บทที่ 17 พี่ใหญ่

บทที่ 17 พี่ใหญ่

ถาดอาหารวางลงบนโต๊ะ หยวี่หมิง และ ชุยเจี้ยน เงยหน้าขึ้นมอง เห็นนักเรียนคนที่สามที่ถือบัตรสีน้ำเงินซึ่งเป็นผู้หญิง หยวี่หมิง มองเธอและสงสัยเกี่ยวกับอายุของเธอ น่าจะอยู่ระหว่าง 19 ถึง 27 ปี เธอสูงประมาณ 1.7 เมตร ร่างกายเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ ชุดฝึกซ้อมเปียกไปเกือบครึ่ง ผมหางม้าชุ่มไปด้วยเหงื่อและเปียกจนสามารถบีบน้ำออกได้ บริเวณใบหน้าแม้จะถูกล้างไปด้วยเหงื่อ แต่รอบคอยังมีคราบดินทรายติดอยู่

สำหรับ ชุยเจี้ยน เขาไม่มีข้อสงสัยใด ๆ นอกจากความประทับใจว่าเธอดูทรงพลังมาก กล้ามแขนและท่อนแขนที่โผล่พ้นจากเสื้อแขนสั้นออกมาบอกให้รู้ว่าเธอแข็งแกร่งเต็มเปี่ยม และท่าทางก้าวเดินของเธอก็บ่งบอกถึงความคล่องแคล่วว่องไ

เธอจ้องมองทั้งสองคนกลับด้วยสายตาแน่วแน่และกล่าวว่า “ฉันชื่อ หลินเฉิน พวกคุณเข้ามาได้ยังไง?”

ชุยเจี้ยน มองไปที่ หยวี่หมิง ขณะที่ หยวี่หมิง มองกลับไปที่ ชุยเจี้ยน ท่าทางของ หลินเฉิน ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนต้องรับมือกับคนที่ตรงไปตรงมาอย่างถึงที่สุด ราวกับไม่ต้องตอบก็เป็นทางที่ถูกต้อง

หลินเฉิน เร่งเร้า “ตอบมา!”

ชุยเจี้ยน พยายามแสดงท่าทางเป็นมิตร “คุณหลิน…”

หลินเฉิน ขัดขึ้น “เรียกฉันว่า หลินเฉิน หรือ พี่ใหญ่” เสียงของเธอดังก้องจนทำให้โต๊ะรอบ ๆ หันมามอง

เธอหันไปมองโต๊ะรอบข้าง หนึ่งในนั้นกระซิบเบา ๆ ว่า “อย่าไปมีเรื่องกับเธอ” ทำให้คนอื่น ๆ หยุดมองโต๊ะสีน้ำเงินและกลับไปสนใจอาหารของตน หยวี่หมิง และ ชุยเจี้ยน ดูออกว่าเธอมีภูมิหลังที่ต่างจากพวกเขา ชุดและรองเท้าที่เธอสวมใส่มีราคาสูงพอจะซื้อชุดของ ชุยเจี้ยน ได้ถึงสิบชุด ไม่แปลกใจเลยที่เธอดูเหมือนมีเส้นสายใหญ่โต

ชุยเจี้ยน กล่าว “พี่ใหญ่ ผมชื่อ ชุยเจี้ยน ผมพลาดช่วงการสมัครเข้าเรียน หลินอวี่ เห็นใจผมก็เลยช่วยเอาบัตรสีน้ำเงินมาให้”

หลินเฉิน ไม่พอใจนัก “หลินอวี่ เด็กน้อยคนนี้ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเสมอ”

เด็กน้อย? ดูจากอายุก็ไม่น่าจะต่างกันสักเท่าไหร่ แต่ทำไมเธอถึงพูดราวกับว่าตัวเองแก่กว่าอย่างนั้น

หลินเฉิน หันไปมอง หยวี่หมิง ซึ่งตอบอย่างตรงไปตรงมา “พี่ใหญ่ครับ บัตรสีน้ำเงินของผมเป็นของที่เจ้านายซื้อจากคุณหนูสามของกลุ่มจูมู่”

หลินเฉิน ได้ยินจึงกล่าว “กลุ่มจูมู่สินะ เรียกฉันว่า หลินเฉิน ก็พอ” เธอหันมามอง ชุยเจี้ยน และกล่าวว่า “นายเป็นคนของตระกูลฉัน ถ้ามีใครมารังแกนายก็มาบอกฉันได้”

ชุยเจี้ยน รู้สึกงุนงงเล็กน้อย เขาไม่แน่ใจว่า หลินเฉิน มีภูมิหลังอย่างไร แต่เธอกลับมีท่าทางประหนึ่งเป็นผู้อุปถัมภ์และเต็มไปด้วยพลัง

หลินเฉิน กล่าวต่อ “ฉันพักอยู่ที่ห้อง 301 ตอนสองทุ่มคืนนี้มาหาฉันด้วยนะ ไปซ้อมต่อยกันหน่อย”

ชุยเจี้ยน ตอบรับ “ได้เลย พี่ใหญ่”

หลินเฉิน พยักหน้าอย่างพอใจและลุกจากโต๊ะไปยังโต๊ะสีเขียว ทันทีที่เธอเดินไปถึง ครึ่งหนึ่งของคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นลุกขึ้นทักทายเธออย่างนอบน้อม

หยวี่หมิง เกิดความสงสัย เขาเอนตัวไปถามเพื่อนนักเรียนที่บอกให้ทุกคนอย่ามีปัญหากับ หลินเฉิน “พี่ชายครับ หลินเฉิน คือใครเหรอ? ทำไมดูน่าเกรงขามขนาดนั้น?”

เพื่อนนักเรียนคนนั้นมอง หยวี่หมิง เล็กน้อยก่อนจะย้ายถาดมานั่งที่โต๊ะสีน้ำเงินและตอบด้วยท่าทางปริศนา “นายรู้ไหมว่าท่านประธานกลุ่มหลินอายุเท่าไหร่?”

หยวี่หมิง พยักหน้า “ห้าสิบปี”

เขาถามต่อ “แล้วรู้ไหมว่าท่านประธานบอร์ด ซึ่งเป็นพ่อของประธานคนปัจจุบันอายุเท่าไหร่?”

หยวี่หมิง ตอบ “เจ็ดสิบเอ็ดปี”

เขาถามอีกครั้ง “แล้วรู้หรือเปล่าว่าคุณปู่ของประธานบอร์ดซึ่งเป็นอดีตประธานอายุเท่าไหร่?”

หยวี่หมิง ตอบชะงัก “ไม่รู้สิ”

นักเรียนคนนั้นยิ้มและกล่าวต่ออย่างช้า ๆ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขาไม่สนใจสายตาเหยียด ๆ ของ หยวี่หมิง และกล่าวต่อ “แต่ที่ฉันรู้แน่ ๆ คือ คุณหนูใหญ่หลินเฉิน เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของท่านประธานบอร์ด ประธานบริษัทต้องเรียกเธอว่าคุณป้า แล้วนายคิดว่าเธอจะไม่เจ๋งเหรอ?”

“โว้ว” หยวี่หมิง และ ชุยเจี้ยน ตกใจอย่างพร้อมเพรียงในใจ พวกเขาคำนวณในใจ หากประธานบอร์ดคนปัจจุบันเกิดเมื่อท่านประธานใหญ่ยังอายุ 18 ปี ตอนนี้ท่านประธานใหญ่น่าจะอายุ 89 ปี และหาก หลินเฉิน อายุ 25 ปี นั่นหมายความว่าท่านประธานใหญ่อายุ 64 ปีเมื่อเธอเกิด เป็นลูกสาวคนเดียวที่ได้มาเมื่ออายุมากแล้ว ไม่แปลกที่เธอจะมีความมั่นใจสูงเช่นนี้ และเรียก หลินอวี่ ว่า “เด็กน้อย”

ชุยเจี้ยน ไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้ชมเชยได้ “ท่านประธานใหญ่นี่สุดยอดจริง ๆ”

เพื่อนนักเรียนคนนั้นยิ้มอย่างพึงพอใจกับท่าทีตกใจของทั้งคู่ และกล่าวต่อ “ได้ยินมาว่าแต่เดิมชื่อของ คุณหนูใหญ่หลินเฉิน ไม่ได้ชื่อ หลินเฉิน แต่เพราะเธอชอบปีนป่ายมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ตัวเปรอะฝุ่นทุกวัน ท่านประธานใหญ่จึงตั้งชื่อให้ว่า หลินเฉิน ที่แปลว่าฝุ่น”

ชุยเจี้ยน แอบคิดว่าข้อมูลนี้ดูจะเกินจริงไปหน่อย

เมื่อเพื่อนนักเรียนคนนั้นเห็นสีหน้าของ ชุยเจี้ยน เขาจึงเล่าต่อด้วยข้อมูลเด็ด “คุณหนูใหญ่นั้นชอบการฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ท่านประธานใหญ่จึงจัดหาครูฝึกฝีมือเยี่ยมมาให้เธอโดยเฉพาะ ทุกคนไม่กล้ายุ่งกับเธอ เมื่อเธอเข้าร่วมเป็นทหารและฝึกผ่านการทดสอบของหน่วยหมวกเบเร่ต์ดำ แต่สุดท้ายถูกท่านประธานใหญ่นำตัวกลับออกมาเพราะไม่เห็นด้วย เธอจึงขอปลดประจำการทันทีด้วยความขุ่นเคือง”

ความจริงและข้อมูลหลอกลวง

กลุ่มทุนเกาหลีใต้มักมีอิทธิพลมาก หากท่านประธานใหญ่ต้องการให้ใครออกจากทีมทหารพิเศษ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ ชุยเจี้ยน ไม่เชื่อว่า หลินเฉิน จะผ่านการทดสอบหมวกเบเร่ต์สีดำไปได้ ส่วนเรื่องที่ว่าครูฝึกของเธอจะมีฝีมือแท้จริงหรือไม่นั้น ค่ำนี้เขาก็คงจะได้รู้คำตอบ

เวลาแปดโมงเย็น ที่ลานฝึกใกล้หอพัก ชุยเจี้ยน ถือแผ่นป้องกันให้ หลินเฉิน ซ้อมเตะต่อย หลังจากรอบแรกเขายอมรับว่า หลินเฉิน แข็งแกร่งและต่อสู้เก่งมาก แต่ด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิง จึงเสียเปรียบด้านพละกำลังโดยธรรมชาติ

หลังจากการชกเสร็จสิ้น พวกเขาเปลี่ยนมาฝึกท่าทางศิลปะการต่อสู้แบบยูยิตสูแบบบราซิล ซึ่งเป็นการต่อสู้ที่ ชุยเจี้ยน ไม่ค่อยชอบเพราะทำให้ต้องถูก หลินเฉิน กดรัดและเหวี่ยงตัวลงอย่างหนักหน่วง ยูยิตสูแบบบราซิลเน้นการใช้แรงน้อยเอาชนะแรงมาก เหมาะสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ

หลินเฉิน ฝึกซ้อมอย่างตั้งใจจนมีผู้คนมุงดูรอบลานประมาณสิบกว่าคน รวมถึงครูฝึกสองคนที่คอยปรบมือให้กำลังใจ ชุยเจี้ยน ถูกเหวี่ยงซ้ำอีกรอบ ในตอนนั้นครูฝึกหญิง ไอรี ที่มีบุคลิกเหมือนแมวดุ จนทนไม่ไหว เธอถอดเสื้อคลุมออก ตั้งท่าชกพลางหมุนหัวไหล่ “มาเล่นกันหน่อยเป็นไง?”

ชุยเจี้ยน ที่เต็มไปด้วยฝุ่นทรายค่อย ๆ เดินออกจากลานฝึกและปะปนกับผู้คนเพื่อดูการต่อสู้

ไอรี ใช้ทักษะการต่อสู้แบบอิสราเอลที่แตกต่างจากศิลปะการต่อสู้แบบอื่น ตรงที่มันเน้นการตอบสนองโดยสัญชาตญาณอย่างฉับพลัน ซึ่งดูเหมือนขัดแย้งแต่กลับสมเหตุสมผล เพราะการฝึกจะช่วยกระตุ้นกล้ามเนื้อและปฏิกิริยาให้สามารถตอบสนองตามสัญชาตญาณได้อย่างรวดเร็วในทุกสถานการณ์ จุดเด่นของมันคือความรวดเร็ว

การต่อสู้แบบอิสราเอลนี้ยังแบ่งเป็นหลายสาขาตามวัตถุประสงค์ที่ต่างกัน เช่น สาขาที่เน้นการป้องกันบุคคลที่สาม สาขาตำรวจที่เน้นการจับกุมและหลีกเลี่ยงอาวุธ และสาขาทหารที่เน้นการทำลายล้าง หลังจากผ่านการฝึกพื้นฐานแล้ว ผู้ฝึกต้องเลือกสาขาที่จะฝึกต่อไป ซึ่งถือเป็นเอกลักษณ์ของศิลปะการต่อสู้แบบอิสราเอล

ไอรี นั้นฝึกฝนในสาขาตำรวจเพื่อการจับกุม ไม่ใช่สาขาที่เน้นการป้องกันบุคคลที่สามแบบบอดี้การ์ด

ช่วงแรก หลินเฉิน ดูจะเสียเปรียบ โดนควบคุมอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่นานเธอก็จับทาง ไอรี ได้และหันไปใช้ทักษะการชกแทน ในการต่อสู้บางครั้งกำลังและความรวดเร็วย่อมมีผลมากกว่า ไอรี จึงตกเป็นรองในแง่ของพลังและแรงกระแทก เมื่อเธอเผชิญหน้ากับหมัดที่ทรงพลังและพร้อมซัดได้ทุกเมื่อ การต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นนี้ดึงดูดนักเรียนส่วนใหญ่จนมุงดูลานฝึกกลางแจ้งกันเต็ม

ในขณะที่ทุกคนกำลังชมการต่อสู้อย่างตื่นเต้น ก็มีเงามืดที่ยื่นมือออกมาเงียบ ๆ จากด้านหลัง ใช้มีดโกนเล็ก ๆ กรีดตรงหน้าอกของนักเรียนคนหนึ่งและคว้าเอาบัตรประจำตัวหายเข้าไปในฝูงชนอย่างเงียบเชียบ

“ไอ้บ้า!” หลินเฉิน ที่ถูกเตะเต็มแรงสบถออกมา คายเลือดออกจากปาก สองกำปั้นของเธอสั่นไหวอย่างคุกรุ่นและจ้องมอง ไอรี ราวกับนักล่าที่ค่อย ๆ ก้าวเข้าใกล้เหยื่อ