บทที่ 67 การคัดเลือกโดยธรรมชาติ
บทที่ 67 การคัดเลือกโดยธรรมชาติ
เมื่อหลี่จิ้งตื่นขึ้นมา เวลาก็ล่วงเข้าช่วงเย็นแล้ว
เมื่อเดินออกจากห้อง ในห้องนั่งเล่นมีจีชิงและเค้าหู้ดหม็น แมวกับสุนัขกำลังดูโทรทัศน์กันอยู่
หากคนอื่นเห็นภาพเช่นนี้ คงจะรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย
แต่ในวิลล่าหลังนี้ มันเป็นเรื่องปกติ
เมื่อเห็นหลี่จิ้งออกมาจากห้อง เต้าหู้เหม็นรีบลุกขึ้นและกระดิกหางทันที
ส่วนจีชิงก็เอ่ยถามด้วยภาษามนุษย์
"จะกินข้าวเย็นเมื่อไหร่?"
"เดี๋ยวฉันทำให้เลย"
หลี่จิ้งตอบรับ แล้วเดินไปที่บ้านสุนัขของเต้าหู้เหม็นเพื่อตักอาหารสุนัขให้มัน จากนั้นก็หันไปมองจีชิง
"เฉินอวี่หรานยังไม่กลับมาเหรอ?"
"ยังไม่กลับ"
จีชิงขดตัวอยู่บนโซฟาและหาวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นก็ถอนหายใจ
"ตอนนี้ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่ตรวจการและผู้ช่วยตรวจการเต็มไปหมด ยิ่งกว่าตอนที่มีเหตุการณ์พิษปีศาจเสียอีก ดูท่าแล้วฉันคงต้องรอไปอีกสักพักกว่าจะได้กลับไปเป็นเจ้าของร้านหม้อไฟ"
"ใช่ ต้องรออีกสักพัก เรื่องครั้งนี้ไม่ง่ายที่จะสงบลงได้เร็วๆ"
หลี่จิ้งพยักหน้า
สถานการณ์ในเขตเป่นเฉิงตอนนี้เป็นอย่างไร จีชิงเข้าใจดีผ่านทางข่าวและช่องทางอื่นๆ
เหตุการณ์ครั้งนี้ส่งผลกระทบต่อเธอค่อนข้างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคดีนี้เกี่ยวข้องกับปีศาจที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้
ไต้หงมีความเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลี่จิ้งไม่รู้
แต่เพื่อความปลอดภัย การที่จีชิงอยู่เงียบๆ ในบ้านของเฉินอวี่หรานน่าจะดีกว่า
เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเลือกวัตถุดิบ หลี่จิ้งหันกลับมา
"กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันจะออกไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณสักหน่อย"
"ตลาดวัตถุดิบวิญญาณเหรอ?"
จีชิงอุทานด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็กระโดดลงจากโซฟาวิ่งมาหา ใช้ขาสั้นทั้งสี่ข้างออกแรงกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของหลี่จิ้ง
"พาฉันไปด้วย ฉันไม่ได้ออกไปไหนมานานแล้ว อยู่แต่ในบ้านเล่นเกมเบื่อจะตาย ถ้ามีนายอยู่ด้วย ฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเจ้าหน้าที่ตรวจการซักถาม"
"เอ่อ..."
หลี่จิ้งลังเล
การพาจีชิงออกไปข้างนอกไม่ใช่ปัญหา
แต่ประเด็นคือเขาออกไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณเพื่อไปประเมินราคาร่างที่แท้จริงของชวีเหลียงหง ถ้าขายได้เลยก็จะขายเลย
เมื่อเกี่ยวข้องกับปีศาจร่างมนุษย์ การพาจีชิงไปด้วยดูจะไม่เหมาะสมนัก
เมื่อเห็นสีหน้าลังเลของหลี่จิ้งที่ดูเหมือนไม่อยากพาตัวเองไปด้วย จีชิงก็เอียงหัว
"อะไรกัน? นายนัดเดทกับใครหรือยังไง? ไม่อยากพาฉันไป?"
"ไม่ใช่อย่างนั้น"
หลี่จิ้งส่ายหน้า
คิดสักครู่ เขาก็ตัดสินใจหยิบร่างแท้จริงของชวีเหลียงหงออกมาจากพื้นที่เก็บของ
เมื่อเห็นบางคนหยิบงูตัวหนึ่งออกมากะทันหัน จีชิงก็ชะงักไป
"นี่คือ...?"
"ปีศาจงูตัวเมียที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ฉันฆ่ามัน"
หลี่จิ้งเล่า
"..."
จีชิงเงียบไป จากนั้นก็ถาม
"เธอทำร้ายผู้คนหรือ?"
"ความวุ่นวายในเมืองมีส่วนมาจากเธอ"
หลี่จิ้งพูดพลางกล่าวต่อ
"ฉันจะไปตลาดเพื่อประเมินราคา หาร้านค้าที่รับซื้อวัถุดิบจากปีศาจเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงิน เรื่องนี้เธอไม่ต้องไปกับฉันก็ได้ เธอกับเขาเป็นพวกเดียว..."
พูดยังไม่ทันจบ จีชิงก็เอ่ยขึ้นอย่างแปลกประหลาด
"ฉันเป็นแมว ส่วนที่อยู่ในมือเธอเป็นงู ไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน"
พูดพลางจ้องมองร่างแท้จริงของชวีเหลียงหง
"เมื่อทำร้ายผู้คน ก็สมควรตายแล้ว ฉันจะไม่เห็นใจใครเพียงเพราะเป็นปีศาจเหมือนกัน พวกเราปีศาจร่างมนุษย์ไม่เหมือนพวกมนุษย์ที่มีกฎเกณฑ์มากมาย แต่มีคำพูดหนึ่งที่ว่า 'เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม' การจะกลมกลืนเข้ากับสังคม กฎหมายและมนุษยธรรมของสังคมมนุษย์เป็นสิ่งที่เราต้องปรับตัวและเรียนรู้"
พูดพร่ำเพรื่อจบ จีชิงก็พูดต่อ
"อย่างงูปีศาจในมือนายที่ทำร้ายผู้คนและก่อความวุ่นวายมากมาย สำหรับฉันที่เป็นปีศาจร่างมนุษย์เหมือนกัน มันก็เป็นภัยอันตราย เช่นสถานการณ์ข้างนอกตอนนี้ ชีวิตของฉันได้รับผลกระทบอย่างหนัก ฉันเกลียดมันจะแย่แล้ว จะไปเห็นใจได้อย่างไร?"
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มีเหตุผลของจีชิง หลี่จิ้งก็ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ
"เหตุผลฉันเข้าใจ ฉันจะเอางูปีศาจนี้ไปขายเอาเงิน เธอไม่รังเกียจ?"
"จะมีอะไรให้รังเกียจล่ะ?"
จีชิงพูดเสียงเรียบ
"พวกเราปีศาจถึงแม้จะแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ใช่มนุษย์ ในสายเลือดของเรามีสัญชาตญาณของสัตว์ มีความสัมพันธ์แบบห่วงโซ่อาหาร การล่าซึ่งกันและกันเป็นเรื่องปกติ แม้แต่ในกลุ่มเดียวกันก็มักมีการฆ่าฟันกันเอง ปีศาจกับปีศาจจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้ ต้องอยู่บนพื้นฐานของพละกำลังที่เท่าเทียมกันและนิสัยที่เข้ากันได้"
พูดพลางครางฮึมฮัมเสริม
"ยกตัวอย่างตัวฉันเอง ฉันเป็นสัตว์ตระกูลแมว โดยกำเนิดแล้วเป็นผู้ล่า แต่เพราะฉันเกิดมาเป็นแมวแรกดอลล์ที่ค่อนข้างอ่อนโยน ไม่ชอบการล่า ถ้าเป็นสัตว์ตระกูลแมวตัวอื่น พอเห็นปีศาจที่เกิดจากงู หนู หรือนก ก็จะเกิดสัญชาตญาณการฆ่าทันที หากไม่เปิดเผยตัวตนและสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ เว้นแต่จะมีเหตุผลพิเศษ มีน้อยมากที่จะอดใจไม่ลงมือ"
ขณะพูด จีชิงก็เลียอุ้งเท้าเล็กๆ สีชมพู ดวงตาแมวเผยแววหิวกระหาย
"นายแค่เอางูปีศาจนี้ไปขายเอาเงิน ถ้าอยู่ในมือฉัน มันคงกลายเป็นซุปงูไปแล้ว สำหรับพวกมนุษย์อย่างนาย ปีศาจระดับสูงมีประโยชน์ทั้งตัว สำหรับพวกเราปีศาจก็เช่นกัน ปีศาจระดับสูงสำหรับฉันที่เป็นปีศาจด้วยกันถือเป็นอาหารบำรุงชั้นดี มีประโยชน์ต่อการฝึกฝนของฉัน อ้อ ขอบอกด้วยว่า หลักการเดียวกันนี้ใช้ได้กับเต้าหู้เหม็นที่เป็นสัตว์วิญญาณด้วย สัตว์วิญญาณอ่อนโยนเฉพาะกับมนุษย์เท่านั้น ไม่ได้เป็นมิตรกับสัตว์อื่นมากนัก เต้าหู้เหม็นดูเหมือนไม่เป็นอันตรายต่อใครเพราะมันถูกเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กและเป็นสายพันธุ์พิเศษ"
"..."
หลี่จิ้ง
สิ่งที่จีชิงเล่า เป็นความจริง
และสมเหตุสมผล
การคัดเลือกโดยธรรมชาติ ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ?
มนุษย์โดยธรรมชาติแล้วก็เป็นส่วนหนึ่งของห่วงโซ่อาหารเช่นกัน
แต่มนุษย์พิเศษตรงที่มีความเป็นมนุษย์และปัญญา จึงยืนอยู่บนยอดของห่วงโซ่อาหาร
ก่อนหน้านี้หลี่จิ้งไม่เคยคิดอะไรมากมาย
คำอธิบายของจีชิงทำให้เขาเข้าใจ
ไม่ว่าจะเป็นสัตว์วิญญาณหรือปีศาจ โดยพื้นฐานแล้วล้วนเป็นสัตว์
แม้จะแบ่งแยกความดีความชั่วได้ แต่สัญชาตญาณของสัตว์ก็ยากจะลบเลือน
อย่างจีชิงที่อ่อนโยนไม่ใช่เพราะมีจิตใจดีงาม แต่เป็นเพราะกำเนิดพิเศษและธรรมชาติของเธอ
เห็นจีชิงพูดไปพูดมาแล้วจ้องงูในมือตนเขม็ง หลี่จิ้งหันไปมองเต้าหู้เหม็นที่แกล้งกินอาหารสุนัขแต่แอบมองมาเป็นระยะที่มุมห้องนั่งเล่น แล้วรีบเก็บร่างแท้จริงของชวีเหลียงหงกลับเข้าพื้นที่เก็บของอย่างเงียบๆ
ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันคิด ก็ช่างเถอะ
ตอนนี้เข้าใจแล้ว เขาจะไม่ระวัง "ขโมยในบ้าน" ที่อาจเกิดขึ้นได้อย่างไร?
...
เฉินอวี่หรานไม่อยู่ หลี่จิ้งจึงไม่ได้ทำอาหารมากนัก
กินข้าวกับจีชิงเสร็จอย่างง่ายๆ เขากลับเข้าห้องเปลี่ยนชุด
กลับมาที่ห้องนั่งเล่น จีชิงรออยู่ที่ประตูแล้ว
เต้าหู้เหม็นกินอิ่มแล้วก็เข้านอนในบ้านสุนัขของมัน
หลังจากถูกหลี่จิ้งดุคราวนั้น มันก็เรียบร้อยขึ้นมาก ไม่กล้าทำอะไรตามใจชอบง่ายๆ
มันรู้ว่าการไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณไม่มีส่วนของมัน จึงไม่วุ่นวาย
หลี่จิ้งออกมาเห็นจีชิงรออยู่ที่ประตูแล้ว จึงเดินเข้าไปจะอุ้มเธอขึ้น
ไม่คาดคิดว่ามือยังไม่ทันถึง จีชิงที่ปกติยอมให้ลูบคลำเล่นได้ก็กระโดดหลบ
?
หลี่จิ้งขมวดคิ้ว
"นานๆ ได้ออกนอกบ้านที ฉันอยากออกไปในร่างมนุษย์"
จีชิงพูดด้วยภาษามนุษย์
ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ เธอชะโงกหน้าออกไปดูข้างนอกวิลล่าเพื่อยืนยันว่าไม่มีปัญหา แล้วพลิกร่างเปลี่ยนเป็นมนุษย์
จากนั้นเธอก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงหลี่จิ้ง
"รีบไปรีบไป เฉินอวี่หรานไม่รู้จะกลับมาตอนไหน อย่าให้เจอกันระหว่างทางเลย"
"..."
หลี่จิ้ง
เข้าใจได้ที่จีชิงอยากออกไปในร่างมนุษย์
เพราะช่วงนี้เธออยู่ในร่างแมวตลอด ไม่เคยเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์เลย คงอึดอัดมากพอดู
ปัญหาคือถ้าจีชิงใช้ร่างมนุษย์ไปกับเขา เขาก็ไม่สามารถเหาะไปได้
จะไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณ นั่งแท็กซี่ต้องใช้เวลาตั้งชั่วโมง!
