัญหาจากการรายงานของหน่วยกู้ภัยในแต่ละพื้นที่ ขอรายงานดังนี้"
"หนึ่ง ประสาทสัมผัสอื่นๆของซอมบี้ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก การเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวคือซอมบี้มีความเร็วเพิ่มขึ้น ความสามารถในการตอบสนองการเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ไม่ได้เชื่องช้าเหมือนแต่ก่อน"
"สอง มีรายงานล่าสุดว่าซอมบี้สามารถปีนป่ายได้ เมื่อรวมกับความเร็วและพละกำลัง กระจกธรรมดา ประตูไม้ ประตูทั่วไป ไม่มีผลในการกั้นหรือแยกพวกมันอีกต่อไป"
"สาม จากการวิจัยพบว่า ในสภาพอากาศฝนฟ้าคะนอง ประสาทสัมผัสของซอมบี้จะอ่อนลงอย่างชัดเจน การดมกลิ่นถูกทำลาย การได้ยินได้รับผลกระทบจากปัจจัยภายนอกเช่นฝนตกหนักและเสียงฟ้าร้อง จะลดการได้ยินและการดมกลิ่นของซอมบี้ การออกเดินทางในช่วงนี้จะค่อนข้างปลอดภัยกว่า แต่ถึงอย่างนั้น การออกไปข้างนอกก็ยังต้องระมัดระวัง"
"พรุ่งนี้จะมีการทิ้งของในพื้นที่ใหญ่ๆล่วงหน้า ขอให้ทุกท่านโปรดสนใจสถานการณ์การทิ้งของ"
"รายงานเกี่ยวกับการทิ้งของครั้งนี้มีดังนี้: การทิ้งของครั้งนี้จะทิ้งอาวุธ มีด ขวาน เข็มทิศ แผนที่ และอื่นๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะเพิ่มอาวุธป้องกันตัวจากซอมบี้ให้ทุกท่าน ช่วยให้ทุกท่านสามารถไปถึงจุดอพยพที่กำหนด"
"อาหารและอาวุธจะถูกทิ้งพร้อมกัน แยกเป็นเครื่องหมายสีแดงสำหรับอาหารและสีเหลืองสำหรับอาวุธ"
เมื่อได้ยินข่าวนี้ จางเสวียกับหนานเว่ยดูจะดีใจมากขึ้น
มีการทิ้งของแสดงว่ามีอาหารและเครื่องดื่ม
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีอาวุธด้วย
แม้จะเป็นเพียงมีด แต่แน่นอนว่าไม่ใช่มีดทำครัวธรรมดา
ต้องรู้ว่าตอนนี้ยังมีคนอีกมากที่ไม่มีอาวุธ
การทิ้งของก็ไม่มีทางทิ้งปืนและกระสุนให้
ของพวกนี้พวกเขาเองก็ไม่พอใช้ และอาจเป็นสงครามยืดเยื้อ กระสุนแน่นอนว่าล้ำค่ามาก
มีการทิ้งอาวุธอื่น หมายความว่าจะมีคนมีอาวุธมากขึ้น
จางเสวียเองก็เช่นกัน ตอนที่เธอออกมาตอนแรกถือแค่มีดปอกผลไม้
ของแบบนี้สู้กับซอมบี้ แทงหัวยังเข้าไม่ได้เลย จะเชือดคอยิ่งเป็นไปไม่ได้
มีไว้แค่ทำให้มีความกล้าหน่อยๆ
ส่วนหนานเว่ย อาวุธแรกของเธอก็เป็นมีดทำครัวนั่นแหละ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ส่วนหลินฉิน ชาติที่แล้วไม่ได้เตรียมตัวมากขนาดนี้ ไฟดับน้ำไม่ไหลไม่นาน สัญญาณก็หายหมด ติดต่อใครไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข่าวในวิทยุพวกนี้
สำหรับเรื่องนี้ หลินฉินค่อนข้างสงบ
การทิ้งอาวุธและอาหาร สำหรับหลินฉินแล้วก็ไม่ได้มีความรู้สึกมากนัก
เพราะว่า อาหาร เครื่องดื่ม ของใช้ อาวุธ เขามีครบหมดแล้ว
จุดด้อยเพียงอย่างเดียว คงเป็นเรื่องบ้านนี่แหละ
แต่บ้านของเขา ในช่วงต้นของวันสิ้นโลกแน่นอนว่าไม่มีปัญหาอะไร
"ขอเตือนอีกครั้ง ใน 7 วันข้างหน้า จะมีการรายงานซ้ำทุกวันเวลา 20:00 น.ตรง"
"ขอให้พี่น้องประชาชนรักษาความปลอดภัยของตนเองพร้อมๆกับเดินทางไปยังจุดอพยพชั่วคราว"
การออกอากาศจบลง จางเสวียกับหนานเว่ยดูจะดีใจเป็นพิเศษ
ตอนนี้ทั้งสองคนวิ่งไปที่โต๊ะดูแท็บเล็ต
จุดอพยพบนนั้นยังอยู่ ทั้งสองคนมองศึกษาเส้นทางสักพัก
จางเสวียยังฝันถึงการที่พวกเขาจะได้รับของและไปถึงจุดอพยพ ได้พบกับพี่ชายอีกครั้ง
(จบบทที่ 42)
