บทที่ 260 การแก้แค้น(ฟรี)

บทที่ 260 การแก้แค้น(ฟรี)

นางเหมารู้สึกเจ็บใจ นางชี้ไปที่นางหวังที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆ ด้วยมือสั่น

"แม่ จะโทษลูกคนเดียวได้ยังไง? ถ้าไม่ใช่น้องสะใภ้สามคิดแผนดี น้องสะใภ้รองก็คงไม่โกรธขนาดนี้ มาทุบบ้านเราพังหมด!"

ที่จริงนางหวังแกล้งร้อง พอโดนนางเหมาโทษ ก็หยุดร้องทันที

นางเบิกตาโต พูดเยาะเย้ย "พี่สะใภ้ใหญ่ ทำคนต้องมีมโนธรรม ที่ข้าคิดแผนพวกนี้ ก็เพื่อเอ้อร์เป่ากับซานเป่าทั้งนั้น เจ้านี่เหมือนหมากัดลวี่ตงปิน เหมือนพี่สะใภ้รอง ไม่รู้จักน้ำใจคนดี!"

"แกน่ะหรือมีน้ำใจดี แม่ ถ้าไม่ใช่แผนเน่าๆ ของน้องสะใภ้สาม บ้านเราก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้"

นางเหมาลุกพรวดขึ้น ไม่สนใจน้ำตาที่ยังไม่แห้ง กระโจนเข้าใส่นางหวังเหมือนคนบ้า

นางไม่กล้าตีเซี่ยชิงหยาคนต่ำช้านั่น แต่ไม่ใช่กับนางหวัง

"พี่สะใภ้ใหญ่ เจ้าไม่มีเหตุผล งั้นข้าก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน!"

ผู้หญิงสองคนกระชากผมกัน เจ้าต่อยข้าที ข้าต่อยเจ้าที ผมหลุดไปหลายกระจุก น้ำลายกระเด็น ฝุ่นฟุ้ง

ย่าจี้เห็นภาพนั้น ตะโกนด่า "นังพวกเลวทรามทั้งหลาย หยุดตีกัน! ตีกันต่อไป บ้านนี้ต้องแตกเพราะพวกเจ้าแน่!"

แต่นางหวังกับนางเหมาไม่ได้ยินเสียงย่าจี้ ยังคงตบตีกันไม่หยุด

หรืออาจได้ยิน แต่หยุดไม่ได้แล้ว

"สวรรค์! นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมชีวิตข้าช่างลำบากนัก มีลูกชายเลวทราม แถมยังมีลูกสะใภ้ไร้ประโยชน์รองคน!"

ห้ามลูกสะใภ้สองคนตีกันไม่ได้ ย่าจี้รู้สึกเจ็บใจ ร้องไห้โฮออกมาอีก

เมื่อกี้ตาจี้โดนผู้ใหญ่บ้านด่า ในใจก็อัดอั้นโกรธแค้น เขาจุดยาสูบ สูบปุดๆ หน้าตาเรียบเฉย

บรรยากาศหม่นหมองในบ้านทำให้เอ้อร์เป่ากับซานเป่าตกใจหนีไปนานแล้ว

จี้จินต้าและจี้คุนเป่าสองคนนี้ ช่างไร้ค่าทั้งในฐานะผู้ชายและลูก ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้ทำอะไรเลย

ตาจี้ที่สูบยาปุดๆ เหลือบเห็นสองคนนั้น เคาะกล้องยาลงพื้นแรงๆ

"ข้าจะตีพวกไร้ประโยชน์ให้ตาย!"

จี้คุนเป่าร้องโอดโอยพลางหลบไปข้างหลังพี่ชาย "พ่อๆๆ อย่าตีเลย เป็นเพราะพี่ชายรองไม่รู้ความ เขาทำให้พ่อโกรธ ทุบบ้านพัง ไม่เกี่ยวกับข้ากับพี่ใหญ่นะ"

"ข้าจะตีแกให้ตาย พวกแกสองคนเป็นผู้ชาย ยังห้ามนางตัวดีนั่นบ้าคลั่งไม่ได้ มีลูกชายแบบพวกแกไว้ทำไม ไอ้ขี้แพ้ กินแล้วนอนเปล่าๆ!"

ตาจี้ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ตีด้วยกล้องยาสูบดังเผียะๆ

จี้คุนเป่าว่องไวมาก หลบไปมาอยู่หลังพี่ชาย

จี้จินต้าหลบไม่ทัน โดนน้องชายผลักไปข้างหน้า โดนกล้องยาสูบของตาจี้หลายที

"ข้าจะตีพวกโง่ไร้ประโยชน์ให้ตาย ไม่มีความสามารถแม้แต่ครึ่งเดียวกับน้องชายรอง ยังจะมีชีวิตอยู่ทำไม!"

ตาจี้ยิ่งพูดยิ่งโกรธ พูดจาหยาบคายขึ้นเรื่อยๆ

"สวรรค์! รีบฟาดเซี่ยชิงหยาคนต่ำช้านั่นให้ตายเถอะ ไอ้ลูกอกตัญญู เจ้ารอง ทำไมข้าถึงเลี้ยงลูกอกตัญญูแบบเจ้ามา เอาแต่เข้าข้างเมีย ไม่สนใจพ่อแม่ ชีวิตข้าช่างลำบากนัก สวรรค์!"

ได้ยินเสียงร้องไห้ของย่าจี้ ตาจี้รู้สึกหงุดหงิด ทั้งตีลูกชายสองคนที่ไร้ความสามารถ ทั้งตะโกนด่า "ร้องๆๆ รู้จักแต่ร้อง เหมือนไว้ศพ ยายแก่ รีบไปทำอาหารในครัวสิ!"

"ข้าวแป้งน้ำมันในครัวถูกนางตัวดีนั่นทุบหมด จะให้ข้าเอาอะไรทำ?"

ขณะที่บ้านสกุลจี้วุ่นวาย ฝ่ายเซี่ยชิงหยากลับสงบสุข

"แม่ ลองชิมเกี๊ยวกุ้งนี่สิ กุ้งเพิ่งจับขึ้นมาสดๆ หวานอร่อย เกี๊ยวก็นุ่มมาก"

ตอนเย็นคนบ้านสกุลเซี่ยกลับกันหมดแล้ว เหลือแต่ยายเซี่ยอยู่ที่นี่

เซี่ยชิงหยานวดแป้งทำเกี๊ยวกุ้ง กัดคำหนึ่งเห็นเนื้อกุ้งขาวนุ่ม ทั้งเด้งทั้งอร่อย

คนละชามเกี๊ยวขาวๆ ราดด้วยซีอิ๊วน้ำส้มสายชูและน้ำมันงา ช่างอร่อยเหลือเกิน

"เอ้า ชิงหยาก็กินสิ ต้าหยา เอ้อร์หยา ดื่มน้ำซุปเกี๊ยวเยอะๆ น้ำซุปช่วยย่อย ดื่มน้ำซุปแล้วกินเกี๊ยวเยอะๆ จะได้ไม่อืด"

ยายเซี่ยตักน้ำซุปให้ต้าหยาและเอ้อร์หยา ยิ้มกำชับ "กินข้าวต้องดื่มน้ำซุปก่อน ต่อไปไม่ต้องไปหาหมอ"

เด็กสองคนก็ชอบดื่มน้ำซุปเกี๊ยว ยกขึ้นดื่มอึกๆ

ที่โต๊ะอาหารทุกคนมีความสุข ไม่มีใครพูดถึงเรื่องวุ่นวายที่บ้านสกุลจี้

หลังกินข้าวเสร็จ ยายเซี่ยเห็นจี้เฉียนคุนไปแล้ว จึงพูดเสียงเบา "ชิงหยา ระบายโทสะก็พอเถอะ ยังไงยายแก่นั่นก็เป็นแม่ของเฉียนคุน"

ย่าจี้ไม่ใช่คนดี แต่ลูกเขยเป็นคนดี

"ช่างเถอะ เมื่อกี้เฉียนคุนก็เข้าข้างข้า แม่วางใจได้ เขาไม่ใช่คนโง่ที่กตัญญูแบบไร้เหตุผล ย่าจี้กับตาจี้ทำผิดจริง เฉียนคุนก็รู้"

เซี่ยชิงหยาตบมือยายเซี่ยเบาๆ เพื่อปลอบใจ ยิ้มพูด "นานๆ มาพักที่นี่สักวัน แม่อย่าคิดเรื่องวุ่นวายพวกนี้เลย!"

"ดีๆ แม่ไม่คิดแล้ว ชิงหยาของแม่มีความคิดอ่านดี"

วันนี้บ้านกินข้าวเร็ว หลังกินเกี๊ยวเสร็จ ต้าหยากับเอ้อร์หยาก็ออกไปเล่น

เซี่ยชิงหยาตะโกนไล่หลัง "อย่าไปไกลนะ ไม่งั้นอยู่บ้านย่อยอาหารดีกว่า"

"โธ่ แม่ ไม่เป็นไรหรอก ข้ากับพี่สาวไม่ไปไกลหรอก"

เอ้อร์หยาจูงต้าหยาวิ่งออกไป ยายเซี่ยส่ายหน้า ยิ้มอย่างเอ็นดู "ชิงหยา ปล่อยให้พวกเขาวิ่งเล่นเถอะ ตอนนี้ชาวบ้านชอบเจ้า คงไม่มีอะไรหรอก"

แต่พวกเขาไม่รู้ว่า เรื่องยุ่งยากกำลังจะมาเยือน

บ้านสกุลจี้วุ่นวายเหมือนข้าวต้มเดือด ตาจี้ตีลูกชายสองคนไร้ความสามารถ แม่ผัวลูกสะใภ้สามคนร้องไห้จนหน้าเละ เอ้อร์เป่ากับซานเป่าอัดอั้นใจ สองคนปรึกษากัน เตรียมแก้แค้นแทนพ่อแม่

"พวกเราจะไปตีต้าหยากับเอ้อร์หยาจริงๆ หรือ พ่อแม่ข้ารู้เข้าจะตีข้าตาย!"

เด็กชายร่างผอมสูง ตาเล็ก หดคอด้วยความกลัว ลังเลพูด "หรือว่า เลิกคิดดีกว่า"

จี้ซานเป่าใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำมูกแรงๆ กัดฟันพูด "เลิกไม่ได้! แม่ของเด็กต่ำช้าสองคนนั่น ทำให้พ่อข้าโดนปู่ตี จะเลิกได้ยังไง"

"ใครไม่กล้า ก็รีบไสหัวไป อย่ามาเกะกะตอนพวกเราตีคน!"

เด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกัน กลัวที่สุดเมื่อได้ยินคำว่า "ไม่กล้า"

"ไอ้พวกขี้ขลาด ใครไม่กล้า คนนั้นก็เป็นไอ้ขี้ขลาด!"

"ใครไม่กล้า?"

"มาแล้วๆ เด็กต่ำช้ารองคนนั่นมาแล้ว!"

จี้ซานเป่าเช็ดขี้มูกกำหมัด จ้องต้าหยากับเอ้อร์หยาด้วยสายตาอาฆาต

"ไอ้เด็กต่ำช้า วันนี้ข้าจะตีพวกแกให้ตาย แก้แค้นให้พ่อแม่ข้า!"