บทที่ 16 ครูฝึก

บทที่ 16 ครูฝึก

ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าต้องใช้กี่คะแนนเพื่อสำเร็จการศึกษาจากสถาบันบอดี้การ์ด ที่นี่ไม่มีการสอบซ่อมและให้โอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ชุยเจี้ยน ถาม หยวี่หมิง ว่า “นายคิดยังไงกับครูฝึกบัตรสีดำ?”

หยวี่หมิง หันมามอง ชุยเจี้ยน แล้วกล่าวว่า “ถ้าดูจากกฎแล้ว ครูฝึกบัตรสีดำและสายลับมีสิทธิ์ดึงบัตรประจำตัวของนักเรียนออก ซึ่งเป็นสิ่งที่บอกใบ้ว่า พวกเขามีหน้าที่กำจัดนักเรียนที่สถาบันเห็นว่าไม่มีคุณค่า แต่ถ้าเป็นนักเรียนที่มีศักยภาพดีแต่อาจพลาดไปเพียงครั้งเดียว มันก็จะเป็นความสูญเสียของสถาบันเช่นกัน”

ชุยเจี้ยน กล่าวเสริม “ครูฝึกบัตรสีดำอาจมีความสัมพันธ์ในการทำงานร่วมกับครูฝึกทั่วไป”

หยวี่หมิง พยักหน้า “นั่นแหละที่ผมคิด”

ระหว่างที่พูดคุยกัน เพื่อนร่วมห้องอีกคนก็เดินเข้ามาในห้องพัก หยวี่หมิง มองเขาด้วยสายตาเคร่งเครียดเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นทักทาย “สวัสดีครับ พี่หวัง”

พี่หวัง หันไปมอง หยวี่หมิง อย่างไร้อารมณ์ และตอบสั้น ๆ ว่า “หวัดดี” จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัวจากตู้ไปอาบน้ำ

เมื่อ พี่หวัง ออกจากห้องไป หยวี่หมิง เห็น ชุยเจี้ยน ดูครุ่นคิด จึงถามขึ้นว่า “นายคิดว่าไง?”

ชุยเจี้ยน ไม่ปิดบังความคิดของตัวเอง “ผมรู้สึกเหมือนเขาเป็นต้นไม้”

หยวี่หมิง ชี้ไปที่ ชุยเจี้ยน พลางกล่าวอย่างรวดเร็ว “ใช่เลย ใช่เลย นั่นแหละความรู้สึกที่ใช่! การที่เขาเมินเราไม่ใช่เพราะหยิ่ง แต่เป็นเพราะเขามองเราเหมือนสิ่งไม่มีชีวิตมากกว่า เหมือนรู้ว่ามีต้นไม้อยู่ตรงนั้น แต่ไม่สนใจเก็บข้อมูลอะไรเกี่ยวกับต้นไม้นั้นเลย ผมว่าคำเปรียบเปรยของนายที่ว่าเขาเป็นต้นไม้เหมาะที่สุด เขาดูเหมือนคนที่เคยเจอเรื่องร้ายแรงจนใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตัวเอง”

ชุยเจี้ยน ครุ่นคิดเล็กน้อย “ผมไม่เห็นด้วยทั้งหมด แต่ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนสองคำนี้: อันตรายและหุ่นเชิด”

หยวี่หมิง สงสัย “อันตราย?”

ชุยเจี้ยน พูดอย่างจริงจัง “อย่าอยู่กับเขาแค่สองคน”

หยวี่หมิง ครุ่นคิดตามคำพูดนี้ คนตัวใหญ่และแข็งแรงอย่าง พี่จิน ที่เก่งด้านการต่อสู้ ชุยเจี้ยน ยังไม่กล่าวว่าอันตราย แถมยังทักทายอย่างเป็นมิตร แต่กับ พี่หวัง ที่ดูธรรมดากลับถูกมองว่าอันตราย ซึ่งอาจหมายถึงการมีเรื่องกับ พี่จิน ก็แค่โดนซ้อม แต่หากมีปัญหากับ พี่หวัง อาจถูกสังหารได้ หรือแม้จะไม่มีปัญหาใดเลยก็อาจถูกฆ่าได้

ไม่ผิดแน่ พี่หวัง มอง ชุยเจี้ยน เหมือนมองต้นไม้ จะหักคอต้นไม้หรือไม่ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก และไม่แคร์ว่าจะมีผลทางกฎหมายอะไรตามมา

หยวี่หมิง ไม่เข้าใจคำว่า "หุ่นเชิด" อย่างถ่องแท้ เขาสงสัยว่าอาจจะหมายถึงการถูกควบคุม หรืออาจหมายถึงการขาดความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง หรืออาจแค่เคลื่อนไหวแบบติดขัดตามคำสั่งใครบางคน

ชุยเจี้ยน หันมาถาม หยวี่หมิง ก่อนว่า “ดื่มอะไรดี?”

หยวี่หมิง ตอบกลับ “โคล่า”

ชุยเจี้ยน แปลกใจ “โคล่า?”

หยวี่หมิง หัวเราะ “ผมชอบโคล่า คนก็ชอบล้อผมบ่อย ๆ เพราะเหตุนี้”

ชุยเจี้ยน กล่าวด้วยความเข้าใจ “เพราะโคล่ามันราคาถูกยังไงล่ะ”

ชุยเจี้ยน เดินไปที่ตู้ขายเครื่องดื่มอัตโนมัติข้างบันได และเมื่อไม่พบโคล่าที่ต้องการ เขาจึงเดินกลับมาถาม หยวี่หมิง ว่า “มีแต่โค้กธรรมดา นายดื่มไหม?”

หยวี่หมิง กล่าวติดตลก “งั้นไม่ต้องดีกว่า นายก็ชอบโคล่าเหมือนกันเหรอ? แถมยังเลือกดื่มเป๊ปซี่?”

ชุยเจี้ยน ยิ้มตอบ “ผมดื่มแต่กระป๋องธรรมดาเท่านั้น ไม่ชอบแบบขวดสีฟ้า ไร้น้ำตาล หรือแบบผสมมะนาว”

ทั้งสองหัวเราะแล้วชนหมัดกันอย่างเป็นกันเอง

พวกเขาเริ่มพูดคุยเรื่องโคล่ากันต่ออย่างสนุกสนานและดูเหมือนจะเข้าใจกันได้ดี พวกเขาเห็นพ้องกันว่าไม่ว่าจะในแง่ความสะอาด รสชาติ หรือความปลอดภัย เครื่องดื่มราคาสูงพันเยนในตลาดก็ไม่อร่อยสู้โคล่าราคาไม่แพงได้ เพียงแต่โคล่ามักจะถูกมองว่าไม่มีระดับ ซึ่งพวกเขาไม่สนใจเรื่องระดับอะไรนัก ความแตกต่างระหว่างสองคนคือ หยวี่หมิง ใส่ใจว่าจะเสียค่าใช้จ่ายแบบเปล่าประโยชน์หรือไม่ ขณะที่ ชุยเจี้ยน ใส่ใจเรื่องความคุ้มค่ามากกว่า โดยไม่สนใจว่าอาจเสียเปรียบหรือไม่

ทั้งสองพูดคุยกันต่อเนื่องยาวนานกว่า 1 ชั่วโมง จนเวลาล่วงเลยไปถึงหกโมงเย็น แล้วพวกเขาก็เดินไปที่โรงอาหารซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 500 เมตร

โรงอาหารของสถาบันบอดี้การ์ดมีโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมสำหรับสี่คน หากดึงเก้าอี้มานั่งเพิ่มก็จะกลายเป็นโต๊ะสำหรับหกคน พื้นที่ทานอาหารแบ่งเป็นเขตสำหรับครูฝึกและเขตสำหรับนักเรียน โดยเขตของครูฝึกจะอยู่สูงกว่าประมาณ 1 เมตร ซึ่งทำให้ครูฝึกสามารถมองเห็นการกระทำของนักเรียนทั้งหมดในเขตทานอาหารได้อย่างชัดเจน

ครูฝึกมีโต๊ะเพียงสี่ตัว โดยหนึ่งตัวมีฉากกั้น สองตัวว่างเปล่า และอีกหนึ่งตัวใกล้กลางห้องมีครูฝึกชายหญิงนั่งอยู่ ชายวัยประมาณสี่สิบปี มีดวงตาขนาดเล็กที่คอยสังเกตการณ์เขตทานอาหารของนักเรียนขณะทานอาหารไปด้วย ส่วนหญิงสาวเป็นลูกครึ่งเอเชีย-ยุโรป มีผมดำกับปอยขาวตรงหน้าผากซึ่งยาวลงมาจรดคิ้ว ผมทรงนี้ ผ้าเครื่องแต่งกาย และแววตาของเธอบ่งบอกถึงความดุร้ายที่ฝังลึกจนถึงจิตใจ ชุยเจี้ยน รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าหากไม่ใช่เพราะเธอมีสถานะเป็นครูฝึก เธอคงจะนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วใช้สายตาคมกริบดุจแมวมองดูทุกคนในห้องนี้

โรงอาหารมีช่องจ่ายอาหารทั้งหมดหกช่อง โดยแต่ละช่องมีอาหารสามถึงห้าประเภท วางแยกกันอย่างพิถีพิถัน ชุยเจี้ยน เลือกอาหารที่มีโปรตีนสูงและนั่งลง แต่เพื่อนนักเรียนหญิงที่โต๊ะข้าง ๆ เตือนว่า “ระวังสีของโต๊ะด้วยนะคะ”

ในเขตทานอาหารของนักเรียนมีโต๊ะสามสี คือสีน้ำเงิน สีเขียว และสีเหลือง ซึ่งดูเหมือนจะสอดคล้องกับสีของบัตรประจำตัวของแต่ละคน โดยมีโต๊ะสีน้ำเงินสองตัว สีเหลืองสองตัว และที่เหลือเป็นสีเขียว

“ขอบคุณที่เตือนครับ” ชุยเจี้ยน ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเจตนาของนักเรียนหญิง เขายกถาดอาหารและเดินไปยังโต๊ะสีน้ำเงินที่อยู่ไกลจากช่องจ่ายอาหารที่สุด

ขณะเดินผ่านหน้าครูฝึกหญิง เธอเตือนขึ้นว่า “เฮ้ เด็กน้อย กฎไม่ได้บังคับว่าต้องนั่งตามสีของโต๊ะหรอกนะ ไม่ต้องกลัว ลงมือทำสิ!”

ชุยเจี้ยน สงสัย “จริงหรือครับ?” เขามองไปรอบ ๆ เห็นสีหน้าของคนรอบข้างแสดงท่าทีไม่เป็นมิตร เขาหัวเราะเล็กน้อยและตัดสินใจนั่งที่โต๊ะสีน้ำเงินตามเดิม

ครูฝึกชายกล่าวขึ้นว่า “ดูเหมือนสิ่งเดียวที่น่าสนใจคือทำไมเด็กเส้นสองคนนี้ถึงใส่เสื้อผ้าราคาถูกขนาดนี้ ไอรี เธอเห็นเด็กดี ๆ คนไหนบ้างไหม?”

ครูฝึกหญิง ไอรี ยิ้มพลางกล่าวว่า “มีแน่ แต่แน่นอนว่าไม่บอกนายหรอก เช่อเหว่ย นายรู้จักคนที่นั่งอยู่ตรงฉากกั้นนั่นไหม?”

เช่อเหว่ย มองไปยังครูฝึกที่นั่งกินข้าวอยู่หลังฉากกั้นแล้วกล่าวว่า “ไม่แน่ใจ แค่รู้ว่าเขาเป็นคนของกลุ่มหลิน อาจจะไม่มีความรับผิดชอบ หรือมั่นใจเกินไป”

ไอรี หัวเราะ “มั่นใจขนาดว่าฝึกเป็ดให้กลายเป็นหงส์ได้หรือ?”

เช่อเหว่ย ไม่แสดงความเห็นแต่ถามกลับ “เธอรู้จักเขาหรือเปล่า?”

ไอรี ตอบว่า “หน้าคุ้น ๆ หวังว่าไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักนะ แล้วทำไมคนอื่นถึงยังไม่มาอีก?” เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ไม่ให้ เช่อเหว่ย ได้ถามต่อ

เช่อเหว่ย ถอนหายใจ “นักเรียนยังต้องแข่งขันกัน ครูฝึกก็ต้องแข่งขันกันด้วยเหรอ?”

ไอรี กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ยินดีต้อนรับเข้าทีมฉันนะ”

เช่อเหว่ย หัวเราะ “มั่นใจจังเลยนะ”

ไอรี ยิ้มและไม่ตอบ หันไปมองที่ด้านข้าง ครูฝึกคนหนึ่งที่ไม่ใช้ฉากกั้นหรือเก็บถาดอาหาร ลุกขึ้นและออกจากห้องอาหารโดยใช้ประตูด้านหลังของเขตครูฝึก

หยวี่หมิง และ ชุยเจี้ยน นั่งกินข้าวด้วยกัน ทั้งสองต่างชื่นชมกันในใจที่แม้จะถูกเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ แสดงท่าทีห่างเหิน แต่ก็ยังสงบเยือกเย็นได้อย่างน่าทึ่ง ข้อแตกต่างคือ หยวี่หมิง มีความอดทนหนาแน่น ส่วน ชุยเจี้ยน นั้นไม่สนใจ