บทที่ 20 ทีมชั่วคราว

สบตากับหนานเว่ย

เมื่อเห็นว่าเป็นหลินฉิน หนานเว่ยก็ผ่อนคลายความระแวง เอ่ยเสียง

"ขอโทษ ฉันนึกว่าเป็นซอมบี้"

เสียงคำรามของซอมบี้นอกบ้านดังระงม หลินฉินไม่ได้พูดอะไรมาก ปล่อยมือหนานเว่ย

จากนั้นเดินเข้าไป สังเกตรอบๆ

หนานเว่ยเช่นกันวางมีดปอกผลไม้ลง กลับไปที่ห้องนั่งเล่น ทำงานที่ยังไม่เสร็จต่อ

รอจนเช็ดคราบเลือดจนเกือบหมด หนานเว่ยก็ค้นหาต่อ

โดยทั่วไป บ้านในวิลล่าใหญ่แบบนี้มักจะมีกล่องยาประจำบ้าน ข้างในจะมียาสำหรับใช้ในครอบครัว

ถ้ามีน้ำยาไอโอดีน ยาแก้อักเสบ พลาสเตอร์ปิดแผล ก็จะดีที่สุด

การเคลื่อนไหวของเธอเร่งร้อนไม่น้อย

แทบทุกลิ้นชัก ตู้ ทั้งชั้นบนชั้นล่างถูกค้นหมด

แต่สำหรับหลินฉิน หนานเว่ยยังคงมีจิตใจระแวง

หลินฉินยืนยันว่าในวิลล่าไม่มีอันตรายแฝง อดไม่ได้ที่จะเตือน: "เสียง กลัวซอมบี้ไม่มาหรือไง"

"วางใจได้ เสียงฉันไม่ดึงดูดซอมบี้มาหรอก"

หนานเว่ยตอบด้วยเสียงเบา

แม้เธอจะค้นหาค่อนข้างเร็ว แต่ก็ส่งเสียงเบามากเท่านั้น

อย่างมากก็แค่เสียงเปิดปิดลิ้นชักตู้ต่างๆ

และเธอก็ไม่ได้ผลักดึงแรงด้วย

ในที่สุด หนานเว่ยก็พบกล่องยา

เธอนั่งในห้องนั่งเล่น ก่อนอื่นใช้น้ำยาไอโอดีนทำความสะอาดบาดแผล

หลินฉินหันกลับมา มองไปที่คนอีกคนในบ้าน

สายตาของทั้งสองประสานกัน

หนานเว่ยใจหล่นวูบ รีบพูดก่อน!

"พวกเรา อยู่ร่วมกันอย่างสงบได้ไหม?"

"ก่อนนายจะตอบ ฉันต้องอธิบายเรื่องเมื่อครู่ก่อน"

"เมื่อกี้ทั้งหมดเป็นเพราะจนตรอกถึงได้ใช้วิธีนี้ พวกนั้นบุกเข้าบ้านฉันฆ่าพ่อแม่ข้าหมด ฉันหนีออกมาได้อย่างยากลำบาก ถูกจับได้อีก ฉันแน่นอนว่าต้องเอานายเป็นฟางเส้นสุดท้าย หวังให้พวกมันถอย"

"เกินความคาดหมายของฉัน นายแข็งแกร่งมาก"

"แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจใช้ประโยชน์จากนาย"

"นายช่วยฉันจัดการศัตรู ฉันช่วยนายหนีซอมบี้ ยังไงก็ถือว่าเท่ากัน"

หลินฉินหัวเราะเยาะ "เธอคิดว่าฉันเป็นคนดีหรือ?"

เขาเดินไปข้างหน้า หนานเว่ยเกร็งทั้งตัว จ้องมองเขาแน่วแน่

แต่หลินฉินเพียงแค่เดินไปที่ขอบบันได ฟังเสียงเคลื่อนไหวข้างนอก

"โครม" เสียงดังขึ้น

หนานเว่ยก็ตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้นกะทันหัน

เธอรีบยัดของในกล่องยาใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ

พร้อมกันนั้นก็ตามหลังหลินฉินไปที่บันได มองขึ้นไปชั้นบน

หลินฉินเอาปืนออกมา ระวังตัวจ้องมองชั้นบน

พร้อมกันนั้นก็ถามเบาๆ "เมื่อกี้ตอนเธอหากล่องยา ขึ้นไปชั้นบนด้วยหรือ?"

หนานเว่ยพยักหน้า "ขึ้นไป แต่ชั้นบนมีสองห้อง อีกห้องไม่ได้เข้า และประตูก็ล็อกอยู่"

หลินฉินขึ้นบันได หนานเว่ยตามหลัง

ชั้นสองสะอาดมาก แทบไม่มีของรกรุงรังอะไรเลย

รวมทั้งหมดมีสองห้อง หนึ่งห้องเปิดอยู่ อีกห้องปิด

กลิ่นเหม็นเน่าลอยอยู่ในอากาศก็ถือว่าปกติ

เพราะข้างนอกมีซอมบี้เต็มไปหมดนี่

เสียงดังมาจากห้องนอนที่ปิดประตูแน่น

หลินฉินส่งสัญญาณให้หนานเว่ยไปเปิดประตู

"เปิดไม่ได้ ประตูล็อกอยู่"

"ปัง"

พร้อมกับที่หนานเว่ยพูดจบ ประตูใหญ่ราวกับถูกอะไรบางอย่างพุ่งชนอย่างแรง ถึงกับส่งเสียงกระแทก

หนานเว่ยมองประตูบานนี้อย่างระแวดระวัง

"ข้างในนี่ไม่ใช่ซอมบี้หรอกนะ!!!"

"ถอยไป"

หลินฉินใจเย็นเกินไปหน่อย คิดครู่หนึ่ง ก็ถอยหลังไป

ในโลกหลังนี้ สถานการณ์ที่กักซอมบี้ไว้ในห้องมีไม่น้อย

ก็ไม่ถือว่าแปลก

จากเสียง ตัดสินได้ว่าไม่มาก น่าจะแค่ตัวเดียว

ซอมบี้ข้างในคงได้ยินเสียงพวกเขาถึงเริ่มคลั่ง

แต่ซอมบี้แรงไม่น้อย ประตูไม้แบบนี้ ชนไม่กี่ทีก็พัง

เป็นจริงดังคาด

มีครั้งแรก ข้างในก็ดังขึ้นครั้งที่สอง

ครั้งนี้เสียงคำรามของซอมบี้ดังขึ้น

ค่อนข้างคลั่ง

ประตูใหญ่เร็วๆ นี้ก็ทะลุเป็นรู

ซอมบี้ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด ยังคงพุ่งชนต่อ

รูบนประตูก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆ มีหัวโผล่ออกมาจากรู

อ้าปากใส่สองคน ทำท่าจะกัด

หนานเว่ยอยากอาเจียนโดยสัญชาตญาณ

ส่วนหลินฉินข้างๆ ใจเย็นมากฟันไปที่คอซอมบี้หนึ่งที

ตอนนี้หนานเว่ยไม่มีเวลาสนใจว่ามีดของหลินฉินมาจากไหน

ได้แต่มองหัวซอมบี้กลิ้งมาที่เท้าพวกเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

"ดูท่าแล้ว ที่นี่ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว"

หลินฉินพูดอย่างจริงจัง

ยืนที่หน้าต่างชั้นสอง สามารถเห็นซอมบี้ข้างนอกรวมตัวกันอยู่หน้าประตูใหญ่

เขย่าประตูเหล็กแบบลูกกรงไม่หยุด

หนานเว่ยพยักหน้า หมุนตัวลงบันได

เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นผู้หญิง เมื่อกี้ตอนค้นตู้รองเท้าเธอเห็นรองเท้าส้นสูงไม่น้อย

หารองเท้ากีฬาคู่ที่พอดีเท้ามาใส่ หนานเว่ยก็เอาธนูที่แขวนอยู่ที่ผนังตรงมุมลงมาสะพาย

หลินฉินเปิดประตูหลังโดยตรง

สวนเล็กๆ ตรงนี้เชื่อมไปอีกทิศทาง

ซอมบี้ส่วนใหญ่รวมตัวกันที่ประตูหน้า

ประตูหลังเล็กกว่า ทางเล็กด้านหลังก็มีแค่ถนนแคบๆ

สองข้างเป็นต้นไผ่

หลินฉินเลือกทิศทางบ้านตัวเองแล้วจากไปทันที ไม่สนใจหนานเว่ยที่อยู่ข้างหลัง

สองคนเคลื่อนที่ไปตามทางเล็กในป่าไผ่ ระหว่างทางยังพอปลอดภัย

แต่ก็เจอประตูใหญ่ของบ้านหลายหลังเปิดแง้มอยู่ เห็นพื้นในสวนมีคราบเลือดกระเซ็น ดูไม่ปลอดภัย

หลินฉินเดินต่อไปข้างหน้า แต่หนานเว่ยยื่นมือดึงหลินฉิน หลบในป่าไผ่ข้างๆ

บนถนนข้างหน้า มีซอมบี้สองตัวเดินโซเซไปมา

พวกมันสวมชุดพนักงานอาคาร ในมือยังถือไม้ท่อนหนึ่ง

หลินฉินขมวดคิ้ว นึกถึงพนักงานอาคารที่เห็นในกล้องวงจรปิดก่อนหน้า

สองคนนี้ไม่ใช่คนที่ตายในปากซอมบี้เป็นพวกแรกหรอกหรือ

หนานเว่ยไม่กล้าพูด หลินฉินก็ไม่เคลื่อนไหวส่งเดช

หากส่งเสียงออกไป ก็จะดึงดูดซอมบี้อีกฝั่งเข้ามา

ต้องหนีอีก ไม่คุ้มค่า

นั่งยองๆ อยู่สักพัก หนานเว่ยค่อยๆ หามุมหนึ่ง

จากนั้นเอาธนูที่เพิ่งเอามาจากในวิลล่าเล็งไปที่ซอมบี้ข้างหน้า

เสียง 'วื้ด'

ลูกธนูปักเข้าหัวซอมบี้ ตายคาที่

หนานเว่ยหยิบลูกธนูที่สอง เล็งไปที่ตัวที่เหลือ

เช่นเดียวกัน เร็ว แม่น โหด

หลินฉินยกคิ้ว ในใจอดประหลาดใจไม่ได้

ท่าทางยิงธนูเมื่อกี้ทำไมดูคุ้นตา?

เหมือนแชมป์ยิงธนูอะไรสักอย่างที่เคยหลบมาก่อน

หนานเว่ยส่งสัญญาณให้หลินฉินตามมา รีบออกจากที่นี่

เดินมาถึงข้างศพซอมบี้ หนานเว่ยดึงลูกธนูที่ปักอยู่ในหัวออกมาสองดอก

ตอนนี้เธอมีลูกธนูแค่ห้าดอก ใช้หมดก็ไม่มีแล้ว

แต่หนานเว่ยใช้ลูกธนูเกี่ยวเสื้อผ้าบนตัวซอมบี้

ต้องรู้ว่า พวกซอมบี้เหล่านี้ก่อนตายก็เป็นคน

บนตัวอาจมีของมีประโยชน์บ้าง

(จบบท)