บทที่ 336 จงขุยปรากฏกายอีกครั้ง!
[แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]
[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]
[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]
บทที่ 336 จงขุยปรากฏกายอีกครั้ง!
เวลาผ่านไปราวกับม้าติดปีก พริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายสัปดาห์
วันนี้ ณ เมืองแห่งหนึ่งทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศมังกร เมืองที่แสนจะคึกคัก นามว่า "ซิงไห่" ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับพลันมืดครึ้มลงอย่างกะทันหัน
เมฆดำทะมึนบดบังแสงอาทิตย์ทั้งเมืองราวกับถูกปกคลุมด้วยเงาแห่งความมืดมิด
อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความไม่สงบ ราวกับมีเรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้น
"ตึง"
เสียงระฆังดังกังวานมาแต่ไกล เสียงนั้นหนักแน่นจนทำให้ทั้งเมืองซิงไห่สั่นสะเทือน
เสียงระฆังราวกับเสียงเรียกจากยุคโบราณ หรือราวกับเสียงระฆังมรณะ
มันทะลุผ่านตึกสูงระฟ้า ทะลุผ่านเสียงอึกทึกของรถรา ทะลุผ่านจิตใจของทุกคน ก้องกังวานอยู่ในหัวของพวกเขา
นั่นคือลางบอกเหตุว่า สมอแห่งวิปลาสกำลังจะปรากฏกาย!
"ตึงตึงตึง"
เสียงระฆังดังขึ้นติดต่อกัน ทุกครั้งที่เสียงดังขึ้น ราวกับเสียงนั้นกระทบลงบนหัวใจของผู้คน ทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดราวกับจะหายใจไม่ออก
ผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนนต่างหยุดฝีเท้า พวกเขามองขึ้นไปบนฟ้า ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและวิตกกังวล
"เสียงนี่มัน"
"สมอแห่งวิปลาส!"
"รีบไปยังจุดอพยพ!"
ผู้คนที่เคยผ่านการฝึกซ้อมรับมือเหตุการณ์นี้ ต่างรีบตอบสนองอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังจุดอพยพทันที
ณ ศูนย์บัญชาการใหญ่ของผู้ถือโคม
สีหน้าของผู้ช่วยหลิวเคร่งขรึม เครื่องมือสื่อสารในมือของเธอกำลังถ่ายทอดรายงานเหตุฉุกเฉินจากหน่วยย่อยผู้ถือโคมในเมืองซิงไห่
"สมอแห่งวิปลาสจงขุย"
ผู้ช่วยหลิวสูดหายใจเข้าลึกๆ
"รีบติดต่อคุณเย่เดี๋ยวนี้!"
เธอออกคำสั่งทันทีโดยไม่ลังเล
"ตึง!"
ทันทีที่เสียงระฆังดังขึ้นเป็นครั้งที่สิบสอง
รอยแยกสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าใจกลางเมืองซิงไห่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ภายในรอยแยกนั้น เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ราวกับเป็นประตูสู่โลกอีกใบหนึ่ง ส่งกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวออกมา
ต่อมา เงาร่างขนาดใหญ่ก็ค่อยๆ โผล่ออกมาจากรอยแยกสีดำนั้น
มันคือรูปปั้นยักษ์สูงกว่าร้อยเมตร!
นั่นคือ สมอแห่งวิปลาส จงขุย ที่เคยปรากฏตัวและสังหารผู้คนทั้งเมือง!
"ในที่สุดแกก็ออกมาจนได้!"
แสงสีทองวาบขึ้น ร่างของเย่เหรินก็ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าจงขุย
ไม่เสียแรงที่เขาใช้พลังแห่ง "ญาณทิพย์" และ "รุ่งอรุณ" เร่งความเร็วมายังที่นี่
ใบหน้าเย่เหรินเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า มือขวายื่นไปด้านหลัง คว้าบางสิ่งไว้ ดาบสีแดงเลือดปรากฏขึ้นในมือของเขา
ทันทีที่ดาบโลหิตปรากฏขึ้น หมอกสีแดงเลือดแปลกประหลาดก็แผ่กระจายออกมาพร้อมกับมลทินแห่งความกลัว!
ปกคลุมทั่วทั้งเมืองซิงไห่!
รูปปั้นจงขุยสั่นสะท้านในชั่วขณะที่สัมผัสกับหมอกสีแดงเลือดแปลกประหลาด
“...”
ดวงตาของรูปปั้นจงขุยเปล่งประกายแห่งความไม่เชื่อออกมาอย่างช้าๆ มันหันไปมองเย่เหริน
มันรู้สึกกลัว? !
เย่เหรินไม่พูดพร่ำทำเพลง
ครั้งล่าสุดที่รูปปั้นจงขุยปรากฏตัว มันสังหารผู้คนไปทั้งเมือง
ผู้คนล้มตายนับล้าน
เลือดไหลนอง ท่วมท้นจนศพกองสูงราวกับภาพลวงตาที่น่าสยดสยอง
ถ้าไม่ใช่เพราะสุดท้ายแล้ว ผู้สร้างภาพลวงตาได้ร่วมมือกันบิดเบือนความจริง
คนเหล่านั้นคงตายไปแล้วจริงๆ !
ดังนั้น
ดาบโลหิตสีแดงเลือดสั่นเล็กน้อยในมือของเขา ราวกับกระหายที่จะอาบเลือด
ดวงตาของเย่เหรินเย็นชา เขาก้าวออกไป ก้าวข้ามระยะทางหลายร้อยเมตรในพริบตา ปรากฏตัวต่อหน้ารูปปั้นจงขุย
“ตาย!”
เสียงรวมพลัง พลังขับเคลื่อน!
เย่เหรินคำรามเบาๆ ดาบโลหิตในมือกลายเป็นสายฟ้าสีแดงเลือด พุ่งเข้าใส่หน้าอกของรูปปั้นจงขุย!
“ตู้ม!”
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับว่าทั้งเมืองซิงไห่สั่นสะเทือน
ดาบแสงสีแดงเลือด พุ่งผ่านท้องฟ้ายามราตรีดุจดาวตก พุ่งเข้าชนหน้าอกของรูปปั้นจงขุยด้วยพลังทำลายล้าง
ในชั่วขณะนั้น ราวกับว่ากาลเวลาหยุดนิ่ง
จากนั้น ภาพที่น่าเหลือเชื่อก็ปรากฏขึ้น!
พื้นผิวที่แข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้าของรูปปั้นจงขุย กลับแตกสลายราวกับกระดาษภายใต้ดาบแสงของเย่เหริน!
“กร๊อบ!”
เสียงแตกดังขึ้นในยามค่ำคืนอันเงียบสงัด
รอยแผลลึกปรากฏขึ้นบนหน้าอกของรูปปั้นจงขุย
รอยแผลนั้นยาวจากไหล่ถึงท้อง ราวกับถูกดาบยักษ์ที่มองไม่เห็นฟัน
“กร๊อบ”
เสียงแตกดังมาจากภายในรูปปั้นจงขุย ร่างกายอันใหญ่โตสั่นสะท้าน ราวกับจะพังทลายลงในไม่ช้า
ของเหลวข้นเหนียว ส่งกลิ่นเหม็นเน่า ไหลออกมาจากบาดแผลลึก ส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอียน
นั่นคือพลังศักดิ์สิทธิ์ของมันที่แปดเปื้อนด้วยมลทิน!
ในสายตาของเย่เหริน แถบเลือดเหนือหัวรูปปั้นจงขุยลดลงเล็กน้อยจากการโจมตีครั้งนี้
แม้จะสร้างบาดแผลให้กับรูปปั้นจงขุยได้ แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าพ่ายแพ้
รูปลักษณ์ภายนอกของจงขุย ไม่ใช่เพียงแค่รูปสลักธรรมดา แต่เกิดจากเศษเสี้ยวพลังเทพเจ้า
พลังนี้มอบเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งดุจภูผาแกร่ง การโจมตีทั่วไปไม่อาจสร้างบาดแผลให้มันได้แม้แต่น้อย
แต่ดาบโลหิตกลับทะลวงผ่านเกราะป้องกันนี้ได้ สร้างบาดแผลที่แท้จริงให้กับจงขุย!
"น่าสนใจ"
เย่เหรินเคยเห็นพลังของดาบเล่มนี้มาแล้วตอนที่ฟันฝ่ารังไหม
ไม่ต้องคิดอะไรมาก!
ดาบโลหิตฟาดฟันโดนเป้าหมายเมื่อไหร่ พลังชีวิตก็ลดลงเมื่อนั้น!
แม้แต่จงขุยซึ่งแข็งแกร่งเทียบเท่าเศษเสี้ยวเทพเจ้า ก็ยังถูกดาบโลหิตฟันจนพลังชีวิตหายไป!
ภาพตรงหน้า ทำลายความเชื่อมั่นในตัวเองของจงขุยจนหมดสิ้น!
มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
“...”
ร่างกายอันใหญ่โตของจงขุยสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
มันพยายามสะบัดหลุดจากความหวาดกลัว ยกฝ่ามือยักษ์ขึ้น ฟาดลงไปยังเย่เหรินอย่างรุนแรง!
"?"
เย่เหรินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รับมือกับการโจมตีตรงๆ แบบนี้
เพียงแค่ขยับกายหลบ ก็สามารถหลบการโจมตีของจงขุยได้อย่างง่ายดาย
ทันใดนั้น ผิวของจงขุยก็เริ่มบิดเบี้ยว
จากนั้น ตัวอ่อนสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็ไหลทะลักออกมาจากบาดแผล พุ่งเข้าใส่เย่เหรินราวกับฝูงหนู!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับคลื่นสีดำซัดถาโถม!
"แค่นี้?"
เย่เหรินหัวเราะเยาะ ดาบโลหิตในมือแปรเปลี่ยนเป็นสายฟ้าสีแดงฉาน ฟาดฟันตัวอ่อนสีดำจนแหลกละเอียด!
ทว่า จำนวนของตัวอ่อนสีดำมีมากมายเกินไป ฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่หมด ฟันเท่าไหร่ก็ไม่สิ้นสุด!
พวกมันราวกับไม่มีที่สิ้นสุด กรูกันเข้ามาหาเย่เหริน พยายามกลืนกินเขาจนมิด!
ยิ่งไปกว่านั้น ตัวอ่อนสีดำเหล่านี้ ดูเหมือนจะมีความสามารถพิเศษบางอย่าง
ทุกครั้งที่ถูกดาบโลหิตฟัน พวกมันจะกลายเป็นควันสีดำ ซึมเข้าสู่ร่างกายของจงขุย แล้วเกิดใหม่ในเวลาอันรวดเร็ว
"แต่ฉันไม่ได้สู้อยู่คนเดียวนะ"
เย่เหรินเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า
"สหาย ลงมือได้แล้ว!"
สิ้นเสียง น้ำเสียงนุ่มนวลของสหายรักก็ดังขึ้นในหัวของเย่เหริน
จ้าวแห่งความฝัน "ข้ามาแล้ว"
ในพริบตา ลำแสงสีเงินสว่างไสวก็สาดส่องลงมาจากดวงจันทร์สีดำ พุ่งตรงไปยังตัวอ่อนสีดำเหล่านั้น!
"ตู้ม!"
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ตัวอ่อนสีดำทั้งหมดสลายหายไปในพริบตา ไม่เหลือแม้แต่ซาก!
สมกับเป็นสหายรัก เรื่องกวาดล้างศัตรูต้องยกให้เขาเลย!
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_
