บทที่ 179 การต่อสู้ที่ยืดเยื้อ! ชัยชนะในการแข่งขัน!

การแข่งขันรอบที่สามเริ่มขึ้น

ตามคำสั่งของโม่หานหาน ซูเข่อชิงจึงไม่ได้เอาจริงเอาจังกับการแข่งขันครั้งนี้ ถึงขนาดไม่ได้เปิดเผยความพิเศษของอาชีพของตัวเอง แต่ใช้เพียงสมรรถภาพร่างกายต่อสู้กับฝ่ายตรงข้าม

แต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นนักเรียนจากเขตกลาง พลังของพวกเขาใกล้เคียงกับระดับตำนาน ซูเข่อชิงที่ไม่ได้ใช้ทักษะอาชีพของตัวเองจึงแพ้การแข่งขันอย่างรวดเร็ว

หลังจากความพ่ายแพ้สองครั้งติดต่อกัน ในที่สุดฝ่ายตรงข้ามก็ได้รับชัยชนะ

ฝ่ายตรงข้ามอดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงดีใจ ขวัญกำลังใจที่ตกต่ำของทีมตอนนี้ก็กลับมาสูงขึ้น ดวงตาของแต่ละคนกลับมามีความกระหายชัยชนะอีกครั้ง

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินฉางเฟิงยิ่งเห็นด้วยกับวิธีการของโม่หานหาน

พวกเขาเป็นนักเรียนชั้นปีหนึ่ง แต่กลับมีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ แน่นอนว่าจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกถึงความแตกต่างที่มากเกินไป หากแพ้ติดต่อกันไปเรื่อยๆ อาจจะเกิดสภาพจิตใจที่ไม่ดีได้

มนุษย์แตกต่างจากสัตว์อสูร หากคิดจะทำอะไรแอบแฝง คนที่จะเสียเปรียบก็คือพวกเขาที่ยืนอยู่ในที่แจ้ง

แม้จะไม่ได้ชนะสามครั้งติดต่อกัน แต่ทุกคนจากหัวชิงกลับไม่ได้ใส่ใจ

เพราะพวกเขาไม่มีทางที่จะแพ้ถึงหกครั้ง!

ไม่ต้องพูดถึงว่านักเรียนชั้นปีหนึ่งปีนี้ล้วนแต่เป็นพวกผิดปกติ แม้แต่ชั้นปีสองก็ล้วนถึงระดับทองคำขึ้นไป นักเรียนชั้นปีสามอย่างหลี่ซื่อและเหวินโจวก็ทะลุถึงระดับตำนาน และยังมีหลินเค่อร์ที่มีพลังน่าสะพรึงกลัว

พลังของเลาหลางและคนอื่นๆ ในชั้นปีสี่ก็ยิ่งแข็งแกร่ง

ทั้งชมรมของพวกเขาเปรียบเสมือนกำแพงเหล็ก การจะขุดมุมเล็กๆ สักมุมยังเป็นไปไม่ได้ แล้วจะแพ้การแข่งขันได้อย่างไร?

เป็นเพียงการตบหน้าแล้วให้ลูกอมเท่านั้น

แต่อย่างเห็นได้ชัด ฝ่ายตรงข้ามยังคงจมอยู่ในความสุขของชัยชนะ

พวกเขาเลือกหลี่ผิงจากชั้นปีหนึ่งอย่างไม่ลังเล

"การแข่งขันครั้งนี้ฉันชนะได้ไหม?"

หลี่ผิงก็เป็นคนที่ไม่สนใจแพ้ชนะ ถามโม่หานหานอย่างว่าง่าย

ความหมายในคำพูดชัดเจนโดยไม่ต้องอธิบาย นั่นคือถ้าเขาต้องการชนะ ก็จะไม่มีทางเสียการแข่งขันครั้งนี้ แต่ถ้าต้องการให้เขาแพ้ก็ได้

โม่หานหานครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ ส่ายหัว

หลี่ผิงรับรู้ความหมายของเธอ กอดหัวทำท่าไม่จริงจังเดินขึ้นไปบนสนาม ฝ่ายตรงข้ามยังคงส่งนักเรียนจากเขตกลาง

หลี่ผิงคือผู้ที่ได้ที่หนึ่งในท้องถิ่นของพวกเขา

หลินฉางเฟิงไม่เคยสงสัยในพลังของเขา หลี่ผิงเมื่อเทียบกับหลี่อานแล้วมีความรอบด้านกว่า ฉลาดกว่า เมื่อเทียบกับซูเข่อชิง พละกำลังก็แข็งแกร่งกว่ามาก

อย่ามองที่ท่าทางไม่จริงจังของเขาในยามปกติ พลังของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าฉินหยูและหวังเสี่ยวหยูเลย ในการต่อสู้ยังดูคล่องแคล่วว่าด้วยซ้ำ

แต่น่าเสียดายที่การแข่งขันครั้งนี้เขาไม่สามารถใช้พลังทั้งหมดได้

หลังจากการต่อสู้แบบแกล้งทำสองสามกระบวนท่า หลี่ผิงก็แพ้

นับจากนี้ ฝ่ายตรงข้ามชนะสองรอบติดต่อกัน

การที่สามารถได้รับชัยชนะสองครั้งในทีมที่ผิดปกติอย่างหัวชิง สำหรับฝ่ายตรงข้ามแล้วทำให้ขวัญกำลังใจพุ่งสูง เงาของความพ่ายแพ้ในตอนแรกก็หายไปหมด

ผู้ชมบนอัฒจันทร์ก็พากันถอนหายใจ

เพราะสองรอบแรกนั้นน่าตื่นตาตื่นใจมาก แม้จะรู้ว่าตามสถานการณ์ปกติ นักเรียนชั้นปีหนึ่งไม่สามารถเอาชนะนักเรียนจากเขตกลางได้

แต่เมื่อเห็นซูเข่อชิงและหลี่ผิงแพ้สองรอบติดต่อกัน พวกเขาก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

หลายคนเริ่มเชียร์ฝ่ายตรงข้าม

สี่รอบผ่านไป แต่ละฝ่ายชนะสองครั้ง

การแข่งขันรอบที่ห้ากำลังจะเริ่มขึ้น

ครั้งนี้ฝ่ายตรงข้ามเลือกหวังเสี่ยวหยู

เขาก็เช่นกัน ขอความเห็นจากโม่หานหาน

"ต่อจากนี้ ชนะทั้งหมด"

โม่หานหานมองลงไปด้วยสายตาสงบนิ่ง พูดอย่างเรียบเฉย

"รับทราบ!"

รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของหวังเสี่ยวหยู

แม้ว่าอาชีพของเขาจะเสียเปรียบในตอนกลางวัน แต่พลังโดยรวมกลับไม่ธรรมดา ยังคงสามารถควบคุมพลังของเอลฟ์ได้ ระดับก็สูงกว่าคนอื่น

ผลลัพธ์ จึงเห็นได้ชัดเจน

หลินฉางเฟิงยืนอยู่บนชั้นสอง มองดูทุกอย่างด้วยรอยยิ้ม

เพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามมีความหวังลมๆ แล้งๆ หวังเสี่ยวหยูถึงขั้นปล่อยน้ำบ้าง ทำให้ฝ่ายตรงข้ามคิดว่าเป็นเพียงความพลั้งเผลอที่แพ้การแข่งขันครั้งนี้

การแข่งขันจบลง หวังเสี่ยวหยูกลับเข้าทีม

และฝ่ายตรงข้ามก็โกรธจัดเลือกคู่ต่อสู้สำหรับรอบที่หก

ฉินหยู

"พวกเธอแสดงได้เหมือนจริงมาก"

ก่อนจะลงไป ฉินหยูขมวดคิ้วพูดกับพวกเขา

พวกเขามักจะซ้อมด้วยกันบ่อยๆ จึงคุ้นเคยกับพลังของกันและกันเป็นอย่างดี แต่ฉินหยูนอกจากจะมีพลังแข็งแกร่งแล้ว ยังเป็นคนหัวแข็งอีกด้วย

ดังนั้น

การแข่งขันครั้งนี้จบลงอย่างรวดเร็วผิดปกติ

ฝ่ายตรงข้ามเพิ่งจะโจมตีครั้งแรก ฉินหยูก็รีบใช้ทักษะ แทบจะกดอีกฝ่ายจนมุม แล้วโยนออกนอกสนามไปเลย

ความเร็วถึงขนาดทำให้ฝ่ายตรงข้ามตั้งตัวไม่ทัน

หลังจากความเงียบชั่วขณะ

อัฒจันทร์ก็เริ่มเปล่งเสียงเชียร์อย่างดังกึกก้อง!

การแข่งขันครั้งนี้ในที่สุดก็ทำให้พวกเขาเห็นเงาของหลินฉางเฟิง และยังทำให้พวกเขาตระหนักอีกครั้งว่า นักเรียนชั้นปีหนึ่งของหัวชิงนั้นน่าสะพรึงกลัวจริงๆ!

อัศวินศักดิ์สิทธิ์นั่งอยู่ตรงกลาง มองดูฉินหยูจบการแข่งขันอย่างสมบูรณ์แบบ พยักหน้าอย่างพอใจ ดวงตาฉายแววภาคภูมิใจ

หลินฉางเฟิงยิ้ม

ได้แต่บอกว่าฝ่ายตรงข้ามเลือกผิดคนตั้งแต่แรก

ทีมที่มาท้าทายนี้ในเขตเมืองหลักถือว่าอยู่ระดับกลางค่อนไปทางบน แต่การแข่งขันต่อจากนี้ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว หลินฉางเฟิงหรี่ตาลง พิงเก้าอี้งีบหลับไปชั่วครู่

ไม่นาน เสียงของกรรมการก็ดังขึ้นจากด้านล่าง

เป็นไปตามที่หลินฉางเฟิงคาดการณ์ไว้ พวกเขาชนะ

ฝ่ายตรงข้ามยังคงใช้กลยุทธ์ท้าทายรุ่นน้องเพื่อให้ได้ชัยชนะ น่าเสียดายที่พวกเขาจะไม่ได้รับชัยชนะอีกแล้ว

หลิวหลี่และคนอื่นๆ ทั้งซ่อนพลังไว้ และโค่นฝ่ายตรงข้ามลง

หลังจากชนะติดต่อกันอีกสองรอบ หัวชิงก็เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะหกครั้งก่อน

การแข่งขันจบลง

นับจากนี้ ทีมจากสถาบันแรกก็ถูกคัดออก

หัวชิงทั้งทีมไม่มีใครได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย!

จากสถานการณ์ที่พวกเขาดูคล่องแคล่วนั้น ดูเหมือนแม้แต่พละกำลังก็แทบไม่ได้ใช้เลย

ทีมที่แพ้ตอนนี้กำลังหดคอ ใบหน้าดูอเนจอนาถ

ทีมอื่นๆ ก็มีสีหน้าเคร่งเครียด

ดูเหมือนว่าพวกเขาประเมินนักเรียนชั้นปีหนึ่งเหล่านี้ต่ำเกินไป

พวกเขาไม่เคยเป็นลูกเบาให้ใครรังแกมาตั้งแต่แรก!

มันเป็นกับดักที่โม่หานหานวางไว้ให้พวกเขาต่างหาก!

แถมพวกเขายังภูมิใจตัวเองคิดว่าจะได้รับชัยชนะ

ในพื้นที่พักของสถาบันเวทมนตร์

ตอนนี้ หลี่ยี่ผิงกำลังขมวดคิ้วมองดูสถานการณ์บนเวที

เธอไม่คิดว่าเด็กหนุ่มที่พูดจาไม่เคารพเธอในเทือกเขานั้นจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ พลังของคนอื่นๆ ก็ไม่อ่อนด้อยเช่นกัน

เธอรู้จักโม่หานหานมานาน จึงรู้ดีที่สุดถึงกลอุบายดำๆ ของเธอ นักเรียนที่แพ้การแข่งขันเหล่านั้นชัดเจนว่าตั้งใจปล่อยน้ำ!

นักเรียนชั้นปีหนึ่งพวกนี้ล้วนถึงระดับทองคำขึ้นไปทั้งหมด!

แม้แต่สถาบันเวทมนตร์ของพวกเขาก็ไม่เคยมีสถานการณ์แบบนี้!

ที่แข็งแกร่งที่สุดก็มีแค่ชุ่ยปินที่ถึงระดับทองคำตั้งแต่ชั้นปีสอง

แต่ดูตอนนี้ กลับสู้แม้แต่ชั้นปีหนึ่งของอีกฝ่ายก็ไม่ได้

แน่นอน สถานการณ์นี้ไม่ได้มีแค่หลี่ยี่ผิงคนเดียวที่สังเกตเห็น ทีมอื่นๆ ก็มีสีหน้าเคร่งเครียด จ้องมองเวทีจนอดจมอยู่ในภวังค์ไม่ได้

หัวชิง แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ...

สุดท้ายแล้ว พวกเขาได้แต่สรุปเช่นนี้

ทุกคนที่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดในสายการต่อสู้ของแต่ละสถาบัน แต่บัดนี้เมื่อเผชิญหน้ากับนักเรียนของหัวชิง พวกเขากลับเกิดความรู้สึกพ่ายแพ้ขึ้นมา

(จบบท)