บทที่ 8 มาอย่างบ้าคลั่ง

หลินฉินลุกขึ้น

เหมือนทุกวัน แปรงฟันล้างหน้า แล้วกินอาหารเช้า

อาหารเช้าเป็นซาลาเปาเนื้อทอด ปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ กับผักดองหิมะ

ทำสำเนาจากร้านอาหารเช้าหน้าอพาร์ตเมนต์ที่อยู่ก่อนหน้านี้

รสชาติพอใช้ได้

กินอาหารเช้าเสร็จ หลินฉินเปิดทีวีอีกครั้ง

ภาพในทีวีตรงข้ามกับเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง

ผู้สื่อข่าวกำลังรายงานหน้ากล้อง ซอมบี้ตัวหนึ่งกระโดดมาด้านหลัง กัดคอเขาอย่างรุนแรง

ผู้สื่อข่าวต้านทานไม่ได้ เสียงกรีดร้องสยองขวัญดังก้องในหูทุกคน

ช่างภาพทิ้งกล้องวิ่งหนีไปแล้ว

แต่ภาพสุดท้าย ยังเห็นเขาถูกซอมบี้ที่วิ่งมาพุ่งเข้าใส่ล้ม

ภาพข่าวขาดตรงนั้น พิธีกรชัดเจนว่าตกใจ

หลังจากนั้น ข่าวก็ปิด

เดาไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น

'บึ้มบึ้ม'

มือถือสั่นเร่งรีบ

หลินฉินมองแวบหนึ่ง รับสายอย่างใจเย็น

และถือโทรศัพท์ห่างหูหน่อย

"เฮ้ย นายเทพจริงๆ ข้างนอกตอนนี้วุ่นวายเหมือนข้าวต้มเละ โชคดีที่นายบอกว่าวันนี้จะมาขนของ ฉันได้ลา ไม่งั้นวันนี้ฉันได้ตายที่บริษัทแน่"

"หลินฉิน พี่ชาย นายเป็นเทพของฉันเลย!"

หลินฉินกระตุกมุมตา คำพูดนี้ทำให้เขานึกถึงฉากดังฉากหนึ่ง

"นายเลิกทำให้ฉันคลื่นไส้ได้แล้ว"

"รู้แล้วๆ แต่ข้างนอกวุ่นวายแบบนี้ ของนายที่บ้านฉันจะทำไง?"

"วันนี้นายอย่าเพิ่งมาเลย รอข้างนอกสงบก่อนค่อยว่ากัน"

"ถึงของนายจะเยอะมาก เอาที่ว่างบ้านฉันไปหมด แต่พอจบเรื่องนี้แล้ว นายต้องเลี้ยงฉันมื้อใหญ่นะ!"

จางเฉียนยืนหน้าหน้าต่าง มองฝูงชนวุ่นวายข้างล่าง รถชนกัน

หน้าย่น

หลินฉินไม่รีบร้อนเลย

แค่ข้ออ้างนี่นา

จางเฉียน "นายเห็นสถานการณ์ข้างนอกไหม ข้างนอกเสียงกรีดร้องไม่หยุด ถนนวุ่นวายไปหมด"

หลินฉิน: "เห็นแล้ว"

และเขาเตรียมการไว้แล้วด้วย

"นายอยู่บ้านสักพักนะ คงอีกไม่นานบริษัทนายจะประกาศทำงานที่บ้านแล้ว ดูข่าวเยอะๆ"

จางเฉียน "วางใจเถอะ ดูแล้ว นายระวังตัวด้วย"

สองคนคุยจบอย่างรวดเร็ว หลินฉินอดเดินไปหน้าต่างมองข้างนอกไม่ได้

หมู่บ้านนี้ไกลจากย่านการค้า คนก็น้อยมาก ไม่ได้วุ่นวายเหมือนในข่าวเมื่อกี้

แต่ความสงบนี้ ก็อยู่ได้ไม่นาน

หลินฉินกลับห้อง เปิดคอมพิวเตอร์

วันแรก ไฟฟ้าอินเทอร์เน็ตยังปกติ

เกมออนไลน์บางเกมยังเล่นได้ปกติ

เปิดเกม แมตช์ได้เร็ว เข้าแรงค์ ได้ห้าดาวสามตาติดกัน

'ตูม'

เสียงดังสนั่น หลินฉินอดเงยหน้ามองข้างนอกไม่ได้

รถหรูคันหนึ่งชนต้นไม้ข้างทาง

หลินฉินหยิบกล้องส่องทางไกลมาดู

เห็นรถหรูนอนเงียบๆ บนถนนในหมู่บ้าน หน้ารถมีควันนิดหน่อย

ยามที่ได้ยินเสียงเดินมาดู แล้วไม่รู้ทำไมจู่ๆ เปิดประตูรถ

วินาทีต่อมา ซอมบี้ในรถก็กัดคอยามอย่างแรง

เสียงกรีดร้องดังขึ้น

หลินฉินเลิกคิ้ว วางกล้องส่องทางไกล

แล้วเล่นเกมต่อ

เรื่องแบบนี้ ต่อไปจะมีแต่เพิ่มขึ้น

ในวันสิ้นโลกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

แค่สุดท้าย การเจอคนเป็นๆ กลายเป็นปัญหา

กลางคืนมาถึงเร็ว

หลินฉินเล่นเกมทั้งวัน ตาเมื่อยมาก

ซอมบี้ข้างนอกลามมาถึงหมู่บ้าน 20 หลังนี้แล้ว

แต่พวกนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเท่าไหร่

หลินฉินปิดประตูเหล็กหนาในสวน ป้องกันเหตุไม่คาดฝัน

พร้อมกันนั้นไม่ลืมดูความเห็นในเน็ต

เทพเหนือฟ้าใต้ดิน: แย่แล้วๆ ซอมบี้มาจริงๆ จะเหมือนนิยายวันสิ้นโลกไหมเนี่ย

หมึกไม่มีขา: ตอนนี้ในหมู่บ้านเต็มไปด้วยซอมบี้ ไม่กล้าออกนอกบ้านเลย น่ากลัวมาก เจอแบบนี้ครั้งแรก

ยิ่งพยายามยิ่งนอนดึก: อยู่บ้านปลอดภัยที่สุด แต่สถานการณ์แบบนี้เราต้องเชื่อมั่นรัฐบาล

วันนี้กินอิ่ม: ฉันว่ายากแล้ว รัฐบาลก็ไม่แน่ว่าจะจัดการได้ ตอนเช้าแค่ไม่กี่ตัว ตอนนี้โรงพยาบาลประชาชนแตกหมดแล้ว ซอมบี้ที่ออกมาจากที่นั่นไม่น้อยเลย

สะพานหน้าบ้าน: รอดูก่อนดีกว่า พูดไม่ได้หรอก อยู่บ้านปลอดภัยกว่าออกไปแน่นอน

มังกรดำ: ฉันก็ว่างั้น

ของขวัญหวังหวัง: พวกนายรีบไปดูข่าวหยางสือในเว่ยป๋อ เร็วๆ

หลินฉินอ่านความเห็นใต้เว่ยป๋อ อยากรู้ก็ไปดู

ตอนนี้ เว่ยป๋อปักหมุดล่าสุดคือประกาศให้ประชาชนหลบในบ้าน อย่าออกไปข้างนอก

รัฐบาลจะรีบดำเนินการ ขอให้พี่น้องประชาชนอยู่บ้านรอการช่วยเหลือ

เลื่อนดูความเห็น หลินฉินดูความเห็นที่มีคนกดไลค์เยอะที่สุด

ส่วนใหญ่แสดงความเชื่อมั่นในประเทศ

เว็บข่าวใหญ่ๆ แชร์พร้อมกัน

แต่หัวข้อที่เกี่ยวข้อง ซอมบี้ วันสิ้นโลก ความเห็นเต็มท้องฟ้าแล้ว

นอกจากล้อเล่นปกติ เชื่อมั่นประเทศ

เลื่อนลงมา หลินฉินเจอเสียงอื่นบ้าง

เช่น แหล่งอาหารตอนอยู่บ้าน ของใช้ในชีวิตประจำวันจะทำไง เมื่อไหร่จะกลับมาปกติ

เพราะทุกอย่างเกิดเร็วเกินไป

ไม่มีมาตรการรับมือเลย

หลินฉินดูผ่านๆ สองตา สำหรับเหตุการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ พูดได้ว่า มีคนดูเป็นละคร มีคนหวาดกลัว

แต่หลินฉินเห็นข่าวที่น่าแปลกใจอีกสองสามข่าว

มีคนถามถึงไข้หวัด T

หม้อเล็ก: ไม่รู้พวกนายสังเกตไหม คนที่ฉันรู้จักติดไข้หวัด T หลายคนกลายเป็นซอมบี้ เรื่องครั้งนี้จะเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?

หลินฉินเลิกคิ้ว คลิกเข้าไปดูความเห็น

มีแค่สองความเห็น

ทั้งคู่บอกให้เขาสบายใจ เป็นไปไม่ได้

คิดแล้วคิดอีก หลินฉินตอบข้อความ

ปลาหมึกสายฟ้า: ก็ไม่ใช่ไม่มีทาง แต่รัฐน่าจะหาต้นตอเจอเร็วๆ บางทีอาจเป็นเพราะไข้หวัด T ก็ได้

ตอบเสร็จ หลินฉินเลื่อนดูต่อไปเรื่อยๆ

แค่หนึ่งวัน บริษัทใหญ่ๆ เหมือนได้รับคำสั่งอะไรบางอย่าง ทยอยประกาศให้อยู่บ้าน

หน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็เข้าจัดการอย่างเคร่งเครียด

คนบนถนนว่างเปล่าชั่วครู่ นอกจากซอมบี้เดินไปมา

เหมือนเมืองร้าง

ฝูงชนเดินไปมา เสียงเครื่องยนต์รถและเสียงอึกทึกต่างๆ ในวันปกติหายไป

หลินฉินกินข้าวตามปกติ พร้อมกับเปิดแมงโกทีวี ดูรายการวาไรตี้ใหม่ล่าสุด

วันแรกยังปกติ

ไม่ว่าครอบครัวที่ทำอาหารหรือไม่ทำอาหารก็มีของเก็บไว้บ้าง

พอถึงวันที่สี่ เริ่มมีสถานการณ์ใหม่

การคุยในกลุ่มต่างๆ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นขอความช่วยเหลือเรื่องอาหาร

หลินฉินดูข้อความในกลุ่มของตัวเอง เพื่อนบ้านที่เคยอยู่อพาร์ตเมนต์ตึกเดียวกันไม่น้อย

กำลังช่วยเหลือกันในกลุ่ม

(จบบทที่ 8)