บทที่ 32 บังเอิญกระมัง

น้ำในอ่างไหลออกเกือบหมดแล้ว

เสี่ยวเสวียมองน้ำร้อนในถัง จากนั้นสำรวจของในห้องน้ำ

ของในห้องน้ำใกล้เคียงกันหมด บนราวแขวนผ้าขนหนูมีผ้าเช็ดตัวพับวางสวย ห่อในถุงพลาสติก

น่าจะเป็นของใหม่

เสี่ยวเสวียก้มมองรอบหนึ่ง จากนั้นแกะผ้าขนหนูลงมา

หลินฉินปิดโทรศัพท์ และพักผ่อน

โทรศัพท์สั่น

หลินฉินลืมตาขึ้นทันที หยิบโทรศัพท์ใต้หมอนออกมา

ข้อความจากจางเฉียนปรากฏ

จางเฉียน: แย่แล้วๆ เช้านี้ติดต่อน้องสาวไม่ได้เลยทำยังไงดี จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?

เรื่องแบบนี้ควบคุมไม่ได้อยู่แล้ว

หลินฉินถอนหายใจปลอบใจ

หลินฉิน: อย่ากังวลไป บางทีแค่โทรศัพท์หมดแบตก็ได้

หลินฉิน: แล้วนี่นายมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้?

จางเฉียน: นี่นายก็ไม่เคยถาม ฉันก็เลยไม่เคยบอก เธอเรียนอยู่บ้านเกิดตลอด ปีนี้เพิ่งเรียนจบ

จางเฉียน: บอกให้รู้นะ น้องสาวฉันสวยมาก ฉันกังวลว่าที่บ้านเกิดจะมีปัญหาอะไรขึ้นรึเปล่า

หลินฉิน: ......

หลินฉิน: ได้ นายกังวลไปก็ไม่มีประโยชน์นะ พวกนายอยู่คนละที่

จางเฉียน: ไม่เหมือนกัน ก่อนหน้านายเตือนเรื่องโทรศัพท์ แบตสำรอง ฉันก็บอกน้องสาวแล้ว ไม่น่าจะหมดเร็วขนาดนี้นะ ติดต่อไม่ได้ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ

จางเฉียน: แล้วเมื่อคืนเธอบอกที่บ้านไม่มีของกินแล้ว อยากออกไปหาทรัพยากร

จางเฉียน: แต่เพื่อนบ้านเราก็ไม่สนิทกัน แถวนั้นก็ไม่มีซูเปอร์มาร์เก็ต บ้านเกิดไม่เหมือนในเมือง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว

หลินฉิน: ตอนนี้นายกังวลไปก็ไม่มีประโยชน์

ห่างกันเป็นร้อยกิโลเมตร ทำอะไรไม่ได้จริงๆ

แม้จะเกิดอะไรขึ้น ก็บินไปไม่ได้

จางเฉียน: ฉันรู้ แต่ก็กังวลนะ ตอนนี้มีแต่นายที่คุยด้วยได้ ตอนนี้ติดต่อเธอไม่ได้รู้สึกใจไม่ดี แล้วที่บริษัทเราแผนกเทคนิคมาไม่กี่คน กลายเป็นซอมบี้หมด

หลินฉิน: อย่าคิดมาก บางทีแค่ออกไปหาอาหาร ไม่มีเวลาดูข้อความ

จางเฉียน: พูดก็มีเหตุผล ฉันรอดูอีกหน่อย บางทีแค่หาทรัพยากร ฉันติดต่อบ่อยๆ อาจจะทำให้เธอเดือดร้อน

หลินฉิน: นั่นแหละ อย่าเครียด

หลินฉิน: แต่นายนี่ มีน้องสาวยังปิดบังไว้ไม่บอก ยังไง กลัวฉันจะทำร้ายน้องสาวนายเหรอ

จางเฉียน: อย่าพูดเลย ฉันมีน้องสาวคนเดียว ก็ต้องปกป้องระวังสิ

จางเฉียน: ฉันมีรูปให้ดูด้วย

ไม่นานหลินฉินก็ได้รับรูปที่จางเฉียนส่งมา

ผู้หญิงในรูปดูคุ้นตา

แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร

แต่สวยจริงๆ

หลินฉินพยักหน้าตอบ: ดีๆ สวยจริงๆ ดูเป็นเด็กดีเลย น่าแปลกใจที่นายปิดบังไว้ตลอด

จางเฉียน: เฮ้อ รู้งี้ฉันพาเธอมาอยู่ด้วยแล้ว จะได้ไม่ต้องกังวลแบบนี้

หลินฉิน: ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยติดต่อเธออีกที บางทีก็ติดต่อได้นะ

จางเฉียน: พูดมีเหตุผล ฉันเข้าใจแล้ว

จางเฉียน: เป็นไงบ้างช่วงนี้? แบตสำรองฉันใกล้หมดแล้ว คงอยู่ได้ไม่นาน เดี๋ยวคงติดต่อกันไม่ได้ แต่ดีที่อีกสองวันทีมช่วยเหลือก็มาแล้ว ตอนนั้นอย่าลืมนะ บางทีเราอาจจะเจอกันที่ฐานช่วยเหลือ

หลินฉิน: รู้แล้ว ค่อยว่ากันตอนนั้น

จางเฉียน: ไม่คุยแล้วๆ ต้องประหยัดแบต คราวหน้ามีเวลาค่อยคุย!

สองคนจบบทสนทนาอย่างรวดเร็ว

หลินฉินวางโทรศัพท์ข้างตัว มองเพดานนึกถึงรูปนั้น

ยิ่งดูยิ่งคุ้นตา

พูดไปแล้ว หน้าเหมือนเสี่ยวเสวี่ยนายหน้าอสังหานั่นนิดๆ

แต่คนหนึ่งอยู่บ้านเกิด คนหนึ่งอยู่ที่นี่ คงแค่บังเอิญ

ส่ายหน้า หลินฉินสลัดความคิดทิ้งหลับตาลง

แดดข้างนอกกำลังดี บางครั้งมีเสียงนกร้อง

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ หลินฉินรู้สึกถึงกลิ่นน้ำหอมลอยมา

เขาลืมตา เห็นเสี่ยวเสวียห่อผ้าขนหนูยืนอยู่ข้างหน้า

หลินฉินรู้สึกตกใจ

สามสิบนาทีต่อมา

เสี่ยวเสวียที่อาบน้ำเสร็จพันผ้าขนหนูเดินออกมา ระวังตัวมองซ้ายมองขวา

เสื้อผ้าของเธอสกปรก ตอนอาบน้ำใช้น้ำครึ่งถังซักเล็กน้อย

บนราวแขวนผ้ายังมีผ้าขนหนูอีกผืน เธอจำเป็นต้องพันชั่วคราว

พันผ้าขนหนู เดินผ่านห้องนั่งเล่น เดินขึ้นบันได

เมื่อกี้แค่เห็นหลินฉินขึ้นไป แต่ไม่รู้ว่าห้องเขาอยู่ไหน จึงต้องหาทีละห้อง

หลินฉินเพิ่งตื่น สมองยังงงๆ

ก็ได้ยินเสียงดังจากข้างนอก

เขาหันไปมองประตูใหญ่ จากช่องประตูเห็นเงาคนเดินไปมา

รู้ว่าในบ้านมีคนอีกคน แต่ไม่รู้ว่าเธอทำอะไร

(ส่วนที่เหลือละไว้เพื่อความเหมาะสม)

เสี่ยวเสวียผลักประตูห้องว่างอีกสองห้อง ไม่พบหลินฉิน

หันกลับมา เธอเห็นว่าประตูด้านหลังไม่ได้ปิดสนิท จึงเดินเท้าเปล่าเข้าไป

ผลักประตู เผชิญหน้ากับหลินฉินทันที

เธอพันแค่ผ้าขนหนู มือข้างที่ตื่นเต้นจับมุมผ้า

หลินฉินมองสองที ซ้อนทับกับในฝัน

สะดุ้ง หลินฉินถาม: "คุณทำอะไร?"

แต่งตัวแบบนี้ กำลังทดสอบการควบคุมตัวเองของเขาหรือไง

เสี่ยวเสวียก้มหน้า พึมพำเบาๆ "คุณไม่ได้บอกให้รอบนชั้นบนเหรอ?"

หลินฉิน: ......

เขาพูดแบบนั้นจริง แต่ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไรนี่

เสี่ยวเสวียรวบรวมความกล้า เงยหน้าขึ้น

รีบเดินไปข้างหลินฉิน ยกขาขึ้นบนเตียง สองมือยันหลินฉิน

(จบบท)