บทที่ 28 เผชิญหน้าโดยตรง

หลินฉินชะงัก เงี่ยหูฟังทิศทางที่เสียงดังมา

ในที่สุดก็ระบุได้ว่ามาจากหลังแนวต้นไม้ข้างถนนคอนกรีต

หลินฉินขมวดคิ้ว สิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังเผยโฉมออกมา

เป็นคน

เธอกำลังตัวสั่นหลบอยู่หลังแนวต้นไม้

แนวต้นไม้ดูคล้ายพุ่มไม้ริมถนนที่คนงานตัดแต่งเป็นทรงกลม ค่อนข้างใหญ่

ปลูกเรียงกันหลายต้น ผู้หญิงคนนี้หลบอยู่ข้างในบังร่างได้สมบูรณ์แบบ

ถ้าไม่ใช่เพราะสั่นชัดเจนเกินไป หลินฉินก็คงไม่พบเธอ

มองซ้ายมองขวา รอบด้านเงียบสงัด

ไม่เห็นผู้รอดชีวิตคนใด ไม่เห็นซอมบี้ด้วย

คงจะถูกซอมบี้ไม่กี่ตัวที่เดินวนเวียนแถวนั้นทำให้ตกใจ

ไม่งั้นก็คงไม่มาหลบอยู่ที่แบบนี้

ดูสิว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตกใจจนเป็นอะไรไปแล้ว สั่นเหมือนกระด้ง

แม้จะนั่งยองๆ ก็เห็นได้ว่าผู้หญิงคนนี้รูปร่างเล็ก

กลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาเป็นครั้งคราวในอากาศ บวกกับจางเฉียนยังมีผู้หญิงอยู่ในอ้อมกอด อบอุ่นและอ่อนนุ่ม

ฮอร์โมนของหลินฉินพลุ่งพล่านทันที

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร

"คุณผู้หญิง ไม่มีซอมบี้แล้ว รีบกลับบ้านเถอะ"

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจหลินฉินเลย

ยังคงสั่นต่อไป

หลินฉินถูกเมิน รู้สึกเก้อเขิน

เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยื่นมือแตะไหล่สาวสวย พยายามปลอบประโลม

อีกฝ่ายไม่ได้ต่อต้าน หลินฉินอดดีใจในใจไม่ได้

กำลังจะนั่งยองๆ ลงปลอบต่อ สาวสวยก็พลันหันหน้ามา

รอบปากเปื้อนเลือดและเนื้อไม่น้อย มือทั้งสองกำชิ้นเนื้อที่ไม่รู้ว่าฉีกมาจากไหนแน่น

กินอย่างเอร็ดอร่อย

หลินฉินกลั้นหายใจทันที รู้สึกแต่กลิ่นเหม็นโจมตี

เห็นหลินฉินแล้ว ดวงตาเธอเป็นประกาย อยากจะกระโจนเข้าใส่

หลินฉินกระตุกใบหน้าชกไปที่ใบหน้าสาวซอมบี้หนึ่งหมัด

นอกจากปากนั้น ส่วนอื่นยังสมบูรณ์ดี

หลินฉินถึงกับคิดว่าถ้าล้างให้สะอาดหน่อย ก็ยังเป็นซอมบี้สาวสวย

ยังพอใช้ได้

หมัดหนึ่งไป ซอมบี้ไม่ขยับเขยื้อน เหมือนหมาป่าหิวกระโจนใส่เหยื่อ

กดหลินฉินลงกับพื้นทันที

หลินฉิน: ......

ประมาทไป

แรงของซอมบี้ไม่น้อยเลย

แม้จะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

หลินฉินถึงกับถูกเธอกดลงกับพื้นพลิกตัวไม่ได้ชั่วขณะ

มันอ้าปาก เสียงฟันกระทบกันดังชัดเจน

หลินฉินอยู่ใกล้ ถึงกับเห็นเศษเนื้อที่ติดอยู่ในซอกฟัน

ของเหลวเหนียวๆ น่าขยะแขยงที่มุมปากกำลังจะหยด

ดูท่า คราวหน้าต้องใส่แว่นตานิรภัยมาก่อน

ต้องรู้ว่าของพวกนี้ถ้าบังเอิญเข้าปากหรือกระเด็นเข้าตา มากน้อยก็ต้องมีปัญหาแน่

หลินฉินยื่นเท้าถีบท้องซอมบี้ จากนั้นออกแรงถีบ

ซอมบี้ถูกหลินฉินถีบกระเด็นออกไปสำเร็จ

เพราะซอมบี้แค่แรงมาก น้ำหนักไม่ได้เปลี่ยน

ที่หลินฉินถีบมันกระเด็นได้ เป็นเพราะเธอรูปร่างเล็ก น้ำหนักไม่มาก

ถ้าเป็นคนอ้วนหนักหลายร้อยกิโล นั่นก็คงมีแรงใจแต่ไม่มีแรงกายแล้ว

หลินฉินในที่สุดก็ลุกขึ้นจากพื้น

ปฏิกิริยาแรกคือผลักธนูที่ตกอยู่ข้างตัวเพราะถูกซอมบี้กระโจนใส่สองที

ตอนที่ซอมบี้จะกระโจนกัดอีกครั้ง หลินฉินชักขวานดับเพลิงออกมาฟันใส่ซอมบี้อย่างแรง

จนกระทั่งซอมบี้ล้มลงนอนแน่นิ่ง หลินฉินถอนหายใจยาว

ซอมบี้ตาเหลือก เลือดที่ยังค่อนข้างแดงไหลออกมาจากแผลบนหัวปนกับของอย่างอื่น

ใบหน้าที่ยังค่อนข้างดีปรากฏต่อหน้าหลินฉิน

แค่มีลายสีดำเต็มไปหมด

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้จักบรรยากาศ แต่ดูสิว่าเขาเจออะไรมาบ้าง?

หลินฉินถอนหายใจ

จัดการซอมบี้ตัวนี้เสร็จ ระหว่างทางถ้าเจอคนที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ดูปกติ

หลินฉินตั้งใจว่าจะไม่สนใจเลย

เขาถูกผีเข้าหรืออะไร ถึงได้คิดว่าสิ่งที่จางเฉียนทำตัวเองก็ทำได้

เส้นทางต่อไปราบรื่นมาก ซอมบี้ที่เจอไม่ได้หนาแน่น

ส่วนใหญ่กระจัดกระจายสองสามตัว ถือเป็นการจัดการง่ายๆ และได้ฝึกมือ

รวมๆ แล้ว ก็ฆ่าซอมบี้ไปสิบกว่าตัว

แต่ลูกธนูฝึกเสียไปไม่น้อย

ก็ไม่เป็นไร

อย่างไรเขาก็ก็อปปี้ได้ไม่จำกัด ในพื้นที่เก็บของก็เต็มไปหมด

ไม่นาน หลินฉินมาถึงจุดทิ้งขยะ

ที่นี่คือที่ที่เขาฆ่าซอมบี้ตัวแรก

และเป็นที่ที่เขารู้จักหนานเว่ย ผู้หญิงคนแรกด้วย

แต่เวลาผ่านไป ศพซอมบี้ที่นอนอยู่บนพื้นเน่าเปื่อยจนเป็นน้ำเละ ส่งกลิ่นเหม็น

แมลงวันบินวนส่งเสียงหึ่งๆ

หลินฉินตั้งใจเดินอ้อมไกล เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้แมลงวันพวกนี้ทำให้เขาสกปรก

แต่ศพผู้ชายสองศพที่เขายิงตายก่อนหน้านี้หายไปแล้ว

แต่หลินฉินก็ไม่แปลกใจ

เดินอ้อมห้องขยะไม่นาน

หลินฉินพบว่าประตูรั้วของบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเปิดแง้มช่องเล็กๆ

ที่มือจับประตูด้านล่าง มีศพผู้ชายนอนอยู่หนึ่งศพ

เลือดแผ่ซึมที่ท้อง ช่วยไม่ได้แล้ว

ดูเหมือนตอนตายค่อนข้างสงบ

แต่บนพื้นไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ไม่มีร่องรอยว่าซอมบี้เคยมา

แค่วิธีตายดูแปลกๆ

คงหิวตายสินะ?

หลินฉินมองสองที เดินทางต่อ

ประตูฝั่งตะวันตกไม่เหมือนประตูตะวันออก

มันอยู่ใกล้หมู่บ้านอื่นมากกว่า

คนแถวนี้จริงๆ แล้วมีมากกว่าคนแถวประตูสวนหลันเซียงหู

เพราะฝั่งนั้นเป็นสวนสาธารณะเล็กๆ สำหรับเดินเล่น มีซูเปอร์มาร์เก็ตขายของสองแห่ง

ตอนเช้ามีเสียงดังขนาดนั้น เมื่อเทียบกันแล้ว จริงๆ แล้วประตูตะวันตกนี้ควรจะวุ่นวายกว่า

แต่หมู่บ้านนอกจากบ้านแยกเดี่ยว พื้นที่ใหญ่กว่า อย่างอื่นก็เทียบกับหมู่บ้านไม่ได้

เพราะรอบๆ หมู่บ้าน มีร้านค้าไม่น้อย

ถ้าจริงๆ แล้วอยากแย่งอาหาร ที่นั่นถึงจะเป็นรุ่นแรก

หลินฉินค่อยๆ เดินไป ยิ่งใกล้ประตูตะวันตกเขายิ่งระวัง

เพราะประตูฝั่งนี้เผชิญกับหมู่บ้านมากกว่า

แต่รอบด้านเงียบมาก บนถนนวางของต่างๆ มากมาย มีหนังสือพิมพ์กระจัดกระจายพลิ้วไหวตามลม

หลินฉินยืนที่ขอบประตูมองออกไปข้างนอก

ประตูร้านค้าใหญ่ๆ ริมถนนถูกทำลายหมด มีแต่ถุงพลาสติกกระจายเกลื่อน ถูกเหยียบจนแน่น

ไม่ต้องเข้าไปดูก็รู้ว่าข้างในถูกปล้นจนว่างเปล่าแล้ว

แต่ถนนเงียบเหงา เป็นจังหวะดีที่จะปิดประตู

ง่ายกว่าที่คิดไว้มาก

ประตูตะวันออกยังมีซอมบี้อยู่ไม่กี่ตัว แต่ที่นี่กลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย

หลินฉินอดส่ายหน้าไม่ได้ จากนั้นก็มองหาประตูใหญ่

ประตูฝั่งนี้ไม่เหมือนประตูตะวันออก

ประตูตะวันออกเป็นประตูเหล็กใหญ่แบบเลื่อน จากซ้ายไปขวา

แต่ฝั่งนี้เป็นประตูบานคู่แบบวังโบราณ

ทำจากเหล็ก ดูมีคุณภาพ

หลินฉินมองซ้ายมองขวา จากนั้นเดินอ้อมไปที่ขอบประตูเพื่อจะปิดประตูเหล็กใหญ่

ประตูแบบนี้ปกติไม่ค่อยได้ปิด พอขยับทีก็ต้องมีเสียงบ้าง

เอี๊ยด

หลินฉินเพิ่งขยับนิดเดียว กลับส่งเสียงดังไม่น้อย

แต่ดังกว่าที่เขาคิดไว้มาก

เขาหันไปดูจุดเชื่อมต่อของประตู

ตรงนั้นเริ่มมีสนิมขึ้นนิดหน่อย

(จบบท)