บทที่ 14 ออกกำลังกาย ออกหาอาหาร

หลินฉินกินแอปเปิ้ลหมด

แล้วตบมือ

เดินไปที่เครื่องออกกำลังกายเริ่มออกกำลัง

ออกกำลังครั้งแรกไม่หนักมาก ไม่นานก็จบ

พอมาหยิบมือถือ หลินฉินพบว่าหวั่นเฉียนหย่าถล่มวิดีโอข้อความและโทรมาไม่น้อย

คงด่าหนักพอดู

แต่หลินฉินไม่สนใจ บล็อกลบทิ้งไปเลย

เพิ่งทำเสร็จ กล้องวงจรปิดก็ส่งเสียงเตือน

หลินฉินเดินไปดูโดยสัญชาตญาณ สลับกล้องตรวจสอบ

เห็นนอกกำแพงรั้ว สองคนที่ช็อตจากรั้วไฟฟ้าล้มชักกระตุกบนพื้น โดนซอมบี้ที่วิ่งมาแบ่งกินกัน

จากภาพที่เห็นไม่ชัด ยังเห็นชุดนิติบุคคล

หลินฉินขมวดคิ้ว แล้วสลับกล้องตรวจสอบสถานการณ์

สิบกว่านาทีก่อน

หยางเสวียและคนอื่นออกจากสำนักงานนิติบุคคล

ถือโอกาสที่ซอมบี้ถูกเสียงข้างนอกดึงดูดไป พวกเขาปีนออกทางหน้าต่างหลัง ระหว่างทางค่อนข้างระวัง

ตอนแรกไม่เจอซอมบี้

แต่เดินมาครึ่งทาง พวกเขาหลบในพุ่มไม้ไม่กล้าออกไป

ที่สวนหย่อมหน้า ซอมบี้สามตัวกำลังแทะศพอย่างตั้งใจ

กลิ่นคาวเลือดในอากาศ และภาพที่เห็นทำให้สี่คนไม่กล้าส่งเสียง

แต่ถึงอย่างนั้น ปฏิกิริยาทางร่างกายของหยางเสวียก็เกิดขึ้น

เธอกลั้นอาเจียนสุดความสามารถ แต่ก็ยังส่งเสียงนิดหน่อย

ดึงดูดความสนใจซอมบี้

สี่คนวิ่งหนีซอมบี้ไล่ในหมู่บ้าน

แต่ก็เลยดึงดูดซอมบี้ที่อื่นมารวมตัว

ทันใดนั้น ล้อมพวกเขาไว้ตรงกลาง

สี่คนร้อนรน ต่างกำอาวุธในมือแน่น ต่อสู้กับซอมบี้ถึงตาย

หยางเสวียถูกหยางเกาผลักเข้าฝูงซอมบี้ พริบตาก็ถูกซอมบี้ล้อมฉีกกัด

จางฉงหมิงข้างๆ ใช้วิธีเดียวกันจะผลักหลิวต้าฉิงเข้าฝูงซอมบี้ แต่เขาไม่โชคดีเท่าหยางเกา

คิดจะได้เป็ดได้ไข่ กลับถูกหลิวต้าฉิงผลักเข้าฝูงซอมบี้

สองคนที่เหลือรีบหนีในช่วงที่ฝูงซอมบี้ถูกดึงดูด

วิ่งมาถึงนอกกำแพงรั้วบ้านหลินฉิน

คิดว่าเจอความหวัง แต่ใครจะรู้ ข้างนอกบ้านหลินฉินเปิดรั้วไฟฟ้า

เพิ่งปีนขึ้นไป พอแตะ ก็ช็อตหมดสติไป

ซอมบี้ที่วิ่งตามมาก็กินอาหารพร้อมเสิร์ฟ

ในกล้องวงจรปิด ซอมบี้หลายสิบตัวส่งเสียงคำราม แทะกินไม่หยุด

เลือดกระเซ็นไปถึงมุมกำแพงบ้านหลินฉิน น่ากลัวพอสมควร

ปิดกล้อง หลินฉินเกาผม

โชคดีที่เปิดรั้วไฟฟ้าไว้ก่อน ไม่งั้นอาจมีคนแอบเข้ามาจริงๆ

ร่างกายเขาตอนนี้ สู้คนสองคนก็ยากนิดหน่อย

แต่สมรรถภาพร่างกายต้องเพิ่มขึ้น

ต้องปรับตัวกับซอมบี้ข้างนอกให้เร็ว

ฟ้าค่อยๆ มืด หลินฉินกลับห้องเอาอาหารออกจากพื้นที่เก็บของ

อาหารเป็นผัดต่างๆ ที่กินเจ็ดวันก่อน อุ่นก็กินได้

แต่หลินฉินไม่อยากให้กลิ่นแรงดึงดูดความสนใจคนรอบข้าง กินอุณหภูมิห้องก็พอดี

กินกับข้าว หลินฉินอิ่มมาก

กลางคืนมาถึงตามกำหนด

หลินฉินยืนที่หน้าต่างชั้นสาม เปิดหน้าต่างเหล็กมองไกล

ถนนเงียบเหงา ไฟถนนสีเหลืองไกลๆ แสงผ่านม่านไม่ชัดสองสามดวง พิสูจน์ว่ายังมีบ้านที่คนมีชีวิตอยู่

นอกนั้นไม่มีอะไรอีก

หลินฉินปิดหน้าต่างเหล็ก ตัดขาดสายตาจากข้างนอกสมบูรณ์ แล้วเปิดทีวี

กลางดึก หลินฉินหลับบนโซฟา

การสั่นต่อเนื่องก็ปลุกหลินฉินไม่ตื่น

หวั่นเฉียนหย่าอยู่ในห้องบ้านเดี่ยวของตัวเอง โทรหลายสิบครั้งก็ไม่มีคนรับ

วีแชทโดนบล็อก ไม่รู้หลินฉินตั้งใจหรือลืม เบอร์มือถือยังโทรติดปกติ

ห้องนอนถูกค้นจนรกรุงรัง หาอาหารไม่เจอสักนิด

ตอนนี้เธอเกือบบ้าเพราะความหิวแล้ว

มองความมืดข้างนอกหน้าต่าง เงาซอมบี้ที่เดินไปมาไกลๆ เริ่มเกิดความคิดบ้าบิ่น

หวั่นเฉียนหย่าใส่รองเท้าวิ่ง ค่อยๆ มาที่ประตู

เธอแนบหูฟังเสียงข้างนอก แล้วค่อยๆ เปิดประตูเดินออกไป

สวนมืดสนิท แต่ไฟถนนนอกหมู่บ้านยังสว่าง

ไม่ถึงกับมืดมากเกินไป

เธอมองซ้ายมองขวา แล้วเปิดประตูใหญ่ในสวน ค่อยๆ เดินออกไป

ลมร้อนพัดมา มากับกลิ่นเหม็น

ใต้ไฟสีเหลือง ไม่เห็นเงาซอมบี้ที่ประตู

หวั่นเฉียนหย่าเริ่มย่างเท้า

แม้ไม่รู้ตำแหน่งหลินฉิน แต่นิติบุคคลบอกในกลุ่มว่าย้ายมาใหม่ปรับปรุงบ้าน

หมู่บ้านก็แค่นี้

บ้านไหนปรับปรุงจริงๆ รู้ตั้งแต่แรกแล้ว

เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ใกล้ประตูตะวันออกมีบ้านหนึ่ง

ตามขอบพุ่มไม้ หวั่นเฉียนหย่าระวังเป็นพิเศษ

เลี้ยวตามถนน กำลังจะเดินไปข้างหน้า

มือคู่หนึ่งปิดปากเธอ ลากเข้าพุ่มไม้ข้างๆ

เสียงกรีดร้องติดคอ

เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หวั่นเฉียนหย่าได้แต่กลั้นเสียงในคอ

"เธอ..."

หวั่นเฉียนหย่าถามเสียงสั่น

อีกฝ่ายรีบปิดปากเธอ ส่งเสียงจุ๊ให้เงียบ

อีกฝากถนน ซอมบี้สามตัวโซเซมา

พวกมันเคลื่อนไหวเหมือนเครื่องจักร เนื้อหนังเน่า มีของเหลวน่าขยะแกะทั่วตัว

หวั่นเฉียนหย่าหายใจถี่ตื่นเต้น ตาเบิกกว้าง

เหลียงเทียนไม่กล้าปล่อยมือ ได้แต่พยายามไม่ส่งเสียง

รอซอมบี้เดินผ่าหน้าพวกเธอไป เหลียงเทียนถึงปล่อยมือ

ไม่พูดอะไรสักคำ เดินไปทางตรงข้ามเลย

หวั่นเฉียนหย่าตื่นเต้นตามไป ระวังตัวตามอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ

เห็นอีกฝ่ายปีนกำแพงรั้วเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว หวั่นเฉียนหย่ากัดฟัน ปีนครึ่งวันก็เข้าไปได้

"เธอ..."

"อย่าคิดมาก ฉันแค่กลัวเธอทำฉันเสียเวลา"

เหลียงเทียนค้นห้องในบ้านอย่างคล่องแคล่ว

สุดท้ายหาเจอขนมปังกรอบยังไม่แกะสองห่อ

เธอกินอย่างบ้าคลั่ง

หวั่นเฉียนหย่าข้างๆ กลืนน้ำลาย จ้องเหลียงเทียน

เหลียงเทียนค้นต่อ ในตู้เย็นเจอโยเกิร์ตแผง แซนด์วิชสองห่อ

เธอโยนแซนด์วิชให้หวั่นเฉียนหย่าห่อหนึ่ง

พร้อมกันนั้นพูดไม่ค่อยดี

"อยากมีชีวิตรอด ก็ต้องพึ่งตัวเอง"

"แซนด์วิชห่อนี้ให้เธอ แต่พรุ่งนี้อย่าตามฉัน"

มีของกิน หวั่นเฉียนหย่ากินอย่างบ้าคลั่ง

เธอไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว หิวจนทนไม่ไหว

ส่วนพรุ่งนี้ไม่ต้องตาม หวั่นเฉียนหย่าเห็นด้วยอย่างยินดี

เธอตั้งใจจะไปพึ่งพาหลินฉินอยู่แล้ว

อยากรู้ หวั่นเฉียนหย่าถามไป

"พรุ่งนี้เธอจะไปไหน?"

เหลียงเทียนดื่มโยเกิร์ต พูดตรงๆ: "อยู่ที่นี่ไม่ใช่ทางออก ต้องหาทางไปหาของกินของดื่มในเมือง ไม่งั้นความช่วยเหลือยังไม่มา คนก็อดตายก่อนแล้ว"

"ในฐานะผู้หญิงเหมือนกัน แนะนำให้เธอรีบหาทางออกเองเร็วๆ"

(จบบทที่ 14)