บทที่ 27 ปิดประตูใหญ่ กำจัดซอมบี้

หลินฉินค้นหา ก่อนหน้านี้เขาเคยซื้อหัวธนูหลายแบบจากเถาเป่า

ทั้งแบบใบไม้ แบบสามเหลี่ยม แบบเจาะเกราะ

สามารถติดตั้งกับลูกธนูฝึกซ้อมแบบมืออาชีพได้

และไม่ส่งเสียงดังเลย

หลินฉินแค่ต้องเล็งไปที่ซอมบี้ที่อยู่ไกลๆ ก็พอ

หลังจากติดตั้งหัวธนูใหม่ หลินฉินเริ่มเรียนรู้การโก่งธนูและเล็งแบบที่หนานเว่ยเคยทำ

'ฟิ้ว' เสียงดังขึ้น

ลูกธนูฝึกพุ่งออกไป

แต่ความแม่นยำของเขาไม่ดีเท่าหนานเว่ย

ไม่ได้พุ่งไปถึงที่ซอมบี้เลย

หลินฉินโก่งธนูยิงเป็นครั้งที่สอง

ฟิ้ว เสียงดังขึ้น พุ่งไปโดนป้อมยามที่ซอมบี้กำลังเดินวนเวียนอยู่

เสียงดังโครม ตกลงมาอีกครั้ง

ทำให้ซอมบี้ตกใจหลายตัว แต่ครู่เดียวก็กลับเป็นปกติ

หลินฉินหยุดชะงัก

รู้สึกเสียดาย

ตอนที่หนานเว่ยใช้ธนูดูเหมือนไม่ยากขนาดนี้นี่นา?

ทำไมพอมาถึงตัวเอง ความแม่นยำถึงได้...

หลินฉินเม้มปาก จากนั้นก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วโก่งธนูอีกครั้ง

ครั้งนี้ เขาได้บทเรียนจากสองครั้งก่อน

ดึงสายธนูไปด้านหลังเล็กน้อย พร้อมกับปรับมุมของลูกธนู

ครั้งนี้ เขาต้องทำได้แน่!

แม้จะไม่เคยเล่น แต่อย่างน้อยก็เคยเล่น Angry Birds

เรื่องแนวโค้งพาราโบลาไม่ยากหรอก!

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เล็งโดนแล้ว

แต่ซอมบี้ไม่ได้เข้าบ้าน พวกมันเคลื่อนที่ตลอดเวลา

เห็นได้ชัดว่า ลูกธนูฝึกดอกนี้ก็เสียเปล่าอีก

หลินฉินถอนหายใจ แต่ตอนนี้พอจะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกตอนลูกธนูตกพื้นแล้ว

เขาปรับท่าทาง เล็งต่อไป

ครั้งที่สี่ หลินฉินประสบความสำเร็จ

ลูกธนูพุ่งเข้าลูกตาซอมบี้อย่างแม่นยำและรุนแรง ทะลุกะโหลกศีรษะ

เรียกได้ว่าตายคาที่

หลินฉินเล็งซอมบี้ตัวที่สอง

ซอมบี้ตัวที่สองเดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย แม้เพื่อนจะตายไปหนึ่งตัวมันก็เหมือนไม่รู้สึก ยังคงเดินต่อไป

หลินฉินโก่งธนูเล็ง ปรับทิศทางตามการเคลื่อนที่ของซอมบี้ตลอดเวลา

ในที่สุดก็ฟิ้ว

ยิงโดนซอมบี้ตัวที่สอง

แต่ซอมบี้ไม่ได้ตายคาที่

ลูกธนูของหลินฉินแค่ยิงโดนท้องมัน

ทะลุออกไป

พาเนื้อออกมาด้วยไม่น้อย

หลินฉินหยุดชะงัก เงียบๆ หยิบลูกธนูอีกดอก เล็งต่อ

ถือว่าเป็นการฝึกมือไป

แต่ดูตอนนี้แล้ว ต่อไปความถี่ในการใช้ธนูคงจะสูงกว่าปืนพกมาก

เพราะอย่างไรมันก็เงียบไม่มีเสียง เป็นอาวุธลอบสังหารที่ดี

ซอมบี้สามตัว หลินฉินเสียลูกธนูฝึกไป 10 ดอก

แต่โชคดีที่ผลลัพธ์ออกมาดี

ซอมบี้สามตัวที่เดินวนเวียนอยู่ที่ป้อมยามถูกหลินฉินจัดการ

นั่งยองๆ อยู่ที่เดิมสักพัก หลินฉินถึงลุกขึ้นเดินเข้าไป

ป้อมยามอยู่ตรงกลางประตูใหญ่ของหมู่บ้าน ราวกั้นทั้งซ้ายและขวาใช้การไม่ได้นานแล้ว

พอหลินฉินเดินเข้าไปใกล้ถึงได้พบว่า

ที่ซอมบี้เดินวนเวียนไม่ไปไหน เพราะที่ขอบป้อมยามมีศพซอมบี้นอนอยู่หนึ่งศพ

ศพเน่าเปื่อยไปทั้งตัว จากรอยที่เนื้อและเลือดถูกกัดกิน ดูเหมือนซอมบี้สามตัวที่เดินวนเวียนเมื่อกี้จะตะกละ อยู่กัดกินศพ

ที่มุมปากยังมีเศษเลือดและเนื้อติดอยู่

คงจะอยู่ในสภาพเพิ่งกินอิ่มเดินเตร็ดเตร่

หลินฉินมองออกไปที่ถนน

ถนนว่างเปล่า เงียบเหงาอย่างที่สุด ไม่มีซอมบี้ตัวอื่นถูกดึงดูดมาด้วยการเคลื่อนไหวของเขา

มองซอมบี้ที่อยู่ในท่าทางประหลาดสองสามที

หลินฉินเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ที่ปิดมาตลอดแต่สามารถผลักดึงได้ ดึงออกมา

ประตูเหล็กใหญ่สูงและแข็งแรงมาก

หลินฉินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไม่หยุด

ประตูเหล็กใหญ่ที่ไม่เคยเปิดมานานส่งเสียงแหลมเพราะการเคลื่อนไหวของเขา แต่หลินฉินไม่หยุด กลับเร่งความเร็วมือให้มากขึ้น

ซอมบี้ในสวนสาธารณะหลันเซียงหูได้ยินเสียงเริ่มกระวนกระวาย

ขณะที่พวกมันวิ่งมา หลินฉินก็ปิดประตูลงกลอนได้สำเร็จ

ใส่โซ่ล็อก หลินฉินมองซอมบี้ที่วิ่งมาชนข้างนอก เขย่าประตูเหล็กใหญ่ไม่หยุด ดูค่อนข้างคลั่ง

หลินฉินมองสองสามที

ซอมบี้ข้างนอกใส่เสื้อผ้าหลากหลาย บนตัวยังมีอุปกรณ์อื่นๆ ไม่น้อย

เช่น บางตัวสะพายเป้ กระเป๋าหนังใส่อาหารสะพายข้าง บางตัวใส่หมวก

บางส่วนใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม ที่เอวห้อยกุญแจรถหรู มีทั้งกล่องของคนส่งอาหาร

ข้างใน น่าจะมีของกินไม่น้อย

แต่พวกนี้คงหมดอายุกินไม่ได้แล้วสินะ

เล็บคมๆ ข่วนประตูเหล็กส่งเสียงแปลกๆ

พูดจริงๆ ถ้าไม่มีอาหารจริงๆ ฆ่าซอมบี้พวกนี้ก่อน เอาของจากตัวพวกมันก็น่าจะได้ทรัพยากรไม่น้อย

อย่างน้อย มองคร่าวๆ

ในบรรดาซอมบี้พวกนี้ พวกที่เพิ่งกลายเป็นซอมบี้วันนี้ ในเป้ที่สะพายอยู่น่าจะมีของมีประโยชน์ไม่น้อย

พวกนั้น ล้วนเป็นทรัพยากรต่างๆ ที่แย่งมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตสองแห่งในละแวกนี้

แต่ภารกิจสำคัญของเขาตอนนี้ไม่ใช่การแย่งของจากตัวซอมบี้พวกนี้

หลังจากแน่ใจว่าซอมบี้จะไม่ทำให้ประตูเหล็กใหญ่พังได้ หลินฉินก็หมุนตัวเข้าไปในหมู่บ้าน

ตอนนี้เขาต้องรีบไปที่ทางเข้าออกอีกด้าน ปิดประตูใหญ่

เพื่อให้แน่ใจว่าในหมู่บ้านทั้งหมดจะไม่มีซอมบี้ตัวไหนเข้ามาได้

แบบนี้ซอมบี้ในหมู่บ้าน เขาถึงจะค่อยๆ กำจัดทีละตัว กำหนดพื้นที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย

ส่วนคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน จะออกไปข้างนอกได้หรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องของหลินฉินแล้ว

แน่นอนว่า กำแพงและประตูรอบๆ หมู่บ้าน อยากปีนก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ไม่ได้สูงเท่าไหร่

หมู่บ้านไม่เล็ก หลินฉินต้องใช้เวลาพอสมควรในการเดินจากทิศตะวันออกไปตะวันตก

บนถนนเล็กๆ ที่มีต้นไม้ร่มรื่นในหมู่บ้าน แทบทุกที่มีร่องรอยที่ซอมบี้ทิ้งไว้

หลินฉินเดินอย่างโจ่งแจ้งบนถนน เจอซอมบี้กระจัดกระจายไม่กี่ตัว ก็ถือโอกาสฝึกมือไปด้วย

ตอนนี้ความแม่นยำธนูของเขายังควบคุมไม่ได้

แต่เขาเชื่อมั่นว่า แค่ขยันฝึกฝน เรื่องความแม่นยำก็แค่เรื่องของเวลา

เพราะชาติที่แล้ว เขาไม่มีอาวุธมากมายขนาดนี้

แค่สามารถป้องกันตัวเองได้ก็ดีมากแล้ว

แน่นอน เขาก็ไม่ได้อยู่รอดจนถึงตอนที่มีอาวุธมากมาย

หลินฉินค่อยๆ เข้าใกล้ซอมบี้ที่จัดการแล้ว

ซอมบี้ผู้ชายตัวนี้ยังมีกระเป๋าผู้หญิงห้อยอยู่

ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ไล่ตามผู้รอดชีวิตที่เป็นผู้หญิงหรือเปล่า ส่วนกระเป๋าไปห้อยอยู่ได้ยังไงหลินฉินก็ไม่รู้

แต่ก็รู้สึกสนใจว่าข้างในจะมีของดีอะไรบ้าง

จับลูกธนูฝึก หลินฉินดึงกระเป๋าสะพายของซอมบี้

โซ่ล็อกกระเป๋าเปิดอยู่ เผยให้เห็นธนบัตรสีแดงสองใบและเงินย่อยอื่นๆ ข้างใน กระดาษทิชชู่หนึ่งห่อ บัตรรถเมล์หนึ่งใบ

นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีก

หลินฉินชะงัก

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ธนบัตรสีแดงสองใบนี้เขาต้องเก็บแน่

แต่ตอนนี้ แม้เก็บไปก็ไม่มีประโยชน์

หลินฉินเดินผ่านข้างซอมบี้ไป

มุ่งหน้าไปประตูใหญ่ฝั่งตะวันตกต่อ

อากาศวันนี้ร้อนมาก แสงอาทิตย์เหนือศีรษะร้อนจัด

แค่เดินมาไม่นาน หลินฉินก็ร้อนจนรู้สึกไม่สบายตัว

เดินบนถนนเล็กๆ ใต้ร่มไม้ จะดีขึ้นหน่อย

แต่ข้างหูกลับได้ยินเสียงหญ้าไหวดังซู่ซ่า

(จบบท)