บทที่ 108  เกาะเหออู ตอนที่ 11

บทที่ 108  เกาะเหออู ตอนที่ 11

คำพูดที่ดูดีว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเพิ่ม แต่ดินวิญญาณไม่ใช่เงินหรือไง?

“หึ!” ชายร่างใหญ่สามคนเพียงแค่แค่นเสียงอย่างเย็นชา

ส่วนอีกสองสามคนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นิ่งดูว่าพวกเขาจะพูดอะไรต่อไป

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังไม่ได้แสดงความไม่พอใจกับท่าทีของชายร่างใหญ่สามคน “ดินวิญญาณในแวดวงชนชั้นสูงเป็นที่รู้จักดี ไม่จำเป็นต้องอธิบายมาก และในโอกาสนี้ก็มีหลายครั้งที่มีคนใช้ของปลอมมาหลอก ดังนั้นดินวิญญาณของแท้ต้องผ่านการรับรองจากเกาะเหออู ไม่เช่นนั้นเอาไปข้างนอกก็ไม่มีใครเชื่อถือ”

สิ่งนี้ก็เหมือนกับแบรนด์ดัง ถ้าไม่ได้รับการรับรองว่าเป็นของแท้ ก็จะถูกมองว่าเป็นของปลอมและคุณภาพต่ำ

เมื่อชายร่างใหญ่สามคนได้ยินก็สบตากัน ก่อนจะมองไปที่ชาวบ้านข้างนอก พวกเขายังอยู่บนเกาะนี้ แม้แต่เรือขนส่งก็ยังคุ้นเคยกับชาวบ้านเหล่านี้

ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นจะโดนแย่งดินวิญญาณหรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เหมือนมาเสียเที่ยว

“ในเมื่อหัวหน้าหมู่บ้านพูดแบบนี้ หากเราหาเจอก็จะยอมแบ่งให้ส่วนหนึ่ง เพราะสุดท้ายแล้วดินวิญญาณก็ได้มาจากเกาะของท่าน”

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังได้ยินเช่นนั้น ก็หันไปมองคนอื่นๆ ทุกคนต่างแสดงท่าทีว่าไม่มีปัญหา

“งั้นตกลงตามนี้ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ ที่นี่พวกท่านไม่ต้องกังวลว่าจะลำบาก เราปฏิบัติต่อแขกเป็นอย่างดี เชื่อว่าท่านก็คงสัมผัสได้แล้วในสองวันนี้”

จริงๆ แล้ว เสิ่นชงหรานอยากจะถามเขาว่าทำไมพวกเขาไม่ไปหาดินวิญญาณเอง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามออกไป

แต่ถึงเธอไม่ถาม ก็ยังมีคนอื่นอยากถาม นั่นคือชายร่างใหญ่สามคนที่ตั้งใจมาขุดดินโดยเฉพาะ

“ถ้าดินวิญญาณดีขนาดนี้ ทำไมพวกท่านไม่ขุดเองล่ะ” คำถามนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาสงสัยตั้งแต่ตอนที่ได้รับข่าวแล้ว

แต่ตอนนั้นคนที่จะมานั้นมีจำนวนจำกัด จึงไม่ทันสนใจเรื่องอื่น รีบมาที่ท่าเรือแล้วขึ้นเรือขนส่งที่มุ่งสู่เกาะเหออู

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังมองสำรวจคนสามคนตรงหน้า “พวกท่านก็เห็นว่าเรากำลังจัดงานศพ และกฎของเกาะเราคือภายในหนึ่งเดือนหลังจัดงานศพ เราจะไม่ไปขุดดินวิญญาณ แต่คนนอกไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรา จึงไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎนี้ เราเลี้ยงชีพด้วยสิ่งนี้จึงต้องเคารพกฎ และมีบุคคลในเมืองหลวงต้องการดินวิญญาณนี้จึงตัดสินใจให้คนนอกมาขุด คาดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นจริงหรือไม่ พวกเขาก็ไม่มีทางเลือก เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่บนเกาะแล้ว

ชายร่างใหญ่สามคนจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะถ้ามันทำเงินได้ จะเสี่ยงหน่อยก็ไม่เป็นไร หากต้องการเงินที่ปลอดภัย แล้วเมื่อไหร่จะได้ใช้ชีวิตตามที่ต้องการ

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังไม่สนใจว่าคนนอกจะรู้กฎข้อนี้อย่างไร เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกจากลานบ้าน

ชาวบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ค่อยๆ สลายตัวไป เสิ่นชงหรานครุ่นคิดเล็กน้อย วันนี้เธอยังไม่ค่อยอยากเข้าไปในป่า

เมื่อผู้คนสลายตัวไปหมดแล้ว คนอื่นๆ ก็เริ่มเตรียมตัวออกเดินทาง ขณะนั้นเฟิงอี้เฉินก็ล้างหน้าล้างตาเสร็จพอดี

“ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเข้าไปในป่าหรือเปล่าใช่ไหม”

เสิ่นชงหรานพยักหน้า “ฉันอยากเดินเล่นในหมู่บ้านก่อน”

เฟิงอี้เฉินก็เคารพการตัดสินใจของเพื่อนร่วมทีม “งั้นก็ออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

สำหรับการตัดสินใจของทั้งสองคนว่าจะทำอะไร เหล่าผู้ทำภารกิจอื่นๆ ไม่ได้ใส่ใจมากนัก อย่างไรเสียก็ไม่มีใครพูดว่าดินวิญญาณอยู่ในหมู่บ้าน สิ่งที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นการหาดินวิญญาณให้ได้

สองวันที่ผ่านมา หนิงเจียเหม่ยกับกัวเจี้ยนไป๋อยู่กับเฉินลวี่มาตลอด ทั้งสี่คนตกลงกันว่า ถ้าหาดินวิญญาณเจอแล้วแบ่งกันไปคนละนิด เพื่อให้ภารกิจของแต่ละคนสำเร็จลุล่วง

แม้พวกเขาพูดเช่นนี้ แต่ความจริงจะเป็นอย่างไรก็ไม่อาจทราบได้

จนเมื่อทุกคนออกเดินทางไปหมดแล้ว ชายวัยกลางคนที่หน้าตาซีดเซียวก็เริ่มออกเดินทาง เขาชื่อ หลัวกัง ตั้งแต่เมื่อวานที่ยังหาดินวิญญาณไม่เจอ ทำให้จิตใจยิ่งร้อนรน

เขารู้สึกได้ว่าร่างกายทรุดลงเรื่อยๆ ถ้ายังหาดินวิญญาณไม่พบ พรุ่งนี้อาจจะลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้ด้วยซ้ำ

ออกมานอกประตูก็เห็นเด็กๆ สองสามคนกำลังเล่นอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

แม้บ้านในหมู่บ้านจะสร้างขึ้นมาอย่างสวยงาม แต่เด็กเหล่านี้ก็ยังชอบรวมตัวกันเล่นของเล่นเก่าๆ มากกว่า

ไม่เหมือนเด็กในเมือง ที่จะเล่นมือถือหรือไปศูนย์เกมกันหมดแล้ว

หลัวกังเองก็มีลูก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกไม่ค่อยดีนัก เมื่อเจอกันก็เงียบงันเสมอ

เขามองเด็กๆ แค่แวบเดียวก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังป่าอย่างแน่วแน่

จริงๆ แล้ววันนี้ควรจะพักผ่อนให้เต็มที่ แต่เขากลัวว่าหากพักอีก จะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

ขณะเดิน หลัวกังเหงื่อเต็มใบหน้า เขาควักยาแก้ปวดออกมาจากกระเป๋าแล้วกลืนไปสิบกว่าเม็ดในคำเดียว

นี่เป็นยาที่เขาซื้อมาก่อนจะเดินทางมา เพราะยาตัวเดิมที่ใช้ไปนานแล้วไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้อีก

ยาออกฤทธิ์เร็วมาก เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดลดลง แต่ความอ่อนแรงยังคงชัดเจน เขายังเหลือพื้นที่ในป่าที่ไม่ได้สำรวจอยู่อีกครึ่งหนึ่ง

เมื่อเดินมาได้สักพัก แม้จะไม่มีความเจ็บปวด แต่ความอ่อนแรงของร่างกายก็ยังคงปรากฏ หลัวกังต้องพิงต้นไม้เพื่อหายใจ

เขารู้สึกมึนศีรษะ จึงตบหัวตัวเองเบาๆ

ไม่ได้ เขาจะล้มลงที่นี่ไม่ได้

เขาพยายามก้าวต่อไปในป่า

ทิวทัศน์รอบข้างเหมือนหมุนวน หลัวกังหยุดเท้า ตั้งใจจะพักสักหน่อย

ขณะเช็ดเหงื่อ เขาก็หยุดการเคลื่อนไหว ดวงตาจ้องมองไปยังจุดหนึ่งไม่ละวางสายตา

ดินดำที่อุดมสมบูรณ์ ซึ่งจากมุมที่เขายืนอยู่นั้น เห็นดินดำมีแสงวาวขึ้นมาเล็กน้อย

ในหัวเขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น: นี่แหละคือดินวิญญาณ!

แทบไม่ลังเล หลัวกังจ้องไม่ละสายตา เดินโซเซไปยังเนินดิน

เมื่อมาถึง เขาเอื้อมมือไปสัมผัสดินสีดำ สัมผัสที่ได้มันจริงจนทำให้เขารู้สึกเหมือนฝัน

“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ภาพหลอน…”

หลัวกังพึมพำ ขยุ้มดินขึ้นมา แต่ดินนั้นกลับนุ่มกว่าที่คิด จนเมื่อหยิบขึ้นมามันก็ไหลร่วงเหมือนทราย

เขาไม่สนใจคุณสมบัติของดินนั้นอีก หยิบดินขึ้นมาแล้วใส่ปากทันที

ตั้งแต่ป่วยหนักและทำคีโม เขามักจะไม่ค่อยอยากอาหาร แต่วันนี้เมื่อได้ใส่ดินวิญญาณเข้าปาก หลัวกังรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าอาหารทุกอย่างที่เคยกิน

มันมีความพึงพอใจที่ล้นขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ มากกว่าความรู้สึกอิ่มท้องจากอาหารทั่วไป

เขาไม่คิดจะเก็บกลับไปหรือถามหัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังว่าควรบริโภคอย่างไร เขาเพียงอยากกลืนมันสดๆ เข้าไป

หลัวกังกินดินเหมือนหมาป่าหิวโหย หากเขากินมันลงไปได้ เขาก็จะรอด!

จนเมื่อรู้สึกอิ่ม หลัวกังจึงหยุด

เขาเช็ดปาก พบว่าดินวิญญาณนี้ไม่มีรสคาวของดินทั่วไป แถมไม่มีรสชาติใดๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจิตใจหรือว่าดินนี้มีฤทธิ์รักษาโรคจริงๆ หลัวกังรู้สึกว่าร่างกายเขามีพละกำลังมากขึ้น

เขายืนขึ้น ขยับร่างกาย พบว่าตัวเองเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วจริงๆ

“ฮ่าๆ มันได้ผลจริงๆ!”

เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ตรวจดูร่างกายตัวเองอีกครั้งเพื่อดูว่าเขาหายดีหรือยัง

แม้จะกินยาแก้ปวดไปมาก เขาก็ยังนั่งอยู่ข้างๆ ดินดำสักพักใหญ่ จนรู้สึกถึงสายลมเย็นพัดผ่านหน้า เขาถึงได้สติ

ไม่ใช่สิ เขาจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ถ้ามีคนอื่นผ่านมา เจอสิ่งนี้เข้า ต้องรีบเก็บไปบ้าง

คิดแล้วเขาก็ลงมือทันที แต่เพราะไม่มีเครื่องมือเก็บดิน เขาถอดเสื้อคลุมออกมาแล้วใช้มันห่อดินที่ขุดได้

..........