บทที่ 36 ไม่มีคุณสมบัติเป็นครู

บทที่ 36 ไม่มีคุณสมบัติเป็นครู

“ครูเย่ ครูไม่เป็นไรสินะครับ!!!”

“ครูเย่ ครูสบายดีรึเปล่า?”

“ครูเย่ ไปห้องพยาบาลกันเถอะ!!!”

“ครูเย่...”

นักเรียนห้อง 2 ที่เห็นเย่เหรินยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

พวกเขารีบวิ่งเข้าไปหาเย่เหริน พวกเขากำลังถามไถ่เย่เหรินด้วยความเป็นห่วง

หวังดาชุนไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง

เขารีบตรงเข้าไปหาเย่เหริน

เมื่อเห็นว่าเย่เหรินไม่เป็นอะไร เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หวังดาชุนยิ้มออกมา

“ครูเย่ ครูสุดยอดจริงๆ! แม้แต่การโจมตีแบบนั้นก็ยังทำอะไรครูไม่ได้ ผมนึกว่าผมจะต้องตายไปพร้อมกับครูซะแล้ว”

เย่เหรินปลอดภัย เขารู้สึกดีใจมากกว่าใครๆ

เย่เหรินมองดาชุนอย่างจนใจ “ดาชุน ไม่ต้องพูดแบบนั้นก็ได้”

หวังดาชุนรู้ว่าคำพูดของเขาไม่ค่อยถูกหูเท่าไหร่

แต่เขาก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง

เขาได้แต่เกาหัว “เอาเป็นว่าไม่เป็นไรก็แล้วกัน”

แต่ทันใดนั้นหวังดาชุนก็นึกถึงบางอย่าง เขาพูดกับเย่เหริน

“ครูเย่ พวกเรากลับกันเถอะ”

นักเรียนคนอื่นๆ ก็คิดได้ พวกเขารีบพูดกับเย่เหริน

“ใช่แล้วครูเย่ กลับกันเถอะ!!”

“ครูเย่ ไปหาอาจารย์ใหญ่เลอกันเถอะ! ไปทวงความยุติธรรมกัน!!”

“ใช่แล้วครูเย่ ไปที่สถาบันกัน!! ไปดูกันสิว่าทางสถาบันจะจัดการเรื่องนี้ยังไง!”

“ครูเย่ ใจเย็นๆ ก่อนเถอะ”

นักเรียนคนอื่นๆ เห็นด้วยกับคำพูดของหวังดาชุน

ฮั่นฉุนเป็นถึงผู้มีพลังระดับแพลทินัม ทุกคนต่างก็รู้ดีถึงความแข็งแกร่งของเขา

ถ้าหากยังคงต่อสู้กันต่อไป ครูเย่อาจจะตกอยู่ในอันตราย

พวกเขาคิดว่าครูเย่รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด

เย่เหรินยกมือขึ้นห้ามนักเรียนไม่ให้ส่งเสียงดัง

เขาที่เห็นว่านักเรียนทั้งหลายกำลังเป็นห่วงเขา เย่เหรินก็ยิ้มออกมา

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไรหรอก”

การโจมตีเมื่อกี้

ที่จริงแล้วเย่เหรินจงใจให้ฮั่นฉุนโจมตีเขา

เพราะในตอนที่เขาพานักเรียนห้อง 2 มาช่วยหวังดาชุน

เขาก็ได้รับภารกิจจากระบบ

[ตรวจพบว่าความสามัคคีของชั้นเรียนกำลังเพิ่มขึ้น กำลังเปิดใช้งานภารกิจฉุกเฉิน: ความสามัคคีคือพลัง]

[ภารกิจฉุกเฉิน ‘ความสามัคคีคือพลัง’: โฮสต์ กรุณาเพิ่มความสามัคคีในชั้นเรียนให้มากกว่า 80% โดยเร็วที่สุด หลังจากทำภารกิจสำเร็จ คุณจะได้รับรางวัลจากระบบ:  จิตวิญญาณแห่งครู]

[จิตวิญญาณแห่งครู:  ความสามารถในการสอนจะเพิ่มขึ้น 20% และความสามารถในการทำความเข้าใจของนักเรียนจะเพิ่มขึ้น 10%]

เย่เหรินรู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ดี

ถ้าหากได้รับจิตวิญญาณแห่งครู

ไม่ต้องพูดถึงหวังดาชุนและเจียงเสี่ยวหรูที่เป็นอัจฉริยะ

แค่สอนนักเรียนธรรมดาทั่วๆ ไป

เย่เหรินก็สามารถเร่งความเร็วในการพัฒนาของพวกเขาได้มากกว่า 20%

ความสามารถในการทำความเข้าใจของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้น 10%

มันส่งผลอย่างมากต่อการพัฒนาของนักเรียนทั้งชั้น

เย่เหรินกังวลว่าความก้าวหน้าในการฝึกฝนโดยรวมของชั้นเรียนจะไม่ผ่านการประเมิน

ตราบใดที่เขามีจิตวิญญาณแห่งครู ปัญหาเหล่านี้ก็จะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

ดังนั้นหลังจากที่ได้รับภารกิจนี้

เย่เหรินก็กำลังคิดหาวิธีที่จะได้รับจิตวิญญาณแห่งครู

ดังนั้นจึงเกิดเหตุการณ์ที่เขารับมือกับการโจมตีของฮั่นฉุน

อย่างแรก เย่เหรินมีร่างเต๋าฟ้าประทาน เขาจึงไม่กลัวพลังที่สามารถเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ได้

อย่างที่สอง จากการต่อสู้ เย่เหรินมั่นใจว่าเขาสามารถต้านทานการโจมตีนี้ได้

ผลลัพธ์ก็เป็นไปตามคาด

การโจมตีของฮั่นฉุน ทำให้นักเรียนห้อง 2 โกรธมาก

มันทำให้ชั้นเรียนของเย่เหรินรวมตัวกันเป็นหนึ่ง

ความสามัคคีในชั้นเรียนเพิ่มขึ้นถึง 75%

ตอนนี้สิ่งที่เย่เหรินต้องทำก็คือ การเพิ่มความสามัคคีของชั้นเรียนให้ถึงขีดสุด!!!

ส่วนเชื้อเพลิงที่จะจุดประกายทุกอย่างoyho...

เย่เหรินมองไปที่ฮั่นฉุน

เขาพูดกับหวังดาชุน

“ชั้นเรียนฝึกสุนัขยังไม่จบ จะรีบจบแบบนี้ไม่ได้หรอก”

เย่เหรินโบกมือ เขาเดินไปยืนอยู่ตรงหน้านักเรียน

เขาขยับคอ

ก่อนจะยื่นมือออกไปและมองฮั่นฉุน “ตะโกนต่อไปสิ”

ท่าทางแบบนี้ มันเหมือนกับผู้ฝึกสัตว์ที่กำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ป่า

“ฮ่าๆๆๆ พูดตามตรงเลยนะ ฉันน่ะชื่นชมความกล้าหาญของแกจริงๆ” ฮั่นฉุนที่เห็นเย่เหรินยั่วยุแบบนี้ เขาก็โกรธมากจนหัวเราะออกมา

“ฉันน่ะคิดจะไว้ชีวิตแก แต่ดูเหมือนว่าฉันจะใจดีกับแกมากเกินไป”

ฆ่าหนึ่งคนก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าสองคน

เย่เหรินกำลังยั่วยุเขา

ตอนนี้ฮั่นฉุนโกรธมาก เขารู้สึกราวกับว่ากำลังจะระเบิดออกมา

หัวสิงโตสีขาวราวกับหิมะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

แสงสีขาวเริ่มรวมตัวกันรอบๆ ฮั่นฉุน

“ครูเย่ ระวัง!!!” หวังดาชุนร้องออกมา

แต่ก่อนที่เสียงของหวังดาชุนจะจางหายไป

ฮั่นฉุนก็พุ่งเข้ามาหาเย่เหรินซะแล้ว

“ตูม!!!”

หมัดของเย่เหรินและฮั่นฉุนปะทะกัน

คลื่นกระแทกทำให้นักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ ต้องถอยห่างออกไป

“ตอบสนองได้เร็วดีนิ...แต่จะรับมือกับพลังหยกของฉันได้ยังไงกัน?”

“แกหลบพลังของฉันได้ครั้งหนึ่ง แกคิดว่าแกจะสามารถท้าทายฉันได้จริงๆ เหรอ? แกจะมีของวิเศษกี่ชิ้นกันเชียว?”

ฮั่นฉุนยิ้มอย่างดูถูก

เขาใช้พลังทั้งหมดเพื่อเปิดใช้งานหยกสัมผัส

ถึงแม้ว่าเย่เหรินจะสามารถขจัดพลังหยกสัมผัสได้ แต่ฮั่นฉุนที่รู้อยู่แล้วก็อดที่จะตกใจไม่ได้ เขาไม่คิดว่าเย่เหรินจะทำได้ด้วยตัวเอง

เย่เหรินคงจะใช้ของวิเศษบางอย่าง

แต่ของวิเศษมีจำนวนจำกัด เมื่อใช้มันหมดแล้ว เย่เหรินก็จะต้องตาย

ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฮั่นฉุนคาดการณ์เอาไว้

เมื่อหมัดของทั้งคู่ปะทะกัน

หมัดของเย่เหรินก็เริ่มเปล่งประกายสีขาวออกมา

ฮั่นฉุนจ้องมองไปที่สีหน้าของเย่เหริน

เขาอยากจะเห็นความหวาดกลัวจากสีหน้าของเย่เหริน

แต่นอกจากความหวาดกลัวแล้ว เขายังได้เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ย

“นี่แกคิดว่าพลังหยกสัมผัสน่ะแก้ไม่ได้จริงๆ เหรอ?”

เย่เหรินพูดจบ

แสงสีขาวบนหมัดของเย่เหรินก็เริ่มจางหายไป

หมัดของเย่เหรินกลับมาเป็นเหมือนเดิม

หยกสัมผัสสลายไป

“เป็น...เป็นไปได้ยังไง?!” ฮั่นฉุนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

“คราวหน้าก็หัดพูดอะไรใหม่ๆ บ้างก็ได้ อย่าเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาได้แล้ว”

เย่เหรินพูดจบ เขาก็เปลี่ยนมือขวาเป็นฝ่ามือฟันมันลงบนข้อศอกของฮั่นฉุน

“แกร็ก!!!”

แขนขวาของฮั่นฉุนหัก

ฮั่นฉุนเอามือปิดแขน เขารีบถอยห่างออกไป

แต่เย่เหรินกลับพุ่งเข้าหาเขา ราวกับว่าเขาเป็นภูตผี

เย่เหรินควบคุมพลังมังกรหมึกโจมตีไหล่ขวาของฮั่นฉุน

“การพึ่งพาพลังวิเศษมากเกินไป มีแต่จะทำให้ร่างกายของแกอ่อนแอ แกมันไม่มีคุณสมบัติ”

พลังมังกรหมึกกัดไหล่ของฮั่นฉุน

“แกร็ก!!” เสียงกระดูกหักดังขึ้น ไหล่ขวาของฮั่นฉุนหลุด

“การฝึกฝนที่ไม่สม่ำเสมอ ทำให้พลังงานที่ใช้ได้มีไม่เต็มที่ แกมันไม่มีคุณสมบัติ”

เย่เหรินใช้นิ้วสองนิ้วแทงจุดตันจงของฮั่นฉุน

“ฉึก!!” พลังมังกรหมึกเจาะทะลุท้องของฮั่นฉุนราวกับหนามแหลม

ฮั่นฉุนรู้สึกว่าพลังทั้งหมดของเขากำลังจะหายไป ร่างกายของเขากำลังอ่อนแอลง

“ประพฤติตัวไม่เหมาะสม ชักนำนักเรียนไปในทางที่ผิด แกมันไม่มีคุณสมบัติ!!!”

เย่เหรินเปลี่ยนหมัดซ้ายเป็นฝ่ามือ ตบเข้าที่หัวของฮั่นฉุนอย่างแรง

“ปัง!!”

ฮั่นฉุนถูกตบเข้าที่ด้านซ้ายของศีรษะอย่างจัง แรงกระแทกทำให้เขาลอยขึ้นไปในอากาศ

ฮั่นฉุนที่ลอยอยู่กลางอากาศไม่ได้ยินคำตำหนิของเย่เหริน

ทุกการเคลื่อนไหวของเย่เหรินล้วนแม่นยำ!!!

ฮั่นฉุนเหมือนกับตุ๊กตาที่เต็มไปด้วยช่องโหว่ รอคอยการถูกควบคุม

ฮั่นฉุนรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ข้อศอกขวา ไหล่ขวา จุดตันจง และด้านซ้ายของสมอง

เขาไม่เคยบอกจุดอ่อนเหล่านี้ให้กับใครรู้

ทำไมเย่เหรินถึงรู้ทุกอย่างได้?

ความสับสนและความจริงที่โหดร้ายกำลังกระทบจิตใจของฮั่นฉุน

ในโลกนี้มีอัจฉริยะแบบนั้นจริงๆ อย่างงั้นเหรอ?

คนที่สามารถมองเห็นจุดอ่อนทั้งหมดของศัตรูได้ เพียงแค่ต่อสู้กันไม่กี่ครั้ง?

นี่มันพรสวรรค์แบบไหนกัน...

ฮั่นฉุนยิ้มอย่างขมขื่น ทำไมเขาถึงได้ไปยั่วโมโหเย่เหริน...

“แกมันไม่มีคุณสมบัติอะไรเลย แล้วแกมันจะมีคุณสมบัติเป็นครูได้ยังไงกัน?”

เย่เหรินยังคงโจมตีต่อไป

ในขณะที่ฮั่นฉุนลอยอยู่กลางอากาศ

พลังมังกรหมึกที่ข้อศอกของเย่เหรินรวมตัวกัน มันมีพลังมหาศาลแฝงอยู่

มันพุ่งเข้าใส่หน้าอกของฮั่นฉุน

“ปัง!!!” ฮั่นฉุนถูกกระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง

พื้นแตกกระจาย ฝุ่นควันกระจายไปทั่ว

เมื่อฝุ่นควันจางหายไป

มีเพียงแค่เย่เหรินเท่านั้นที่ยังคงยืนหยัดอยู่

ตอนนี้ฮั่นฉุนนอนอยู่ในหลุม เขาไม่สามารถขยับตัวได้

เขาเหมือนกับหมาที่ใกล้ตาย

เย่เหรินมองฮั่นฉุน

ผู้มีพลังระดับทองสามารถเอาชนะผู้มีพลังระดับแพลทินัมได้

ในตอนนั้นเอง ทุกอย่างก็เงียบสงบลง...