บทที่ 7 หลานอวี่
บทที่ 7 หลานอวี่
เซี่ยหยู่เว่ยสังเกตเห็นความลังเลของลู่หยางด้วยความรวดเร็ว เธอจึงกล่าวขึ้นมาด้วยความจริงใจว่า
“สหาย พวกเราต้องการสูตรปลาไหลทอดกรอบมากจริง ๆ และถึงแม้ว่าสตูดิโอหนานปิงของเราจะไม่ใหญ่โต แต่หากคุณต้องการความช่วยเหลือในอนาคตพวกเราก็พร้อมที่จะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้อย่างเต็มที่ นอกจากนี้พวกเรายังสัญญาว่าพวกเราจะไม่ทำการเผยแพร่วิธีการของคุณออกไป”
เมื่อชายคนข้าง ๆ ได้เห็นเซี่ยหยู่เว่ยพูดกับลู่หยางอย่างสุภาพ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยความไม่พอใจว่า
“หยู่เว่ย ทำไมเธอจะต้องสุภาพกับเขาขนาดนั้นด้วย พวกเราซื้อสูตรมาเลยไม่ดีกว่าเหรอ เฮ้น้องชาย! ฉันขอซื้อสูตรของนายในราคา 1,000 เครดิตแค่นี้พอใจไหม?”
ลู่หยางรู้จักชายคนนี้ดี โดยเขามีชื่อว่าเจิ้งหยวน ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเซี่ยหยู่เว่ย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นลูกเศรษฐีจึงมีนิสัยเย่อหยิ่งและอวดดี เมื่อไหร่ก็ตามที่เจอผู้หญิงที่ชอบก็มักจะใช้เงินหลอกล่อให้ได้ผู้หญิงคนนั้นมา
ตั้งแต่ช่วงมัธยมปลายเจิ้งหยวนก็พยายามตามจีบเซี่ยหยู่เว่ยและหลานอวี่อย่างบ้าคลั่ง แต่น่าเสียดายที่หญิงสาวทั้งสองรู้จักกับคุณชายเจ้าสำราญคนนี้มาตั้งแต่เด็ก แล้วพวกเธอก็ไม่ได้รู้สึกชื่นชอบในตัวของเจิ้งหยวนเลย
แม้เวลาจะผ่านพ้นไปอย่างเนิ่นนาน แต่ลู่หยางก็ได้ข่าวว่าเจิ้งหยวนยังคงเป็นโสดหมายความว่าชายคนนี้ไม่ได้ลงเอยกับเซี่ยหยู่เว่ยหรือหลานอวี่ เพียงแต่เขาได้เปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อย ๆ และไม่เคยได้มีความรักที่จริงจัง
แม้ลู่หยางจะยากจนแต่เขาก็มีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเอง เมื่อได้เห็นใบหน้าอันน่ารังเกียจของเจิ้งหยวน เขาจึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงอันเย็นชาว่า
“ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่ขาย”
เจิ้งหยวนแสดงสีหน้าบึ้งตึง ก่อนที่เขาจะกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันเยาะเย้ย
“อะไรกันเงินที่ฉันเสนอให้มันน้อยเกินไปงั้นเหรอ? มันก็แค่สูตรอาหารขั้นต้นทำมาเป็นต่อรองราคา อย่ามาทำเป็นอวดดีนักหน่อยเลย ฉันให้ราคาเท่านี้แหล่ะ รีบ ๆ เอาเลขบัญชีมาเร็วเข้า ฉันไม่อยากจะมาเสียเวลากับคนอย่างแก”
“ไสหัวไปซะ” ลู่หยางกล่าวด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบ
“แก!!” เจิ้งหยวนร้องคำรามด้วยความโกรธและเขาก็อยากจะพุ่งตัวออกไปจัดการกับลู่หยางในทันที แต่เพื่อนร่วมทีมของเขาได้หยุดชายหนุ่มเจ้าสำราญเอาไว้ก่อน ขณะที่นิ้วชี้ไปยัง NPC ที่อยู่ไม่ไกลและพูดว่า
“ถ้านายอยากตายก็อย่าลากคนอื่นไปด้วย ถ้าเราฆ่าคนใกล้ NPC ขนาดนี้ ทหารพวกนั้นได้ออกมาจัดการกับพวกเราแน่”
ในเกมอนุญาตให้ผู้เล่นทำการสังหารและแย่งชิงสิ่งต่าง ๆ จากกันได้โดยอิสระ แต่การกระทำนี้ถือได้ว่าเป็นการกระทำความผิดและทหาร NPC ก็จะทำการสังหารผู้เล่นที่กระทำความผิดอย่างโหดเหี้ยม นี่จึงเป็นสาเหตุที่ลู่หยางเลือกจะปรุงอาหารในบริเวณนี้ ไม่อย่างนั้นผู้เล่นที่มุงอยู่รอบ ๆ ก็คงจะบังคับให้เขาบอกวิธีทำภารกิจไปตั้งนานแล้ว
เมื่อลู่หยางมองไปยังคนที่ขวางทางเจิ้งหยวนไว้ เขาก็จำได้ว่าชายคนนี้มีชื่อว่า
จางจื่อโป๋
จางจื่อโป๋เป็นคนดี, มีความคิดหลักแหลมและเป็นผู้เล่นหลักภายในทีม แล้วถึงแม้ว่าเขาจะถูกหาเรื่อง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้คิดที่จะโต้ตอบอะไร เพราะเห็นแก่หน้าหลานอวี่ที่เคยช่วยเหลือเขาเอาไว้ในชาติก่อน
เซี่ยหยู่เว่ยรู้ว่าเจิ้งหยวนกำลังทำให้เรื่องราวใหญ่โตมากขึ้นกว่าเดิม เธอจึงบอกให้จางจื่อโป๋พาตัวชายหนุ่มคนนั้นออกไป ก่อนที่เธอจะหันมากล่าวด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยการขอโทษ
“ฉันขอโทษแทนเพื่อนของฉันด้วย พวกเราไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกคุณเลย หวังว่าคุณจะไม่ถือโทษโกรธพวกเรา และฉันก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าพวกเราต้องการสูตรอาหารชนิดนี้จริง ๆ”
ในช่วงแรกของเกมมันยังไม่มีการเปิดใช้งานฟังก์ชันแลกเปลี่ยนเงินตรา การซื้อขายเงินตราจึงจำเป็นจะต้องซื้อผ่านแพลตฟอร์มภายนอกเท่านั้น แต่เนื่องจากในวันนี้เป็นวันแรกที่เกมเปิด มันจึงยังไม่มีใครนำเงินภายในเกมออกมาขาย
ดังนั้นถึงแม้ว่าเซี่ยหยู่เว่ยและพวกลูกเศรษฐีจะมีเงินอยู่ในมืออย่างมากมาย แต่พวกเขาก็ยังได้พบกับปัญหาการเงินในเกมที่ขาดแคลน และเนื่องมาจากพวกเขาไม่ต้องการหล่นลงมาจากผู้เล่นแถวหน้า นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเซี่ยหยู่เว่ยถึงมาขอความกรุณาจากลู่หยางแบบนี้
หลานอวี่เดินขึ้นมาข้างเซี่ยหยู่เว่ย ก่อนที่เธอจะกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน
“เมื่อกี้พวกเราผิดไปแล้ว หวังว่าคุณจะไม่ถือสาหาความสหายของเรา”
เนื่องมาจากความสัมพันธ์อันดีในชาติก่อน เมื่อหลานอวี่มาขอร้องด้วยตัวเอง มันจึงทำให้ลู่หยางเริ่มรู้สึกใจอ่อนขึ้นมา
“ฉันบอกวิธีพวกเธอได้ แต่พวกเธอต้องสัญญาว่าจะเก็บมันเป็นความลับ”
สถานการณ์ตึงเครียดเมื่อสักครู่ทำให้เซี่ยหยู่เว่ยคิดว่าลู่หยางจะปฏิเสธพวกเธอแล้ว เธอจึงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบตกลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้
เซี่ยหยู่เว่ยกับหลานอวี่หันมามองหน้ากันอย่างยินดี ก่อนที่พวกเธอจะกล่าวพร้อมกันขึ้นมาว่า
“ขอบคุณมาก”
ลู่หยางยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วไปยังหลานอวี่
“สาวน้อยมานี่ ฉันจะบอกวิธีทำภารกิจกับเธอ ส่วนคนอื่น ๆ ถอยออกไปอย่าเข้ามาใกล้ก่อนที่ฉันจะอนุญาต”
เซี่ยหยู่เว่ยรีบพาลูกทีมขับไล่ผู้เล่นคนอื่น ๆ ออกไปไม่ให้ใครแอบฟัง ส่วนทางด้านหลานอวี่ก็เดินเข้ามาหาลู่หยางด้วยความเขินอาย เพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเลือกบอกความลับกับเธอ
ชายหนุ่มกระซิบบอกสถานที่ที่สามารถจับปลาไหลได้แล้วในระหว่างที่หญิงสาวกำลังจะพูดขอบคุณอยู่นั้น ลู่หยางก็กดเสียงลงและพูดกระซิบใกล้ ๆ กับหูของเธอว่า
“ไปที่พิกัด 7985.9867 ตรงนั้นจะมีชายชราอยู่คนหนึ่ง ทำภารกิจของเขาให้เสร็จแล้วเขาจะส่งพวกเธอเข้าไปภายในถ้ำ ในถ้ำนั้นมีมอนสเตอร์เลเวล 1-2 ที่เหมาะสมกับทีมของพวกเธออยู่เต็มไปหมด”
นี่คือข้อมูลที่ผู้เล่นคนหนึ่งได้ค้นพบหลังจากที่เกมเปิดให้บริการไปแล้ว 5 วัน และเนื่องจากตำแหน่งของภารกิจนี้ค่อนข้างไกลมาก ประกอบกับภารกิจของชายชราค่อนข้างซับซ้อน มันจึงจำเป็นจะต้องใช้ผู้เล่นหลายคนในการทำภารกิจให้สำเร็จ
เมื่อข้อมูลถูกเผยแพร่ในภายหลัง ทุกคนจึงได้รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือสถานที่ที่เก็บเลเวลค่อนข้างดี เพียงแต่มันไม่เหมาะสมกับลู่หยาง เพราะภายในถ้ำมีพื้นที่กว้างขวางและมีมอนสเตอร์อยู่มากจนเกินไป หากเขาไม่มีจุดบัคหรืออุปกรณ์ที่เพียบพร้อม การเข้าไปภายในถ้ำนั้นก็มีแต่จะเอาตัวเองไปตายเสียเปล่า ๆ
“จริงเหรอ?” หลานอวี่ถามด้วยความตื่นเต้น
“ฉันจะหลอกเธอทำไม อย่าลืมพกปลาไหลทอดกรอบไปเยอะ ๆ ด้วย สักประมาณ 1,000 ชิ้นก็น่าจะพอให้พวกเธอฟาร์มกันทั้งคืน” ลู่หยางตอบด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ” หลานอวี่พยักหน้ารับซ้ำ ๆ
ช่วงเวลานี้ผู้เล่นทุกคนต่างก็แย่งชิงมอนสเตอร์เพื่อทำการเก็บเลเวล หากพวกเธอได้มีสถานที่ที่ไม่มีคนแย่งชิงพื้นที่ มันก็จะทำให้เธอและเพื่อน ๆ สามารถเก็บเลเวลได้อย่างรวดเร็วมากยิ่งขึ้น
“เธอไม่กลัวฉันหรอกเหรอ? ถ้าเข้าไปในถ้ำแล้วเจอมอนสเตอร์เลเวล 5 ล่ะ” ลู่หยางแกล้งพูดแหย่ขึ้นมา
“แววตาของคุณบริสุทธิ์มาก แค่ฉันเห็นแววตานั้นฉันก็รู้แล้วว่าคุณเป็นคนดี ดังนั้นคุณไม่มีทางหลอกฉันหรอก” หลานอวี่กล่าว
ลู่หยางหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ เมื่อได้เห็นสาวน้อยคนนี้ที่ยังคงฉลาดเฉลียวอยู่เช่นเดิม
“โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันไปล่ะ” ลู่หยางกล่าวลาเพราะเขาเสียเวลาเตรียมตัวเก็บเลเวลมานานกว่า 2 ชั่วโมงแล้ว
“พวกเรามาเพิ่มเพื่อนกันเถอะ” หลานอวี่ส่งคำขอเป็นเพื่อนไปให้กับลู่หยาง เมื่อได้เห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะจากไป
“ได้สิ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับพยักหน้า
ระบบ: คุณยอมรับคำขอเป็นเพื่อนจากหลานอวี่
ลู่หยางโบกมือให้หลานอวี่และกลับเข้าไปภายในเมือง โดยในระหว่างนั้นแววตาของหญิงสาวก็มีความสุขเศร้าปะปนขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ลู่หยางกลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนกับเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมานาน
“เขาไปนู่นแล้วเธอยังจะมองเขาอยู่อีกเหรอ” เซี่ยหยู่เว่ยเอ่ยปากแซว
“เขาดูเก่งมากเลยต่างหาก ฉันเลยสนใจเขานิดหน่อย” หลานอวี่หน้าแดงด้วยความเขินอาย
