บทที่ 5 กบฏ
บทที่ 5 กบฏ
“ค้ามนุษย์… มันใช่เลย!”
ในใจของฟางจือสิง รู้สึกหนาวยะเยือก เขารู้ดีว่าปีแห่งความอดอยากนี้ทำให้ทุกคนต้องลำบากไปตามๆ กัน
แต่ไม่นึกเลยว่าถึงขั้นที่ผู้คนต้องขายลูกขายหลานเพื่อเอาชีวิตรอด
ขณะนั้นเอง ฟางจือสิง สังเกตว่ามีเหล่าคนเรือบางคนกำลังแบกกระสอบลงมาจากเรือลำใหญ่ ดูเหมือนในนั้นจะบรรจุข้าวสารอยู่
มีลูกเรือสองคนคุยกันเบาๆ ระหว่างทำงาน
“โฮ่ง~”
ฟางจือสิง ส่งสายตาให้เสี่ยวโก่ว
เสี่ยวโก่วเข้าใจทันที
เขาไม่ใช่หมาธรรมดา แต่เป็นหมาที่ฟังภาษาคนออก
เสี่ยวโก่ววิ่งกระโจนเข้าไปใกล้ๆ นอนกลิ้งเล่นพลางแกล้งทำเหมือนสนุกอยู่กับตัวเอง
พวกคนเรือก็ทำงานไปตามปกติ คุยกันต่อไป ไม่มีใครสนใจหมาสักตัว
การซื้อขายนี้ไม่ได้ยืดเยื้อนัก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จสิ้น
เด็กสาวทั้งหมด 57 คนถูกขายไป มีตั้งแต่เด็กห้าหกขวบไปจนถึงสิบห้าสิบหก
สาวน้อยรุ่นใหม่ในหมู่บ้านฝูหนิวเกือบทั้งหมดถูกพาตัวไปในคราวเดียว
“พ่อ… อย่าขายหนูเลย อย่าขายหนู…”
ในความเงียบงันนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กหญิงร้องไห้ขึ้นมา
ฟางจือสิง หันไปมอง เห็นว่าเป็นลูกสาวของไป๋เอ้อร์ชู เธอชื่อว่า “ย่าหยา” ไป๋เอ้อร์ชูไม่มีลูกชาย มีเพียงลูกสาวคนนี้คนเดียวเท่านั้น
ไป๋เอ้อร์ชูนั่งยองๆ ก้มหน้าลง ไม่พูดอะไร ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ยอมมองหน้าลูกสาวสักครั้ง
“พาตัวไป”
เฉียนเหล่าป่านโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็เดินเข้าไปกระชากย่าหยาออกมา โดยไม่พูดอะไรสักคำ
จากนั้นลูกเรืออีกคนโยนถุงข้าวครึ่งถุงลงตรงหน้าไป๋เอ้อร์ชู
ย่าหยาหน้าตาดี ขายได้ถึงสี่สิบจินข้าวสาร
ไป๋เอ้อร์ชูเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง หยิบถุงข้าวขึ้นมาแล้วหันหลังเดินกลับบ้าน ท่ามกลางเสียงเรียก “พ่อ” ซ้ำๆ ของย่าหยาที่ดังสะท้อนอยู่ในหู
“แม่!”
“คุณตา!”
“คุณยาย!”
ทันใดนั้น เด็กหญิงที่ถูกขายคนอื่นๆ ก็เริ่มร้องไห้กันออกมาทีละคน คล้ายกับนี่เป็นเสียงสุดท้ายในชีวิตของพวกเธอ
แต่ทว่า…
เด็กสาวทั้ง 57 คนถูกพาขึ้นเรือไปยังห้องโดยสาร เสียงร้องไห้ของพวกเธอเงียบลงทันที
“จ้าวชุนจ่าง นายจัดการเรื่องนี้ได้ดีทีเดียว”
เฉียนเหล่าป่านยิ้มชมเชย ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ลูกเรือคนหนึ่ง
ลูกเรือนั้นรีบแบกถุงข้าวครึ่งถุงมาวางไว้ข้างๆ หัวหน้าหมู่บ้านชรา
“นี่เป็นค่าตอบแทนตามสัญญา ห้าสิบจินข้าวสาร” เฉียนเหล่าป่านพูดด้วยรอยยิ้ม
“ดีๆๆ ขอบคุณท่านเฉียนเหล่าป่าน” หัวหน้าหมู่บ้านโค้งคำนับ ใบหน้าบานเป็นดอกเบญจมาศ
เฉียนเหล่าป่านไม่พูดอะไรอีก เดินกลับขึ้นเรือทันที
เรือลำใหญ่ค่อยๆ แล่นออกไป ไกลออกไปจนหายลับไปในท้องฟ้ายามค่ำที่มีดวงดาวระยิบระยับ
ไม่นานนัก บ้านแต่ละหลังในหมู่บ้านฝูหนิวก็เริ่มมีควันไฟลอยขึ้นมา
ฟางจือสิง และเสี่ยวโก่วกลับไปที่ริมตลิ่ง หยิบตะกร้าไม้ไผ่กลับมา แล้วไปที่ดินทรายสีเหลือง ก่อไฟปิ้งย่างอาหาร
“ว่าไง แอบได้ยินอะไรหรือเปล่า?” ฟางจือสิง ถาม
เสี่ยวโก่วเล่าอย่างเป็นขั้นตอน “พวกคนเรือนั้นคุยเรื่อยเปื่อยเป็นส่วนใหญ่ พูดเรื่องผู้หญิง บอกว่าพวกเขาไปเที่ยวหอนางโลมเมื่อคืน เล่าเรื่องพวกหญิงขายบริการว่าขาวและนุ่มขนาดไหน”
ฟางจือสิง หรี่ตามองเสี่ยวโก่ว พบว่าเขากำลังคิดถึงอย่างเคลิ้มฝัน ก็พูดอย่างดูถูกว่า “น่าสงสารนะ แกนี่หมดโอกาสจะได้ไปหอนางโลมแล้ว”
เสี่ยวโก่วกลับมาอยู่กับความจริง พลางด่า “บ้าเอ๊ย! ไม่อยากฟังแล้วก็ไม่ต้องฟังสิ”
ฟางจือสิง ชี้ไปที่อาหารที่ย่างอยู่ แล้วหัวเราะเยาะ “ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินนะ”
เสี่ยวโก่วรีบยอมแพ้ทันที พูดว่า “เอาเถอะๆ ฉันจางฉางจี๋ไม่ถือสาหาความกับคนใจแคบหรอก”
แล้วเขาก็เล่าต่อ “พวกเขาคุยกันว่าท่านเฉียนเหล่าป่านเดินทางลงใต้ไปตลอดทาง ค้ามนุษย์ทั้งเด็กชายเด็กหญิงไปทั่ว แค่ไปขายต่อในเมืองเขตชิงเหอ ก็ทำกำไรได้หลายเท่าตัวแล้ว”
ฟางจือสิง กัดฟัน “ใจดำจริงๆ ไร้จรรยาบรรณ”
เสี่ยวโก่วเห็นด้วย แล้วเล่าต่อว่า “พวกนั้นพูดถึงเรื่องกบฏด้วย ที่เขตผู่มีคนชื่อ ‘หวังเทียนปู้’ ก่อกบฏ สังหารขุนนางประจำเขตผู่ ตั้งตนเป็น ‘แม่ทัพใหญ่อุดมการณ์สันติแห่งสวรรค์’ และ ‘ผู้บัญชาการทัพทั่วแผ่นดิน’ สร้างอำนาจได้น่ากลัวทีเดียว”
ฟางจือสิง ขมวดคิ้ว “เขตชิงเหออยู่ในเขตตั้น ไม่รู้ว่าห่างจากเขตผู่แค่ไหน”
เสี่ยวโก่วถอนหายใจ “ถ้ามีแผนที่ก็คงดีนะ”
คนกับหมานั่งทานอาหารมื้อเย็นจนอิ่มท้อง
หลังจากกินอิ่ม ฟางจือสิง ดับไฟสะพายตะกร้าไม้ไผ่กลับเข้าหมู่บ้าน
เมื่อมาถึงปากหมู่บ้าน ฟางจือสิง ก็ได้กลิ่นหอมของน้ำซุปข้าวคลุ้งไปทั่วอากาศ
ทั้งฟางจือสิง และ เสี่ยวโก่วหันมามองหน้ากัน พากันส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร
“เฮ้ นั่นไม่ใช่ต้าเหนียวหรือไง?”
ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งก็โผล่มาจากมุมทาง ทำเอาทั้งคนและหมาสะดุ้งโหยง
ฟางจือสิง เพ่งมองชัดๆ ถึงได้รู้ว่าเป็น “เอ้อร์โกว” ขี้เกียจจอมเกเรของหมู่บ้าน ผอมแห้งเหมือนไม้ไผ่ กระดูกซี่โครงโผล่ชัด
เจ้านี่ทั้งจนทั้งขี้เกียจ ปาเข้าไปสี่สิบแล้วยังหาเมียไม่ได้ ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว
“ลุงเอ้อร์โกว ทำไมดึกดื่นแล้วยังไม่กลับไปนอนอีกล่ะ?” ฟางจือสิง ทัก
ลุงเอ้อร์โกวตบพุงตัวเองก่อนตอบ “ยังไม่ได้กินข้าวเลย กะว่าจะไปขอยืมข้าวจากบ้านซ่งต้าแย่สักหน่อย”
ในใจฟางจือสิง เยาะขึ้นมา คิดว่าซ่งต้าแย่ที่ขายหลานสาวไปเพื่อแลกข้าวจะยอมแบ่งข้าวให้เจ้าง่ายๆ หรือ?
“งั้นลุงไปขอเลย” ฟางจือสิง พูดแล้วเดินต่อไป
ทันใดนั้น ลุงเอ้อร์โกวยื่นมือออกมากั้นไว้ เขาจ้องมองเสี่ยวโก่วที่อยู่บนพื้น น้ำลายไหลพลางพูดว่า “ต้าเหนียว ช่วงนี้คนยังไม่มีจะกินเลย จะเลี้ยงหมาทำไม? เอางี้ เราสองคนจับหมาตัวนี้กินหม้อหมาดีกว่า”
“โฮ่ง!”
เสี่ยวโก่วเห่าด้วยความตกใจ แต่ในหูฟางจือสิง เสียงนั้นคือคำด่าที่พุ่งออกมาราวกับถูกสาปแช่ง
เอ้อร์โกวอยากกินหมา… ฟางจือสิง หัวเราะพ่นลมออกจมูก รู้สึกว่าเรื่องนี้น่าขบขัน พอหันไปเห็นเสี่ยวโก่วที่โกรธจนตัวสั่น เขาก็หัวเราะแล้วพูดว่า “หมาตัวนี้ยังเล็กไปนะ รอให้โตขึ้นอีกหน่อยก่อน ค่อยเอาไปต้ม”
“ไม่ต้องรอให้โตแล้วละ โอกาสดีแบบนี้ฆ่าซะเลยดีกว่า”
ลุงเอ้อร์โกวกลืนน้ำลาย ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าเสี่ยวโก่ว
“เจ้า…” ฟางจือสิง และเสี่ยวโก่วไม่คาดคิดว่าลุงเอ้อร์โกวจะดื้อรั้นขนาดนี้ ไม่เข้าใจภาษาคนเลยหรือไง
เสี่ยวโก่วรีบถอยหลังหนีทันที
ฟางจือสิง ยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วผลักลุงเอ้อร์โกวเต็มแรง
ลุงเอ้อร์โกวเซล้มลงไปชนพื้น สะโพกกระแทกดังสนั่น
“กล้าดียังไงมาทำร้ายข้า!” ลุงเอ้อร์โกวลุกขึ้นมาอย่างโมโห พุ่งหมัดเข้ามา
ลุงเอ้อร์โกวสูงประมาณหนึ่งเมตรเจ็ดสิบห้า สูงกว่าฟางจือสิง ทั้งหัว ตอนเขาโมโหไม่มีอะไรที่เขากลัวเลย
ฟางจือสิง ยกเท้าถีบตามสัญชาตญาณ เขาเตะเข้าเต็มท้องของลุงเอ้อร์โกวจนร่างปลิวไปชนกับกำแพง ก่อนจะเด้งลงมากองอยู่บนพื้น
หลังจากได้กินอิ่ม ฟางจือสิง มีกำลังมากขึ้น แถมหนุ่มกว่า ตอบสนองได้ไวกว่า
“โอ๊ย โอย…”
ลุงเอ้อร์โกวร้องครวญครางบนพื้น
“สมน้ำหน้า!”
ฟางจือสิง ถ่มน้ำลายลงพื้นแล้วเดินจากไปอย่างไม่สนใจ
เสี่ยวโก่วหัวเราะเยาะตามไป พอเดินไปถึงหัวของลุงเอ้อร์โกว ก็ยกขาหลังขึ้นฉี่รดทันที
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทั้งคนและหมาก็ล้มตัวนอนทันที
คืนนั้นไม่มีความฝัน
เช้าวันรุ่งขึ้น ฟางจือสิง ถูกปลุกด้วยเสียงอึกทึก เขาเงี่ยหูฟัง ได้ยินคนตะโกนว่า
“ลุงเอ้อร์โกวตายแล้ว!”
ดวงตาของฟางจือสิง เบิกกว้าง เย็นวาบไปทั้งตัว
“ตายแล้วงั้นเหรอ?!”
เสี่ยวโก่วลุกขึ้นมามองฟางจือสิง แล้วถามว่า “เมื่อคืนนายไม่ได้ลงมือแรงเกินไปใช่ไหม?”
ฟางจือสิง ก็ไม่แน่ใจเรื่องพลังของตัวเองเหมือนกัน รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปดู
เมื่อไปถึงสถานที่เกิดเหตุ พบว่าชาวบ้านมากันเต็ม ล้อมกันสามชั้นสี่ชั้น
ฟางจือสิง เบียดเข้าไปดู พอเห็นภาพตรงหน้าก็ตัวชาวาบ
ลุงเอ้อร์โกวยังคงนอนคว่ำอยู่ที่เดิม พื้นรอบตัวเขามีแต่เลือด
หัวของเขาถูกทุบจนแตก ข้างๆ มีหินก้อนหนึ่งที่เปื้อนเลือดอยู่
ที่แปลกไปกว่านั้นคือ ขาทั้งสองข้างของเขาถูกตัดออก…
แต่ขากลับหายไปจากที่เกิดเหตุ
..........
