บทที่ 33 ดินแดนแห่งสุสานกระบี่ (1)
มู่ฉางถิงเห็นว่าเขาไม่เคลื่อนไหว จึงยื่นมือออกไปพยุงเขาเล็กน้อย เอียงศีรษะด้วยท่าทางมึนงง ราวกับอยากจะถามว่าเขานั้นงุนงงด้วยเหตุใด นัยน์ตาของเขาใสกระจ่าง ดุจแสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาในหัวใจคนอย่างอบอุ่น สิงอวี้เซิงเหมือนถูกไฟลวก รีบหลุบตาลงต่ำ แล้วยืนขึ้นด้วยตนเอง มู่ฉางถิงเองก็ไม่ใส่ใจ ชักมือกลับ เด...
