Chapter 321 : อดัมซันผู้หวาดกลัว – คันฉ่องอสรพิษทะเลเจ็ดเศียร (4) (ฟรี)
ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าหน้าที่บางคนของกองพลก่อสร้างเองก็มีสกิลร่างแยกเช่นกันหากแต่ร่างแยกของพวกเขานั้นไม่เหมือนกับของหลินเซวียนที่สามารถใช้ได้โดยปราศจากข้อจำกัดใดๆ
เมื่อใดที่ร่างแยกของพวกเขาตายร่างหลักเองก็จะได้รับความเสียหายไปด้วยและความตายนั้นจะทำให้สกิลเข้าสู่ช่วงเวลาคูลดาวน์อันแสนยาวนาน
จะว่าเป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบเจอคนอย่างหลินเซวียนที่สามารถแบกรับความเสี่ยงทุกประเภทและตายได้โดยปราศจากบทลงโทษใดๆเลยก็ว่าได้
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ไม่ยากแล้ว
ดาบพิษลอบเข้าไปในอาคารโดยไม่มีซอมบี้คนยักษ์ล่วงรู้และทำการกดสวิตซ์แก๊สพิษที่อยู่เบื้องหน้า
ซอมบี้คนยักษ์จึงได้อาบแก๊สกันอย่างสนุกสนานภายในสำนักงานบริหารจัดการ
จากนั้นหลินเซวียนกับคนอื่นๆอีกสามคนก็เข้ามายังอาคารของสำนักงานบริหารจัดการ
หลังจากพวกเขาเข้ามาก็พบว่าสถานที่แห่งนี้นั้นแตกต่างจากสำนักงานบริหารจัดการทั่วๆไปยิ่งนัก
กระทั่งคุกใต้ดินก็ยังมี!
เช่นเดียวกับสำนักงานบริหารจัดการแห่งที่แล้ว สิ่งของบนชั้นที่หนึ่ง สองและสามนั้นยังคงเหมือนเดิม
อาวุธทั่วๆไป ระเบิดใหม่ๆและเอกสารทุกรูปแบบ
มีเพียงเอกสารเท่านั้นที่ต้องตาหลินเซวียน
หลังจากลองอ่านดูแล้วเขาก็เข้าใจในวิถีชีวิต การเมือง สังคมและประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมของเผ่าสมุทรขึ้นไปอีกระดับ
สำหรับโคโดและคนอื่นๆนั้นเมื่อได้เข้ามายังสำนักงานบริหารจัดการก็ไม่ต่างอะไรจากคุณยายหลิวได้เข้าสู่สวนมหาพฤกษาชาติเลยแม้แต่น้อย
ดูเหนือจินตนาการยิ่งนัก
“ว้าว! เป็นมีดกับหอกที่ใหญ่อะไรขนาดนี้!”
“ดูดิมีบอลเยอะแยะเลย หรือจะเป็นแร่?”
“ไม่นั่นมันระเบิด”
“...”
“ว้าว! เอกสารเพียบเลย! เดี๋ยวสิหลินเซวียนนายอ่านพวกมันออกจริงๆหรอ? ไหนบอกว่ารู้ภาษาของพวกคนยักษ์แบบงูๆปลาๆไง?” แววตาของโคโดเต็มไปด้วยความตกตะลึง
หลินเซวียนกระแอมออกมาเบาๆ “จริงๆแล้วคนยักษ์พวกนี้เรียกตัวเองว่าเผ่าสมุทร”
“ไปดูคุกใต้ดินกันเถอะ ผมอ่านเอกสารทั้งหมดพวกนี้หมดแล้ว”
โคโดกับเจ้าหน้าที่อีกสองคนเดินตามหลังเขาไปติดๆและเดาะลิ้นด้วยความประหลาดใจ
“ยอดไปเลยนี่ ฉันอยู่ที่เมืองบาดาลนี่เป็นปีแล้วแต่ความเข้าใจในภาษาของพวกคนยักษ์พวกนี้ของฉันยังด้อยกว่าหลินเซวียนซะอีก”
ภายในคุกใต้ดิน
สิ่งของที่นี่ในที่สุดก็เข้าตาของหลินเซวียน โคโดและคนอื่นๆจนได้
เนื่องจากไอเทมส่วนใหญ่ที่นี่นั้นล้วนเป็นอุปกรณ์สำหรับทรมานทั้งสิ้น
ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้มีเพียงอุปกรณ์สำหรับทรมานที่ไว้ใช้จัดการกับเผ่าสมุทรด้วยกันเท่านั้นแต่ยังมีอุปกรณ์สำหรับทรมานที่ใช้กับคนของเผ่าบริวารด้วย
สิ่งที่ทำให้หลินเซวียนสุขขียิ่งนักก็คือมันมีอุปกรณ์สำหรับทรมานของเผ่าบริวารสองเผ่าที่มีขนาดตัวเท่าๆกับมนุษย์!
“โซ่นี่ไม่เลวเลย กระทั่งมีเปลวเพลิงลุกโชนออกมาด้วยคงใช้เป็นอาวุธได้แน่!” โคโดจ้องเขม็งไปที่โซ่เปื้อนเลือดเส้นหนึ่ง
เจ้าหน้าที่อีกสองคนของกองพลก่อสร้างเองก็เลือกเคียวกับตะปูโลหะ
หลินเซวียนเดินกลับไปกลับมาอยู่ท่ามกลางอุปกรณ์สำหรับทรมานและใช้สกิลตรวจสอบขั้นสูงเพื่อดูข้อมูลของพวกมัน
ท้ายที่สุดเขาก็เลือกของที่โคโดและอีกสองคนไม่คาดคิดมาหนึ่งชิ้น
มันคือกระจกสัมฤทธิ์บนโต๊ะที่อยู่ตรงด้านหน้าทางเข้าคุก
พวกเขาเดินกลับไปกลับมาอยู่หลายครั้งและทุกคนล้วนเลือกอุปกรณ์สำหรับทรมานที่สามารถกระชับเอาไว้ในมือได้กันทั้งนั้น
หากแต่หลินเซวียนกลับเลือกกระจกสัมฤทธิ์ซึ่งก็ทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งนัก
พวกเขาสังเกตเห็นโต๊ะบริเวณทางเข้าคุกเช่นเดียวกันแต่นอกจากกระดาษไม่กี่แผ่นและปากกาแล้วก็มีเพียงกระจกสัมฤทธิ์ลวดลายอสรพิษทะเลเจ็ดหัวนี่เท่านั้นที่ปรากฏอยู่
มันดูไม่เหมือนของมีประโยชน์เลยซักนิด
ตามปกติแล้วแน่นอนว่าเขาคงไม่ชายตามองมัน
หลินเซวียนยิ้ม “มันไม่ใช่ของไร้ประโยชน์หรอก”
เมื่อครู่ตอนที่เขาตรวจสอบดูอุปกรณ์สำหรับทรมานที่นี่ดูนั้นเขาพบว่าความสามารถของอุปกรณ์สำหรับทรมานแต่ละชิ้นนั้นค่อนข้างดีเยี่ยม
หากแต่เมื่อเขาลองสังเกตกระจกบานนี้ดูอย่างไม่ตั้งใจและเห็นความสามารถของมันเข้าเขาก็ต้องหยุดหายใจไปชั่วครู่เลยทีเดียว
—
[ชื่อ : คันฉ่องอสรพิษทะเลเจ็ดเศียร]
[ความสามารถ1 : สัญลักษณ์แห่งราชวงค์ – สามารถใช้เปิดตึกทางราชการทุกแห่งที่ตั้งอยู่บริเวณเมืองชั้นนอกกับชั้นในได้ทั้งหมดรวมไปถึงสำนักงานบริหารจัดการด้วยเช่นกัน]
[ความสามารถ2 : ทำให้คนทั่วไปของเผ่าสมุทร ขุนนางของเผ่าสมุทรและเผ่าบริวารรู้สึกหวาดกลัว]
[คำอธิบาย : เผ่าสมุทรนับถือคันฉ่องเป็นดั่งเกียรติและมีอสรพิษเป็นรอยสักประจำเผ่า ยิ่งอสรพิษมากหัวก็ยิ่งหมายถึงสถานะที่สูงล้ำ]
—
หลังจากอ่านคำอธิบายเหล่านี้หลินเซวียนก็เลือกไอเทมชิ้นนี้ทันที
“ยังไงก็ตามฉันต้องการทั้งคันฉ่องอสรพิษทะเลเจ็ดเศียรนี่แล้วก็อุปกรณ์สำหรับทรมานทั้งหมดที่เหลือนั่นแหละ!”
หลินเซวียนทำการยัดอุปกรณ์สำหรับทรมานทั้งหมดเข้าไปในมิติส่วนตัวโดยไม่คิดจะหยุดมือ
โคโดกับอีกสองคนที่เห็นภาพนี้ต่างพากันตกตะลึงไปตามๆกัน
“นาย...อุปกรณ์เก็บของของนาย...ดูเหมือนจะใหญ่ไปหน่อยนะ”
หลินเซวียนกระแอมออกมาเบาๆ “อุปกรณ์เก็บของของผมมัน...ค่อนข้างแปลกอยู่บ้างจริงๆนั่นแหละ”