บทที่ 38 ดันเดอเลียน
การกระทำอันเอื้อเฟื้อของเวย์นได้ปลุกเร้าเสียงโห่ร้องยินดีจากผู้คนที่มามุงดูโดยทันที
แน่นอนว่า เงินรางวัลก้อนโตบนโต๊ะนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา แต่การได้ดื่มเหล้าและกินเนื้อฟรีพร้อมกับชมการพนันสนุก ๆ สำหรับชาวบ้านในยุคกลางที่ขาดแคลนความบันเทิงแล้ว นับว่าเป็นเหมือนงานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่
ส่วนพวกที่จ้องจะหาเรื่อง เมื่อเห็นเวย์นควักเงินบนโต๊ะออกมาหนึ่งในสี่เพื่อเลี้ยงคนที่มามุงดู และเห็นว่าเงินที่เหลือแทบจะไม่พอเป็นรางวัล ความอิจฉาและความโลภในใจของพวกนั้นก็จางหายไปมาก
คนตรงหน้าเป็นถึงนักล่าปีศาจในตำนานสองคน หากไม่มีประโยชน์มากพอ ต่อให้เป็นคนโง่ก็ไม่คิดอยากจะเผชิญหน้ากับนักดาบกลายพันธุ์พวกนี้
เช้าวันถัดมา เวย์นตื่นขึ้นในห้องพักที่ดีที่สุดในโรงเหล้า เมื่อลงมายังโถงชั้นล่างก็เกือบจะเที่ยงแล้ว
ขณะที่เขาคิดจะมองหาเกรอลท์ว่ามานั่งดื่มอยู่ที่ชั้นล่างหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่ฟังดูขบขันปนไพเราะคล้ายเสียงร่ายบทกวีดังขึ้นมาในทันใด
“เกรอลท์ มีคนลงมาแล้ว อืม ๆ นี่คือเวย์น นักล่าปีศาจที่อายุน้อยที่สุดในสำนักของเจ้านั่นเองใช่ไหม?”
“ว้าว ผมสีทอง เอลฟ์หนุ่มรูปงาม เซียนไพ่กวินท์ และยังเป็นนักล่าปีศาจในตำนานอีกด้วย”
“แค่เพียงคืนเดียว เขาก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาของคนทั้งท่าเรือลอย ทุกคนต่างพูดถึงความเอื้อเฟื้อ โชคดี และทักษะไพ่กวินท์ที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา”
“นี่แหละวัตถุดิบชั้นเยี่ยม ฉันต้องเขียนสิ่งนี้ลงในบทกวีของฉัน แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นที่สนใจอย่างมาก”
“ว่าแต่ เขายังไม่มีฉายาใช่ไหม งั้นฉันจะคิดฉายาเด็ด ๆ ให้เขาสักอัน เหมือนที่ฉันเคยตั้งให้เจ้าเป็น ‘ไวท์วูล์ฟ’”
“อนาคต ชื่อนี้จะกลายเป็นตำนานอีกหนึ่งชื่อที่ดังก้องไปทั่วอาณาจักรเหนือ”
เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วนี้ เวย์นจึงหันไปมองยังทิศทางของเสียงโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้นเขาก็สบตากับชายหนุ่มที่แต่งกายหรูหราและมีสีสันจัดจ้านคนหนึ่งเข้า
เขาสวมหมวกสีม่วงที่ประดับด้วยขนนกสวยงาม ชุดรัดรูปแบบชนชั้นสูงสีสันฉูดฉาด รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาพร้อมท่าทางกระฉับกระเฉง ดูมีอารมณ์แบบนักรักโรแมนติก
แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ทันทีที่เห็นเวย์น เขาก็แสดงท่าทางราวกับเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบหน้ากันนาน ยืนขึ้นโบกมือทักทายอย่างกระตือรือร้นว่า
“มานั่งตรงนี้สิ เวย์น ฉันกับเกรอลท์รอเจ้าอยู่ ตั้งวงพนันกันดีกว่า มากินดื่มให้สดชื่น”
“บ่ายนี้ ฉันจะช่วยจัดงานใหญ่ให้เจ้าเอง”
“ฉันจะทำให้วงพนันนี้กลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมของชาวท่าเรือลอย”
เกรอลท์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ดูจะรู้ดีถึงนิสัยของหนุ่มคนนี้ เมื่อเห็นเวย์นแสดงสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย เขาจึงส่งสายตาที่บอกว่าไม่ต้องแปลกใจอะไรนักหนา แม้สีหน้าจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่กลับแฝงไว้ด้วยความลำบากใจเล็กน้อย
“มานั่งสิ เวย์น”
“นี่คือดันเดอเลียน เพื่อนของฉันเอง เขาเพิ่งลงเรือมาถึงที่นี่ในวันนี้”
จริง ๆ แล้วเวย์นแทบไม่ต้องให้เกรอลท์แนะนำเลย เพราะเขาเคยเล่นเกมและอ่านนิยายมาก่อน ทำให้พอจะเดาได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือใคร
ดันเดอเลียน กวีผู้ยิ่งใหญ่ ว่ากันว่าเขาเองก็เป็นคนที่โด่งดัง ถึงแม้จะเป็นแค่กวีที่ไม่มีแรงแม้แต่จะจับไก่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีโชคชะตาผูกพันกับเกรอลท์อย่างลึกซึ้ง ทั้งคู่มักจะได้พบกันในสถานการณ์แปลก ๆ และออกผจญภัยในรูปแบบที่ไม่เหมือนใคร
แม้ว่าเขาจะนำพาความวุ่นวายต่าง ๆ มาสู่ไวท์วูล์ฟอยู่เสมอ แต่เมื่อต้องเผชิญกับอันตราย ดันเดอเลียนก็เป็นเพื่อนที่วางใจได้ และจะไม่มีวันทรยศเกรอลท์อย่างเด็ดขาด
อนาคตชื่อเสียงของ “เกรอลท์แห่งริเวีย” ที่โด่งดังไปทั่วอาณาจักรเหนือและการที่ภาพลักษณ์ของนักล่าปีศาจค่อย ๆ ดีขึ้นในสายตาของผู้คนจำนวนมาก ก็ไม่อาจละเลยบทบาทสำคัญจากการโฆษณาอย่างเต็มที่ของดันเดอเลียนได้
ต้องยอมรับว่าเจ้าคนนี้พูดเก่งมาก เมื่อเวย์นมานั่งที่ฝั่งตรงข้าม เขาก็กลายเป็นเหมือนโทรโข่งที่พูดไม่หยุด ถามนู่นถามนี่ บอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ของตนเอง รวมถึงจินตนาการถึงชีวิตในอนาคต พูดถึงบทกวี คุยถึงประวัติศาสตร์
พูด ๆ ๆ ยาวตั้งแต่ก่อนกินข้าวจนจบมื้อ กลายเป็นชั่วโมงแล้วก็ยังไม่หยุด
ดันเดอเลียนเป็นคนชอบหาเรื่องเสมอ เขาดูเหมือนจะไม่มีความประหม่า หรืออาจจะเรียกได้ว่าเกิดมาเพื่อเรียกความสนใจจากคนรอบข้าง
เมื่อทานข้าวเที่ยงเสร็จ เขาก็กระโดดออกมาช่วยเวย์นเตรียมวงพนันช่วงบ่ายโดยทันที เขาหยิบพิณรูทของตนออกมาและเริ่มร้องบทกวีภายในโรงเหล้า พร้อมกับตะโกนเชิญชวนผู้คนที่รอชมรอบ ๆ รวมถึงเหล่าผู้ที่ต้องการเข้าร่วมพนัน
เขาเป็นชายหนุ่มที่มีพรสวรรค์ในการร้องบทกวี มีอารมณ์ขัน น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ สามารถเรียกความสนใจจากผู้คนรอบตัวได้เป็นอย่างดี เพลงที่เขาบรรเลงนั้นไพเราะและบทกวีที่ขับขานก็ลื่นไหลไพเราะเช่นกัน
เขายังสามารถเล่าเรื่องตลกทำให้ผู้คนรอบ ๆ หัวเราะได้อย่างเต็มที่
ชาวท่าเรือลอยไม่เคยพบกวีเช่นนี้มาก่อน ต่างก็ถูกเสน่ห์ของดันเดอเลียนดึงดูด ราวกับว่าเขาเป็นตัวเอกของวงพนันครั้งนี้เสียเอง
เวย์นมองดูด้วยความสนุกสนาน เขาหันไปหาเกรอลท์ที่นั่งดื่มเหล้าเงียบ ๆ ข้าง ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า
“กวีท่านนี้เป็นแบบนี้ตลอดเลยหรือ เขาช่างน่าสนุกดีจริง ๆ การเดินทางไปกับเขาน่าจะเต็มไปด้วยความสนุกสนานไม่ใช่หรือ?”
เกรอลท์ยักไหล่ พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความเหนื่อยหน่าย
“ไม่ใช่แค่สนุกหรอก แต่มันน่าปวดหัวด้วย”
“ฉันรู้จักเขาไม่ถึงปี แต่ก็เคยติดคุกเพราะเขาไปแล้วสองครั้ง”
“ถึงอย่างนั้น เขาก็เป็นเพื่อนที่คู่ควรจะคบหา เพราะเขาไม่เคยมีอคติต่อนักล่าปีศาจเหมือนคนอื่น ถึงจะสร้างปัญหาให้บ้าง แต่ก็ไม่มีวันหักหลังเพื่อน”
ว่าแล้วเกรอลท์ก็ดื่มเหล้าแรงอีกอึก พร้อมกับพ่นลมหายใจแรงแล้วบอกกับเวย์นว่า
“หลังจากพนันครั้งใหญ่จบวันนี้ เราควรจะรีบออกจากที่นี่”
“เพราะเจ้าก่อความวุ่นวายไว้จนทำให้ท่านนายกเทศมนตรีแห่งท่าเรือลอยไม่พอใจ เขาไม่ยอมให้ฉันรับงานจ้างที่ติดประกาศเลยด้วยซ้ำ”
“เขายังขู่แบบเงียบ ๆ ด้วยว่า ถ้าไม่รีบออกไปให้พ้น เขาจะให้ทหารจับเราส่งเข้าคุก”
“ถ้าเจ้าไม่อยากติดคุกกับฉัน หรือกลายเป็นผู้ต้องหาล่ะก็”
“ก็ควรจะรีบจัดการเรื่องที่นี่ให้เสร็จแล้วออกไปให้เร็วที่สุด”
เวย์นได้ฟังก็พยักหน้า นั่นก็เพราะจุดประสงค์ของเขาคือต้องการเพิ่มระดับไพ่กวินท์อยู่แล้ว หลังจากพนันครั้งใหญ่นี้จบลงก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายและไม่จำเป็นต้องขัดแย้งกับนายกเทศมนตรีที่นี่อีก
เหตุการณ์ครั้งนี้ยังเป็นการเตือนให้เขารู้ว่า หากต้องการจัดพนันครั้งใหญ่ที่มีอิทธิพลในที่อื่น ๆ ควรจะต้องเจรจากับผู้ดูแลท้องถิ่นและขออนุญาตไว้ก่อน
ไม่มีใครชอบคนที่สร้างปัญหาไปทั่ว หากเขายังหาเรื่องไปทั่ว เขาจะกลายเป็นนักล่าปีศาจที่ไม่น่าต้อนรับอย่างรวดเร็ว
(จบบท)###