บทที่ 18 เฉือนคม

บทที่ 18 เฉือนคม

เสี่ยวโก่วร้องโหยหวนด้วยเสียงอันน่าสลด

ปลายมีดจ่อเข้าสู่ลำคอของมัน เลือดพุ่งกระฉูดไปทั่วตัวฟางจือสิง

“นี่มัน…?!”

จ้าวซานแย่กับจ้าวต้าจื้อยืนนิ่งงันกับที่

ฟางจือสิงจู่ ๆ ก็ใช้มีดแทงหมาของตัวเองจนตาย

เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? พ่อลูกจ้าวต่างอึ้ง และ มองไม่วางตา

ฟางจือสิงมีสีหน้าเยือกเย็น ดวงตาจ้องไปข้างหน้า

ทันใดนั้นเอง แผงควบคุมของระบบเกิดความพร่ามัวไปชั่วขณะ แล้วกลับมาแจ่มชัดอีกครั้ง

【2. ฆ่า 2 สิ่งมีชีวิตที่ระดับเดียวกัน (2/2)】

【วิชาดาบขั้นพื้นฐาน·เงื่อนไขการอัพเกรดครบแล้ว จะอัพเกรดหรือไม่?】

“สำเร็จแล้ว!!”

ฟางจือสิงดีใจสุดขีด เขาเดิมพันถูกจริง ๆ เสี่ยวโก่ว และ เขามีระดับเท่ากัน แม้แต่ระดับวิญญาณก็ยังสอดคล้องกัน

“อัพเกรด!”

ฟางจือสิงตอบรับโดยไม่ลังเล จิตใจของเขาสั่นไหวทันที

ในพริบตา เขาก็เข้าสู่สภาวะลึกลับประหนึ่งฝัน เขาฝึกฝนวิชาดาบอย่างไม่หยุดหย่อนในฝันนั้น ทั้งการฝึกฝนความรู้สึกของมือ ข้อมือ ท่วงท่าของร่างกาย และจังหวะก้าวเดิน

เขาค่อย ๆ ผสานทุกการเคลื่อนไหวจนกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียว ไม่แข็งทื่อ ไม่ขาดความเป็นธรรมชาติ พลังในร่างรวมตัวกันจนกระชับ ก่อเกิดเป็นการผสานดาบและตัวเข้าด้วยกัน!

ชั่วขณะหนึ่ง ฟางจือสิงรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาปล่อยลมหายใจออกยาว รู้สึกถึงพลังที่เอ่อล้นออกมาในร่างกาย

และเท่านั้นยังไม่พอ!

“หืม ไข้ฉันหายแล้ว!”

ฟางจือสิงรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ก่อนหน้านี้ยังปวดหัว ตัวร้อน ปวดเมื่อยไปทั้งตัว แต่ตอนนี้อาการทั้งหมดหายไปอย่างน่าอัศจรรย์

เขาหายป่วยโดยไม่ต้องใช้ยาเลย!

ฟางจือสิงรู้สึกตกตะลึง เขายกมือขึ้นมาดู พบว่ารอยด้านที่เคยมีหายไปหมด เหลือเพียงผิวหนังที่แข็งแรงและใสกระจ่าง

เหมือนร่างกายของเขาได้ถูกรีเฟรช รีเซ็ต และอัพเกรดเป็นเวอร์ชั่นใหม่!

“หมายความว่าทุกบาดแผลหรือปัญหาสุขภาพสะสมในตัวจะถูกลบออกไปหมดเมื่ออัพเกรด”

ฟางจือสิงรู้สึกดีใจอย่างล้นเหลือ

ในตอนนั้นเอง ข้อความระบบก็อัพเดตขึ้นมา

【วิชาดาบขั้นพื้นฐาน·สมบูรณ์】

【ทักษะระเบิดพลัง: เฉือนขาว (Lv1)】

ฟางจือสิงแววตาเป็นประกาย

ทักษะระเบิดพลัง ชื่อก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเป็นการโจมตีที่เกิดขึ้นฉับพลัน

ทักษะระเบิดพลังนี้ก็คือการปลดปล่อยท่าพิเศษเพื่อสร้างความเสียหายมหาศาล

“ทักษะระเบิดพลังนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะได้ครอบครอง!”

ฟางจือสิงยกศีรษะขึ้น มือจับด้ามมีดอีกครั้ง ดึงมีดออกจากร่างของเสี่ยวโก่ว

“แก…”

จ้าวซานแย่ตะลึงงัน มองอย่างสงสัย และ พูดว่า “แกทำอะไร ฆ่าหมาตัวเองทำไม?”

จ้าวต้าจื้อยิ้มเยาะ และ พูดว่า “ต้าเหนียว แกคงไม่ได้คิดว่าเราจะกินหมาของแกหรอกนะ? โง่เง่าจริงๆ ที่เราอยากกินน่ะ…ก็คือแก!”

ฟางจือสิงใบหน้าเย็นชา กล่าวอย่างสงบว่า “ตอนแรกฉันคิดว่า คนที่ทำให้ลุงเอ้อร์โกว กับ ลุงหลิวตายคงทำไปเพราะหิวจนขาดสติถึงต้องกินคน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฆาตกรจะเป็นพวกแกสองพ่อลูก”

จ้าวซานแย่ได้ฟังก็แลบลิ้นพลางพูดว่า “แกคงไม่เข้าใจหรอก ฉันคิดถึงรสชาตินั้นมาตลอด ความอดอยากครั้งนี้มันปลุกความทรงจำที่หลับใหลของฉันขึ้นมา อดทนไม่ไหวแล้ว เข้าใจไหม?”

จ้าวต้าจื้อแทรกขึ้นว่า “พ่อ พูดมากทำไม?”

พูดจบ เขาก็ยกมีดล่าสัตว์เดินตรงเข้ามา

จ้าวต้าจื้อสูงเกือบหนึ่งเมตรแปด ร่างกายกำยำกว่าและสูงกว่าฟางจือสิงอยู่สองช่วงศีรษะ

เขาก้าวยาว ๆ เข้ามาเรื่อย ๆ จนถึงฟางจือสิง จากนั้นก็เร่งพุ่งเข้าไปประชิดตัว ยกมีดล่าสัตว์ฟันลงจากด้านบน!

ฟางจือสิงเบี่ยงตัวหลบอย่างว่องไว พลางชักมีดขึ้นอย่างแนบเนียน ดาบพุ่งไปชี้ฟ้า และ ค้างไว้

เสียง “ปึ่ด!” ดังขึ้น

ร่างของทั้งสองคนสวนผ่านกันไปมา จ้าวต้าจื้อก้มมองเห็นท้องของตัวเองถูกผ่าเปิด เลือด และ ลำไส้ทะลักออกมา

“อ…อา??”

จ้าวต้าจื้อตาเบิกโพลง สมองขาวโพลน ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดรุนแรงที่พุ่งเข้าใส่

“ต้าจื้อ!!”

จ้าวซานแย่หน้าแข็งทื่อ อ้าปากค้าง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง

จ้าวต้าจื้อล้มลงอย่างช้า ๆ

ฟางจือสิงเก็บดาบเข้าฝัก จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าหาจ้าวซานแย่

“อย่าเข้ามา!”

จ้าวซานแย่ร้องเสียงหลงถอยหลังอย่างลนลาน

“ทักษะระเบิดพลัง·เฉือนขาว!”

ประกายเย็นเฉียบสาดแสง จ้าวซานแย่เห็นเงาดาบแวบขึ้นมาอยู่เหนือศีรษะ จากนั้นก็พุ่งตรงกลางลำตัวของเขา

เฉือนขาว หรือที่เรียกอีกชื่อว่าเฉือนคม เป็นกระบวนท่าที่เรียบง่าย แต่แสดงให้เห็นถึงความคมกริบของดาบอย่างหมดจด

พลังทั้งหมดของฟางจือสิงรวมเป็นหนึ่งเดียว ท่าทางเหมือนง้างคันธนูยิงลูกธนู ทะยานด้วยพลังดาบอันดุดัน!

ฟึบ!

ร่างของจ้าวซานแย่แข็งทื่อทันที

ปรากฏเส้นเลือดที่ค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาเป็นแนวตั้งจากกลางหน้าผากลากยาวลงมา

ฉึบ!

ร่างของจ้าวซานแย่ผ่ากลางแยกออกเป็นสองซีก ล้มลงไปด้านหลัง

เลือดทะลักออกมานองเต็มพื้น!

ฟางจือสิงหอบหายใจรุนแรง ร่างกายสั่นสะท้านก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น สีหน้าเริ่มซีดเซียว

ทักษะระเบิดพลังนี้ใช้พลังมหาศาลจนร่างกายของเขาอ่อนล้าหมดแรงในทันที!

ในหัวของฟางจือสิงรู้สึกถึงความอ่อนเพลียอย่างยิ่งจนแทบจะหมดสติ

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามดังขึ้นในความคิดของเขา “ฟาง! จือ! สิง!”

“เฮ้ย ไอ้บ้าเอ๊ย แกกล้าดียังไงถึงฆ่าฉัน!”

【ชีวิตของเสี่ยวโก่วที่เหลืออยู่: 1】

เสี่ยวโก่วลุกขึ้นมา บาดแผลทะลุผ่านคอของมันกลับหายไปอย่างน่าอัศจรรย์

มันวิ่งมาหาฟางจือสิง ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ ขบฟันแยกเขี้ยวอยากจะกัดฟางจือสิงให้ตาย

ฟางจือสิงหอบหายใจแล้วถามอย่างสงบว่า “ยังรู้สึกป่วยอยู่ไหม?”

เสี่ยวโก่วอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตรวจดูสภาพร่างกายตัวเองอย่างละเอียด แล้วก็ต้องประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นนี่! ฉันไม่รู้สึกเจ็บป่วยอะไรเลย หายดีแล้ว!”

ฟางจือสิงคิดในใจอย่างที่คาดไว้ พยักหน้า และ พูดว่า “การฟื้นคืนชีพของนายต้องเป็นการฟื้นฟูเต็มที่แน่นอน! นั่นหมายความว่าไม่ว่านายจะบาดเจ็บหนักแค่ไหนก่อนตาย เช่น แขนขาดขาหัก เมื่อฟื้นคืนชีพก็จะกลับมาเหมือนเดิมทุกอย่าง”

เสี่ยวโก่วเพิ่งเข้าใจ พลันแยกเขี้ยวแล้วพูดว่า “แต่มันไม่ได้ลบล้างความจริงที่ว่าแกฆ่าฉันไปครั้งหนึ่งแล้ว!”

ฟางจือสิงไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่ฆ่านาย แล้วฉันจะฆ่าคนกินคนสองคนนี้ได้ยังไง?”

เสี่ยวโก่วมองไปยังศพสองร่างบนพื้น ก่อนจะหันไปมองแผงควบคุมระบบของฟางจือสิงด้วยความตะลึง “แกฆ่าฉันเพื่อให้บรรลุเงื่อนไข แล้วได้รับการอัพเกรด!”

ฟางจือสิงพยักหน้ารับ

เสี่ยวโก่วนิ่งไปสักพัก ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ

ฟางจือสิงขมวดคิ้ว พูดอย่างหมดคำ “จะหัวเราะอะไรนักหนา?”

เสี่ยวโก่วหัวเราะเยาะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ ที่แท้แกกับหมาก็มีระดับเท่ากัน!”

ฟางจือสิงหน้าเจื่อน หันไปเก็บของจากศพ

บนตัวจ้าวซานแย่ไม่มีเงินติดตัวเลย มีเพียงมีดพกหนึ่งเล่ม ธนูหนึ่งคัน และลูกธนูห้าดอก

ส่วนจ้าวต้าจื้อก็ไม่มีเงินเช่นกัน นอกจากมีดล่าสัตว์แล้ว ก็ยังมีธนูเขาวัวและลูกธนูสิบสองดอก

ฟางจือสิงหยิบธนูเขาวัวขึ้นมาทันที

【อาวุธเย็น: ธนูเขาวัว ทำจากเขาวัว โครงไม้ไผ่ เนื้อวัว ความยาว 78 เซนติเมตร ระยะยิงสูงสุดประมาณ 120 เมตร】

“ธนูดีจริง ๆ!”

ดวงตาของฟางจือสิงเปล่งประกายด้วยความดีใจ จิตใจพองโตอย่างยิ่ง

..........