บทที่ 104 หนังสือสยบทั่วห้องโถง
หลี่เฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจำได้ว่าเคยบอกหรู่เสวียแล้วว่า ไม่จำเป็นต้องให้นางขอให้อาจารย์ของนางลงเขามาเป็นแขกเกียรติยศให้เขา ไร้ความหมาย ผ่านไปแปดปี เจี้ยนอู๋เต้าก็ได้ก้าวเข้าสู่จวนแห่งนี้อีกครั้ง เมื่อเพิ่งเข้ามาในลานซานเหอ เขาก็เห็นชายหนุ่มที่นอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ผู้เฒ่า อาบแสงอาทิตย์อย่างสบายอ...
