บทที่ 252 คุกเข่าหรือไม่?

[แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]

[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]

[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]

บทที่ 252 คุกเข่าหรือไม่?

หมัดของกู่เฉินหนานรวดเร็วก็จริง แต่เขาก็ยังออมแรงไว้

ถ้าเขาใช้กำลังทั้งหมดกับคนธรรมดาพวกนี้ พรุ่งนี้หลี่หลินคงได้จัดงานศพตัวเอง

ถึงแม้กู่เฉินหนานจะออมแรงไว้ แต่พลังของหมัดนี้ก็ไม่ธรรมดา

หลี่หลิน ชายร่างกำยำสูง 180 เซนติเมตร กลับถูกหมัดเดียวซัดกระเด็นไปไกล ร่างของเขาลอยละลิ่วเหมือนกองขยะ ก่อนจะกระแทกพื้นอย่างแรง

แต่เพราะกู่เฉินหนานออมแรงไว้ หมัดนี้จึงไม่ได้ทำให้หลี่หลินสลบ แต่ความเจ็บปวดที่แผ่นหลังและใบหน้าทำให้เขาร้องลั่นด้วยความทรมาน

ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยืนนิ่งตะลึงงัน

พวกเขามองไม่ทันว่ากู่เฉินหนานทำอะไร เห็นเพียงร่างของกู่เฉินหนานหายวับไปในพริบตา ก่อนจะปรากฏตัวต่อหน้าหลี่หลิน แล้วหลี่หลินก็กระเด็นออกไป

กู่เฉินหนานตบมือเบา ๆ แล้วตะโกนไปหาหลี่หลินที่อยู่ไกล ๆ ว่า "ฉันรู้สถานการณ์ของตัวเองดี แต่ดูเหมือนพวกนายจะไม่รู้สถานการณ์ของตัวเองเลยนะ"

"ไม่ใช่ฉันที่ต้องคิดว่าจะรับมือกับพวกนายยังไง แต่เป็นพวกนายต่างหากที่ต้องคิดให้ดีว่าจะรับมือกับฉันยังไง!"

พูดจบ กู่เฉินหนานก็แสยะยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม กวาดตามองชายฉกรรจ์ที่ยังคงตกอยู่ในอาการช็อก

"พวกนายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าพวกนายสะกดรอยตามฉันอยู่? ฉันจงใจเลือกถนนเส้นนี้ ที่นี่ไม่มีคนพลุกพล่าน ต่อให้ฉันจะซ้อมพวกนายจนพิการ ก็ไม่มีใครรู้เห็นหรอก"

อะไรนะ?!

ได้ยินแบบนั้น พวกเขาก็ตกใจอีกครั้ง

กู่เฉินหนานหมายความว่า เขารู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกเรากำลังตามเขาอยู่?

แต่เขากลับไม่เร่งความเร็วหนี กลับเลือกที่จะลดความเร็วลงตรงนี้ นี่มันจงใจให้พวกเราตามมาทันชัด ๆ !

แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ใครจะไปคิดว่ากู่เฉินหนานจะมีฝีมือร้ายกาจขนาดนี้?

ในสายตาของหลี่หลินและพวก กู่เฉินหนานไม่มีทางสู้พวกเขาหลายคนได้ ต่อให้กู่เฉินหนานจงใจลดความเร็วลง พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตามมา

"ก... กู่เฉินหนาน!"

หลี่หลินที่อยู่ด้านหลัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง มุมปากมีเลือดไหล พยายามยันตัวลุกขึ้นยืน เดินโซเซมาหากู่เฉินหนาน

"แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ? ต่อให้แกมีฝีมือ แกก็ไม่มีทางสู้พวกเราหลายคนได้หรอก!"

หลี่หลินเช็ดเลือดที่มุมปาก กำลังจะสั่งให้ลูกน้องรุมกู่เฉินหนาน แต่กู่เฉินหนานกลับหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า "เหรอ?"

ทันใดนั้น กู่เฉินหนานก็ก้าวเท้า ฝุ่นผงฟุ้งกระจาย ร่างของเขาหายวับไปจากจุดเดิม

"อ๊า"

ในวินาทีต่อมา ลูกน้องคนหนึ่งก็โดนกู่เฉินหนานเตะจนกระเด็นออกไป

ทุกคนหันไปมองตามเสียง ยังไม่ทันจะตกใจ

"อ๊า!"

ลูกน้องอีกคนร้องลั่น เลือดกำเดาไหล ล้มลงไปกองกับพื้น

"นี่... นี่มัน..." ลูกน้องที่เหลือของหลี่หลินเริ่มหวาดกลัว

พวกเขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ตอนนี้กู่เฉินหนานก็เหมือนสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก ส่วนพวกเขาก็เหมือนคนที่หลงเข้าไปในป่าโดยไม่มีทางสู้

อย่าว่าแต่จะตอบโต้ พวกเขายังมองไม่ทันการเคลื่อนไหวของกู่เฉินหนานเลยด้วยซ้ำ

ไม่ถึงหนึ่งนาที ลูกน้องห้าหกคนก็ล้มลงหมด เหลือเพียงหลี่หลินที่ยืนตัวสั่น มองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดผวา ราวกับลูกแกะที่ตื่นกลัว

ในตอนนั้นเอง กู่เฉินหนานก็หยุด เขายืนอยู่หน้ารถเบนซ์ราวกับไม่เคยหายไปไหน

"พวกขยะไร้ค่า" กู่เฉินหนานตบมือ แล้วมองไปที่หลี่หลิน "ยังมีธุระอะไรอีกไหม?"

หลี่หลินอึ้งไป ส่ายหัวรัว ๆ "ไม่... ไม่มีแล้วครับ"

กู่เฉินหนานโบกมืออย่างรำคาญ "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็หลบรถไป ไสหัวไปซะ"

หลี่หลินพยักหน้าทันที ไม่กล้าพูดอะไร ไม่สนใจลูกน้องที่นอนอยู่บนพื้น รีบวิ่งไปที่รถตู้เพื่อขับออกไป

กู่เฉินหนานมองหลี่หลินด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย

บ้าเอ๊ย! ฉันวางแผนไว้แล้วว่าจะกลับบ้านไปสัมผัสกับนิ้วเท้าอันนุุ่ม ๆ ของเฉียนโม่หลังจากกินบาร์บีคิวเสร็จ พวกนายดันโผล่มาขัดจังหวะแบบนี้

ถ้าพวกนายไม่สะกดรอยตาม ตอนนี้ฉันคงได้สัมผัสกับเท้านุ่ม ๆ ของเฉียนโม่ที่บ้านอย่างมีความสุขไปแล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห!

"เดี๋ยวก่อน ลงมาจากรถก่อน"

กู่เฉินหนานพูดขึ้นมาอย่างเร็ว

หลี่หลินตกใจ เขาอยากจะขับรถหนีไปให้เร็วที่สุด แต่ก็นึกถึงความเร็วของกู่เฉินหนานเมื่อครู่ สุดท้ายก็ดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถ

"คุณ... คุณกู่ มีอะไรอีกหรือครับ?"

กู่เฉินหนานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วพูดว่า "ช่วยอะไรหน่อยสิ"

"เชิญพูดเลยครับ"

กู่เฉินหนานชี้ไปที่พื้นที่ว่างข้าง ๆ "คุกเข่าตรงนั้น ฉันจะถ่ายวิดีโอ"

"นี่..." หลี่หลินอึกอัก ขมวดคิ้วแน่น "คุณกู่จะทำอะไรครับ?"

"หืม? ไม่เต็มใจเหรอ?" รีบส่ายหัว

เขาไม่กล้าปฏิเสธตรง ๆ เพราะอย่างที่กู่เฉินหนานพูด ที่นี่ไม่มีใครผ่านมา ต่อให้กู่เฉินหนานจะซ้อมเขาจนพิการ ก็ไม่มีใครรู้

คุกเข่าก็ได้ ตอนนี้ลูกน้องของเขากำลังสลบอยู่ ต่อให้แอบคุกเข่าให้กู่เฉินหนาน ก็ไม่มีใครรู้ แต่ถ่ายวิดีโอไม่ได้เด็ดขาด!

เขาก็พอมีชื่อเสียงในวงการนักเลงของเซี่ยงไฮ้ จะยอมคุกเข่าให้คนอื่นได้ยังไง?

ถ้าเขายอมคุกเข่าจริง ๆ ต่อไปจะอยู่ในสังคมได้ยังไง?

"ให้คุกเข่าก็คุกเข่าสิ พูดมากทำไม?" กู่เฉินหนานพูดอย่างรำคาญ

หลี่หลินก้มหน้ากัดฟันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น "กู่เฉินหนาน แกจะถ่ายวิดีโอประจานฉันใช่ไหม?"

หลี่หลินพูดอย่างเกรี้ยวกราด "บอกให้แกรู้ไว้เลย ไม่มีทาง! ฉันก็เป็นคนมีหน้ามีตา ยอมตายได้แต่..."

เพี๊ยะ!

หลี่หลินยังพูดไม่จบ กู่เฉินหนานก็พุ่งเข้าไปตบหน้าเขาเต็มแรง จนหลี่หลินมึนงงไปหมด

นี่มันอะไรกัน? อยู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาตบหน้าฉันเนี่ยนะ?

"จะคุกเข่าไหม?" กู่เฉินหนานถาม

หลี่หลินกัดฟัน "ไม่คุกเข่า!"

"ดี ไม่คุกเข่าใช่ไหม?"

กู่เฉินหนานพยักหน้า เก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า บิดขี้เกียจ แล้วรัวหมัดใส่หลี่หลินไม่ยั้ง

หลังจากซ้อมเสร็จ กู่เฉินหนานก็ถามอีกครั้ง "จะคุกเข่าไหม?"

หลี่หลินที่เบ้าตาเขียวช้ำ ใบหน้าบวม ส่ายหัวอย่างแน่วแน่ "ไม่คุกเข่า!"

"บัดซบเอ๊ย!"

กู่เฉินหนานเหวี่ยงหมัดใส่หลี่หลินอีกชุดใหญ่

"จะคุกเข่าไหม?"

หลี่หลินเลือดกำเดาไหล ใบหน้าบวมปูด ส่ายหัว "ไม่... ไม่คุกเข่า!"

"เจ๋ง นายนี่มันลูกผู้ชายตัวจริง" กู่เฉินหนานชม

ได้ยินแบบนั้น หลี่หลินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปกติถ้าพูดแบบนี้แล้ว ก็น่าจะปล่อยเขาไปได้แล้ว

แต่กู่เฉินหนานไม่ทำตามแบบแผน เขากำหมัดแน่น เสียงกระดูกดังกร๊อบ แล้วรัวหมัดใส่หลี่หลินอีกชุด

คราวนี้เขาซ้อมอยู่นานเป็นสิบนาที ถึงแม้กู่เฉินหนานจะออมแรงไว้ แต่หลี่หลินก็ถูกซ้อมจนหน้าบวมเหมือนหัวหมู ต่อให้แม่แท้ ๆ ของเขามา ก็จำไม่ได้แน่นอน

"จะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?" กู่เฉินหนานถามคำขาด พลางจับคอเสื้อของหลี่หลินแล้วดึงขึ้น

หลี่หลินยอมแพ้ เขารู้สึกว่ากู่เฉินหนานตั้งใจจะให้เขาคุกเข่า ถ้าเขายังปฏิเสธอีก วันนี้เขาอาจจะถูกซ้อมจนตาย

ในที่สุด เขาก็พยักหน้าอย่างอ่อนแรง "คุกเข่า ฉันคุกเข่าก็ได้"

"งั้นก็รีบคุกเข่าซะ"

กู่เฉินหนานปล่อยมือ ถอยหลัง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา พลางบ่นพึมพำ "แม่งเอ๊ย! คุกเข่าตั้งแต่แรกก็จบ ต้องให้ฉันซ้อมนายหลายรอบถึงจะยอมคุกเข่า โรคจิตชะมัด"

หลี่หลินที่ใบหน้าบวมปูดจนจำไม่ได้ คุกเข่าลงในที่สุด กู่เฉินหนานเริ่มถ่ายวิดีโอ เขาถ่ายทั้งลูกน้องห้าหกคนที่นอนอยู่บนพื้น และหลี่หลินที่กำลังคุกเข่าอยู่

ระหว่างถ่าย เขาก็พูดจาดูถูกหลิวตงและหลิวว่านด้วยน้ำเสียงประชดประชันต่าง ๆ นานา

ทันทีที่ถ่ายเสร็จ เขาก็ส่งวิดีโอเข้าไปในกลุ่มเพื่อน พร้อมกับแท็กหาซ่งเสี่ยวลี่ว่า "นี่เหรอคนที่ผู้จัดการหลิวของพวกเธอส่งมา?"

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_