บทที่ 143 ออกจากสุสานร้านเสื้อผ้า
บทที่ 143 ออกจากสุสานร้านเสื้อผ้า
สิ่งที่ทำให้อวีล่าป่านเลือกจะยอมจำนนต่อถ้ำสวรรค์นี้
นอกจากจิตใจที่อ่อนแอและพุงใหญ่โตแล้ว ยังมีรางวัลจากการบูชาเทพครั้งแรกของเขา
รางวัลนั้นคือพลังวิเศษที่เรียกว่า “ระเบิดมารสวรรค์”
พลังนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียว มีผลให้ระเบิดตัวเองโดยสมบูรณ์ ซึ่งนอกจากคนที่ต้องการเสียสละตัวเองจริง ๆ แล้ว คงไม่มีใครอยากใช้ อวีล่าป่านก็เช่นกัน
แต่ตอนนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
เขาต้องตาย และหลังจากตาย ร่างของเขาจะถูกอสุรกายสวมใส่ราวกับเป็นเปลือก ยังอาจคงสติรับรู้ในสภาพนั้นได้อีก
ดังนั้น อวีล่าป่านก็ตัดสินใจเด็ดขาด
ในเมื่อจะต้องตายแล้ว อย่างน้อยเขาก็อยากให้ตายอย่างคุ้มค่า ก่อนอื่นเขาตั้งใจใช้เวลาในโลกจิตวิญญาณแห่งหวงเฉวียนบนแท่นร้อยปีให้เต็มที่เพื่อเพลิดเพลินกับช่วงเวลานั้น
ต่อมา เขาก็หวังอยากฝากเงินให้ลูกไว้บ้าง
และสุดท้าย เขาต้องการให้ได้สู้ตายอย่างเต็มภาคภูมิสักครั้ง!
“ไม่ต้องเอาร่างข้าไปใส่หรอก ข้าจะให้เจ้าคงร่างข้าไว้เหมือนเดิม ใจเย็น ๆ อย่าทำอะไรสุดโต่งเลย!”
อสุรกายที่สิงอยู่ในร่างอวีล่าป่านเริ่มอ้อนวอน แต่อวีล่าป่านไม่สนใจอีกต่อไป ตำแหน่งของทั้งคู่ถูกสลับกลับอย่างชัดเจน
ฉีก!
เลือดพุ่งกระจาย อวีล่าป่านฉีกเปลือกตาของตัวเองออก ในที่สุดเขาก็สามารถมองเห็นได้
พลังของ “ระเบิดมารสวรรค์” ทำให้อวีล่าป่านเริ่มคลุ้มคลั่งจนไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป
เมื่อเขามองเห็นสิ่งรอบตัวอีกครั้ง อวีล่าป่านก็หันมองไปทางอู๋เซี่ยน ดวงตาที่ไร้เปลือกตาของเขาทำให้ภาพที่เห็นน่าขนลุกอย่างยิ่ง แต่อู๋เซี่ยนเข้าใจความหมายของเขา จึงพยักหน้าให้
หลังจากนั้น อวีล่าป่านมองไปรอบ ๆ ก่อนจะจ้องตรงไปยังอสุรกายทั้งสี่ตัว
ในขณะนั้นมีพนักงานสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะ อสุรกายทั้งห้าตัวกำลังมองอวีล่าป่านอย่างหิวกระหาย ไม่อยากพลาดเห็นฉากการตายของเขา
“ห้าตัว...พอดีเลย”
อวีล่าป่านยิ้มอย่างเย้ยหยัน
“พวกเจ้าอยากเห็นฉันตายกันมากสินะ?”
พรึบ!
โต๊ะที่อยู่ระหว่างอสุรกายทั้งสี่หายไปทันที และไปปรากฏอยู่บนแท่นร้อยปี ตรงตำแหน่งที่อวีล่าป่านควรจะยืนอยู่!
“งั้นจะให้ดูชัด ๆ เลย”
หลังจากคืนชีพวันแรก อวีล่าป่านได้รับการบูชาครั้งที่สองมาเป็นของขลังเวทมนตร์
ชื่อของมันคือคาถาเปลี่ยนตำแหน่ง
ผลลัพธ์คือสลับตำแหน่งของตัวเขากับวัตถุที่เขาทำสัญลักษณ์ไว้ อวีล่าป่านได้ทำสัญลักษณ์บนโต๊ะของอสุรกายทั้งสี่ตั้งแต่ก่อนขึ้นแท่นร้อยปี
สีหน้าของอสุรกายทั้งสี่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยายามจะหนีออกจากรัศมีของอวีล่าป่าน
แต่ตอนนี้สายเกินไปแล้ว!
แกร๊ก แกร๊ก… บึ้ม!
รอยแตกสีแดงบนร่างของอวีล่าป่านขยายมากขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดร่างของเขาก็ระเบิดออก
เลือดเนื้อของเขาแหลกกระจายเป็นผงแดง กระแสหมอกสีเลือดผสมกับพลังปีศาจสีดำกลายเป็นควันเลือด กลืนกินทุกสิ่งรอบตัวเข้าไป
อสุรกายทั้งสี่ที่นั่งชมอยู่บนโต๊ะ รวมถึงพนักงานสาวที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างก็ถูกควันเลือดนี้ทำลาย ร่างกายของพวกมันถูกทำลายอย่างรวดเร็ว
ชั่วครู่หลังจากนั้น
หมอกเลือดจางหายไป เหลือไว้เพียงหลุมขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางสี่เมตร
อู๋เซี่ยนเดินมาถึงขอบหลุม
พบว่าก้นหลุมมีฌธูปปีศาจหกก้านจากซากของอสุรกายทั้งสี่ พนักงานสาว และอสุรกายที่สิงอยู่ในร่างของอวีล่าป่าน
“เฮ้อ…”
“พอดีเลยหกแท่ง ถือว่าใส่ใจจริง ๆ”
เมื่อเห็นภาพนี้
อู๋เซี่ยนก็เข้าใจในที่สุดว่า สิ่งที่อวีล่าป่านพูดถึงเรื่องการคำนวณประโยชน์และความกล้าหมายถึงอะไร
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เป็นแผนการของพ่อค้าที่เจ้าเล่ห์คนหนึ่ง ที่เมื่อรู้ตัวว่าไม่อาจหนีตายได้ ก็ทำการคำนวณเพื่อให้เกิดผลประโยชน์สูงสุด การระเบิดตัวเองเพื่อฆ่าอสุรกายหลายตัวนั้น ก็เพื่อเพิ่มโอกาสในการรอดชีวิตให้กับอู๋เซี่ยน ให้เขารู้สึกติดค้างบุญคุณ และมั่นใจว่าเงินในบัตรจะถูกส่งต่อถึงลูกชายของเขา
แต่แม้จะรู้อย่างนี้ อู๋เซี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะอุทานว่า “เจ้าพ่อค้าที่เจ้าเล่ห์...เจ๋งจริง ๆ”
…
ในที่สุด การขึ้นแท่นไปของอวีล่าป่านก็สิ้นสุดลง
การระเบิดตัวเองของเขาทำให้พนักงานสาวคนหนึ่งต้องตายไปด้วย
เหล่าพนักงานสาวที่เหลือต่างโกรธแค้น แต่อวีล่าป่านก็ตายไปแล้ว พวกเธอจึงไม่สามารถระบายความโกรธกับอู๋เซี่ยนและคนอื่น ๆ ได้
เมื่อภารกิจในสุสานร้านเสื้อผ้าเสร็จสิ้นลง ทุกคนได้รับแบ่งธูปปีศาจคนละก้าน และรอคอยให้รุ่งสางมาเยือน เพื่อจะได้กลับขึ้นไปยังผิวดินโดยเร็ว
ระหว่างนี้ ไป๋เสี่ยวหลันพยายามเอาใจอู๋เซี่ยนอย่างมาก
เธอถึงกับออกจากสุสานร้านเสื้อผ้าไปขโมยอาหารมาให้อู๋เซี่ยน เมื่อกลับมาร่างของเธอเต็มไปด้วยเลือด หนามบนหลังของเธอเสียบหัวคนแปลกหน้าเอาไว้หลายหัว ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกหวาดกลัว
แต่โชคดีที่การไล่ตามของเธอแตกต่างจากเด็กสาวในแท่นร้อยปี ไป๋เสี่ยวหลันเป็นแบบเต็มใจตาม ไม่ใช่บีบบังคับ ดังนั้นอู๋เซี่ยนจึงไม่ต้องมองเธอเป็นศัตรูในตอนนี้
เวลาที่เหลือไม่มากนัก เช้าวันใหม่ก็มาถึงอย่างรวดเร็ว
แสงอรุณสาดส่องผ่านบันไดของสุสาน ลมเย็นพัดเศษฝุ่นปลิวว่อนสะท้อนกับแสงแดดที่ส่องเข้ามา
“เอ๊ะ...นี่มัน...”
ร้านตัดเสื้อที่เคยมีพนักงานสาวอยู่เต็มไปหมด ตอนนี้กลับว่างเปล่า พื้นเต็มไปด้วยฝุ่น มุมต่าง ๆ มีใยแมงมุมปกคลุม พนักงานสาวเหล่านั้นหายไปหมดสิ้น
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความฉงน
จากนั้นก็ทยอยออกจากสุสานร้านเสื้อผ้าทีละคน
เมื่อได้สัมผัสแสงแดดอีกครั้ง อู๋เซี่ยนและทุกคนรู้สึกราวกับได้เกิดใหม่ สุสานร้านเสื้อผ้านั้นไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยอันตราย แต่ยังใช้เวลาเนิ่นนานกว่าเนินฝังศพอื่น ๆ แค่รอให้ทุกคนผ่านแท่นร้อยปีจนหมดก็ยืดเยื้อจนผ่านค่ำคืนไปครึ่งหนึ่งแล้ว
เวลาที่เหลือให้พักผ่อนนั้นมีน้อยเหลือเกิน แต่ละคนจึงได้เพียงหลับตาแค่ครู่หนึ่ง ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจนี้ไม่อาจเปรียบเทียบกับห้องอื่น ๆ ที่ผ่านมาก่อนหน้าได้เลย
หลังจากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยนก็สังเกตเห็น
พี่สาวชิ่งที่เข้าไปในห้องหนังสือคนเดียวไม่กลับออกมา
ส่วนแม่เฒ่าฮวาและซูหมี่ที่เข้าไปในห้องรับรองพร้อมกัน กลับออกมาอย่างปลอดภัย แถมยังนำผ้าห่อเปื้อนเลือดติดมือกลับมาด้วย
สำหรับการตายของพี่สาวชิ่ง อู๋เซี่ยนก็พอคาดการณ์ไว้แล้ว เพราะเธอมีสภาพย่ำแย่ตั้งแต่ก่อนเข้าไปเผชิญอันตรายในห้องหนังสือคนเดียว จึงมีโอกาสเกิดเหตุร้ายสูง
ซูหมี่รอดชีวิตกลับมาได้ก็สมเหตุสมผล แม้เขาจะดูซื่อทึบ แต่ความจริงแล้วกลับเป็นคนฉลาดพอตัว
แต่สำหรับแม่เฒ่าฮวา...
ขณะมองดูเธอด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความตกใจ ทว่าร่างกายกลับไร้รอยขีดข่วน
อู๋เซี่ยนเกิดความรู้สึกบางอย่างแวบเข้ามา
แม่เฒ่าคนนี้…
หรือว่าแท้จริงแล้วเธอก็เป็นผู้เลื่อมใสที่ซ่อนตัวเงียบ ๆ แสร้งทำตัวเป็นหมูเพื่อกินเสือ?
พอลองคิดดูอย่างละเอียด
แม่เฒ่าฮวาแม้จะเสียงดังจนน่ารำคาญ คอยเป็นตัวป่วนจนบางครั้งแทบทำให้คนอยากกำจัดเธอ แต่เธอก็ไม่เคยทำลายภารกิจจริง ๆ เลย
คืนแรกที่ห้องพักกลายเป็นสุสาน เธอก็เป็นคนแรกที่กรีดร้องให้ทุกคนสังเกตเห็น
ตอนกวนเต้าหรงบาดเจ็บ เธอก็ช่วยเขาทำแผลเองโดยไม่ต้องขอ…
เสียงดังของเธอแม้จะน่ารำคาญ แต่ก็ช่วยสร้างบรรยากาศให้คึกคักขึ้นอยู่บ้าง
ที่สำคัญคือ คนธรรมดาอย่างเธอที่ดูหัวช้า จะรอดผ่านมาถึงสามห้องโดยไร้รอยขีดข่วนได้อย่างไร?
แต่ถ้าเธอแอบซ่อนความสามารถไว้…
อู๋เซี่ยนก็ยากจะยอมรับ นี่มันเหมือนหมูเสียจนเกินไปแล้ว!
