บทที่ 46 ยาพลังวัวสิบตัว

สามคนยังไม่ทันตั้งตัว ก็ได้ยินเสียงต้นไม้ล้มในสายฝน ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังวิ่งฝ่าฝนมาที่นี่

โครม!

สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ในสายฝนไม่ได้ลดความเร็ว พุ่งชนผนังศาลเจ้าพังไปด้านหนึ่ง ศาลเจ้าดูเหมือนจะถล่มได้ทุกเมื่อ!

เสือลายพาดกลอนตัวหนึ่งที่ตัวเล็กกว่าเสือปีศาจหนึ่งรอบมายืนขวางหน้าสามคน แม้ตัวจะเล็กกว่า แต่กลับให้ความรู้สึกดุร้ายกว่า!

บนเขานี้มีเสือสองตัว ตัวผู้ตัวเมีย!

นี่เป็นสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

ข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์ปีศาจบนเขาซงซานมีน้อยเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามีตระกูลปีศาจซ่อนตัวอยู่ที่นี่หรือไม่ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะซ่อนอยู่ถึงสองตัว

"ภรรยา พวกเราสองคนจัดการพร้อมกัน" เสือปีศาจตัวผู้พูด เสือปีศาจตัวเมียพลังด้อยกว่ามันเพียงเล็กน้อย อยู่ขั้นสร้างฐานปลาย สองปีศาจจัดการมนุษย์สามคน ชัยชนะอยู่ในกำมือ

"ไร้ประโยชน์" เสือปีศาจตัวเมียด่าเบาๆ ทำให้เสือปีศาจตัวผู้ละอายใจมาก

สองปีศาจโจมตีพร้อมกัน สามคนรู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นทันที

"โจมตีคนถือกระบี่นั่น มันรับมือยากที่สุด" เสือปีศาจตัวผู้คำราม

เมิ่งจิ่งโจวไม่พอใจทันที พุ่งไปข้างหน้าเพื่อแสดงตัวตน "เจ้าหมายความว่าอย่างไร หรือว่าข้าสู้เขาไม่ได้?"

"ข้าคิดว่าเจ้าปีศาจนี่จะมีหูตาบ้าง ไม่คิดว่าเจ้าไม่เพียงกลัวเมีย แม้แต่ความแข็งแกร่งของศัตรูก็แยกไม่ออก ทำให้วงการปีศาจขายหน้าจริงๆ แค่นี้ยังกล้าครองเขาเป็นราชา ดูร่างทองของข้าสิ แข็งจนมีเสียงดัง การป้องกันในระดับเดียวกันไม่มีใครเทียบได้ เจ้าจะทำลายการป้องกันของข้าได้หรือ..."

เสือปีศาจตัวผู้เงียบไปครู่หนึ่ง "โจมตีคนที่เปล่งแสงทองนั่น มันพูดมากที่สุด"

สองเสือออกแรง ตบเมิ่งจิ่งโจวกระเด็นไปติดผนัง ท่าทางเหมือนตัวอักษร "ต้า"

สองเสือปีศาจขมวดคิ้ว รู้สึกว่าการตบเมื่อครู่สัมผัสแปลกๆ

ที่อกของเมิ่งจิ่งโจวโผล่ออกมาเป็นขนมปังแตกเป็นชิ้นๆ หากประกอบให้เต็มรูป ดูเหมือนจะขาดไปหนึ่งในสี่ - นั่นคือส่วนที่เมิ่งจิ่งโจวกินไป

พูดตามตรง รสชาติไม่เลว

ตอนที่เมิ่งจิ่งโจวกำลังจะโต้กลับ ร่างชุดเขียวร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาในศาลเจ้า บีบคอนายพรานแก่ ปากท่องคาถาส่งวิญญาณอย่างรวดเร็ว กำจัดนายพรานแก่ที่ทำร้ายผู้คนมามากมาย

คือหญิงสาวชุดเขียวที่เมื่อครู่อยากเข้ามาหลบฝนนั่นเอง

หญิงสาวชุดเขียวเห็นสองฝ่ายที่กำลังเผชิญหน้ากัน และเมิ่งจิ่งโจวที่ติดอยู่บนผนัง ก็แปลกใจเล็กน้อย

นางได้ยินเสียงต่อสู้จากทางนี้ จึงรีบมาดู บังเอิญพบนายพรานแก่ที่เผยร่างที่แท้จริง

นางไม่คิดอะไรมาก จับนายพรานแก่วิ่งมาทางนี้ ไม่คิดว่าที่นี่จะคึกคักขนาดนี้

เป็นผีปอบรับใช้เสือ

นางเห็นเสือปีศาจและผีปอบ ก็เดาได้ง่ายๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

"สำนักเวิ่นเต๋า ลู่หยาง" ลู่หยางรีบแนะนำตัว

"สำนักเยว่กุยเซียนกง หลานถิง" หญิงสาวชุดเขียวสบตากับลู่หยางหนึ่งที บอกชื่อแล้วรีบปรับสภาพจิตใจ เข้าร่วมการต่อสู้

เป็นหนึ่งในห้าสำนักใหญ่เหมือนกัน ต้องช่วยเหลือกัน

หลานถิงร่ายคาถา ริบบิ้นสีขาวที่มีชีวิตพันแขน ลอยอยู่ด้านหลัง นางเคลื่อนไหวเบาสบาย ราวกับเทพธิดาแห่งจันทราเต้นรำในดวงจันทร์ งดงามจับใจ

"สวยงามแต่ไร้ประโยชน์!" เสือปีศาจตัวเมียดูถูกท่าไม้ของหลานถิง พุ่งเข้าไปจะฉีกร่างมนุษย์ที่หลอกลวงผู้นี้

หลานถิงไม่พูดจา ปลายเท้าแตะเบาๆ สองนิ้วชี้ไปที่เสือปีศาจตัวเมีย ริบบิ้นสีขาวตึงราวกับกระบี่ แทงตรงไปที่หว่างคิ้ว

เสือปีศาจตัวเมียเสียเปรียบตั้งแต่ต้น แต่ก็ไม่กลัว เยาะเย้ย "แค่ขั้นสร้างฐานต้นเท่านั้น"

พูดอย่างนั้น แต่เสือปีศาจตัวเมียก็ไม่กล้าประมาท การต่อสู้กับผู้บำเพ็ญจากสำนักใหญ่เช่นนี้ เผลอนิดเดียวก็อาจถึงตาย

หลานถิงแม้จะไม่สามารถเอาชนะเสือปีศาจตัวเมียได้ แต่ก็พอจะหน่วงเวลาได้

ตอนนี้อีกด้านหนึ่งกลับมาเป็นการต่อสู้ระหว่างสามคนแห่งสำนักเวิ่นเต๋ากับเสือปีศาจตัวผู้อีกครั้ง

กระบี่ของลู่หยางแหลมคมยิ่งนัก ทำให้เสือปีศาจรับมือไม่ไหว

หม่านกู่หยิบเมิ่งจิ่งโจวที่ถนัดมือจากผนัง ตีจนเสือปีศาจต้องถอยหลังติดๆ

เมิ่งจิ่งโจว... เขาไม่มีความคิดอะไรกับการเป็นอาวุธ

เสือปีศาจเห็นท่าไม่ดี ตัวอักษร "หวง" บนหน้าผากยิ่งสว่าง เลือดของสัตว์ร้ายชุ่งฉี่ที่ซ่อนอยู่ในร่างถูกกระตุ้น เขี้ยวและกรงเล็บยาวขึ้น ท่าทางยิ่งดุร้าย

"โชคอะไรกัน ถึงกับมีเลือดชุ่งฉี่" ลู่หยางอึ้งไป ปีศาจตัวนี้มีไม้ตายมากมายขนาดนี้?

เป็นพวกเขาที่โชคไม่ดี หรือว่าตระกูลปีศาจล้วนมีความสามารถเช่นนี้?

ลู่หยางอดนึกถึงคำพูดของศิษย์พี่ใหญ่เรื่องยุคทองที่กำลังมาถึงไม่ได้

ยุคทองมาถึง ปีศาจผีมารต่างปรากฏตัว แย่งชิงดินแดนกลาง

แม้ว่าความสามารถของเสือปีศาจจะยังห่างไกลจากการมีส่วนร่วมในการต่อสู้แย่งชิงในยุคทอง แต่การปรากฏตัวของเสือปีศาจก็เป็นสัญญาณเล็กๆ ที่บ่งบอกว่ายุคทองกำลังมาถึง

หลังจากกระตุ้นเลือดชุ่งฉี่ เสือปีศาจสูญเสียสติสัมปชัญญะ อาศัยสัญชาตญาณต่อสู้ ตาแดงก่ำ คลุ้มคลั่ง แต่เทคนิคการต่อสู้กลับพัฒนาขึ้นมาก

เลือดชนเผ่าในร่างของหม่านกู่ราวกับถูกกระตุ้น เริ่มตื่นขึ้นเช่นกัน แรงที่ใช้เหวี่ยงเมิ่งจิ่งโจวยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ

"ปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว" ลู่หยางคิดในใจ ไม่รู้ว่าเสือปีศาจตัวนี้จะมีไม้ตายอะไรอีก สู้จัดการให้จบๆ ไปเสียดีกว่า

คิดถึงตรงนี้ ลู่หยางพลิกฝ่ามือ หยิบยาเม็ดสีทองออกมาหนึ่งเม็ด

คือยาที่แลกมาจากตำหนักภารกิจหลังทำภารกิจผีหนังคนสำเร็จ ยาพลังวัวสิบตัว

กินยานี้แล้วจะได้พลังเท่ากับวัวสิบตัว!

ไพ่ตายเขาตานติ่งแม้จะทำทั้งยาพิษและยา ดูไม่น่าไว้ใจ แต่เรื่องสรรพคุณของยาไม่เคยลดราคาเลย

ยาเม็ดนี้ต้องครองตำแหน่งสูงสุดในบรรดายาที่เพิ่มพลังแน่นอน!

ด้วยวิชากระบี่ของเขารวมกับพลังวัวสิบตัว อย่าว่าแต่เจ้าเสือปีศาจมีเลือดชุ่งฉี่นิดหน่อยเลย ต่อให้เป็นชุ่งฉี่แท้ๆ เขาก็กล้าสู้!

ฉวยโอกาสที่หม่านกู่และเมิ่งจิ่งโจวร่วมมือกันหน่วงเสือปีศาจตัวผู้ไว้ ลู่หยางไม่ลังเลอีก กลืนยาลงไปในคราวเดียว

ร้อน! ร้อนมาก!

กลืนยาลงไปเหมือนกลืนกองเพลิง ท้องร้อนจนทนไม่ไหว

ลู่หยางหลับตา รู้สึกว่าดันเถียนร้อนผ่าว พลังไหลพรั่งพรูออกมาจากร่างกาย กลายเป็นเส้น ปรากฏบนผิวกาย

หม่านกู่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของลู่หยาง ตอนนี้บนร่างของลู่หยางมีเส้นสีแดงลากเป็นลวดลาย คล้ายกับนักรบชนเผ่าที่กล้าท้าสวรรค์สู้ดินที่หม่านกู่เคยเห็นในตำรา

"แรงจริง!" แม้แต่คนหยาบๆ อย่างหม่านกู่ยังรู้สึกถึงพลังที่พุ่งออกมาจากร่างของลู่หยาง

พลังนี้ในขั้นสร้างฐานต้องไร้เทียมทานแน่

เสือปีศาจตัวผู้พยายามขัดขวางการเปลี่ยนแปลงของลู่หยาง แต่ถูกหม่านกู่และเมิ่งจิ่งโจวร่วมมือกันสกัด

ลู่หยางลืมตา ในดวงตามีแววสงสัย พลังไหลออกมาจริง แต่ดูเหมือนจะไหลออกมาข้างนอกเสียส่วนใหญ่ เหลือไว้ในร่างกายไม่มาก

เส้นสีแดงไหลจากร่างของลู่หยางลงสู่พื้น รวมกันเป็นลวดลายวงกลมประหลาด

พื้นลอยควันขึ้นมาหนาทึบ ทำให้มองไม่เห็นสถานการณ์

ควันมาเร็วไปเร็ว หลังควันจางหาย วัวน้ำสิบตัวปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

วัวน้ำสิบตัวนี้อยู่ขั้นสร้างฐาน!

ลู่หยาง "?"

เสือปีศาจตัวผู้ "?"

ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างอึ้งไปชั่วขณะกับการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดฝันนี้ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

"ไอ้บรรพบุรุษมึงสิ ยาพลังวัวสิบตัว!"

นี่ไม่ใช่ยาที่เพิ่มพลังให้ตัวเอง แต่เป็นยาที่มีค่ายกลเรียกสัตว์อยู่ข้างใน!

วัวน้ำสิบตัวนี้ราวกับรู้ว่าลู่หยางเรียกพวกมันออกมาทำไม กีบเท้าขูดพื้น ตาแดง ส่งเสียงร้องมอออ แล้วพุ่งเข้าใส่เสือปีศาจพร้อมกัน!