ตอนที่ 528 ความประมาท
ตอนที่ 528 ความประมาท
“คาถาพิฆาตระดับดวงดาวรุ่งอรุณโบราณ—คำรามแห่งท้องทะเล”
สัตว์ประหลาดที่มีร่างกายสูงยาวหลายพันเมตร หัววัวร่างคน ท่อนล่างเป็นหนวดปลาหมึกขนาดมหึมาคำรามออกมา พร้อมพลังงานที่น่าหวาดกลัวแผ่กระจายออกจากร่างของมัน
ด้านหลังของมันมีวงแหวนสี่วงใหญ่ส่องแสงและผสานกันอย่างต่อเนื่อง ก่อเกิดเป็นพลังแกร่งกล้าที่ถูกขยายจนถึงขีดสุดและรวมตัวกลายเป็นเวทมนตร์อันน่าหวาดกลัว
เหมือนกับเทพแห่งท้องทะเลที่กำลังเกรี้ยวกราด น้ำทะเลจำนวนมหาศาลแปรเปลี่ยนเป็นม้าน้ำ อสุรกายทะเล มังกรทะเล และ สัตว์ดุร้ายโบราณอีกมากมายที่เข้ากลืนกิน และ ทำลายวงเวทขนาดใหญ่ตรงหน้า
แม้วงเวทขนาดใหญ่จะพยายามป้องกันตัวเอง แต่ก็ไม่อาจต้านทานพลังที่ยิ่งใหญ่จากคาถาระดับดวงดาวรุ่งอรุณได้ น้ำทะเลมวลมหาศาลที่กดดันด้วยแรงอันน่าสะพรึงสาดเทเข้าไปทำลายล้างทุกสิ่งภายใน
“ดูเหมือนที่นี่จะเป็นสถานที่สำหรับการเพาะเลี้ยง…”
เซเบอร์กลับร่างเป็นมนุษย์เพื่อประหยัดพลังงาน จากนั้นจึงบุกเข้าไปในวงเวท และ เริ่มกวาดต้อนทรัพยากรทั้งหมด
แม้คาถาพิฆาตจะทำลายล้างจนพื้นที่กลายเป็นซากปรักหักพังราวกับเป็นสถานที่หลังวันสิ้นโลก แต่ก็ยังมีวัตถุบางชิ้นที่สมบูรณ์ และ เปล่งประกายแสงสว่างออกมาท่ามกลางฝุ่นควัน ทำให้เซเบอร์หันไปมองด้วยความสนใจ
“นี่คือไข่พันตา ชิ้นใหญ่มาก คงแลกได้กับหินแห่งสตาร์รีลม์ขนาดเท่ากัน…”
“ยังมีแร่ทองบริสุทธิ์ความเข้มข้นสูงอีกมาก…” ดวงตาของเซเบอร์เป็นประกายอย่างลึกลับจนใบหน้าแดงเรื่อ
วัสดุหายากจำนวนมากทั้งที่รู้จัก และ ไม่รู้จัก กระจัดกระจายเหมือนเศษขยะบนพื้น แม้ว่าหลายชิ้นจะเสียหายไปบ้าง แต่ก็ยังมีมูลค่าสูง
ทรัพย์สมบัติมหาศาลวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าให้เก็บเกี่ยวตามใจชอบ ประสบการณ์เช่นนี้หาได้ยากยิ่ง แม้แต่ในชีวิตของเขาเอง
“ฮ่าๆ ถ้ารู้แบบนี้คงทำตั้งแต่แรกแล้ว แม้จะเสียสมบัติบางส่วนไปบ้าง แต่ก็คุ้มที่จะประหยัดเวลา เพื่อจะยึดครองสถานที่อื่นๆ ให้มากขึ้น…”
เซเบอร์กวาดสายตาผ่านพื้นดินอย่างรวดเร็ว ก่อนเก็บทุกอย่างที่มีค่าจนหมด จากนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังจุดหมายถัดไป
“ห้องทดลองของมาสเตอร์นุค! ห้ามผู้บุกรุกเข้าใกล้! ผู้ละเมิดจงรับผลที่ตามมา!”
รอบๆ ห้องทดลองขนาดมหึมาแผ่ประกายแสงระยิบระยับราวกับเป็นกำแพงที่ขวางทางเขาไว้ ที่ประตูยังมีป้ายเตือนที่ทำจากไม้ติดเอาไว้อย่างเด่นชัด
“เป็นแค่คนที่ตายไปแล้วหลายหมื่นปี ยังจะหลอกใครอีกหรือไง?”
เซเบอร์รู้สึกเย็นวาบกับตัวอักษรสีแดงเลือดบนป้ายไม้ แต่ความโลภทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกายอีกครั้ง
“ถ้าข้าทำลายที่นี่สำเร็จ ก็จะสามารถเข้าสู่เขตแกนกลางได้ แน่นอนว่าสมบัติที่นั่นจะต้องล้ำค่ากว่านี้…”
เซเบอร์ตัดสินใจแน่วแน่ วงแหวนเวทมนตร์ของเขาเรืองแสงขึ้นอีกครั้ง
เขาเสริมเกราะป้องกันหลายชั้นให้ตนเอง และ ยังมีเครื่องรางเวทมนตร์รูปเปลือกหอยอีกหลายชิ้นห่อหุ้มทั่วร่าง
“จงพินาศเสีย!”คาถาพิฆาตระดับดวงดาวรุ่งอรุณโบราณ—คำรามแห่งท้องทะเล”
ทะเลสีครามอันไร้ที่สิ้นสุด และ เหล่าสัตว์ร้ายทะเลปรากฏขึ้นท่วมท้นห้องทดลองจนมิด แสงสีต่างๆ ส่องวาบ ก่อนที่ทุกสิ่งจะกลับสู่ความสงบ
เมื่อเซเบอร์หยุดลง ห้องทดลองเดิมกลายเป็นซากปรักหักพัง วงเวท และ อักษรรูนทั้งหมดถูกทำลายหรือสูญสลายไปจนหมดสิ้น
“ฮ่าๆ เหมือนที่ข้าคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด!”
ไม่มีการตอบโต้ใดๆ เกิดขึ้น ทำให้เซเบอร์ยิ้มอย่างพอใจ เขาส่งหุ่นโกเล็มออกไปตรวจสอบ เมื่อมั่นใจว่าข้างหน้าไม่มีอันตรายก็รีบพุ่งเข้าไปในซากปรักหักพังเพื่อเก็บเกี่ยวสมบัติอย่างบ้าคลั่ง
แม้แต่พ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณก็ไม่ได้มีโอกาสเช่นนี้บ่อยนัก
ทว่า ในจุดที่เขาไม่อาจมองเห็น ปฏิกิริยาที่รุนแรงและอันตรายกำลังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ยืนยันว่าเป็นปฏิกิริยาจากจุดกำเนิดพลัง! คาดการณ์ว่าศัตรูระดับดวงดาวรุ่งอรุณปรากฏในเขต DK-34 เริ่มต้นการต่อต้านด้วยวงเวท!”
ในความว่างเปล่าที่ซ่อนเร้น พื้นที่ขนาดใหญ่รวมตัวกันเป็นทรงกลมผลึกลึกลับ ตรงกลางมีร่างสวมเสื้อคลุมสีดำที่ดวงตาส่องแสงสีแดงเลือด
พร้อมกับคำสั่งในห้องควบคุม บรรยากาศแปลกประหลาดแพร่กระจายออกไป และวงเวทที่ซ่อนอยู่ในอากาศเหนือห้องทดลองก็เริ่มทำงาน
"ดึงพลังจากอนุภาคธาตุ! ตรวจพบคุณสมบัติ: น้ำ! เริ่มเปิดใช้งานวงเวทต้านทาน! เริ่มการสะท้อนพลังงาน!"
“หืม? เกิดอะไรขึ้น?”
เซเบอร์เงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน ในเสี้ยววินาทีนั้น สัญชาตญาณของพ่อมดทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายร้ายแรง ราวกับว่ามีสิ่งใดบางอย่างที่อาจทำให้เขาต้องตายอย่างไม่คาดคิด เขารู้สึกหนาววูบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ดีแล้ว! ต้องรีบออกจากที่นี่!”
ร่างของเซเบอร์แปรเปลี่ยนเป็นเงาสีน้ำเงิน ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
แต่ก็สายเกินไป เสียงระเบิดอันแหลมคมดังกึกก้องขึ้น พร้อมกับวงเวทขนาดมหึมาสีเลือดที่ปรากฏจากความว่างเปล่า
โซ่อักษรรูนจำนวนมหาศาลร้อยเรียงกันเป็นกรงขัง จับกุมเซเบอร์ไว้อย่างแน่นหนา
“ยืนยันเป้าหมาย! เริ่มต้นการทำลาย!”
เสียงเย็นชาราวเครื่องจักรดังขึ้น ทำให้เซเบอร์รู้สึกถึงหายนะที่กำลังจะมาถึง แต่ในฐานะพ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณเขาย่อมไม่ยอมพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย
“ฮึ! คิดจะฆ่าข้าด้วยวงเวทแค่นี้น่ะหรือ?” เซเบอร์คำราม ร่างของเขาปะทุ และ เผยให้เห็นร่างจริงของเผ่าพันธุ์ทะเล
ทันใดนั้นเอง พลังแห่งคาถาพิฆาตระดับดวงดาวรุ่งอรุณอันมหึมาก็ปรากฏขึ้นบนร่างเขาอีกครั้ง
“คาถาพิฆาตระดับดวงดาวรุ่งอรุณโบราณ—คำรามแห่งท้องทะเล”
ทะเลกว้างใหญ่ปรากฏขึ้น พร้อมกับสัตว์ร้ายทะเลโบราณมากมายที่คำราม และ พุ่งเข้าทำลายโซ่อักษรรูน
แต่เสียงดังกังวานของพลังเหล่านั้นกลับถูกดูดซับโดยโซ่อักษรรูน แสงสีน้ำเงินจำนวนมหาศาลจากพลังของเซเบอร์ถูกดูดกลืนจนใบหน้าของเขาซีดลงในทันที
“นี่…เป็นไปได้ยังไง?”
เมื่อเห็นวงเวทที่สามารถดูดซับพลังคาถาระดับดวงดาวรุ่งอรุณไปทั้งหมด เซเบอร์รู้สึกตกใจอย่างยิ่ง เขาเคยคิดว่าพ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณควรจะครองอาณาจักรนี้ได้โดยไร้คู่แข่ง แต่ตอนนี้กลับถูกต้อนจนจนมุม
ทันใดนั้น คันธนูสีฟ้าขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้น มันซึมซับพลังของเซเบอร์ และ ยิงเปลวไฟสีน้ำเงินออกมา
ในใจกลางของเปลวไฟสีน้ำเงิน เป็นลูกศรรูปร่างแปลกตา หัวลูกศรมีเส้นดำที่บิดเบือนอวกาศแผ่พลังน่าสะพรึง
เสียงปะทุดังขึ้น ราวกับกระดาษถูกฉีกออก เกราะป้องกันชั้นแล้วชั้นเล่าถูกเจาะทะลุโดยลูกศรสีน้ำเงินนี้ แม้แต่พลังวิญญาณของพ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณก็พ่ายแพ้ต่อลูกศรนี้
ลูกศรสีน้ำเงินยักษ์พุ่งทะลุหน้าอกของเซเบอร์ ตรึงเขาแน่นอยู่กับพื้น
“ข้า…ต้องมาตายที่นี่…เพราะกับดัก…” ใบหน้าของเซเบอร์เต็มไปด้วยความขมขื่น ราวกับยิ้มทั้งน้ำตา
แม้ว่าบาดแผลนี้จะทำให้มนุษย์ธรรมดาหรือแม้แต่พ่อมดทั่วไปต้องตายในทันที แต่ด้วยพลังชีวิตอันแข็งแกร่งของพ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณ ทำให้เขายังคงทนอยู่ได้สักพัก
“ไม่คิดว่าครั้งนี้จะต้องตายจริงๆ แต่ยังดีที่ข้ามีไข่วิญญาณเผ่าทะเล…”
เซเบอร์ยิ้มขมขื่น แม้จะเสียดายวัตถุ และ เครื่องรางเวทบนร่าง แต่เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้
“ไข่วิญญาณของเผ่าทะเล เป็นเวทลับเฉพาะของพ่อมดเผ่าทะเลในระดับดวงดาวรุ่งอรุณขึ้นไป ใช้สำหรับป้องกันชีวิต โดยสามารถเก็บเลือดเนื้อและวิญญาณบางส่วนในรูปของไข่วิญญาณไว้ เมื่อร่างหลักดับสูญ สามารถเกิดใหม่จากไข่นี้ได้ และเนื่องจากเป็นส่วนหนึ่งของพ่อมดโดยกำเนิด หลังจากพักฟื้นระยะหนึ่ง ก็อาจกลับไปถึงระดับดวงดาวรุ่งอรุณได้อีกครั้ง”
วิชานี้ทรงคุณค่ายิ่ง แต่มีข้อจำกัดให้ใช้ได้เฉพาะเผ่าทะเล ทำให้พ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณจากเผ่ามนุษย์หลายคนอิจฉาจนใจแทบขาด
แม้ว่าพวกเขาจะสามารถสร้างร่างแยกได้ แต่เมื่อร่างหลักดับสูญ การจะให้ร่างแยกบรรลุระดับดวงดาวรุ่งอรุณนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้
“รวบรวมกลิ่นอายวิญญาณเสร็จสิ้น เริ่มการลบสัญลักษณ์วิญญาณแท้!”
ทันใดนั้นเอง เสียงเย็นชาของเครื่องจักรก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เซเบอร์รู้สึกถึงภัยพิบัติที่กำลังจะมาถึง
เขารู้สึกถึงพลังอันแปลกประหลาดที่ถ่ายทอดจากลูกศรเข้าสู่ร่างกาย แล้วเชื่อมโยงไปถึงช่วงเวลาสำคัญในประวัติศาสตร์
ภาพฉากหนึ่งพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างรวดเร็ว เป็นภาพที่เขาเก็บรักษาไข่วิญญาณของตนไว้อย่างระมัดระวังในหอคอยพ่อมด
ทว่าขณะนั้นเอง เส้นสีดำจำนวนมากกลับพุ่งเข้ามา และ แทงทะลุไข่วิญญาณของเผ่าทะเลจนแหลกสลาย
“ไม่…!” เซเบอร์ร้องออกมาอย่างทรมาน เขาสัมผัสได้ว่าความเชื่อมโยงลึกลับที่เขามีกับไข่วิญญาณนั้นได้ขาดสะบั้นไปหมดสิ้น ไม่มีทางที่จะคืนชีพอีกต่อไป หากเขาตายที่นี่ ก็จะเป็นการตายอย่างแท้จริง…
“ทำไม… ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
เลือดสดๆ ไหลออกจากมุมปากของเซเบอร์ จากนั้นกลายเป็นฟองสีฟ้า และ แตกสลาย ดวงตาของเขาปิดลงอย่างถาวร
ในยุคโบราณ พ่อมดมากมายมีวิธีการสร้างร่างแยกหรือยืดชีวิตด้วยวิธีลี้ลับหลากหลาย แต่สุดท้ายแล้ว พ่อมดหลายคนที่เข้าร่วมสงครามครั้งนั้นก็ยังคงดับสูญไป
“เมื่อร่องรอยถูกลบล้างจากต้นกำเนิด แม้แต่พ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณก็ไม่อาจต้านทานได้”
เสียงระเบิดดัง “ปัง!” ทันใดนั้น จุดแสงระยิบระยับคล้ายแสงดาวก็ลอยออกมาจากร่างของเขา มุ่งหน้าตามแสงประกายดาวเพื่อพยายามหนีออกจากมิติ
นี่คืออนุภาควิญญาณของพ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณ ซึ่งเป็นที่สถิตของวิญญาณแท้ของเขา
ตามตำนานจากจักรวรรดิไบรอนโบราณ เมื่อพ่อมดระดับดวงดาวรุ่งอรุณตายลง วิญญาณแท้ของพวกเขาจะกลับคืนสู่ดินแดนแห่งดวงดาว ล่องลอยอยู่ในส่วนลึกของมิติดาวเพื่อรอคอยโอกาสการเกิดใหม่
“ตรวจพบอนุภาควิญญาณ! เริ่มดำเนินการจับกุม!”
มือขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอักษรรูนสีดำปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า พุ่งจับอนุภาควิญญาณนั้นไว้ แสงดาวสั่นสะท้านไม่มั่นคง
ในจังหวะนั้น มือสีดำก็คว้าจับอนุภาควิญญาณ และ หายลับเข้าไปในความว่างเปล่า
..........
