บทที่ 60 ศิษย์แดนศักดิ์สิทธิ์ติดนิยาย

แดนศักดิ์สิทธิ์หลัวฝู ยอดเขาหลัวฝู ยังคงเป็นสถานที่สำหรับการเทศนา ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อประทับบนแท่นเมฆสูงร้อยเมตรเช่นเดิม เหล่าศิษย์เยาวชนผู้ยอดเยี่ยมหลายร้อยคนนั่งล้อมรอบ

ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อถ่ายทอดความรู้แจ้งเห็นจริง หวังชี้แนะศิษย์

ทว่า ขณะที่ท่านกำลังเทศนา กลับขมวดคิ้ว เพราะพบว่าในบรรดาศิษย์หลายร้อยคน อย่างน้อยสองร้อยคนมีท่าทีเหม่อลอย

เมื่อเห็นดังนั้น ท่านจึงแค่นเสียงเย็นชา

ชั่วพริบตา เหล่าศิษย์ชั้นในก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า หน้าซีดเผือด ราวกับถูกตบหน้า

"พวกเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่?"

เสียงทรงพลังของท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อดังก้อง

ทุกคนเบื้องล่างตอบรับ "เข้าใจ"

"ดี งั้นข้าจะทดสอบ ดูว่าพวกเจ้าเข้าใจแค่ไหน"

กล่าวจบ ดวงตาคมกริบกวาดมองทั่ว เหล่าศิษย์ที่ถูกมองต่างก้มหน้า กลัวถูกเรียก

ครู่ใหญ่ ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อก็เอ่ย

"หยางหลิน เจ้าเข้าใจวิถีแห่งสวรรค์และปฐพีอย่างไร"

หยางหลินที่นั่งวงใน ลุกขึ้นยืน หน้าซีด ใจสั่น

เขาไม่ได้ฟังเลย เอาแต่คิดถึงนิยายที่อ่านตอนเช้า

หากมิได้ฝึกวิชาจนบรรลุขั้นแก่นทองคำ คงเหงื่อตกไปแล้ว

ครู่หนึ่ง นึกอะไรไม่ออก ก็นึกถึงสิ่งที่อ่านในนิยายเมื่อคืน

เขาคิดไม่ออกว่าจะตอบอย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบตะกุกตะกัก

"ศิษย์คิดว่า สวรรค์และปฐพีไร้เมตตา ปฏิบัติทุกสรรพสิ่งเยี่ยงสุนัขโง่เขลา สวรรค์และปฐพีไร้เจตจำนง ไร้อารมณ์ความรู้สึกเยี่ยงมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นผู้บ่มเพาะขั้นหลอมลมปราณ หรือเซียนมหายาน ล้วนเป็นเพียงมดและวัชพืช"

"ว่างเปล่า ไร้รูปลักษณ์ เคลื่อนไหว ไร้ขอบเขต

จดจำ มิสู้ อยู่ ณ ใจกลาง

ยิ่งทำ ยิ่งสูญเสีย

ใยต้องไขปริศนาสวรรค์ แสวงหาเซียน ถามคำถาม ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติมิยิ่งดีกว่า..."

พูดไป ก็เอ่ยคำที่อ่านในนิยายเมื่อคืนทั้งหมด

ยิ่งพูดยิ่งใจคอไม่ดี เงยมองท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อบนฟ้า กลัวว่าจะทำให้ท่านโกรธ

แต่ผิดคาด ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อกลับนั่งนิ่ง ครุ่นคิด

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด ดวงตาของท่านก็ฉายแววรู้แจ้ง

ชั่วพริบตา ต่อหน้าสายตา ด้วยความประหลาดใจของศิษย์ชั้นใน ท่านก็จากไปโดยไม่พูดอะไร

"ข้าได้รับบางอย่าง ต้องกลับไปพิจารณา พวกเจ้าฝึกตนกันไปก่อน"

กว่าร่างท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อจะหายไป เหล่าศิษย์ชั้นในก็ยังไม่หายประหลาดใจ

ทว่า เพียงไม่กี่อึดใจ พวกเขาก็มองหน้ากัน ยิ้มออกมา

"เฮ้อ ท่านไปแล้ว เราก็เป็นอิสระ"

"ในที่สุดก็ไป ไม่ได้เล่นมือถือชั่วโมงเดียว รู้สึกเหมือนมีมดไต่เต็มตัว"

"ข้าด้วย ยังไม่ได้อ่าน ปฐพีไร้พ่าย ตอนล่าสุดเลย"

"เจ้าอ่านถึงบทไหนแล้ว"

"ไม่มาก แค่ 168 บท อยากรู้เรื่องหลังจากนั้นมั้ย"

"หยุดเลย ถ้าบอกข้าจะตีให้"

"เมื่อคืนข้าเจอนิยายสนุก ชื่อ เซียนทรยศ แนะนำให้อ่าน"

"ข้าเพิ่งเจอเรื่อง เทพปีศาจ ก็สนุกมาก"

"พออ่าน กระบี่กลางหิมะ จบ ข้าจะไปอ่านที่เจ้าแนะนำ บ้าจริง คนเขียนอัพอีกแล้ว ต้องให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เป็นกำลังใจ"

"ว่าแต่ เมื่อไหร่เซียวเอี้ยนจะเข้าสำนักเมฆาหงส์สักที รอนานแล้ว"

"จริงสิ ศิษย์พี่หยางหลิน ที่พูดเมื่อกี้ คิดเองเหรอ"

ได้ยินศิษย์น้องถาม หยางหลินก็ปาดเหงื่อที่ไม่มีอยู่บนหน้าผาก ยิ้มๆ

"เป็นไปได้ไง ข้าอ่านเจอใน จูเซียน เลยเอามาพูดมั่วๆ หลอกท่าน ไม่คิดว่าจะหลอกท่านได้"

"จูเซียน? เป็นนิยายในมะเขือเทศเหรอ"

"ใช่ เพิ่งอัพเช้านี้เอง ถึงจะมีแค่ร้อยกว่าบท แต่ก็สนุกดี"

"เลิกพูดแล้ว รีบเล่นมือถือตอนท่านไม่อยู่ดีกว่า เดี๋ยวต้องไปฟังเทศนาที่ยอดเขาอื่นอีก"

"ศิษย์พี่พูดถูก"

พูดจบ เหล่าศิษย์ก็หยิบมือถือออกมา ก้มหน้าก้มตาเล่น บางคนดูคลิปสั้น บางคนอ่านนิยาย ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุข

รอยยิ้มเช่นนี้ ไม่เคยปรากฏในช่วงหลายสิบปีที่ฝึกตน

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ขณะที่พวกเขากำลังจ้องหน้าจอมือถือด้วยรอยยิ้ม มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ห่างๆ

"จูเซียน? นิยาย? นี่มันคืออะไรกัน?" ในถ้ำสมบัติของแดนศักดิ์สิทธิ์หลัวฝู ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อใช้เวทมองดูเหล่าศิษย์ชั้นในที่กำลังพูดคุยหัวเราะกันด้วยความสงสัย

ตอนที่เขาเรียกหยางหลิน เขาก็รู้แล้วว่าหยางหลินคิดเองไม่ได้ ต้องมีผู้เชี่ยวชาญคอยชี้แนะ

ดังนั้น เขาจึงจากมา เพื่อสืบหาว่าผู้เชี่ยวชาญผู้นั้นคือใคร

แต่ไม่คิดว่า ผู้เชี่ยวชาญที่ว่า คือมือถือในมือพวกเขา

คิดได้ดังนั้น เขาจึงตะโกนเรียกเด็กหนุ่มนอกถ้ำ

"ชิงหยุน เจ้ามีมือถือหรือไม่?"

สิ้นคำ เด็กหนุ่มขั้นแก่นทองคำที่ยืนเฝ้านอกถ้ำก็ใจหายวาบ รีบยัดมือถือใส่ถุงเก็บของ แล้วเดินเข้าถ้ำ

"เรียนท่านบรรพบุรุษ ข้าไม่มีมือถือ ไม่รู้ว่ามือถือคืออะไร"

"หืม?" ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อเลิกคิ้ว จ้องมองเขา

"แล้วที่เจ้าเพิ่งยัดใส่ถุงเก็บของคืออะไร"

"เอ่อ..."

"เอาออกมา ข้าไม่ได้จะเอาของเจ้า แค่อยากอ่านนิยายในนั้น"

"ท่าน...ท่านอยากอ่านนิยาย?" เด็กหนุ่มถามอย่างงุนงง

"ใช่ ข้าอยากรู้ว่านิยายมีเสน่ห์อย่างไร ถึงทำให้ศิษย์หลงใหลได้ขนาดนั้น"

"อ้อ อย่างนี้นี่เอง" เข้าใจความต้องการของท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อแล้ว เด็กหนุ่มก็หยิบมือถือออกมา เปิดหน้าหลักนิยายมะเขือเทศ แนะนำให้ท่าน

"ท่านบรรพบุรุษ นิยายทั้งหมดอยู่ที่นี่ ท่านอยากอ่านเรื่องไหนก็ได้ ข้าแนะนำเรื่องนี้ สหายนักอ่านบอกว่าสนุกมาก แล้วคอมเมนต์ก็ฮามาก ข้าชอบมาก..."

ยังพูดไม่จบ ท่านผู้เฒ่าตู้เอ๋อก็โบกมือ

"เจ้าไปทำงานเถอะ ข้าจะดูเอง"

"ครับท่าน อ่านจบแล้วอย่าลืมเอามาคืนข้านะ ต้องคืนข้านะ"

"ไม่ต้องห่วง ข้ายังไม่แก่ถึงขนาดจะขโมยมือถือเจ้าหรอก"

"มีคำท่านรับรอง ข้าย่อมวางใจ" เด็กหนุ่มโล่งใจ หันหลังเดินออกจากถ้ำ

ทว่า สิบนาทีต่อมา ก็มีถุงเก็บของถูกโยนออกมา

"ข้าขอมือถือเจ้า ในถุงมีหินวิญญาณหมื่นก้อน เจ้าลงเขาไปซื้อใหม่ได้"

ได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มที่เฝ้าอยู่หน้าถ้ำก็รู้สึกเหมือนฟ้าถล่ม

มือถือไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ แอคเคาท์เทพที่เขาปั้นมากับมือหายไปแล้ว!!!