บทที่ 44 แก๊งหมาป่า  

  เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว เวย์นก็ไม่รั้งรอในโรงเหล้าอีกต่อไป เขาเรียกเด็กชายที่ชื่ออเล็กซ์ให้เข้ามาใกล้ พลางดีดเหรียญโอเรนสีทองให้เด็กชายเก็บไว้ในมือ

  เวย์นยิ้มเป็นมิตรให้เด็กชายแล้วหันไปบอกยอร์คว่า

  “ช่วยดูแลเขาไว้ก่อน ข้าจะไปจัดการพวกแก๊งหมาป่า เอาม้ากลับมา แล้วจะกลับมาคุยกับเจ้าอีกที”

  ยอร์คได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที เขากล่าวเสียงดังอย่างเร่งร้อนว่า

  “เจ้านี่ช่างหัวดื้อเสียจริง ม้าตัวหนึ่งก็มีค่ามากอยู่หรอก แต่ก็มิใช่คุ้มพอที่จะเสี่ยงชีวิตไปแลกหรอกนะ!”

  เวย์นหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ เขานึกถึงงานที่ตั้งใจทำวันนี้ซึ่งยังไม่เสร็จ จึงตอบยอร์คไปว่า

  “ยอร์ค หากพวกแก๊งหมาป่ามันชั่วร้ายถึงเพียงนั้น ข้าจะช่วยเจ้าเก็บกวาดมันออกจากที่นี่ดีไหม ถ้าข้าจัดการพวกมันได้แล้ว เจ้าจะให้รางวัลข้าเป็นสุราอย่างดีที่สุดในร้านนี้ได้หรือไม่?”

  ยอร์คถึงกับหัวเราะออกมาอย่างโมโหพลางด่าว่า

  “ไอ้หนุ่มเอ๊ย! ข้าหวังดีจะเตือนแต่เจ้ากลับไม่ฟังเสียเลย เอาเถอะ ถ้าหากเจ้าคิดว่าจะจัดการพวกมันได้แล้วล่ะก็ ตั้งแต่นี้ไปสุราในร้านข้าขอให้เจ้าได้ดื่มฟรีตามสบายเถิด ขอเพียงให้เจ้าแข็งแกร่งได้ดั่งที่เขาว่าไว้ในตำนานนักล่าปีศาจเท่านั้นก็พอ”

  ทันใดนั้น เวย์นก็ได้รับภารกิจใหม่ "กำจัดแก๊งหมาป่า" ซึ่งมีระดับความยาก "ผู้เชี่ยวชาญ"

  เวย์นรับภารกิจนั้นอย่างไม่รอช้า แล้วโบกมือลายอร์ค จากนั้นเขาก็เปิดประสาทรับกลิ่นของเขาเต็มที่เพื่อค้นหากลิ่นของม้าลูซิเฟอร์

  ม้าตัวนี้อยู่กับเขามาหลายเดือนแล้ว ทำให้เขาคุ้นเคยกับกลิ่นของมันเป็นอย่างดี อีกทั้งกลิ่นของสมุนไพรที่เขาเก็บมาด้วยนั้นก็โดดเด่นชัดเจน เขาตามกลิ่นไปเรื่อย ๆ จนออกจากเขตย่านคนจนของเมืองวิจีม่าเก่า มาถึงถนนใหญ่ที่เชื่อมต่อกับเขตต่าง ๆ ของเมือง

  แต่สิ่งที่ทำให้เวย์นประหลาดใจก็คือ กลิ่นที่ติดตามอยู่ไม่ได้พาเขาเข้าไปในพื้นที่พลุกพล่านในเมือง แต่กลับชี้ตรงออกนอกเมืองไป

  เมื่อเห็นดังนี้ เวย์นก็ยิ้มพอใจ เขาเคยกังวลว่าหากพวกแก๊งหมาป่าหลบอยู่ในเมือง เขาจะจัดการพวกมันลำบาก เนื่องจากที่นี่เป็นเมืองหลวงของเทเมอเรีย หากมีการสังหารหมู่เกิดขึ้น การ์ดเมืองอาจเข้ามาเกี่ยวข้องและอาจทำให้เขาถูกขับออกจากเมืองนี้ได้

  แต่เมื่อเป้าหมายอยู่ข้างนอกที่ไม่มีกฎเกณฑ์ของเมืองคอยควบคุมแล้ว ย่อมเป็นสถานที่ที่ “ใครมีกำลังก็ย่อมมีสิทธิ์ออกคำสั่ง” ตามกำลังของตน

  เมื่อเห็นดังนี้ เวย์นจึงเร่งฝีเท้า เวลานี้เป็นช่วงเที่ยง ถ้าหากใช้เวลานานเกินไป อาจกระทบแผนที่เขาวางไว้สำหรับบ่ายนี้ ซึ่งไม่คุ้มค่าจะเสียเวลากับพวกอันธพาลนัก

  เวย์นตามกลิ่นไปเรื่อย ๆ จนออกนอกประตูเมือง ผู้เฝ้าประตูมองเวย์นด้วยความไม่สนใจ คิดว่าเขาเป็นเพียงทหารรับจ้างที่ออกหางานทำในเมือง จึงปล่อยให้เขาผ่านไปโดยไม่ใส่ใจ

  เมื่อออกจากประตูเมือง เวย์นก็ตามกลิ่นมาจนถึงฟาร์มร้างแห่งหนึ่ง ห่างออกไปประมาณเจ็ดถึงแปดกิโลเมตร เขาพบชายสองคนที่แต่งตัวแปลก ๆ สวมเสื้อผ้าฝ้ายเก่าและมีรอยสักอยู่บนตัว พวกมันจูงลูซิเฟอร์ม้าตัวแม่ของเขาเดินเข้าไปในโรงม้าของฟาร์ม

  ที่หน้าประตูฟาร์มยังมีชายอีกสี่คนแต่งตัวคล้ายกัน ถือไม้เท้า ขวาน หรือมีดสั้นอยู่ในมือ ยืนพิงกำแพงไม้ของฟาร์ม บางคนก็พูดคุยกันอย่างเบื่อหน่าย บ้างก็งีบหลับ และที่น่าประหลาดใจคือ แต่ละคนมีหมาโหดรูปร่างใหญ่โตนั่งหมอบอยู่ข้าง ๆ พวกมันทุกตัวขนมันเงางามเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่ง ขากรรไกรแข็งแกร่ง ดวงตาดูดุร้าย แค่มองก็รู้สึกหวาดกลัวแล้ว

  แน่นอนว่าเวย์นไม่ใช่คนธรรมดา พวกหมานรกเหล่านี้ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากพวกผีน้ำสำหรับเขา และเมื่อภารกิจให้กำจัดแก๊งหมาป่า เขาก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องต่อปากต่อคำกับคนที่กำลังจะตาย

  เมื่อเห็นว่าพวกเฝ้าหน้าประตูทั้งสี่คนและหมาทั้งสี่ตัวยังไม่ทันรู้ตัว เวย์นก็หยิบระเบิดพิษ "ฝุ่นปีศาจ" จากกระเป๋าแล้วปาไปอย่างไร้ความลังเล

  ฝุ่นปีศาจเป็นระเบิดแก๊สพิษรุนแรงซึ่งทำจากสมุนไพรมีพิษและสารพิษจากสัตว์ประหลาด บางครั้งก็สามารถฆ่าได้แม้แต่สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่ง

  เมื่อระเบิดระเบิดออก ควันสีเขียวก็พวยพุ่งคลุ้งไปทั่วบริเวณ เหล่าผู้เฝ้าหน้าฟาร์มและหมาของพวกมันไม่มีโอกาสได้หลบหนี พิษที่คละคลุ้งทำให้พวกมันเจ็บปวดราวถูกไฟลน จนกระทั่งหมดแรงลงและนอนนิ่งอยู่ในกลุ่มควันสีเขียวนี้

  ส่วนชายสองคนที่จูงลูซิเฟอร์เข้าฟาร์มก็สังเกตเห็นความผิดปกติที่หน้าประตู พวกมันรีบปล่อยมือจากม้าและตะโกนเรียกพรรคพวกในฟาร์มเสียงดังสนั่น

  เมื่อพวกมันส่งเสียงโหวกเหวกออกไป สมาชิกแก๊งหมาป่าราวสิบกว่าคนและหมาดุอีกหลายตัวก็กรูกันออกมาจากตัวบ้านของฟาร์ม พวกมันบางคนดูงุนงงกับสถานการณ์และเดินมาสมทบกับสองคนที่ร้องตะโกน ก่อนจะถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

  ส่วนพวกที่กล้าหาญบางคนก็ยกผ้าปิดจมูกพยายามเดินเข้าไปในกลุ่มควันสีเขียวที่ปกคลุมอยู่ เพื่อพยายามช่วยเพื่อนของตนที่ล้มลงในกลุ่มควัน โดยหารู้ไม่ว่าเพื่อนของพวกมันตายหมดแล้ว

  เวย์นซ่อนตัวอยู่ข้างพุ่มไม้หน้าเกตฟาร์ม เขามองเห็นคนที่เดินเข้าไปในกลุ่มควันก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาก้าวออกมาจากพุ่มไม้แล้ววาดมือซ้ายขึ้นเป็นสัญลักษณ์สามเหลี่ยมกลับหัว ก่อนจะดันออกไปเบา ๆ

  กระแสลมอันรุนแรงก็พุ่งออกจากมือซ้ายของเขา ก่อเกิดเป็นคลื่นลมกระแทกรุนแรงที่พัดควันพิษและสมาชิกแก๊งหมาป่าหลายคนล้มลงไป

  นี่คือ "อาร์ด" หนึ่งในสัญลักษณ์เวทมนตร์ของนักล่าปีศาจ

  เสียงปะทะดังสนั่น ควันพิษสีเขียวถูกพัดขยายเข้าไปในฟาร์ม พวกที่โดนแรงลมของ "อาร์ด" กระแทกล้มลงกับพื้น พวกมันที่เพิ่งล้มลงยังไม่ทันได้ตั้งตัว เสี้ยววินาทีต่อมาเงาร่างหนึ่งในชุดเกราะเบา สีน้ำเงินเข้ม มือถือดาบเล่มใหญ่ก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางควันพิษ ทะยานเข้าไปหาพวกมันในพริบตา

  เสียงดาบเฉือนผิวเนื้อดัง "ฉึก ฉึก ฉึก" ภายในไม่กี่วินาที เวย์นก็ฟาดดาบไปมาเฉือนคอคนที่นอนอยู่จนเลือดพุ่งกระเซ็นเต็มพื้น พวกมันดิ้นรนอยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะนิ่งสนิทไปตลอดกาล

  เวย์นสะบัดดาบที่เปื้อนเลือดจนหยดเลือดหลุดออกจากคมดาบ เปล่งประกายวาววับอีกครั้ง เขาเงื้อดาบขึ้นป้องกันแล้วมองไปที่แก๊งหมาป่าที่ยังเหลือด้วยแววตาดุดัน พลางแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมและตะโกนก้อง

  “พวกเศษสวะ กล้าดีอย่างไรถึงมาขโมยม้าของข้า วันนี้แหละจะเป็นวันตายของพวกเจ้า!”

###(จบบท)