บทที่ 152 จับลูกหมูป่า

หลี่หลงขี่จักรยานมาถึงปากทางเขา แล้วเลี้ยวตามทางแคบๆบนภูเขามุ่งไปยังบริเวณที่เขาวางบ่วงดักไว้

เมื่อเขาห่างจากจุดนั้นไม่กี่ร้อยเมตร ก็ได้ยินเสียงร้องของหมูป่าที่แหลมคม—เป็นเสียงของลูกหมูป่า!

ดูท่าจะติดบ่วงแล้ว!

หลี่หลงรู้สึกตื่นเต้น รีบปั่นจักรยานเข้าไป พอใกล้ถึงยอดเขา เขาก็จอดจักรยานทิ้งไว้ข้างทาง พร้อมหยิบปืนและถุงผ้ามุ่งลงไปยังจุดที่บ่วงอยู่

เมื่อไปถึง เขาเห็นหมูป่าตัวใหญ่กว่า 10 ตัว และลูกหมูป่าอีก 20-30 ตัว กำลังมารวมตัวกัน บางตัวไม่สนใจเสียงร้องแหลมๆของลูกหมูป่า ยังคงขุดหาอาหารกินตามปกติ สำหรับพวกมัน การกินเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้

แม่หมูป่า ยืนล้อมลูกหมูอยู่ไม่ห่าง มันร้องครางพร้อมกับพยายามใช้จมูกดันบ่วงเพื่อช่วยลูกของมัน

ข้างหน้าเขาเห็นหมูป่าตัวผู้ขนาดใหญ่หนักประมาณ 200 กิโลกรัม งาแหลมคมโผล่ให้เห็นเล็กน้อย ดูเหมือนมันจะรู้สึกไม่สบายใจ มันเริ่มร้องออกมาเสียงดัง จากนั้นยืนขึ้นและวิ่งพุ่งขึ้นไปบนภูเขา!

หลี่หลงรู้สึกแปลกใจ เพราะเขายังห่างจากพวกมันอยู่และลมก็พัดข้างๆ ซึ่งไม่น่าจะทำให้หมูป่ารู้ตัวได้

แล้วเขาก็ได้ยินเสียงคนร้องออกมาว่า

“หมูป่า!”

หลี่หลงรู้สึกโกรธ อยากจะสบถออกมา แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามากพอ เขารีบย่อตัวเล็งปืนไปที่หมูป่าขนาดกลางที่กำลังวิ่งขึ้นเขาและลั่นไก

หลี่หลงมีประสบการณ์มากขึ้นแล้ว สำหรับหมูป่าที่วิ่งข้างเขา เขาต้องเล็งไปข้างตัวก่อน และสำหรับตัวที่วิ่งขึ้นเขา เขาต้องยกปลายปืนขึ้น การตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาทีนี้สำคัญมาก

“ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนเล็กดังขึ้นสี่ครั้ง ในระยะไม่ถึง 80 เมตร หลี่หลงเห็นกระสุนฝังเข้าไปที่ตัวหมูป่าขนาดกลางและเห็นเลือดพุ่งออกมา แล้วมันก็ล้มกลิ้งไปตามลาดเขา หยุดที่พุ่มไม้และยังคงกระตุกอยู่

หมูป่าตัวอื่นๆและลูกหมูวิ่งหายเข้าไปในพุ่มไม้หรืออีกด้านของภูเขา

จากนั้นหลี่หลงจึงหันไปมองคนที่ตะโกนออกมา—สวี่เจี้ยนจวิ้น

สวี่เจี้ยนจวิ้นไม่มีความสำนึกผิดที่ทำให้หลี่หลงเสียจังหวะล่า เขาวิ่งจากร่องเขาด้านตะวันออกตรงไปหาลูกหมูป่าที่ติดบ่วงอยู่ทันที

“อย่าขยับ!” หลี่หลงพูดขณะที่ยังถือปืนไว้ เขายังรู้สึกโกรธมากที่สวี่เจี้ยนจวิ้นทำให้ฝูงหมูป่าตกใจ และตอนนี้เขาก็ยังจะไปยุ่งกับลูกหมูอีก!

สวี่เจี้ยนจวิ้นหยุดเดินเล็กน้อย แต่ก็พูดอย่างไม่แยแสว่า

“หลง นายจะใจแคบอะไรขนาดนั้น? ฉันก็แค่มาดู ไม่ได้จะเอาไปสักหน่อย นายไม่รู้หรอกว่าเสียงลูกหมูป่านี่ฟังแล้วแสบหูมาก ฉันก็แค่เดินดูรอบๆ เผื่อจะเจอจุดที่มีต้นไม้ดีๆ พอดีได้ยินเสียงมัน…”

“อย่าขยับ!” หลี่หลงตะโกนอีกครั้ง “นายไม่รู้หรือว่า นายทำให้ฝูงหมูป่าตกใจ ถ้ามันไม่ตื่นตกใจ ฉันอาจจะล่าได้อีกสองสามตัวเลย! อีกอย่าง คราวหน้าถ้าเห็นฝูงหมูป่าต้องระวังนะ ถ้ามันพุ่งไปทางนาย นายอาจจะตายหรือไม่ก็เจ็บหนักแน่!”

“โถ่ หลง อย่าทำให้มันดูน่ากลัวขนาดนั้นเลย หมูป่านี่ได้ยินเสียงก็ตกใจวิ่งหนีแล้ว จะมาโจมตีคนได้ยังไง?” สวี่เจี้ยนจวิ้นทำหน้าไม่ใส่ใจ แต่เห็นหลี่หลงถือปืนอยู่จึงไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ แต่สายตาก็ยังคงจ้องไปที่ลูกหมูป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลี่หลงเก็บปืนไว้ที่ไหล่ จากนั้นเดินไปที่บ่วงดักและเริ่มปลดลูกหมูป่าออกจากบ่วงใส่ลงในถุงผ้า

ลูกหมูป่าพวกนี้มีลายแถบสีเทาเหมือนที่เคยเห็นในวิดีโอในชาติก่อน ดูดุร้ายทีเดียว แค่สัมผัสเบาๆก็ร้องเสียงดังไปทั่ว แต่หลี่หลงไม่ได้ใจอ่อน จับคอของมันแล้วปลดบ่วงใส่ลงในถุง จากนั้นมัดปากถุงและปลดอีกตัว

“หลง ลูกหมูป่าพวกนี้ดูดีนะ ให้ฉันสักตัวสิ!” สวี่เจี้ยนจวิ้นเดินมาหาด้วยท่าทีคุ้นเคย มองดูหลี่หลงปลดลูกหมูทีละตัวด้วยสายตาอยากได้

“ไม่ให้ ถ้าอยากได้ก็ไปจับเอง” หลี่หลงพูดอย่างหงุดหงิด เขาไม่ชอบนิสัยของสวี่เจี้ยนจวิ้นนัก ก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่ามีนิสัยไม่ดี แต่พอได้เจอเองก็เห็นชัดเจนว่าเป็นจริง

“ไม่ต้องใจแคบขนาดนั้นก็ได้!” สวี่เจี้ยนจวิ้นรู้ดีว่าการจับลูกหมูป่าเองนั้นยาก แต่พอมีของอยู่ตรงหน้า เขาก็อยากได้ ถ้าถึงแม้เลี้ยงไม่รอด แต่ก็ยังเอามากินเนื้อได้

หลี่หลงใช้บ่วงทั้งหมดประมาณยี่สิบกว่าอัน และมีลูกหมูป่าติดบ่วงอยู่ห้าตัว หนึ่งในนั้นขาโดนบ่วงรัดจนเลือดออก หลี่หลงก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เขายัดลูกหมูทั้งหมดใส่ถุงผ้า จากนั้นก็เริ่มเก็บบ่วงที่เหลือ

สวี่เจี้ยนจวิ้นเห็นหลี่หลงไม่สนใจเขา จึงรู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่เห็นหลี่หลงถือปืนอยู่ แถมยังหนุ่มกว่าเขา จึงไม่พูดอะไรต่อ เขาแอบเห็นบ่วงว่างๆ อยู่ที่พื้นจึงรีบแอบเก็บไปสามอันก่อนที่หลี่หลงจะหันมา

หลังจากหลี่หลงเก็บบ่วงทั้งหมดและมัดรวมกันไว้เรียบร้อย เขายกถุงลูกหมูป่ามุ่งไปหาหมูป่าขนาดกลางที่เขายิงได้—แม้ว่าการถือถุงลูกหมูจะไม่สะดวกนัก เพราะลูกหมูก็ดิ้นอยู่ข้างใน แต่เขาก็ไม่อยากทิ้งสวี่เจี้ยนจวิ้นไว้ข้างหลังเพราะกลัวว่าคนนี้อาจทำอะไรเสียหายได้

หมูป่าตัวขนาดกลางนั้นตายสนิทแล้ว หลี่หลงหยิบมีดออกจากเอวและเริ่มปล่อยเลือดออกจากตัวหมู

“น่าเสียดายที่ต้องปล่อยเลือดทิ้ง” สวี่เจี้ยนจวิ้นเห็นเลือดไหลออกจากตัวหมูป่า ก็พูดแทรกขึ้นมา

หลี่หลงหันมามองแค่แวบเดียว สวี่เจี้ยนจวิ้นก็เงียบสนิททันที

สายตาของเจ้าหลี่นี่น่ากลัวจริงๆ!

เมื่อปล่อยเลือดหมูเสร็จ หลี่หลงก็เตรียมจะผ่าท้องเพื่อแยกชิ้นส่วน แต่ก็ได้ยินเสียงคนร้องจากที่ไกลๆว่า

“นั่นพี่หลงหรือเปล่า?”

เสียงเรียกนั้นเป็นของเถาต้าเฉียง หลี่หลงคิดว่าคงเพราะเสียงปืนที่ทำให้เถาต้าเฉียงได้ยินและรีบตามมา

"ต้าเฉียง มาช่วยหน่อย!" หลี่หลงตะโกนเรียก มีเถาต้าเฉียงมาช่วย งานนี้จะเสร็จเร็วขึ้นอีกหน่อย

แม้ว่าตอนนี้อากาศยังไม่ร้อนจัด แต่ก็ไม่เย็นเหมือนฤดูหนาว ถ้าจะทำเนื้อหมูป่าก็ควรรีบทำให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นถ้าเน่าเสียไปก็เสียดายเปล่า

สวี่เจี้ยนจวิ้นที่ตอนแรกคิดจะตามหลี่หลงไปหวังจะได้อะไรติดมือ แต่พอเห็นเถาต้าเฉียงมา เขาก็รู้ว่าไม่มีหวังแล้ว จึงหันหลังกลับไป

เถาต้าเฉียงเดินมาถึงและเริ่มช่วยหลี่หลงจัดการกับหมูป่า

"เครื่องในพวกนี้เดี๋ยวนายเอากลับไปให้ลุงกู้ช่วยจัดการด้วยนะ ถือเป็นอาหารเสริมมื้อกลางวันให้ทุกคน" หลี่หลงพูดขณะจัดการหมู "ตอนนี้ช่วยฉันเอาหมูขึ้นจักรยานหน่อย ฉันต้องไปจัดการกับลูกหมูป่าพวกนี้ด้วย มันไม่ง่ายเลย"

หมูป่าตัวนี้หลังจากแยกเครื่องในออกแล้วก็ยังหนักราวๆ 50 กิโลกรัม แม้จะไม่อ้วนแต่หลี่หลงก็ไม่ได้รู้สึกว่าแย่ ส่วนหัวและขาก็ยังคงเก็บไว้ เพราะแม้ว่าหน้าหนาวที่ผ่านมาเขาจะกินเนื้อสัตว์หลากหลาย แต่ในปี 1982 นี้ บ้านส่วนใหญ่ก็ยังคงหาเนื้อสัตว์กินได้ยาก

ในทีมถึงแม้ว่าจะมีบางบ้านเลี้ยงหมู แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะขายในช่วงปลายปีเพื่อเอาเงินไปจ่ายหนี้เก่า

เถาต้าเฉียงหันไปมองสวี่เจี้ยนจวิ้นแล้วถามเบาๆว่า "พี่หลง เขามาทำอะไรเหรอ?"

"บ่วงที่ฉันวางดักไว้น่ะ ลูกหมูที่ติดบ่วงร้องเสียงดังจนเขาได้ยิน ก็เลยตามมาดู แต่ทำให้ฝูงหมูป่าตกใจ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันคงจะล่าได้อีกสักตัวสองตัว หาฝูงหมูป่าทั้งที ดันเกือบโดนเขาทำเสียเรื่องหมด" หลี่หลงตอบ

เขาใช้มีดเปิดท้องหมูป่าและนำเครื่องในออก จากนั้นก็ใช้หญ้าสะอาดเช็ดมีด แล้วนำเครื่องในบางส่วนยัดกลับเข้าไปในท้องหมู เครื่องในพวกนี้เป็นของดี ถึงไม่ขายก็ควรเก็บไว้ เถาต้าเฉียงเห็นว่าหลี่หลงจัดการหมูเสร็จ ก็ไม่รังเกียจสิ่งสกปรก จึงแบกหมูไว้บนบ่าและเดินไปยังยอดเขา

หลี่หลงถือถุงลูกหมูป่าตามไป เมื่อไปถึงจักรยาน เขาก็ยื่นเครื่องในบางส่วนให้เถาต้าเฉียงแล้วบอกว่า "เอาไปให้ทุกคนที่นั่นเถอะ ฉันจะนำหมูไปส่งก่อน แล้วค่อยกลับมาที่นี่อีกทีตอนบ่ายหรือพรุ่งนี้"

"ได้เลย"

หลี่หลงมัดหมูป่าไว้ที่เบาะหลังจักรยาน แล้วจัดถุงลูกหมูป่าให้อยู่ในท่าที่ปลอดภัย มันจะได้มีพื้นที่ขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่กระทบต่อการทรงตัวของจักรยาน จากนั้นเขาก็เร่งปั่นลงเขาไปอย่างรวดเร็ว

เถาต้าเฉียงมองตามหลี่หลงที่ขี่จักรยานหายไป แล้วจึงหันหลังกลับไปทางหุบเขาและมุ่งหน้าไปยังหุบเขาไป๋หยางเล็กพร้อมเครื่องในที่หลี่หลงฝากมาเต็มมือ

ขณะนั้น สวี่เจี้ยนจวิ้นกำลังนินทาหลี่หลงกับคนอื่นๆ "…ถ้าไม่ใช่เพราะฉันอุตส่าห์ดักอยู่ที่ปากหุบทางตะวันออก คิดว่าเขาจะล่าได้ง่ายๆรึไง! ล่าหมูป่าได้ก็ไม่แบ่งให้ฉันสักนิด ซ้ำยังทำหน้าเหมือนโกรธใส่ฉันอีก ไม่ยอมให้ฉันดูลูกหมูป่าที่ติดบ่วงด้วยซ้ำ! เจ้าหลี่นี่พอหน้าหนาวมานี่หยิ่งเหลือเกิน สายตามองแต่บนฟ้า ดูเหมือนจะเป็นคนที่ทะเยอทะยาน ไม่ยอมหยุดนิ่งแน่ๆ!"

เขายังคงพูดต่อไป แต่ก็เห็นสายตาของทุกคนต่างมองไปทางที่เขาเดินมา

เถาต้าเฉียงหอบเครื่องในหมูป่ากองใหญ่เดินมาถึงหอบหายใจพร้อมตะโกนเรียกทุกคน "พวกนายมาช่วยกันหน่อยสิ ของพวกนี้แบกยากชะมัด! พวกเราได้กินดีหลายมื้อหน่อยแล้วล่ะ!"

ทุกคนพอได้ยินก็เข้าใจทันทีว่า เจ้าหลี่ไม่เพียงล่าหมูป่ามาแบ่งให้ แต่ยังแบ่งมาให้ไม่น้อยเลยด้วย! พวกเขาต่างวิ่งไปช่วยกันยกของ ขณะนั้นกู้ปั๋วหยวนซึ่งกำลังเผาไฟอยู่ตรงเตาก็หัวเราะพลางพูดขึ้นว่า

"ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอาหารอะไรให้ทุกคนกินให้มันดีหน่อย เครื่องในหมูป่านี่ถึงจะมีกลิ่นอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องเคี้ยวแต่แป้งข้าวโพดกับเต้าหู้แดงทุกวันนะ!"

สวี่เจี้ยนจวิ้นพึมพำว่า เนื้อหมูป่านี่ไม่น่าจะอร่อยไปกว่าเต้าหู้แดงสักเท่าไหร่

"เจี้ยนจวิ้น นายพูดอะไรนะ? มาช่วยกลับไส้หมูเร็วๆสิ!" เซี่ยอวิ้นตงเห็นทุกคนกำลังยุ่งมีเพียงสวี่เจี้ยนจวิ้นที่ยืนอยู่หน้าที่พักดินโดยไม่ช่วย จึงเรียกเขา

ถึงแม้ว่าสวี่เจี้ยนจวิ้นจะไม่ค่อยเชื่อฟัง แต่เขาก็เป็นญาติของหัวหน้าทีม เพิ่งมาอยู่ได้แค่วันเดียว เซี่ยอวิ้นตงจึงไม่อยากให้เขาถูกโดดเดี่ยว

ทุกคนก็รู้ดีว่า ก่อนหน้านี้สวี่เจี้ยนจวิ้นพูดดูถูกหลี่หลงว่าไม่แบ่งเนื้อให้ แต่พอเขาพูดเสร็จ หลี่หลงก็ให้เถาต้าเฉียงนำเครื่องในมาให้ทันที เป็นการตบหน้าสวี่เจี้ยนจวิ้นแบบรวดเร็วจนเขาเองยังไม่ทันตั้งตัว

แต่ทุกคนก็ไม่พูดอะไร เพราะรู้อยู่แก่ใจ เพียงแค่รู้เอาไว้ก็พอ ไม่มีใครเป็นเด็กอีกต่อไป ใครผิดใครถูกก็แยกแยะกันได้ดีอยู่แล้ว

หลี่หลงขี่จักรยานมาถึงตัวอำเภอ เหงื่อไหลเต็มตัว แม้ว่าหมูป่าตัวนี้จะไม่ใหญ่ แต่การมัดไว้กับจักรยานทำให้มันเคลื่อนไปมาแตกต่างจากการขนข้าวสาร ยิ่งมีลูกหมูป่าที่ดิ้นไปมาห้าตัวอยู่ด้านหลัง ก็ยิ่งทำให้เขาต้องใช้แรงมากขึ้น

เมื่อถึงบ้าน เขาวางลูกหมูป่าลงที่ลานบ้าน แล้วนำหมูป่าลงมาวางบนพื้น หลังจากปูผ้าพลาสติก เขาก็เริ่มแยกชิ้นส่วน

เขาตัดขาหมูส่วนหน้าแยกออกมา จากนั้นก็แบ่งซี่โครงออกเป็นสองส่วนแล้ววางไว้บนจักรยานอีกครั้ง และขี่จักรยานออกไปทันที

เขาล็อกประตูบ้าน แล้วมุ่งตรงไปยังสถานีตำรวจทันที ตำรวจที่หน้าประตูถามว่ามาหาใคร เขาตอบว่ามาหาตำรวจ กัวเถี่ยปิง

ไม่นานกัวเถี่ยปิงก็เดินออกมา พอเห็นหลี่หลงก็ตกใจเล็กน้อย

"คุณตำรวจกัว ผมล่าหมูป่าได้ตัวหนึ่ง คุณพี่ตำรวจออกตรวจตราเหนื่อยยาก นี่ซี่โครงหมูป่าส่วนหนึ่ง ขอให้เป็นน้ำใจเล็กน้อยจากผม"

"ไม่ๆ เรารับไม่ได้หรอก" กัวเถี่ยปิงจ้องซี่โครงอย่างสนใจ แต่ก็ยังปฏิเสธ "พวกเราไม่รับของแม้แต่เข็มกับด้ายจากประชาชน เป็นประเพณีของเรา…"

"นี่ไม่ใช่เข็มหรือด้ายสักหน่อย" หลี่หลงพูดพลางวางซี่โครงลงที่เท้าของกั๋วเถี่ยปิง "ผมอยากขอบคุณพวกคุณจริงๆนะ นี่ก็ไม่ใช่ของดีอะไร…"

พูดจบเขาก็วางซี่โครงไปที่เท้าของกั๋วเถี่ยปิงและกล่าวว่า

"ผมต้องไปที่สหกรณ์แล้ว ไว้เจอกันใหม่!"

พูดจบเขาก็ปั่นจักรยานจากไปทันที

ซี่โครงหมูนี้หนักประมาณสิบกิโลกรัม กัวเถี่ยปิงยืนมองอย่างลำบากใจ ขณะนั้นหัวหน้าสถานีตำรวจได้ยินเสียงจึงเดินออกมาดู พอเห็นซี่โครงก็แปลกใจ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น

กัวเถี่ยปิงจึงเล่าเรื่องของหลี่หลงกับซี่โครงให้ฟัง หัวหน้าสถานีหัวเราะและบอกว่า "ในเมื่อเป็นของที่ประชาชนนำมาให้เรา เราก็รับไว้เถอะ พอดีจะได้ทำอาหารมื้อกลางวัน ทุกคนจะได้กินด้วยกัน แล้วก็จะได้เพิ่มการตรวจตราความปลอดภัยในพื้นที่ด้วย"

หลี่หลงขี่จักรยานไปที่สหกรณ์ บอกยามว่ามาหาหัวหน้าแผนกหลี่เซียงเฉียน ยามหนุ่มจำหลี่หลงได้และปล่อยให้เขาเข้าไป

หลี่หลงเดินเข้าไปหาหลี่เซียงเฉียนในห้องทำงาน เห็นเขากำลังสูบบุหรี่ จึงเคาะประตูเข้าไปและวางขาหมูลงบนพื้น

"หัวหน้าแผนกหลี่ นี่เพิ่งล่ามาสดๆเลย เอามาให้ลองชิมดูครับ"

"เจ้านี่เก่งจริง ๆ!" หลี่เซียงเฉียนมองขาหมูด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ขาดแคลนเนื้อ แต่การที่หลี่หลงล่าได้แต่เช้าทำให้เห็นชัดว่าปืนขนาดเล็กนี้เหมาะสมกับหลี่หลงจริง ๆ

หลี่หลงไม่ได้ต้องการประจบหลี่เซียงเฉียน เพียงแค่ต้องการขอบคุณอย่างจริงใจเท่านั้น—การที่ได้รับคำสั่งซื้อสามร้อยชุดนั้นทำให้เขามีรายได้ถึง 300 หยวน ซึ่งถือเป็นเงินที่มากพอๆ กับเงินเดือนของคนงานคนหนึ่งในปีนั้น!

หลี่เซียงเฉียนเป็นคนที่คอยดูแลเรื่องนี้ให้ตามที่บอกว่าเพื่อซื้อหัวแกะ แต่หลี่หลงคิดว่าตัวเองได้ประโยชน์มาก จึงอยากขอบคุณเขา

เมื่อออกมาจากห้องของหลี่เซียงเฉียน หลี่หลงก็เดินไปที่สถานีจัดซื้อ เฉินหงจวินกำลังรับซื้อรากต้นชะเอม ช่วงนี้เป็นช่วงไถดินเตรียมพื้นที่ใหม่จึงมีรากชะเอมมาก

"สหายเฉิน ผมล่าหมูป่ามาได้ เอามาแบ่งให้คุณลองชิม"

"ขอบคุณ ขอบคุณ!" เฉินหงจวินรู้สึกดีใจจริง ๆ ที่หลี่หลงคิดถึงเขาด้วย เขารู้สึกประหลาดใจ "ให้ผมจ่ายเงินให้นะ…"

"ไม่ต้องครับ ผมไปก่อน ยังมีธุระต้องทำอีก" หลี่หลงวางเนื้อหมูไว้แล้วรีบจากไป เพราะเขาต้องรีบกลับไปดูแลลูกหมูป่าก่อนที่พวกมันจะหายใจไม่ออก

"คุณเฉิน รู้จักเขาด้วยเหรอ?" พนักงานคนอื่นที่สถานีจัดซื้อถามด้วยความอิจฉา

"รู้จักสิ เขาเป็นพนักงานจัดซื้อประจำสหกรณ์ นานๆทีจะขึ้นเขา" เฉินหงจวินไม่ได้บอกว่าเขามาที่นี่เพื่อขายของบ่อย เพราะกลัวจะทำให้คนอื่นคิดว่าเขามีเรื่องส่วนตัวที่ไม่ดี ทุกครั้งที่ให้คะแนนของหลี่หลง เขาก็ทำอย่างเป็นธรรมเสมอ

เมื่อหลี่หลงกลับถึงบ้าน เขาจัดการเนื้อหมูป่าที่เหลือให้เรียบร้อย มัดปากถุงลูกหมูให้แน่น จากนั้นจึงขี่จักรยานออกไปที่ทีม

(จบบท)