บทที่ 2168: ฉันคือจุดสูงสุด! (2)

บทที่ 2168: ฉันคือจุดสูงสุด! (2)

บทที่ 2168: ฉันคือจุดสูงสุด! (2) “ น่าเสียดายที่พวกนายยังช้าเกินไป ฉันต่อเวลาให้ครึ่งวันแล้ว แต่พวกนายก็ปีนมาได้แค่นี้เอง” หวังเต็งถอนหายใจ ส่ายหัว และพูดว่า “ เอาล่ะ ฉันต้องรีบไปที่ยอดเขาและกลับบ้านไปกินข้าวเย็นต่อ” “ เพราะงั้นลาก่อน!” ร่างของหวังเต็งหายไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาของอู๋หยาน เขามาอย่...