ก่อตั้งองค์กรมือสังหารในโลกบำเพ็ญเพียร ตอนที่ 4 มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นเอก
ก่อตั้งองค์กรมือสังหารในโลกบำเพ็ญเพียร ตอนที่ 4 มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นเอก
เว่ยจินลังเลใจ
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปาก
เว่ยจินกัดฟันกล่าวว่า “ไม่ ข้ายังมี!”
“ยังมี?”
ภายในดวงตาของชายหนุ่มมีแววตาสนใจเล็กน้อย
“อืม ก่อนที่ท่านพ่อจะเสียชีวิต ท่านเคยมอบหินประหลาดชิ้นหนึ่งให้ข้า และบอกกล่าวกับข้าและท่านแม่ว่า หากใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ก็ให้นำมันไปขายที่สมาคมการค้าของผู้บำเพ็ญ”
“ท่านพ่อยังกล่าวอีกว่า หินประหลาดชิ้นนั้นมีค่ามากพอที่จะทำให้ข้าและท่านแม่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต เพียงแต่ท่านแม่เห็นว่าเป็นของที่ท่านพ่อทิ้งไว้ให้นาง แม้ว่าชีวิตจะยากลำบากเพียงใด นางก็จะไม่ขายมัน”
ชายหนุ่มกล่าวถึงความคิดของเว่ยจิน “เช่นนั้น เจ้าต้องการใช้หินชิ้นนี้เป็นค่าตอบแทนอย่างนั้นหรือ”
เว่ยจินพยักหน้าอย่างแรง
ชายหนุ่มกล่าวในทันทีว่า “ดี ข้าตกลง”
เว่ยจินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องยืนยันกับข้าก่อนหรือ ว่าหินชิ้นนั้นมีค่ามากจริง ๆ เช่นที่ข้ากล่าวหรือไม่?”
ชายหนุ่มยิ้มอย่างลึกลับ กล่าวว่า “ศาลาสังหารโลหิตไม่เคยทำการค้าที่ขาดทุน หากค่าของมันไม่ตรงกับที่กล่าวไว้ ก็นำชีวิต...มาชดใช้เสีย!”
ได้ยินเช่นนั้น
เว่ยจินไม่เพียงแต่ไม่หวาดกลัว แต่กลับมีท่าทาง ‘หากต้องการชีวิตข้า ก็มาเอาไปได้ทุกเมื่อ’
ชายหนุ่มกล่าวว่า “ว่ามา...เจ้าต้องการสังหารผู้ใด”
เว่ยจินกล่าวว่า “คนที่ข้าต้องการสังหาร คือ เจ้าเมืองหลินเทียนเฟิง แห่งเมืองหลินเทียน!”
กล่าวจบ เว่ยจินเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเล็กน้อย
ความจริงแล้ว ภายในใจของเว่ยจินยังคงมีความกังวลอยู่บ้าง
การสังหารผู้บำเพ็ญระดับรวมวิญญาณระยะสูงสุด ไม่เหมือนกับการสังหารคุณชายที่เพิ่งจะเริ่มต้นระดับหลอมกาย
ต้องใช้กำลังคนและทรัพยากรมากมายมหาศาล
ยิ่งไปกว่านั้น การลอบสังหารเจ้าเมือง ก็เหมือนกับการท้าทายราชวงศ์ราชันซุ่ยหยวนที่อยู่เบื้องหลังเมืองหลินเทียน
หากไม่มีพลังอำนาจมากพอที่จะเป็นศัตรูกับราชวงศ์ราชันซุ่ยหยวน
คนทั่วไปคงไม่กล้าตกลงเรื่องเช่นนี้
นี่คือเหตุผลที่เว่ยจินกังวล
“ดี ข้าเข้าใจแล้ว จงหยดโลหิตของเจ้าลงบนกระดาษแผ่นนี้ จากนั้นเจ้าก็เพียงแค่รอฟังข่าวดีก็พอ”
ชายหนุ่มหยิบกระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก วางไว้เบื้องหน้าเว่ยจิน
เว่ยจินกัดนิ้วโป้งอย่างชำนาญ หยดโลหิตลงบนกระดาษ
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้น
เว่ยจินอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “การสังหารเจ้าเมืองหลินเทียน ก็เหมือนกับการเป็นศัตรูกับราชวงศ์ราชันซุ่ยหยวน ราชวงศ์ราชันซุ่ยหยวนมีผู้บำเพ็ญมากมาย……”
เห็นเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงขัดจังหวะคำพูดของเว่ยจิน
ภายในดวงตาไม่ปรากฏความรู้สึกใด ๆ กลับกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “ราชวงศ์ราชันซุ่ยหยวนเป็นเพียงสิ่งใด? อีกไม่นาน ไม่ว่าจะเป็นประมุขดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หรือมหาจักรพรรดิโบราณ ขอเพียงค่าตอบแทนมากพอ ศาลาสังหารโลหิตก็สามารถสังหารให้เจ้าได้!”
เว่ยจินไม่เชื่อคำพูดของชายหนุ่ม
แต่เห็นท่าทางที่ดูสบาย ๆ ของอีกฝ่าย เว่ยจินจึงป้องมือคารวะ กล่าวว่า “หากเรื่องนี้สำเร็จ เว่ยจินผู้นี้ยินดีเป็นวัวเป็นม้ารับใช้คุณชาย!”
“ลาก่อน!”
เว่ยจินหยิบกล่องไม้ที่อยู่บนพื้น หันหลังเดินขึ้นบันไดจากไป
มองดูเว่ยจินจนกระทั่งออกจากศาลา
ชายหนุ่มที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ค่อย ๆ ถอนหายใจออกมา
“ไม่คิดเลยว่าภารกิจแรกจะสำเร็จได้ง่ายดายเช่นนี้”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ภายในดวงตาทั้งสองข้างมีแววตาเหม่อลอย
เขามีนามว่าเยี่ยหมิง เป็นผู้เดินทางข้ามมิติธรรมดาสามัญจากดาวสีน้ำเงิน
หนึ่งสัปดาห์ก่อน เขารวมร่างเดินทางข้ามมิติมายังโลกแฟนตาซีที่เต็มไปด้วยอันตรายแห่งนี้
เช่นเดียวกับนิยาย เขาได้รับพรสวรรค์ติดตัวมาด้วย
นั่นคือ ‘ระบบองค์กรมือสังหาร’
ดั่งเช่นชื่อ ก็คือการสร้างองค์กรมือสังหาร เพื่อที่จะได้รับรางวัล
จากคำอธิบายของระบบ ยิ่งชื่อเสียงขององค์กรมือสังหารที่เยี่ยหมิงสร้างขึ้นยิ่งโด่งดัง ยิ่งทำภารกิจหลักของระบบสำเร็จ ก็จะได้รับรางวัลมากมาย
แล้ววิธีการสร้างชื่อเสียงให้กับองค์กรมือสังหารคืออันใด?
นั่นคือการสังหาร!
และเว่ยจินผู้นั้น ก็คือก้าวแรกในแผนการของเยี่ยหมิง!
เยี่ยหมิงมองไปยังความว่างเปล่าข้าง ๆ
“เป็นเช่นไรบ้าง?”
ความว่างเปล่าสั่นสะเทือน
บุรุษที่สวมชุดคลุมสีดำ สวมหน้ากากผีร้าย ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
เขาคือบุคคลลึกลับที่ตัดศีรษะของบุรุษร่างอ้วน!
เมื่อบุรุษสวมหน้ากากเห็นเยี่ยหมิง เขาก็ก้มตัวลงข้างหนึ่ง ป้องมือคารวะ กล่าวว่า “เรียนเจ้าศาลา ตามคำสั่งของท่าน ข้าน้อยได้เหลือชีวิตเอาไว้หนึ่งคน”
“ดี ทำได้ไม่เลว”
เยี่ยหมิงมองดูบุรุษสวมหน้ากากด้วยรอยยิ้ม
เบื้องหน้าปรากฏแผ่นข้อมูลของบุรุษสวมหน้ากาก
[นาม: หลัวจวิน]
[ฐานะ: มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นเอกแห่งศาลาสังหารโลหิต]
[ระดับตบะ: ระดับเคลื่อนวิญญาณขั้นเจ็ด]
[วิชาเวท: วิชาเจ็ดดาบกลับรังนกนางแอ่น, คำสาปคุ้มกันร่าง, สามก้าวย่ำเมฆา……]
[คำอธิบาย: มาจากโลกศิลปะการต่อสู้ระดับกลาง เป็นถึงเจ้านิกายแห่งนิกายดาบทรราช วิชาดาบของเขากลับคืนสู่สัจธรรม สามารถสังหารผู้คนได้อย่างง่ายดาย]
มือสังหารแห่งศาลาสังหารโลหิตที่ชื่อว่าหลัวจวินผู้นี้ เป็นของขวัญมือใหม่ที่ระบบมอบให้เขาตอนที่เขามาถึงที่แห่งนี้
และของขวัญมือใหม่นี้ นอกจากหลัวจวินแล้ว ก็คือศาลาที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน
น่าจะเป็นเพราะระบบ
ทำให้ผู้คนทั้งหมดในเมืองหลินเทียนไม่พบเจอความผิดปกติของศาลาแห่งนี้
เมื่อบุรุษสวมหน้ากากได้ยินเช่นนั้น น้ำเสียงของเขาก็ยิ่งเคารพ กล่าวว่า “การได้รับใช้เจ้าศาลา เป็นบุญวาสนาของข้า หลัวจวินผู้นี้ มีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของศาลาสังหารโลหิต ตายไปก็เป็นผีของศาลาสังหารโลหิต!”
เยี่ยหมิงยิ้ม ไม่กล่าวสิ่งใด
เพียงแค่โบกมือ
หลัวจวินก็เข้าใจความหมาย ใช้วิชาอำพรางจากไป
เมื่อหลัวจวินจากไป เยี่ยหมิงก็กล่าวในใจ
“ระบบ รับรางวัล”
ไม่นานนัก เสียงที่ไร้อารมณ์ก็ดังขึ้นภายในห้วงสมุทรแห่งปัญญาของเยี่ยหมิง
“ขอแสดงความยินดีกับเจ้าภาพที่ทำภารกิจย่อย 1 สำเร็จ”
“รางวัล มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นโท 10 คน มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นเอก 1 คน พระสูตรไท่ซูบทที่หนึ่ง (ระดับจักรพรรดิ)”
“ภารกิจหลักได้ถูกปลดล็อคแล้ว โปรดตรวจสอบด้วยตนเอง”
สิ้นเสียง เยี่ยหมิงจึงกล่าวว่า “รับพระสูตรไท่ซูบทที่หนึ่ง”
ทันใดนั้น เยี่ยหมิงก็รู้สึกได้ถึงกระแสพลังที่ไหลเวียนไปทั่วเส้นชีพจรแปดเส้น ปราณวิญญาณจากสี่ทิศแปดทางพุ่งทะลักเข้าสู่ร่างกายของเขา
ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกชำระล้าง
ประมาณหนึ่งนาที
เยี่ยหมิงลืมตาขึ้น
ดวงตาที่ดูธรรมดาสามัญ กลับมีแววตาลึกลับปรากฏขึ้น
“เหลือเชื่อยิ่งนัก พระสูตรไท่ซูบทที่หนึ่ง ทำให้ระดับตบะของข้าพุ่งทะยานขึ้นสู่ระดับรวมวิญญาณระยะต้น ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้ข้าไม่ใช่ผู้บำเพ็ญด้วยซ้ำ”
เยี่ยหมิงตกใจเล็กน้อย จากนั้นจึงมองไปยังรางวัลของระบบ
“มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นเอกหนึ่งคน มือสังหารระดับมนุษย์ชั้นโทสิบคน ก็เหมือนกับผู้บำเพ็ญระดับเคลื่อนวิญญาณหนึ่งคน และผู้บำเพ็ญระดับรวมวิญญาณสิบคน ตอนนี้ศาลาสังหารโลหิตของข้ามีเพียงหลัวจวิน คนเหล่านี้มาได้ทันเวลาพอดี”
เยี่ยหมิงครุ่นคิด
เมื่อมีคนเหล่านี้ เมืองหลินเทียนเล็ก ๆ ในสายตาของเขา ก็ไม่ต่างจากมดปลวก
[TL: องค์กรมือสังหาร(杀手) ไม่ใช่ องค์กรลอบสังหาร(暗杀) ดังนั้นองค์กรพระเอกก็สามารถโดดเด่นในโลกได้ครับ หวังว่าจะเข้าใจ แยกให้ออกระหว่างคำว่า มือสังหาร(นักฆ่า) และลอบสังหาร(แอบฆ่า)]
