บทที่ 19 ละเว้นชีวิตคนกล้า

หลินฉินเพิ่งจะคิดจะขู่ผู้หญิงข้างตัว ใครจะรู้ว่าคนหนีห่างจากตัวเองไปไกลแล้ว

เขาถูกใช้งาน

ถูกผลักไปอยู่จุดวิกฤต

อีกฝ่ายสองคนผู้ชาย

มือเปล่าไม่มีทางชนะ

หลินฉินรีบหยิบปืนออกมา เล็งไปที่สองคนที่กำลังเข้ามาใกล้

หวังเหว่ยกับเฉินหูเห็นดังนั้น สบตากัน ไม่ค่อยเชื่อว่าปืนในมือหลินฉินเป็นของจริง

สองคนหัวเราะเยาะ

แต่หลินฉินไม่ลังเล เล็งยิงทันที

เสียง "ปัง" ดังขึ้น

กระสุนยิงถูกขาของหวังเหว่ย เขาล้มลงกุมขาที่บาดเจ็บ เฉินหูไม่กล้าเคลื่อนไหวส่งเดช

หลินฉินเอียงหัว สายตาเรียบเฉย

เสียงดังมหึมาดังก้องเหนือย่านวิลล่า

ปลุกซอมบี้ในละแวกใกล้เคียงไม่น้อย

ที่นี่ ตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว

เฉินหูรีบวางมีดในมือลง อ้อนวอน

"ละเว้นชีวิตด้วย พวกเราสองพี่น้องไม่ได้จงใจต่อคุณ แต่เมื่อครู่เธอนั่นแทงพี่น้องเราหนึ่งมีด พวกเราถึงได้ไล่ตามออกมา"

"แล้วเมื่อกี้เธอบอกว่าคุณเป็นพี่ชายเธอ พวกเราถึงได้คิดร้ายกับคุณ"

"แต่คุณวางใจได้ ตอนนี้พวกเรารู้แล้วว่าคุณไม่ใช่ ขอคุณเห็นแก่ที่พวกเรายังไม่ได้ทำอะไร ไว้ชีวิตพวกเราด้วย!"

หลินฉินสะบัดแขนที่เจ็บเล็กน้อย ปืนกระบอกนี้ครั้งแรกที่ใช้คือตอนอยู่ที่สโมสรยิงปืน

แรงถอยหลังเขายังคุ้นเคยอยู่บ้าง

แต่ห่างจากครั้งสุดท้ายที่ใช้มาหลายวันแล้ว

ทันทีก็รู้สึกไม่ค่อยชิน

หลินฉินสะบัดแขน ยิงติดต่อกันสองนัด

สองคนนี้ ไว้ไม่ได้

บุกเข้าบ้านปล้น ฆ่าเผาปล้นสะดมแม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย

หลินฉินเคยเจอมาไม่น้อย มองทะลุเบื้องหลังได้ในแวบเดียว

บวกกับที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเมื่อกี้ก็เดาไม่ยาก

ผู้หญิงคนนี้คงจะถูกฆ่าทั้งครอบครัว เธอคนเดียวหนีออกมาได้

และสองพี่น้องนี้ ชัดเจนว่าไม่ใช่คนดี

แค่เห็นว่าตนมีปืน ชั่งน้ำหนักได้เสียถึงได้ทำท่าน้อมนอบ

หากเมื่อกี้เขาไม่ได้เอาปืนออกมา คนที่แย่แน่ๆ คือตัวเอง

เสียงคำรามของซอมบี้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

หลินฉินจัดการเสร็จไม่รอช้า หันตัวเดินบนทางเล็ก ตั้งใจจะกลับบ้าน

แต่เสียงความเคลื่อนไหวของซอมบี้ดังมาก

ชั่วครู่เดียวก็ถูกดึงดูดเข้ามา

หนานเว่ยวิ่งมาถึงประตูใหญ่ที่เชื่อมย่านวิลล่ากับโลกภายนอก แต่เห็นซอมบี้บนถนนยิ่งรวมตัวกันมากขึ้น บ้าคลั่งวิ่งมาที่นี่

ปิดกั้นทางออกจนน้ำไม่รั่ว

เธอทำได้แค่กลับทางเดิม

แต่เห็นหลินฉินคนเดียวปืนเดียวจัดการสองผู้ชายเสร็จ

ทันใดนั้นใจก็หล่นวูบ ยืนอยู่ข้างทางไม่กล้าเคลื่อนไหวส่งเดช

ระยะห่างของพวกเขาสองคนอยู่ที่ทางแยกห่างกันแค่สองก้าว

ปากกระบอกปืนของหลินฉินเล็งมาที่ตัวเอง หนานเว่ยไม่กล้าขยับเข้าไปแม้แต่นิด

เสียงซอมบี้ข้างหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

หนานเว่ยยกมือขึ้น ท่าทางยอมแพ้

แต่เสียงคำรามของซอมบี้ยิ่งใกล้เข้ามา แบบนี้ต่อไป ไม่ตายในปากซอมบี้ ก็ตายใต้กระสุนปืน

ดวงตาของหนานเว่ยจ้องปากกระบอกปืนของหลินฉินแน่วแน่

แค่เขาเหนี่ยวไก ตัวเองก็จะลงมือทันที

หลินฉินถือปืน เล็งไปที่หนานเว่ย ค่อยๆ เหนี่ยวไก

ในเวลาเดียวกัน หนานเว่ยก็ขยับ

เธอเบี่ยงตัว ตั้งใจจะเข้าไปแย่งปืนในมือหลินฉิน

ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย!

เสียง 'ปัง' ดังสนั่น

ซอมบี้ข้างหลังหนานเว่ยล้มลง

ซอมบี้ที่ตามเธอเข้ามาไม่น้อยเลย

หลินฉินไม่มีเวลามาสนใจผู้หญิงคนนี้

ในจังหวะที่เธอวิ่งเข้ามา เตะไปที่ท้องเธอหนึ่งที เพิ่มระยะห่างระหว่างสองคน

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น ระยะห่างของซอมบี้ก็ใกล้มาก ห่างแค่สามสี่ก้าวเท่านั้น

หลินฉินยิงติดต่อกันอีกหลายนัด ยิงใส่ซอมบี้ที่วิ่งอยู่หน้าสุด

ระยะแบบนี้ แทบจะยิงโดนหัวทุกนัด

เห็นซอมบี้มากขึ้นเรื่อยๆ กระสุนก็หมด

หลินฉินหมุนตัวรีบจากไปพร้อมกับเปลี่ยนแม็กกาซีนใหม่

ห้องขยะอยู่ใกล้ประตูตะวันตกของย่านวิลล่า ที่นี่ซอมบี้จะเข้ามาได้เร็วที่สุด

ซอมบี้ทางประตูตะวันออกคงเหมือนกัน เขาจะกลับไปคงหลีกเลี่ยงการรวมตัวของซอมบี้ไม่ได้

แต่ถ้าเขาเร็วพอ อย่างน้อยก็จะไม่เจอกับกองทัพซอมบี้

ซอมบี้ไม่กี่ตัว เรื่องที่ปืนแก้ได้ ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่

ชั่วพริบตา หลินฉินก็หายไปจากสายตาของหนานเว่ย

ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้ฆ่าตัวเอง!

หนานเว่ยได้สติ ในความสับสนก็ตามไป

ตอนนี้ มีแค่ทิศทางนี้ที่ยังไม่มีซอมบี้

บนตัวเธอมีบาดแผล กลิ่นคาวเลือดจะทำให้ซอมบี้คลั่งและเล็งเป้ามาที่ตัวเอง

ดูเหมือนจะไม่มีที่ปลอดภัยพอ

เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นมีปืน คงจะเป็นตำรวจหรือพวกเดียวกัน?

อย่างไรเสียในสังคมที่มีกฎหมายเช่นนี้ คนที่หาปืนได้ คงไม่ใช่คนธรรมดา

สาวเท้า หนานเว่ยวิ่งสุดชีวิต

ในความเห็นของเธอ หลินฉินมีความสามารถเด็ดขาด

ถ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เสียสละนิดหน่อยจะเป็นไร?

ยิ่งกว่านั้น เขาก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณต่อตัวเองไม่ใช่หรือ

แก้แค้นให้พ่อแม่ ไม่ได้ฆ่าตัวเอง

และตอนนี้ ซอมบี้จำนวนมากบุกเข้ามาปิดกั้นเส้นทางข้างหน้า

จะกลับไป ก็ต้องผ่านฝูงซอมบี้

หลินฉินหลบอยู่ที่ขอบกำแพง รู้สึกเสียดาย บางทีเมื่อกี้เขาควรจะปีนเข้าถังขยะโดยตรง!

ทันใดนั้น ก้อนหินลูกหนึ่งจากข้างบนตกลงมาโดนหัวเขา

หลินฉินเงยหน้าขึ้น ก็เห็นผู้หญิงคนเมื่อกี้ กำลังนั่งยองๆ อยู่บนกำแพง มองตัวเอง

"อยากรอเลี้ยงซอมบี้หรือไง"

หลินฉินขมวดคิ้ว

"ปีนกำแพงเป็นไหม รีบเร็ว!"

"ซอมบี้เยอะเกินไป ไม่มีที่อื่นให้หลบแล้ว"

หนานเว่ยพูดจบ กระโดดลงมาเข้าไปในสวน

เธอต้องรีบเข้าไปปิดประตูบ้าน จัดการคราบเลือดบนตัวให้สะอาด

หลินฉินลังเลครู่หนึ่ง

ระยะห่างระหว่างวิลล่าไม่ได้ใกล้กัน ตอนนี้ทุกทางเดินเล็กมีแต่ซอมบี้

ไม่ใช่แค่สองสามตัว ห้าตัว

แต่เป็นหลายสิบตัว

อีกไม่นาน ที่นี่ก็จะถูกซอมบี้ค้นพบ

หลินฉินเงยหน้ามองกำแพงที่ไม่สูงนัก

ข้างบนยังมีคราบเลือดของหนานเว่ยติดอยู่

แบบนี้ยิ่งยุ่งยาก

คราบเลือดที่เหลือ ซอมบี้จะมีเป้าหมายชัดเจนมาตรงนี้

หลินฉินไม่ลังเล ปีนขึ้นไปทันที จากนั้นเอาน้ำหอมดอกไม้ออกมาราดบริเวณที่มีเลือด

กลิ่นน้ำหอมดอกไม้แรงมาก สามารถกลบกลิ่นคาวเลือดได้

อย่างน้อยก็ทำลายระดับความไวต่อกลิ่นเลือดของซอมบี้ได้

กระโดดลงมาจากกำแพงสวน หลินฉินยังไม่ลืมราดเพิ่มอีก

จนกระทั่งราดหมดทั้งขวด หลินฉินถึงได้เดินเข้าบ้าน

โชคดีที่ในบ้านไม่มีผู้รอดชีวิตคนอื่น

หนานเว่ยเดินเข้าไป ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำเปิดน้ำ

แต่น้ำหยุดไหลนานแล้ว

เธอได้แต่หาผ้าขนหนูสะอาดมาเช็ดเลือดบนตัวทีละจุด

มีเสียงดังมาจากข้างนอก เธอระแวดระวังถือมีดปอกผลไม้มาที่หน้าประตูใหญ่

พร้อมกับที่ประตูเปิดออก มือที่ถือมีดก็แทงออกไปทันที

กระแสลมแรงพัดมา หลินฉินยกมือป้องกันโดยสัญชาตญาณ

(จบบท)