บทที่ 326 ลูกน้อยและองุ่น
ตาไม่ปลอบโยนยาย แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ถ้าเธอรู้สึกผิดจริง ๆ ก็ช่วยทำดีกับเสี่ยวอิงชุนหน่อย อย่าไปช่วยเก๋อชุนอวี่กับเซียหยู่ถิงไปกดดันเสี่ยวอิงชุนอีก อย่าทำอะไรที่ผิดพลาดไปมากกว่านี้”
“อีกอย่าง เรื่องบัตรเงินเดือนนั้น เธอจะเอากลับมาเป็นไปไม่ได้หรอก ไปทำบัตรใหม่เถอะ…”
ไม่มีใครรู้จักลูกสาวเท่าพ่อ เก๋อชุนอวี่เป็นคนที่เมื่อได้ของอะไรมาก็จะไม่ปล่อยคืน การคิดว่าเธอจะคืนมันคงเป็นไปไม่ได้
หากเรื่องไปถึงลูกชายและลูกสะใภ้ คงได้ทะเลาะกันจนใหญ่โต
วิธีเดียวที่ทำได้คือลงทะเบียนบัตรสูญหายและไปทำบัตรใหม่…
ตายายปรึกษากันเรื่องการเอาบัตรเงินเดือนกลับคืน ไม่ทันได้พูดจบ ฟู่เฉินอันก็ดึงเสี่ยวอิงชุนไปที่พระราชวังเทียนอู่เพื่อตรวจชีพจร
ไม่ไปโรงพยาบาลก็ช่าง แต่ตรวจชีพจรนี่ต้องทำแน่นอน
จนกระทั่งหมอหนิวตรวจยืนยันว่าเด็กในครรภ์แข็งแรงดีและแนะนำให้เสี่ยวอิงชุนพักผ่อนมาก ๆ ฟู่เฉินอันถึงได้เบาใจจริง ๆ
หลังจากให้เสี่ยวอิงชุนดื่มยาบำรุงครรภ์แล้วพากลับไปที่ห้องนอนในหว่อหลงซานจวงให้พักผ่อน ฟู่เฉินอันถึงนึกถึงเรื่ององุ่นขึ้นมา…
ในห้องทรงพระอักษร ฟู่เฉินอันกำลังถือพวงองุ่นสีเขียวอ่อนให้ฟู่จงไห่ดู
“หมอคนนั้นบอกว่า ตอนนี้เด็กทั้งสองคนมีขนาดเท่าองุ่นลูกใหญ่ประมาณนี้แล้ว แข็งแรงดี…”
ฟู่จงไห่จ้องมององุ่นสีเขียวใสลูกใหญ่ตาเป็นประกาย น้ำลายเริ่มหลั่งออกมาโดยไม่รู้ตัว
“องุ่นนี้ไม่แดงเลย…กินได้เหรอ?”
ดูแล้วน่าจะเปรี้ยวน่าดูเลยใช่ไหม?
แค่เห็นก็น้ำลายสอแล้ว?!
ฟู่เฉินอันหัวเราะแห้ง ๆ และมองพระบิดาด้วยความเศร้าใจ “ท่านพ่อ ข้ากำลังพูดเรื่องลูกนะ แต่ท่านกลับคิดถึงแต่การกินองุ่นหรือ?”
ฟู่จงไห่รีบกลืนน้ำลายและปรับท่าทางจริงจังขึ้น “ข้าได้ยินอยู่ ลูกเท่ากับองุ่นลูกโตขนาดนี้ใช่ไหม!”
“เด็กในท้องมารดาก็จะโตขึ้นทุกวัน…เจ้าและสาวน้อยเสี่ยวอิงชุนก็ยังหนุ่มยังสาว สุขภาพแข็งแรงกันดี!”
“เพียงแค่ต้องระวังบางเรื่องให้ดี คลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัยได้แน่นอน!”
“ส่วนเรื่องรถที่เจ้าพูด…สาวน้อยเสี่ยวอิงชุนหากไม่จำเป็นก็อย่าขับเลย!”
“ข้าได้ยินเจ้าพูดแล้วยังรู้สึกหวาดเสียวเลย”
คำพูดนี้เตือนสติฟู่เฉินอันได้ดี “ท่านพูดถูก ข้าจะหาคนขับรถให้เธอโดยเฉพาะ…ให้เธอไม่ต้องขับเองอีกต่อไป”
ฟู่เฉินอันทิ้งองุ่นไว้ก่อนแล้วรีบไปหาเสี่ยวอิงชุนทันทีด้วยความกระตือรือร้น
ส่วนพระจักรพรรดิเทียนอู่กลับมององุ่นสีเขียวสดใสตรงหน้า ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเด็ดออกมาลูกหนึ่งและใส่เข้าปาก
“อืม?!”
พระจักรพรรดิเบิกตากว้าง!
ช่างอร่อยเหลือเกิน!
ทำไมมันถึงหวานขนาดนี้?
ไม่เพียงแค่หวาน ยังมีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ที่ชัดเจน!
พระจักรพรรดิเสวยองุ่นลูกแล้วลูกเล่า ไม่อาจหยุดตัวเองได้เลย!
องุ่นพวงใหญ่ถูกพระจักรพรรดิเสวยจนเกือบหมดอย่างรวดเร็ว
ขณะกำลังจะหมดแล้ว พระองค์เหลือบมองหลี่ต้ากงกงที่กลืนน้ำลายเงียบ ๆ ด้วยความหิวหอมไม่อาจต้านทานได้
พระจักรพรรดิลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะเด็ดองุ่นลูกหนึ่งส่งให้ “เอาล่ะ ลองดูบ้าง”
หลี่ต้ากงกงรู้สึกได้รับพระมหากรุณาธิคุณ รีบรับองุ่นด้วยมือทั้งสองข้างและใส่เข้าปากอย่างระมัดระวัง
ในเสี้ยววินาที หลี่ต้ากงกงก็เบิกตากว้าง!
อร่อย!
อร่อยมากจริง ๆ!
เขาไม่เคยกินองุ่นที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย
ในขณะนั้นเอง ข้าราชการภายนอกรายงานว่า ขุนนางกระทรวงการคลัง ชุยเฉาหยง ขอเข้าเฝ้า
“ให้เขาเข้ามา”
ชุยเฉาหยงเมื่อเข้ามาก็ได้กลิ่นหอมหวานโชยลอยมาทันที เขาจึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังจานผลึกบนโต๊ะพระจักรพรรดิ
ในจานมีพวงองุ่นสีเขียวสด
องุ่นยังไม่สุกสีเขียวทำไมถึงหอมขนาดนี้?
ไม่ควรเปรี้ยวจัดหรอกหรือ?
เมื่อคิดถึงองุ่นเปรี้ยว เขาก็เริ่มหลั่งน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
พระจักรพรรดิเทียนอู่เห็นชุยเฉาหยงกลืนน้ำลาย จึงเด็ดองุ่นออกมาอีกลูกหนึ่งและส่งให้ “เจ้าลองดู นี่เป็นของที่ไท่จื่อถวายมา…องุ่นนี้”
ชุยเฉหยงกล่าวขอบคุณ รับองุ่นด้วยมือทั้งสองข้างและใส่เข้าปากอย่างระมัดระวัง และในวินาทีนั้น เขาก็ตกตะลึง!
หวานเหลือเกิน!
ทั้งหอมและหวาน…
เมื่อเขากินเสร็จ รสหวานหอมยังคงติดอยู่ในปาก!
พระจักรพรรดิเสวยองุ่นจนหมดพวงแล้ว เพื่อไม่ให้ใครเข้ามาแบ่งปันรสชาติแสนอร่อยนี้
เมื่อขันทีนำน้ำมาให้พระจักรพรรดิชำระล้างพระหัตถ์แล้ว พระองค์จึงหันไปมองชุยเฉายง “เจ้ามีธุระอันใด?”
ชุยเฉายงมองจานเปล่าและกลั้นความประทับใจไว้ ก่อนเริ่มพูด “ฝ่าบาท ขณะนี้กระทรวงการคลังมีเงินเพียงพอ และโครงการส่งเสริมการรู้หนังสือกำลังอยู่ระหว่างดำเนินการ ข้าคิดว่าควรมีนโยบายกระตุ้นเพื่อสร้างแรงจูงใจดีไหม?”
พระจักรพรรดิเกิดความสนใจ “โอ้? ว่ามา”
ชุยเฉาหยงตั้งสติและอธิบายความคิดของเขา
ที่จริงแล้วไอเดียนี้เป็นของไท่จื่อ
ก็คือการสอบนั่นเอง
ก่อนหน้านี้ ระบบการสอบของราชสำนักจะมีการสอบใหญ่ทุกสามปี
แน่นอนว่าตามสถานการณ์ราชวงศ์และการเปลี่ยนแปลงบางครั้งก็จะมีการสอบพิเศษ
เช่นเมื่อปีที่แล้วราชวงศ์เทียนอู่ได้สถาปนาขึ้น ปีนี้เมื่อเศรษฐกิจมั่นคง ก็เตรียมจัดการสอบพิเศษเพื่อคัดเลือกคนมีความสามารถจากทุกแห่งหนให้มารับราชการ
แนวทางของชุยแาหยงนั้นง่ายมาก: นักเรียนที่ผ่านการสอบเข้าสถานะเป็น “ถงเซิง” จะได้รับเงินรางวัลเป็นครั้งเดียว
ไม่มากมายเพียงแค่ข้าวสารยี่สิบชั่งหรือแป้งขาวยี่สิบชั่งเท่านั้น
ทำให้เด็กจากครอบครัวยากจนมีแรงบันดาลใจมากขึ้น และให้พ่อแม่ของพวกเขาสนับสนุนมากขึ้น
วิธีนี้สามารถเร่งกระบวนการลด
ความไม่รู้หนังสือได้อย่างมาก
หากมีคนจำนวนมากสอบผ่านเป็นถงเซิง ก็หมายความว่าการรู้หนังสือประสบความสำเร็จ
แน่นอนว่าข้าวสารยี่สิบชั่งหรือแป้งขาวยี่สิบชั่งดูเหมือนไม่มาก แต่หากคิดรวมทั้งอาณาจักรแล้วก็จะมากมายทีเดียว
แต่ตอนนี้ราชสำนักมีเงินเพียงพอแล้ว!
นี่จึงเป็นเรื่องง่าย
พระจักรพรรดิเทียนอู่จึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล “ได้!”
หลังจากคุยธุระเสร็จ ชุยเฉาหยงเหลือบมองตำแหน่งที่จานผลไม้ถูกเก็บออกไป
“องุ่นเขียวเมื่อครู่นั้นรสชาติหอมหวานอย่างยิ่ง หากมีการผลิตออกมาจำหน่ายเป็นจำนวนมากและเปิดร้านขายผลไม้ในเมืองหลวง คิดว่าคงขายดีอย่างแน่นอน…”
เมื่อพูดเสร็จ พระจักรพรรดิแกล้งมองชุยเฉาหยงด้วยสายตาเหยียดหยาม “ไม่ใช่เพราะเจ้าอยากกินเองหรือ?”
ชุยเฉาหยงยิ้มแห้ง “กระหม่อมอยากกินเองก็ใช่ แต่ก็สามารถซื้อได้นี่พะย่ะค่ะ”
แต่ผลไม้รสชาติแบบนี้ แค่คิดก็รู้ว่าราคาไม่ถูก ชาวบ้านทั่วไปคงซื้อไม่ไหว
ยิ่งกว่านั้น ขณะนี้เป็นช่วงเดือนสองที่ยังค่อนข้างขาดแคลนผลผลิต!
พระจักรพรรดิขมวดพระขนงเล็กน้อย “เรื่องนี้ข้าจะปรึกษากับไท่จื่ออีกที”
หลัก ๆ คือเพราะเสี่ยวอิงชุนยังตั้งครรภ์อยู่ ไม่อยากให้เธอต้องเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป…
ตอนนี้ราชสำนักเทียนอู่ก็ไม่ได้ขัดสนเงินทอง!
เมื่อเห็นว่าไม่มีหวังจะได้ผลไม้รสเลิศเพิ่ม ชุยเฉาหยงก็ขอลาจากไปอย่างเสียดาย
ยิ่งคิดยิ่งอร่อยติดลิ้นทำอย่างไรดี?
อยากกินอีก! อู้ววว…
เสี่ยวอิงชุนยังคงหลับอยู่ ฟู่เฉินอันโทรศัพท์ไปหาถังซือฉงเพื่อปรึกษาเรื่องจ้างคนขับรถ
ถังซือฉงเมื่อได้ยินจึงรีบตอบรับทันที “คุณฟู่ คุณพูดตรงใจฉันเลย!”
“เสี่ยวอิงชุนอยู่ในสภาพเช่นนี้ ในอนาคตหากออกไปข้างนอกควรมีคนขับรถมืออาชีพคอยรับส่งเธอ”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปหาคนขับรถไว้คอยเตรียมพร้อม”
“เวลาที่เสี่ยวอิงชุนต้องการใช้รถ คนขับจะรับส่ง; หากเธอไม่ใช้รถ ฉันจะให้คนขับรถช่วยจัดส่งสินค้าแทน…”
อย่างไรก็แล้วแต่ ชุนเสี่ยวไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน และสมุนไพรที่เสี่ยวอิงชุนจัดหาก็ทำรายได้ดีไม่น้อย
เนื่องจากฟู่เฉินอันรับโทรศัพท์เอง ถังซือฉงจึงไม่กลัวว่าข่าวดีนี้จะทำให้เขาตื่นเต้นเกินไปที่จะกระทบลูกในครรภ์ เธอจึงเล่าเรื่องที่น่าตื่นเต้นให้ฟัง
“คุณฟู่ เมื่อเสี่ยวอิงชุนตื่นแล้ว บอกเธอด้วยว่า ชุดมังกร ชุดหงส์ เครื่องราชบรรณาการ และมงกุฎนกฟีนิกซ์ของพวกเราถูกเช่าไปเรียบร้อยแล้ว”
“โดยชุดมังกร ชุดหงส์ เครื่องราชบรรณาการ และมงกุฎนกฟีนิกซ์ เช่าทั้งหมดห้าวัน ค่าธรรมเนียมการเช่ารวมหนึ่งล้านห้าแสน”
“ค่าธรรมเนียมโอนเข้ามาแล้ววันนี้…”
