บทที่ 12 : ทักษะการต่อสู้ธาตุมืด
บทที่ 12 : ทักษะการต่อสู้ธาตุมืด
"พี่สาว เต้าหู้ราดซอสต้นหอมกับไก่ผัดซีอิ๊วที่พี่ทำอร่อยระดับเชฟโรงแรมห้าดาวเลย!" เซียวซิงหยูพูดชมพี่สาว
จากนั้นไม่ถึงห้านาที กล่องข้าวก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เม็ดข้าวหรือน้ำซุปเหลืออยู่
"ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก ดื่มน้ำซุปไก่นี่หน่อย"
เซียวรั่วเสวี่ยนั่งลงข้างๆแล้วตักน้ำซุปไก่ป้อนน้องชาย
พี่น้องทั้งสองนั่งอยู่หน้าประตูโรงเรียน โดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นเเละคุยกันอย่างสนุกสนาน
"เสี่ยวหยู พี่สังเกตว่าโรงเรียนเรามีสาวสวยเยอะเหมือนกันนะ~" เซียวรั่วเสวี่ยพูดแซว
"เหรอครับ? ผมว่าไม่มีใครสวยเท่าพี่สาวหรอก"
ในสายตาเซียวซิงหยู เซียวรั่วเสวี่ยคือคนที่สวยที่สุด
ทันใดนั้น, เซียวรั่วเสวี่ยก็โน้มตัวมากระซิบข้างหูน้องชาย
"เราก็ 18 แล้วนะ…เป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าจะมีแฟนมันก็เป็นเรื่องปกติ"
"พี่สาวจะพูดอะไรกันแน่เนี่ย?"
"พี่แค่อยากจะบอกว่า ถ้าน้องจะมีแฟนพี่ก็ไม่ห้าม แต่อย่าไปคบกับผู้หญิงตระกูลเย่เด็ดขาด!"
เซียวรั่วเสวี่ยเน้นเสียงหนักแน่น
"ตระกูลเย่? ผมไม่รู้จักผู้หญิงตระกูลเย่สักคน..."
เซียวซิงหยูงุนงงเล็กน้อย, แต่พอคิดอีกที
"ตระกูลเย่? เย่ซวงหนิงก็ตระกูลเย่นี่ แต่ผมยังไม่เคยเจอหน้าเธอเลยสักครั้ง จะไปคบกันได้ยังไง"
"เอาเถอะ, จำไว้ว่าสามารถหาแฟนได้ แต่อย่าหาจากตระกูลเย่" เซียวรั่วเสวี่ยย้ำอีกครั้ง
"ทำไมล่ะครับ? ตระกูลเย่มาโกงเงินหรือขโมยข้าวบ้านเราเหรอ?"
"ก็เพราะ...เอ๊ะ บอกให้จำก็จำไปเถอะ อย่าถามมากน่า"
เมื่อเห็นว่าเซียวรั่วเสวี่ยไม่สามารถอธิบายได้ เซียวซิงหยูก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
ช่วงนี้พี่สาวของเขาดูแปลกๆไปหน่อยนะ
…….
หลังจากนั้นเมื่อฟ้าเริ่มมืด
"พี่สาว ผมไปส่งพี่กลับบ้านนะครับ"
"ไม่ต้องหรอก อพาร์ทเมนท์อยู่บนถนนหลังโรงเรียน เดินแค่สิบนาทีก็ถึงเเล้ว"
"โอเครครับ, ว่าเเต่พรุ่งนี้ผมอยากกินปลาเก๋านึ่งซีอิ๊วที่พี่ทำนะ"
"ได้สิ พรุ่งนี้พี่จะเอามาให้นะ"
ตั้งแต่เซียวซิงหยูเข้าเรียนที่วิทยาลัยชิงหลง เซียวรั่วเสวี่ยก็เตรียมตัวที่จะทำข้าวกล่องให้น้องชายตลอดสามปี
จริงๆแล้วโรงอาหารของวิทยาลัยชิงหลงก็ไม่ได้แย่ เพราะมันเป็นถึงหนึ่งในสี่วิทยาลัยปรมาจารย์อสูรชั้นนำของประเทศ
แต่ข้าวโรงอาหารจะไปสู้ข้าวกล่องฝีมือพี่สาวได้ยังไง
หลังจากมองส่งเซียวรั่วเสวี่ยจนลับตา เซียวซิงหยูก็เดินกลับเข้าโรงเรียน
ระหว่างที่เดินเล่นอยู่ที่สนามเด็กเล่น, เขาเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นป้ายโฆษณาบนจอที่มีข้อความบนป้ายเขียนว่า:
[ขอแสดงความยินดีกับเย่ซวงหนิง, อัจฉริยะสาวที่อายุน้อยที่สุดที่ได้เลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์อสูรระดับห้าดาว!]
บนโปสเตอร์เป็นรูปของสาวสวยผมสีฟ้า ใบหน้าของเธอสวยงามราวกับงานแกะสลัก, แม้จะเป็นเพียงรูปภาพ แต่ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอก็ดูน่าเกรงขาม
เธอเป็นสาวสวยสไตล์เย็นชาที่ดูเข้าถึงยาก แต่ก็ทำให้คนอยากเอาชนะ
"นี่สินะ เย่ซวงหนิง”
“สวยจริงๆนั่นแหละ ขายาวขนาดนี้ไม่ไปปั่นสามล้อเสียดายแย่”
“แต่ก็ยังสู้พี่สาวของฉันไม่ได้ หน้าอกก็เหมือนจะเล็กกว่าพี่สาวเยอะด้วย”
เอาจริงๆถ้าอยู่ในสมัยโบราณ ความสวยและรูปร่างของเย่ซวงหนิงคงทำให้บ้านเมืองล่มจมได้
…..
ในค่ำคืนดึกสงัดเเบบนี้ สนามเด็กเล่นของสถาบันชิงหลงจึงเงียบสงบมาก
เวลานี้นักเรียนส่วนใหญ่กลับไปที่หอพัก คุยเล่น เล่นเกมกัน สนามเด็กเล่นที่กว้างใหญ่จึงเหลือเพียงเซียวซิงหยูอยู่คนเดียว
"เฮยเฟิง!"
เซียวซิงหยูเปิดตราอสูรและเรียกหมาป่าวายุนรกออกมา
อ๊าว~
"เบาๆหน่อย นี่วิทยาลัยชิงหลงนะ อย่าส่งเสียงดังไป"
"เราต้องฝึกซ้อมกันเงียบๆ แล้วค่อยไปอวดให้ทุกคนตะลึง!"
พรสวรรค์ที่เหนือชั้นไม่ได้น่ากลัว, สิ่งที่น่ากลัวคือคนที่มีพรสวรรค์เหนือชั้นเเละขยันฝึกฝนมากกว่าคุณ
"เฮยเฟิง ปรับลมหายใจ รวมพลังที่ลำคือถึงจะเรียนรู้ทักษะ 'ลูกไฟระเบิด' ได้"
"ใช่เเล้ว, จังหวะการหายใจแบบนี้แหละ"
"อย่าส่ายหัว, มันจะทำให้ความแม่นยำของทักษะลดลง"
เฮยเฟิงเชื่อฟังเเละทำตามที่เซียวซิงหยูบอก
มันฝึกฝนทักษะใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุดพัก
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง, เฮยเฟิงก็เริ่มมั่นใจมากขึ้น
จากการแนะนำของเซียวซิงหยูบวกกับฤทธิ์ของยาเพิ่มความเข้าใจ, มันก็ทำให้เฮยเฟิงเรียนรู้ทักษะต่อสู้ใหม่ได้อย่างรวดเร็ว
"เฮยเฟิง พักสักหน่อย เราจะเริ่มฝึกทักษะใหม่กันต่อแล้ว"
"เเละทักษะนี้จะเป็นหนึ่งในทักษะไม้ตายของแก"
หลังจากพูดจบ, เซียวซิงหยูก็หยิบตำรา "สารานุกรมทักษะต่อสู้ธาตุความมืด" ออกมาจากกระเป๋า
จากนั้นก็หยิบ "ศิลาหลอมรวมธาตุความมืด" ออกมาจากระบบแล้วโยนให้เฮยเฟิงกิน
ในยามดึกสงัด ที่สนามเด็กเล่น
คนหนึ่งคนกับหมาป่าหนึ่งตัวฝึกซ้อมทักษะต่อสู้ด้วยกันอย่างขะมักเขม้น, จนบางครั้งมันก็มีเงาสีม่วงดำปรากฏขึ้นรอบตัวเฮยเฟิง
……
เวลาเที่ยงคืน, เซียวซิงหยูถึงยอมกลับไปที่ห้องพักหมายเลข 312
พอเปิดประตูเข้าไป เขาก็เห็นเพื่อนร่วมห้องสามคนที่กำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
"เซียวซิงหยู กลับมาแล้วเหรอ!" อู๋เซิงโหย่วโชว์เดินพุงพลุ้ยออกมาต้อนรับเซียวซิงหยู
เพื่อนร่วมห้องอีกสองคนพูดพร้อมกัน
"ยินดีต้อนรับกลับห้อง!"
"พวกนายคือ..."
"ฉันชื่อซ่งหู่ อยู่ปีหนึ่งห้องสามเหมือนนาย"
ซ่งหู่สูงเกือบสองเมตร ดูเหมือนพวกนักเลง แต่กลับมีดวงตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์
"นึกออกแล้ว นายนั่งแถวเจ็ดเเถมชอบแขะขี้มูกแล้วป้ายใต้โต๊ะ"
ซ่งหู่ทำหน้าเขินๆ
"อย่าแฉฉันสิ~"
ห้องพักเป็นห้องนอนสำหรับสี่คน เซียวซิงหยู อู๋เซิงโหย่ว และซ่งหู่ อยู่ห้องสาม, เพราะเซียวซิงหยูนั่งแถวสุดท้าย เขาจึงเห็นทุกการกระทำของเพื่อนร่วมชั้น
ส่วนเพื่อนร่วมห้องอีกคนมาจากห้องสอง
"สวัสดี ฉันชื่อเฉินอี๋ฝู่ จากห้องสอง"
"ความฝันของฉันคือการได้เป็นหน่วยซัพพอร์ตที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่ปรมาจารย์อสูร!"
เฉินอี๋ฝู่เป็นคนที่ผอมที่สุดในห้อง
เขาใส่แว่นสายตาหนาเตอะ เเละดูจากการแต่งกายแล้ว มันเหมือนเฉินอี๋ฝู่จะมาจากเมืองเล็กๆ เหมือนกับเซียวซิงหยู
เซียวซิงหยูมองรอยคล้ำใต้ตาของเฉินอี๋ฝู่แล้วเอ่ยแซว
"ฉันเชื่อว่านายจะต้องเป็นซัพพอร์ตที่เก่งที่สุดในประเทศได้แน่ แต่อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยล่ะ…เบาๆเรื่องช่วยตัวเองหน่อยนะ" เซียวซิงหยูเอ่ยเตือนตรงๆ
เเละเฉินอี๋ฝู่ก็หน้าแดงก่ำทันที
ตอนนี้สมาชิกห้อง 312 ครบทีมเเล้ว
เพื่อเป็นการฉลอง ทุกคนจึงดื่มเบียร์ กินขนมขบเคี้ยวแทนอาหารปิ้งย่าง เเละคุยโม้โอ้อวดกันจนดึก
"เสี่ยวเฉิน ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งอยากได้...เอ่อ...หนังอย่างว่าหน่อยน่ะ ช่วยหน่อยได้ไหม?" อู๋เซิงโหย่วพูดขึ้น
"ได้สิ เดี๋ยวส่งลิงก์ให้ทางแชทส่วนตัวนะ" เฉินอี๋ฝู่ตอบ
"เหล่าอู๋ ขอลิงก์ด้วยคนดิ!" ซ่งหู่รีบพูด
"เฮ้อ หน้าตาดีแต่ใจชอบของผิดกฎหมายซะงั้น" เซียวซิงหยูถอนหายใจ
อย่างไรก็ตาม, มิตรภาพระหว่างชายฉกรรจ์มักจะเริ่มต้นจากการแชร์ลิงก์ต้องสงสัยนี่แหละ
…..
เช้าวันต่อมา
ตารางเรียนของห้องสามช่วงเช้าเป็นทฤษฎีทั้งหมด ส่วนภาคปฏิบัติจะเริ่มช่วงบ่าย
เซียวซิงหยูไม่ต้องเข้าเรียนทฤษฎี เขาจึงถือบัตรยืมหนังสือเเล้วไปที่ห้องสมุด
"สวัสดีครับลุงสาม"
"ผมเอา 'สารานุกรมทักษะต่อสู้ธาตุความมืด' ที่ยืมไปเมื่อวานมาคืนครับ"
ในฐานะบรรณารักษ์ ลุงสามรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องนี้มาก
"เซียวซิงหยู หนังสือเล่มนี้หนากว่าพจนานุกรมอีกนะ นายอ่านจบภายในคืนเดียวงั้นหรือ?"
"ใช่เเล้วครับ"
ถ้าลุงสามรู้ว่าเซียวซิงหยูสามารถอ่านหนังสือได้เป็นพันเล่มภายในหนึ่งวัน…เขาคงจะต้องตกใจจนกรามค้างแน่ๆ
หลังจากนั้น เซียวซิงหยูก็เลือกหนังสือที่สนใจมาอ่าน แล้วไปนั่งที่มุมห้อง
เมื่อดวงตาเทพอสูรเริ่มทำงาน ความรู้ในหนังสือก็เริ่มไหลทะลักเข้าสู่สมองของเซียวซิงหยูราวกับน้ำทะเลที่ถาโถมเข้าหาฝั่ง
ขณะที่เซียวซิงหยูกำลังเพลิดเพลินกับการเรียนรู้ ทันใดนั้นมันก็มีเสียงดังก้าวร้าวหนึ่งดังขึ้นจนทำลายความเงียบสงบของห้องสมุด
"วันนี้ฉันจองห้องสมุดแล้ว!"
"ผู้ชายทุกคน ออกไปให้หมด!"
"ส่วนผู้หญิงอยู่ต่อได้, เเต่ต้องมาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนฉัน ฮี่ๆ~"
เซียวซิงหยูเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง
ทันใดนั้น ชายหนุ่มแต่งตัวหรูหราก็เดินเข้ามาในห้องสมุดด้วยท่าทางอวดดี เเละชายคนนี้มีลูกน้องกลุ่มหนึ่งเดินตามหลังมา
ตอนนี้ ผู้ชายในห้องสมุดต่างพากันวิ่งหนีตาย เหลือเพียงผู้หญิงไม่กี่คนที่กำลังยืนตัวสั่นด้วยความกลัว
ผู้หญิงคนหนึ่งพยายามจะหนี แต่ชายหนุ่มคนนั้นคว้ามือเธอไว้
"สาวน้อย อยู่เป็นเพื่อนฉันอ่านหนังสือถือเป็นเกียรติของเธอแล้ว ยังจะหนีอีกเหรอ?"
"คุณชายหวัง ขอโทษค่ะ ฉันไม่กล้าแล้ว"
หญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว, เธอร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบแก้ม
"คุณชายหวัง ยังมีเด็กเหลือขออยู่ที่มุมห้อง!"
ทันใดนั้น หวังเยี่ยนก็มองไปที่เซียวซิงหยู จากนั้นเขาก็ตะคอกเสียงเย็นชา
"ฉันบอกไปแล้ว ว่าให้ผู้ชายทุกคนออกไป!"
………………….
