บทที่ 7 นักยิงธนู
บทที่ 7 นักยิงธนู
“สองชีวิตเชียว!!”
เสี่ยวโก่วมองที่แผงควบคุมด้วยความตื่นเต้น ลิ้นยื่นเข้าออก “ฮื้ม ให้ฉันดูให้ละเอียดหน่อยสิ”
ทันใดนั้น เงาของเสี่ยวโก่วใต้ฝ่าเท้าก็พองตัวขึ้น ก่อนจะระเบิดออกเหมือนฟองที่แตกตัว
ทันใดนั้นเอง มีลูกหมาตัวเล็กโผล่ออกมาจากฟองนั้น หน้าตาเหมือนเสี่ยวโก่วเปี๊ยบ
ฟางจือสิง มองดูหมาสองตัวที่เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยนแล้วถึงกับตกใจ “โห เหมือนร่างแยกเงาเลย?”
“ใช่ๆ คล้ายกันนั่นแหละ”
เสี่ยวโก่วภูมิใจทันที “ฉันมีชีวิตกี่ครั้งก็สร้างตัวเองได้กี่ตัว ถ้าฉันถูกฆ่าตายหนึ่งตัว ก็ยังมีอีกตัวอยู่”
ฟางจือสิง สูดหายใจเข้าลึก “แกฟื้นตัวได้ด้วย นี่มันสุดยอดไปเลย!”
“ฮ่าๆ ก็นายเหมือนกันนั่นแหละ”
เสี่ยวโก่วหัวเราะจนฟันกุดตอนนี้เขามีสองชีวิต มีโอกาสตายได้เพิ่มขึ้นอีกครั้ง หมายถึงว่าชีวิตของเขาจะมีโอกาสให้ทดลองทำอะไรได้มากกว่าคนอื่น
ฟางจือสิง ทึ่งแล้วเตรียมจะชมอีกหน่อย แต่ก็เห็นเสี่ยวโก่วทั้งสองตัวเริ่มเดินวนเลียขนกันและกันอย่างสนุกสนาน
ฟางจือสิง อดจะเอือมระอาไม่ได้ “หลังจากนี้แกคงไม่เหงาแล้วสินะ”
“อ่ะ”
เสี่ยวโก่วรู้ตัวขึ้นมา รีบกระแอมแก้เก้อ แล้วใจคิดเล็กน้อยก่อนจะให้ร่างแยกหายไปในเงาดำทันที
เขาพูดอย่างจริงจัง “เอาล่ะ ลองแฮ็กของนายบ้างสิ ว่าจะใช้ได้ไหม”
ฟางจือสิง มองไปที่แผงควบคุมอีกครั้ง
“วิดพื้นติดต่อกัน 20 ครั้ง…”
เขาสูดลมหายใจลึก จากนั้นก็นอนราบไปกับพื้น ตั้งมือดันตัวขึ้น
ย่อตัว แล้วดันขึ้น!
ย่อตัว แล้วดันขึ้น!
“ฮู้! ฮู้!” ฟางจือสิง ทำได้แค่สองครั้งก็เริ่มหายใจแรง
เสี่ยวโก่วนั่งดูอย่างสบายใจ “เอ๊ะ นายไหวหรือเปล่าเนี่ย?”
ฟางจือสิง กัดฟันทำต่ออีกสามครั้ง
ตอนนี้แขนทั้งสองเริ่มสั่นเล็กน้อยและรู้สึกเจ็บล้าแล้ว
เสี่ยวโก่วนั่งดูไปมาด้วยความหงุดหงิดแทน
ฟางจือสิง หายใจแรงอีกครั้ง พยายามต่ออีกสามครั้ง กัดฟันยกตัวขึ้นอย่างยากลำบาก แขนทั้งสองข้างสั่นไหวอย่างหนัก
เสี่ยวโก่วว่า “จบแล้วๆ นายไม่ไหวแน่”
พูดไม่ทันจบ ฟางจือสิง ก็ทิ้งตัวลงกับพื้น ทำได้เพียงแปดครั้งเท่านั้น
เขานอนหงายหอบหนัก อกกระเพื่อมไปทั้งตัว รู้สึกอ่อนล้าเต็มที
เขาทำได้ดีมากแล้วสำหรับร่างกายที่ขาดสารอาหารและสภาพร่างกายอ่อนแอแบบนี้ การทำวิดพื้นได้แปดครั้งรวดถือว่าเป็นผลงานที่ดีทีเดียว
เสี่ยวโก่วว่า “ไม่ไหวเลยนะ ฉันคิดว่านายเป็นสายอัจฉริยะ แต่นี่กลับเป็นสายขยะซะงั้น”
ฟางจือสิง บ่นออกมาอย่างหมดแรง “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย ไม่มีแรง”
พอพูดถึง “ข้าว” เสี่ยวโก่วเองก็เริ่มหิวขึ้นมาทันที
ทั้งคนและหมาตกลงกันว่าจะออกไปหาของกิน
ฟางจือสิง ลงน้ำจับหอยและหอยทากในแม่น้ำอย่างคล่องแคล่ว แถมยังจับกุ้งตัวเล็กๆ ที่ลอยอยู่บนสาหร่ายได้อีกสี่ห้าตัว
พวกเขาจุดไฟปิ้งย่าง และกินอาหารอิ่มท้อง
หลังจากพักได้ครึ่งชั่วโมง ฟางจือสิง ลองวิดพื้นอีกครั้ง คราวนี้ทำได้ถึงสิบครั้ง
เสี่ยวโก่วเยาะเย้ย “สภาพนายแบบนี้ เห็นแล้วน้ำตาจะไหล”
“จะพูดอะไรนักหนา”
ฟางจือสิง ไม่สนใจเขา และบ่นว่า “ดูท่ารีบร้อนไปก็ไม่ได้ ผลจากการอดอาหารต้องค่อยๆ ฟื้นฟูไปก่อน”
เสี่ยวโก่วแนะนำว่า “งั้นลองเงื่อนไขข้อสองสิ”
【ยิงโดนเป้าหมายที่ระยะ 10 เมตร 5 ครั้ง】
ฟางจือสิง หยิบธนูมา เขาหาต้นไม้เก่าที่เปลือกหลุดลอก แล้วเอาถ่านวาดเป็นวงซ้อนๆ กัน ทำเป็นเป้า
จากนั้นวัดระยะด้วยการก้าวให้ครบสิบเมตร เพื่อให้แน่ใจว่าไกลพอ เขาจึงถอยไปอีกนิดหน่อย
ฟางจือสิง ยกธนูขึ้นด้วยมือขวา หยิบลูกธนูจากซองขึ้นมาด้วยมือซ้าย วางลูกธนูไว้ที่สายธนู
เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เพราะมาจากความทรงจำของต้าเหนียวที่เคยฝึกยิงธนูภายใต้การฝึกสอนของพ่อ
ฟิ้ว!
ลูกธนูพุ่งออกไป ตรงไปที่ต้นไม้ใหญ่ แม้จะยังไม่โดนเป้ากลาง
ฟางจือสิง ยิงลูกธนูอีกครั้ง คราวนี้ลูกธนูพุ่งตรงไปที่ต้นไม้ใหญ่ แต่ยังคงพลาดเป้าหมายไปเล็กน้อย ห่างจากจุดกลางเพียงไม่กี่เซนติเมตร
แต่ทว่า เขาค่อยๆ จับความรู้สึกได้ เริ่มปรับจังหวะหายใจเล็กน้อย แล้วส่งลูกธนูดอกที่สามออกไป เสียง “ตุ้บ” ดังขึ้น ลูกธนูเสียบเข้าไปที่ลำต้นและสั่นไหวเป็นวงกลมตรงบริเวณหางของลูกธนู
ลูกธนูโดนเป้ากลางแล้ว!
【2. ยิงโดนเป้ากลางในระยะ 10 เมตร อย่างน้อย 5 ครั้ง (1/5)】
“อื้ม สามครั้งโดนไปแล้วหนึ่ง ใช้ได้เลยนะ!”
เสี่ยวโก่วพูดชมอย่างตื่นเต้น “บางทีนายอาจมีพรสวรรค์ด้านการยิงธนูจริงๆ ก็ได้!”
ฟางจือสิง ถอนหายใจแล้วยิ้มเล็กน้อย “แค่ระยะสิบเมตรเองนะ ฉันน่าจะยิงถูกแม้แต่หลับตายิงด้วยซ้ำ”
เสี่ยวโก่วกลอกตา “พูดไปเรื่อย ระยะสิบเมตรนี่ประมาณความยาวสนามวอลเลย์บอลเลยนะ ยิงให้โดนต้นไม้อาจไม่ยาก แต่จะให้โดนเป้ากลางเลยเนี่ยมันไม่ง่ายเลยนะ”
ฟางจือสิง รู้ดีว่าการเล็งเป้าแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย จากประสบการณ์ที่เคยยิงธนูมา การยิงครั้งแรกมักแม่นยำดี แต่พอยิงต่อเนื่องกันหลายครั้งเข้า กล้ามเนื้อก็จะเริ่มอ่อนล้า ความแม่นยำก็จะลดลง
เขาจึงคุมจังหวะไม่ให้รีบเกินไป ค่อยๆ ยิงทีละสามครั้ง แล้วหยุดพัก
ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว หนึ่งชั่วโมงครึ่ง
【2. ยิงโดนเป้ากลางในระยะ 10 เมตร อย่างน้อย 5 ครั้ง (สำเร็จแล้ว)】
ฟางจือสิง เช็ดเหงื่อ ถอนหายใจยาวแล้วเลิกคิ้วให้เสี่ยวโก่ว “เห็นไหม นี่แหละสไตล์นักแม่นธนู”
“เหอะ พูดไปเถอะ!” เสี่ยวโก่วทำหน้าไม่สนใจ “อ้อ แล้วนี่ใครกันนะที่ทำวิดพื้น 20 ครั้งยังไม่รอด?”
ฟางจือสิง กัดฟันกรอด
เขารู้สึกได้เลยว่าตั้งแต่เสี่ยวโก่วรู้ว่าตัวเองมีสองชีวิต เจ้าหมาตัวนี้ก็ยิ่งอวดดีขึ้นมาก
เขาไม่สนท่าทางกวนประสาทของเสี่ยวโก่ว รีบวางแผนฝึกฝนทันที
“การศึกษาภาคบังคับ 9 ปีมันไม่เสียเปล่าหรอกนะ”
ฟางจือสิง ฝึกทั้งวิ่ง กระโดดไกล ซิทอัพ โหนบาร์ และแพลงก์ไปพร้อมกับการหาอาหารมาทานให้เพียงพอเพื่อฟื้นฟูร่างกาย
เวลาผ่านไปครึ่งเดือน
เขามองดูร่างกายของตัวเอง เริ่มรู้สึกว่ากล้ามเนื้อแน่นขึ้น และร่างกายก็ดูแข็งแรงขึ้นกว่าเดิม
ท้ายที่สุดการได้ทานเนื้อสัตว์ทุกวันและฝึกฝนอย่างมีระบบก็ทำให้เห็นผลชัดเจน
ไม่ใช่แค่ฟางจือสิง ที่เริ่มดูแข็งแรงขึ้น เสี่ยวโก่วเองก็เริ่มตัวอ้วนกลมขึ้นเช่นกัน ขนของมันยังดกหนาและเป็นมันเงามากกว่าเดิม
“เอาล่ะ”
ฟางจือสิง สูดหายใจลึก นอนลงกับพื้นแล้วเริ่มทำวิดพื้น
หนึ่ง สอง สาม สี่...
“สิบห้า สิบหก สู้ๆ ใกล้แล้ว!”
เสี่ยวโก่วร้องเชียร์อยู่ข้างๆ
ฟางจือสิง หน้าขึ้นสีแดงด้วยความพยายาม สู้จนถึงที่สุด ลงไปแต่ละครั้ง ยกขึ้นแต่ละครั้งด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“สิบเก้า ยี่สิบ!”
เสี่ยวโก่วมองดูที่แผงควบคุมที่ลอยอยู่เหนือหัวฟางจือสิง ข้อความบนแผงพร่าเลือนไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาใหม่
【1. ทำวิดพื้นติดต่อกัน 20 ครั้ง (สำเร็จแล้ว)】
“สำเร็จแล้ว!”
เสี่ยวโก่วกระโดดขึ้นตะโกนประกาศ
ฟางจือสิง ยืนขึ้นด้วยใบหน้าชื่นบานและปลื้มใจ “แค่นี้สบายมาก”
เสี่ยวโก่วถามว่า “รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างไหม?”
ฟางจือสิง ค่อยๆ สำรวจความรู้สึกในร่างกาย
แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น ข้อความที่เป็นแสงสว่างก็ปรากฏขึ้นบนแผงควบคุมอีกครั้ง
【เงื่อนไขการเลื่อนระดับครบถ้วนแล้ว ยินดีด้วย คุณได้เลื่อนเป็นนักยิงธนูฝึกหัด!】
ทันใดนั้น ความทรงจำและประสบการณ์การฝึกยิงธนูจำนวนมหาศาลหลั่งไหลเข้ามาในสมองของ ฟางจือสิง
พร้อมกันนี้เขารู้สึกถึงความเย็นวาบที่แผ่กระจายไปทั่วร่างอย่างต่อเนื่อง เหมือนกำลังโดนกระแสไฟฟ้าเบาๆ กระตุ้นร่างกาย
ความรู้สึกเหมือนเขาฝึกยิงธนูมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาถึงสามปี ด้วยการฝึกฝนสะสมทักษะมาเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาก็กลายเป็นนักยิงธนูฝึกหัดอย่างแท้จริง
【นักยิงธนูฝึกหัดขั้นเต็ม: ระยะ 30 เมตร ยิงเป้าโดนทุกครั้ง; ระยะ 30-50 เมตร ความแม่นยำ 80%; ระยะเกิน 50 เมตร ความแม่นยำต่ำกว่า 20%】
..........