บทที่ 35 พลังวิเศษก็ดีอยู่หรอก

บทที่ 35 พลังวิเศษก็ดีอยู่หรอก

“นี่...”

หวังเฉิงไห่ที่ไม่สามารถข่มขู่พวกนักเรียนได้ เขาถึงกับอึ้งไป

ปกติเขามักจะใช้อำนาจของตัวเองเพื่อควบคุมสถานการณ์ แต่เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

“ครูหวัง ผมจะจัดการเอง”

ฮั่นฉุนเห็นหวังเฉิงไห่ทำอะไรไม่ถูก เขาก็ตบไหล่ของหวังเฉิงไห่แล้วพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

ตอนนี้ฮั่นฉุนดูมีความสุขมาก

นี่มันคนละคนกับคนที่แสร้งทำเป็นร้องไห้เมื่อกี้เลยนี่นา?

ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอกนี่มันแสร้งทำเป็นไม่เนียนเลย

ฮั่นฉุนเดินเข้าไปหาหวังเฉิงไห่

เขามองนักเรียนที่กำลังปกป้องเย่เหรินโดยไม่ยอมถอยหนีแม้แต่ก้าวเดียว เขารู้สึกโกรธโดยไม่รู้ตัว

อาจจะเป็นเพราะเขากำลังอิจฉา

ฮั่นฉุนมองไปรอบๆ เขามองนักเรียนที่อยู่ตรงหน้า เขาพูดอย่างใจเย็น

“อาจารย์หวังใจดีกับพวกแก แต่ฉันน่ะไม่เหมือนกับเขา ฉันจะนับถึงสามอีกครั้ง ถ้าหากนับถึงสามแล้ว พวกแกยังไม่ออกไปจากที่นี่ ก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย”

พูดจบฮั่นฉุนก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา

สิงโตหยกขาวปรากฏขึ้น

ออร่าอันทรงพลังของผู้มีพลังระดับแพลทินัมกดทับนักเรียนที่อาจจะยังไม่ถึงระดับเงิน พวกเขารู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก

ฮั่นฉุนกำลังบังคับให้นักเรียนทุกคนยอมจำนน

“ฟิ้ว!!!”

ก่อนที่ฮั่นฉุนจะเริ่มนับ หอกสีแดงทองก็พุ่งเข้าหาใบหน้าของฮั่นฉุนซะก่อน

“หึ!!!” ฮั่นฉุนสบถออกมาอย่างเย็นชาออกมา เขาไม่ได้ยกมือขึ้นป้องกัน

โล่หยกปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

มันป้องกันหอกเพลิงเอาไว้

เมื่อหอกเพลิงกระทบกับโล่หยก มันก็สลายไปทันที

“น่าโมโหชะมัด เจ้าพวกหนูตัวเล็กๆ กลับกล้าทำตัวกร่าง มันทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ!!!”

พูดจบ หวงตงตงก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกนักเรียน

เขาจะทนมองดูพวกสารเลวที่บิดเบือนความจริงได้ยังไงกัน?

ฮั่นฉุนที่เห็นหวงตงตง เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่คิดเลยว่าจะเจอเด็กหนุ่มแบบนี้ในโรงอาหาร

ยิ่งไปกว่านั้น พลังของเด็กหนุ่มคนนี้ยังเหนือกว่านักเรียนปีหนึ่ง

เด็กคนนี้คงจะมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา แถมอาจจะมีอาจารย์ที่แข็งแกร่งคอยสนับสนุนก็เป็นได้

ฮั่นฉุนไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ

หวังเฉิงไห่ที่เห็นหวงตงตง เขาก็ตกใจ

เขารู้จักเด็กหนุ่มคนนี้เป็นอย่างดี

หวังเฉิงไห่รีบเดินไปข้างหน้า เขากระซิบข้างๆ หูของฮั่นฉุน

“เขาคือนักเรียนแลกเปลี่ยนของโรงเรียนเรา เป็นศิษย์สายตรงของฮั่วเหวิน ผู้นำพรรคไฟ...”

ฮั่นฉุนได้ยินแบบนั้น เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฮั่วเหวิน ผู้นำพรรคไฟ ปรมาจารย์ระดับสูงสุดของระดับเพชร

ว่ากันว่าเขาเป็นคนที่ใจร้อน และชอบปกป้องศิษย์...

ฮั่นฉุนที่รู้ภูมิหลังของหวงตงตง เขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้คงจะไม่ง่าย

แต่เขาก็ยังคงแสร้งทำเป็นพูดกับหวงตงตง

“คุณหนู นายก็คงจะได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ตอนนี้พวกเรากำลังจัดการเรื่องภายในโรงเรียน กรุณาอย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวจะดีกว่า”

หวงตงตงไม่ได้สนใจฮั่นฉุน เขาควบคุมหอกเพลิงเล็งไปที่ฮั่นฉุนอีกครั้ง

เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก

“เหอะ! นี่แกยังมีหน้ามาทำตัวกร่างอีกเหรอ? แกมันฆาตกร!!!”

ฮั่นฉุนได้ยินคำดูถูกของหวงตงตง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

“คุณหนู โปรดระวังคำพูดหน่อย อย่าใส่ร้ายคนอื่นจะดีกว่า”

“ก็ได้ ฆาตกร ฆาตกร ฆาตกร!!!” หวงตงตงมองฮั่นฉุนด้วยความรังเกียจ “อยากจะฟังอีกกี่ครั้งรึเปล่าล่ะ? ฉันจะพูดให้ฟัง!เอง!”

หวงตงตงชี้ไปที่ฮั่นฉุน เขาพูดอย่างจริงจัง

“ถ้าหากแกทำได้ ก็ฆ่าฉันซะสิ แต่ถ้าหากแกทำไม่ได้ ฉันจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้ทุกคนได้รู้ แล้วทุกคนก็จะได้เห็นว่าโรงเรียนนี้จะจัดการกับคนเลวๆ อย่างแกยังไง!!!”

ฮั่นฉุนได้ยินคำพูดของหวงตงตง เขาก็หรี่ตาลง

ถ้าหากเป็นนักเรียนในโรงเรียน เขาก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย ถึงแม้ว่าจะมีนักเรียนที่อยากจะก่อเรื่องวุ่นวาย แต่เขาก็ยังสามารถควบคุมพวกเขาได้

หวงตงตงไม่ใช่นักเรียน เขาคือศิษย์สายตรงของปรมาจารย์

เขาไม่สามารถข่มขู่หวงตงตงได้

แต่ถ้าหากหวงตงตงเป็นคนพูดเรื่องนี้ออกไป

มันอาจจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย และส่งผลเสียต่อตัวเขา

ปล่อยให้หวงตงตงออกไปแฉเรื่องนี้...

ฮั่นฉุนคิดแบบนี้ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร

เขาควบคุมพลังไม่ได้ ฆ่าคนหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าคนสองคน...

หวงตงตงที่สัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากฮั่นฉุน เขาก็สบถออกมา

“ถ้าจะเรียกแกกว่าฆาตกร มันก็จะชมเชยแกเกินไป แกมันก็แค่สัตว์เดรัจฉาน! สัตว์เดรัจฉานที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น!!!”

คำพูดของหวงตงตงทำให้ฮั่นฉุนโกรธมาก

ฮั่นฉุนรวบรวมพลังสีขาวไว้ที่มือขวา

พลังหยกถูกเปิดใช้งานอีกครั้ง

“แกมันหาเรื่องใส่ตัวเอง!!!!” ฮั่นฉุนตะโกนออกมาอย่างเย็นชา เขากลายเป็นแสงสีขาวพุ่งเข้าหาหวงตงตง

“โฮรก!!!!” เสียงคำรามของสิงโตดังออกมาจากหมัดของฮั่นฉุน

เป้าหมายของเขาคือหน้าผากของหวงตงตง

เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้ฮั่นฉุนต้องการฆ่าเขา

ความเร็วของฮั่นฉุนนั้นรวดเร็วมากจนเกินกว่าที่หวงตงตงจะคาดคิด

ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว หมัดของฮั่นฉุนก็พุ่งเข้าหาใบหน้าของเขาซะแล้ว

แต่ในขณะที่หมัดของฮั่นฉุนกำลังจะกระทบกับใบหน้าของหวงตงตง

มืออันแข็งแกร่งก็คว้าหมัดของฮั่นฉุนเอาไว้

มันช่วยป้องกันการโจมตีที่ร้ายแรงนี้เอาไว้

ฮั่นฉุนที่เห็นคนที่ขวางเขาเอาไว้ เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ

“เย่เหริน???!!!”

เย่เหริน

เขามองหวงตงตงพร้อมกับรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไร ฉันช่วยชีวิตนายไว้ได้”

เย่เหรินหันกลับไป ดวงตาของเขาเย็นชา

เขากำลังออกแรงบีบมือของฮั่นฉุน

ฮั่นฉุนรู้สึกราวกับว่ามีรถบดถนนกำลังบดขยี้มือของเขา

แม้แต่กระดูกของเขาก็ยังเริ่มแตก

ความเจ็บปวดทำให้เขารีบชักมือกลับ

ฮั่นฉุนมองเย่เหรินที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

“นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง? นายทำได้ยังไง?!”

นับตั้งแต่ที่เขาไปถึงระดับแพลทินัม

พรสวรรค์ติดตัวของสิงโตหยกขาวไม่เคยแสดงผลล้มเหลวมาก่อน

ไม่ว่าจะเป็นอัจฉริยะระดับแพลทินัม หรือปรมาจารย์ระดับแพลทินัมขั้นปลาย

ตราบใดที่เขาใช้พลังหยกสัมผัสได้สำเร็จ พวกเขาทั้งหมดต่างก็ต้องสูญเสียแขนขา

ฮั่นฉุนเคยเอาชนะสัตว์อสูรระดับแพลทินัมที่แข็งแกร่งกว่าเขาได้ก็เพราะพลังนี้

แต่วันนี้ พลังหยกสัมผัสกลับใช้ไม่ได้ผลกับเย่เหริน

เขาไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้

เย่เหรินก้มลงหยิบเศษหยกบนพื้นขึ้นมา

“ถึงแม้ว่าฉันจะอธิบายให้แกฟัง แกก็คงไม่เข้าใจหรอก”

ร่างเต๋าฟ้าประทานเป็นที่รักของกฎเกณฑ์ มันอยู่เหนือกฎเกณฑ์ทั้งปวง

ถึงแม้ว่าพลังหยกสัมผัสจะดูแปลกประหลาด แต่มันก็เป็นเพียงแค่การประยุกต์ใช้กฎแห่งการเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติ

พลังนี้จะสามารถทำร้ายเย่เหริน ผู้มีร่างเต๋าฟ้าประทานได้ยังไงกัน?

เย่เหรินโยนเศษหยกทิ้ง เขามองฮั่นฉุนด้วยความสงสาร

“สิงโตหยกขาว...”

“พลังวิเศษก็ดีอยู่หรอก แต่น่าเสียดายที่มันดันไปเกิดบนตัวสัตว์เดรัจฉานอย่างแก...”