บทที่ 67 การคัดเลือกโดยธรรมชาติ

บทที่ 67 การคัดเลือกโดยธรรมชาติ

เมื่อหลี่จิ้งตื่นขึ้นมา เวลาก็ล่วงเข้าช่วงเย็นแล้ว

เมื่อเดินออกจากห้อง ในห้องนั่งเล่นมีจีชิงและเค้าหู้ดหม็น แมวกับสุนัขกำลังดูโทรทัศน์กันอยู่

หากคนอื่นเห็นภาพเช่นนี้ คงจะรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

แต่ในวิลล่าหลังนี้ มันเป็นเรื่องปกติ

เมื่อเห็นหลี่จิ้งออกมาจากห้อง เต้าหู้เหม็นรีบลุกขึ้นและกระดิกหางทันที

ส่วนจีชิงก็เอ่ยถามด้วยภาษามนุษย์

"จะกินข้าวเย็นเมื่อไหร่?"

"เดี๋ยวฉันทำให้เลย"

หลี่จิ้งตอบรับ แล้วเดินไปที่บ้านสุนัขของเต้าหู้เหม็นเพื่อตักอาหารสุนัขให้มัน จากนั้นก็หันไปมองจีชิง

"เฉินอวี่หรานยังไม่กลับมาเหรอ?"

"ยังไม่กลับ"

จีชิงขดตัวอยู่บนโซฟาและหาวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นก็ถอนหายใจ

"ตอนนี้ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่ตรวจการและผู้ช่วยตรวจการเต็มไปหมด ยิ่งกว่าตอนที่มีเหตุการณ์พิษปีศาจเสียอีก ดูท่าแล้วฉันคงต้องรอไปอีกสักพักกว่าจะได้กลับไปเป็นเจ้าของร้านหม้อไฟ"

"ใช่ ต้องรออีกสักพัก เรื่องครั้งนี้ไม่ง่ายที่จะสงบลงได้เร็วๆ"

หลี่จิ้งพยักหน้า

สถานการณ์ในเขตเป่นเฉิงตอนนี้เป็นอย่างไร จีชิงเข้าใจดีผ่านทางข่าวและช่องทางอื่นๆ

เหตุการณ์ครั้งนี้ส่งผลกระทบต่อเธอค่อนข้างมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคดีนี้เกี่ยวข้องกับปีศาจที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้

ไต้หงมีความเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลี่จิ้งไม่รู้

แต่เพื่อความปลอดภัย การที่จีชิงอยู่เงียบๆ ในบ้านของเฉินอวี่หรานน่าจะดีกว่า

เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเลือกวัตถุดิบ หลี่จิ้งหันกลับมา

"กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันจะออกไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณสักหน่อย"

"ตลาดวัตถุดิบวิญญาณเหรอ?"

จีชิงอุทานด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็กระโดดลงจากโซฟาวิ่งมาหา ใช้ขาสั้นทั้งสี่ข้างออกแรงกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของหลี่จิ้ง

"พาฉันไปด้วย ฉันไม่ได้ออกไปไหนมานานแล้ว อยู่แต่ในบ้านเล่นเกมเบื่อจะตาย ถ้ามีนายอยู่ด้วย ฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเจ้าหน้าที่ตรวจการซักถาม"

"เอ่อ..."

หลี่จิ้งลังเล

การพาจีชิงออกไปข้างนอกไม่ใช่ปัญหา

แต่ประเด็นคือเขาออกไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณเพื่อไปประเมินราคาร่างที่แท้จริงของชวีเหลียงหง ถ้าขายได้เลยก็จะขายเลย

เมื่อเกี่ยวข้องกับปีศาจร่างมนุษย์ การพาจีชิงไปด้วยดูจะไม่เหมาะสมนัก

เมื่อเห็นสีหน้าลังเลของหลี่จิ้งที่ดูเหมือนไม่อยากพาตัวเองไปด้วย จีชิงก็เอียงหัว

"อะไรกัน? นายนัดเดทกับใครหรือยังไง? ไม่อยากพาฉันไป?"

"ไม่ใช่อย่างนั้น"

หลี่จิ้งส่ายหน้า

คิดสักครู่ เขาก็ตัดสินใจหยิบร่างแท้จริงของชวีเหลียงหงออกมาจากพื้นที่เก็บของ

เมื่อเห็นบางคนหยิบงูตัวหนึ่งออกมากะทันหัน จีชิงก็ชะงักไป

"นี่คือ...?"

"ปีศาจงูตัวเมียที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ฉันฆ่ามัน"

หลี่จิ้งเล่า

"..."

จีชิงเงียบไป จากนั้นก็ถาม

"เธอทำร้ายผู้คนหรือ?"

"ความวุ่นวายในเมืองมีส่วนมาจากเธอ"

หลี่จิ้งพูดพลางกล่าวต่อ

"ฉันจะไปตลาดเพื่อประเมินราคา หาร้านค้าที่รับซื้อวัถุดิบจากปีศาจเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงิน เรื่องนี้เธอไม่ต้องไปกับฉันก็ได้ เธอกับเขาเป็นพวกเดียว..."

พูดยังไม่ทันจบ จีชิงก็เอ่ยขึ้นอย่างแปลกประหลาด

"ฉันเป็นแมว ส่วนที่อยู่ในมือเธอเป็นงู ไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน"

พูดพลางจ้องมองร่างแท้จริงของชวีเหลียงหง

"เมื่อทำร้ายผู้คน ก็สมควรตายแล้ว ฉันจะไม่เห็นใจใครเพียงเพราะเป็นปีศาจเหมือนกัน พวกเราปีศาจร่างมนุษย์ไม่เหมือนพวกมนุษย์ที่มีกฎเกณฑ์มากมาย แต่มีคำพูดหนึ่งที่ว่า 'เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม' การจะกลมกลืนเข้ากับสังคม กฎหมายและมนุษยธรรมของสังคมมนุษย์เป็นสิ่งที่เราต้องปรับตัวและเรียนรู้"

พูดพร่ำเพรื่อจบ จีชิงก็พูดต่อ

"อย่างงูปีศาจในมือนายที่ทำร้ายผู้คนและก่อความวุ่นวายมากมาย สำหรับฉันที่เป็นปีศาจร่างมนุษย์เหมือนกัน มันก็เป็นภัยอันตราย เช่นสถานการณ์ข้างนอกตอนนี้ ชีวิตของฉันได้รับผลกระทบอย่างหนัก ฉันเกลียดมันจะแย่แล้ว จะไปเห็นใจได้อย่างไร?"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มีเหตุผลของจีชิง หลี่จิ้งก็ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ

"เหตุผลฉันเข้าใจ ฉันจะเอางูปีศาจนี้ไปขายเอาเงิน เธอไม่รังเกียจ?"

"จะมีอะไรให้รังเกียจล่ะ?"

จีชิงพูดเสียงเรียบ

"พวกเราปีศาจถึงแม้จะแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ใช่มนุษย์ ในสายเลือดของเรามีสัญชาตญาณของสัตว์ มีความสัมพันธ์แบบห่วงโซ่อาหาร การล่าซึ่งกันและกันเป็นเรื่องปกติ แม้แต่ในกลุ่มเดียวกันก็มักมีการฆ่าฟันกันเอง ปีศาจกับปีศาจจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้ ต้องอยู่บนพื้นฐานของพละกำลังที่เท่าเทียมกันและนิสัยที่เข้ากันได้"

พูดพลางครางฮึมฮัมเสริม

"ยกตัวอย่างตัวฉันเอง ฉันเป็นสัตว์ตระกูลแมว โดยกำเนิดแล้วเป็นผู้ล่า แต่เพราะฉันเกิดมาเป็นแมวแรกดอลล์ที่ค่อนข้างอ่อนโยน ไม่ชอบการล่า ถ้าเป็นสัตว์ตระกูลแมวตัวอื่น พอเห็นปีศาจที่เกิดจากงู หนู หรือนก ก็จะเกิดสัญชาตญาณการฆ่าทันที หากไม่เปิดเผยตัวตนและสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ เว้นแต่จะมีเหตุผลพิเศษ มีน้อยมากที่จะอดใจไม่ลงมือ"

ขณะพูด จีชิงก็เลียอุ้งเท้าเล็กๆ สีชมพู ดวงตาแมวเผยแววหิวกระหาย

"นายแค่เอางูปีศาจนี้ไปขายเอาเงิน ถ้าอยู่ในมือฉัน มันคงกลายเป็นซุปงูไปแล้ว สำหรับพวกมนุษย์อย่างนาย ปีศาจระดับสูงมีประโยชน์ทั้งตัว สำหรับพวกเราปีศาจก็เช่นกัน ปีศาจระดับสูงสำหรับฉันที่เป็นปีศาจด้วยกันถือเป็นอาหารบำรุงชั้นดี มีประโยชน์ต่อการฝึกฝนของฉัน อ้อ ขอบอกด้วยว่า หลักการเดียวกันนี้ใช้ได้กับเต้าหู้เหม็นที่เป็นสัตว์วิญญาณด้วย สัตว์วิญญาณอ่อนโยนเฉพาะกับมนุษย์เท่านั้น ไม่ได้เป็นมิตรกับสัตว์อื่นมากนัก เต้าหู้เหม็นดูเหมือนไม่เป็นอันตรายต่อใครเพราะมันถูกเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กและเป็นสายพันธุ์พิเศษ"

"..."

หลี่จิ้ง

สิ่งที่จีชิงเล่า เป็นความจริง

และสมเหตุสมผล

การคัดเลือกโดยธรรมชาติ ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ?

มนุษย์โดยธรรมชาติแล้วก็เป็นส่วนหนึ่งของห่วงโซ่อาหารเช่นกัน

แต่มนุษย์พิเศษตรงที่มีความเป็นมนุษย์และปัญญา จึงยืนอยู่บนยอดของห่วงโซ่อาหาร

ก่อนหน้านี้หลี่จิ้งไม่เคยคิดอะไรมากมาย

คำอธิบายของจีชิงทำให้เขาเข้าใจ

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์วิญญาณหรือปีศาจ โดยพื้นฐานแล้วล้วนเป็นสัตว์

แม้จะแบ่งแยกความดีความชั่วได้ แต่สัญชาตญาณของสัตว์ก็ยากจะลบเลือน

อย่างจีชิงที่อ่อนโยนไม่ใช่เพราะมีจิตใจดีงาม แต่เป็นเพราะกำเนิดพิเศษและธรรมชาติของเธอ

เห็นจีชิงพูดไปพูดมาแล้วจ้องงูในมือตนเขม็ง หลี่จิ้งหันไปมองเต้าหู้เหม็นที่แกล้งกินอาหารสุนัขแต่แอบมองมาเป็นระยะที่มุมห้องนั่งเล่น แล้วรีบเก็บร่างแท้จริงของชวีเหลียงหงกลับเข้าพื้นที่เก็บของอย่างเงียบๆ

ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันคิด ก็ช่างเถอะ

ตอนนี้เข้าใจแล้ว เขาจะไม่ระวัง "ขโมยในบ้าน" ที่อาจเกิดขึ้นได้อย่างไร?

...

เฉินอวี่หรานไม่อยู่ หลี่จิ้งจึงไม่ได้ทำอาหารมากนัก

กินข้าวกับจีชิงเสร็จอย่างง่ายๆ เขากลับเข้าห้องเปลี่ยนชุด

กลับมาที่ห้องนั่งเล่น จีชิงรออยู่ที่ประตูแล้ว

เต้าหู้เหม็นกินอิ่มแล้วก็เข้านอนในบ้านสุนัขของมัน

หลังจากถูกหลี่จิ้งดุคราวนั้น มันก็เรียบร้อยขึ้นมาก ไม่กล้าทำอะไรตามใจชอบง่ายๆ

มันรู้ว่าการไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณไม่มีส่วนของมัน จึงไม่วุ่นวาย

หลี่จิ้งออกมาเห็นจีชิงรออยู่ที่ประตูแล้ว จึงเดินเข้าไปจะอุ้มเธอขึ้น

ไม่คาดคิดว่ามือยังไม่ทันถึง จีชิงที่ปกติยอมให้ลูบคลำเล่นได้ก็กระโดดหลบ

?

หลี่จิ้งขมวดคิ้ว

"นานๆ ได้ออกนอกบ้านที ฉันอยากออกไปในร่างมนุษย์"

จีชิงพูดด้วยภาษามนุษย์

ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ เธอชะโงกหน้าออกไปดูข้างนอกวิลล่าเพื่อยืนยันว่าไม่มีปัญหา แล้วพลิกร่างเปลี่ยนเป็นมนุษย์

จากนั้นเธอก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงหลี่จิ้ง

"รีบไปรีบไป เฉินอวี่หรานไม่รู้จะกลับมาตอนไหน อย่าให้เจอกันระหว่างทางเลย"

"..."

หลี่จิ้ง

เข้าใจได้ที่จีชิงอยากออกไปในร่างมนุษย์

เพราะช่วงนี้เธออยู่ในร่างแมวตลอด ไม่เคยเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์เลย คงอึดอัดมากพอดู

ปัญหาคือถ้าจีชิงใช้ร่างมนุษย์ไปกับเขา เขาก็ไม่สามารถเหาะไปได้

จะไปตลาดวัตถุดิบวิญญาณ นั่งแท็กซี่ต้องใช้เวลาตั้งชั่วโมง!