บทที่ 717 ช่างกตัญญูจริง ๆ!
หลังจากที่เสวียนจู่พูดจบ นางก็ดึงหลินซวนไปที่เก้าอี้หวาย ขอให้หลินซวนนั่งลงแล้วกดไหล่ของเขาไว้ “เสด็จพ่อนั่งยอง ๆ ป้อนผลไม้วิญญาณให้เรา คงจะเหนื่อยมาก” “เชื่อฟังและนอนลงเดี๋ยวนี้!” หลินซวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงจังในดวงตาของเด็กน้อยคนนี้ ทั้งน่ารักและไร้เดียงสา อย่า...
